ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หวั่นไหว......
Chapter 4
…………..ห้องพยาบาล……………….
“แค่ศีรษะได้รับความกระทบกระเทือนน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็ฟื้น
ไม่เห็นจะต้องโวยวายกันใหญ่โตเลย….โดยเฉพาะเจ้านากาทสึน่ะ”
อาจารย์อูเมดะ ที่เป็นอาจารย์ห้องพยาบาล ตรวจเช็คร่างกายของอาชิยะให้แล้ว ก็ไม่พบความผิดปกติ
…(ค่อยโล่งใจหน่อย)
“อะ…อื้มม~ “
“อ๊ะ! อาชิยะ รู้สึกตัวแล้วเหรอ …..โชคดีจริงๆเลยนะที่ไม่เป็นอะไรมาก”
นากาทสึรีบวิ่งเข้ามาดูอาการอาชิยะใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าอาชิยะฟื้นแล้ว
“อะ..แฮ่ม!..จะจ้องตากันอีกนานมั๊ย ไอคู่นั้นน่ะ “
อาจารย์อูเมดะชักบูด ก็เจ้านากาทสึเล่นเป็นห่วงซะจนออกนอกหน้าอย่างนั้น…
แล้วซาโนะก็จับนากาทสึ ลากจากห้องพยาบาลไปกับตน เพื่อให้อาชิยะได้พักผ่อน
…………………………….
“ขออนุญาติครับอาจารย์…. อาชิยะ ชั้นเอากระเป๋ามาให้นายแล้วนะ จะกลับกันรึยัง?”
“อือ..อื้ม…ขอบใจนะ”
……………….
“อาชิยะ ..ถ้ากลับไปถึงหอแล้วก็เอาของเย็นประคบซะล่ะ “
“หืมม์?”
“ก็ดูเหมือนว่า ตอนที่นายล้มลงไปจะทำให้หัวโนน่ะ”
อาชิยะเอามือลูบหัวตัวเอง…อืมม..โนจริงๆด้วยแฮะ…
………..
“อาชิย๊า!! ชั้น..ชั้น…ขอโทษนายจริงๆ เป็นเพราะชั้นไม่ระวังเอง….
แล้วนายเป็นอะไรมากรึเปล่า? เป็นไงมั่ง? หายดีแล้วรึยังอ่ะ ?”
“ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ ,,, นายไม่ต้องคิดมากหรอก”
“นาย..นายนี่มันช่างเป็นคนดีเลิศประเสริฐอะไรอย่างนี้…ชั้นโชคดีจริงๆที่ได้เป็นเพื่อนซี้นาย”
…..ชั้นยังไม่รู้เลยนะ ว่าไปเป็นเพื่อนซี้นายตอนไหนเนี่ย?!…
“อาชิยะ แย่แล้วว่ะ นายโดนเจ้าตากล้องโรคจิตแอบถ่ายซะแล้ว”
เพื่อนในห้องคนหนึ่งรีบมาบอกด้วยความหวังดี
“รูปอยู่ที่ไหน?”
“ที่บอร์ดหน้าตึกอ่ะดิ …นายรีบไปดูก่อนเหอะ”
ทันทีที่อาชิยะไปถึง ก็เห็นมีคนมุงกันที่บอร์ดเพียบ
..อาชิยะค่อยๆเบียดฝูงชนเข้าไป เพื่อที่จะดูว่ารูปที่ตัวเองโดนแอบถ่ายน่ะ เป็นรูปแบบไหน
-----------------------------------------------------------
สกู๊ป!! นักเรียนใหม่…เรื่องอันตรายของหนุ่มน้อย…
เมื่ออาชิยะ แทรกเข้าไปได้ ก็เห็นหัวข้อสกู๊ปที่ว่านี่..และรูปที่ซาโนะบังเอิญล้มทับลงมาตอนที่เจ้ายูอิจิโร่วิ่งชน
‘ แควก! ‘ ณ วินาทีนั้นเอง ซาโนะก็ปรากฏตัวขึ้น และฉีกภาพนั่นอย่างไม่เหลือชิ้นดี
หลังจากนั้นซาโนะก็เดินเข้าไปหาเจ้าคนถ่ายถึงในห้องเรียน
เป็นที่รู้กันดีว่า คนถ่ายภาพอย่างนี้มีคนเดียวในโรงเรียน นั่นคือนิฮงบาชิ ประธานชมรมถ่ายภาพ
ที่จ้องแต่จะถ่ายภาพโดยที่คนถูกถ่ายมักจะไม่รู้ตัว รึพูดง่ายๆก็คือ เจ้านี่หลงใหลในการ แอบถ่าย
มากที่สุดนั่นเอง
“เฮ้ย! นี่นาย ถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็เถอะนะ ถ้าครั้งหน้าแกยังล้อเล่นบ้าๆแบบนี้อีก ได้เห็นดีกันแน่”
“อะไรกัน ทำเป็นพูดดี ที่แท้ก็ไม่อยากให้ใครรู้ใช่มั๊ยล่ะ …แถมอีกฝ่ายยังเพิ่งกลับมาจากอเมริกา
ผู้ชายเหมือนกัน ยังไงก็แค่ของหวานทานเล่น”
…ทันที่ที่ได้ยินคำนั้น อาชิยะที่ตามซาโนะมา ก็ซัดเปรี้ยงเข้าให้ที่หน้าของประธานชมรมแอบถ่ายนี่อย่างแรง
“หัวเย็นลงรึยัง เจ้าบ้าปัญญานิ่ม!”
…………………..
พอถึงตอนเย็น อาชิยะที่ตั้งใจจะชวนซาโนะกลับด้วยกัน ก็ต้องมีอาการชะงัก
เมื่อเอ่ยปากชวนแล้วซาโนะกลับเมินหน้าหนี
“ซาโนะ….”
…..ว่าแล้วว่าต้องไม่พอใจ …ทั้งๆที่อุตส่าห์คุยกันได้ดีแล้วแท้ๆ
“อาชิยะ ไป กลับหอกัน”
“เป็นอะไรไปน่ะ ดูท่าทางไม่ร่าเริงเลยนะ”
“….ซาโนะไม่ยอมพูดกับชั้นน่ะ “
“เพราะเรื่องรูปนั่นน่ะเหรอ?”
“อืมม..คงงั้นล่ะ “
“หน่า..ยังไงนายก็พักอยู่ห้องเดียวกับเจ้านั่น ก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างล่ะ”
นากาทสึ พยายามพูดปลอมใจอีกฝ่าย และมองอาชิยะด้วยสายตาเป็นห่วง …แต่
…หน้าตาอาชิยะตอนกำลังกลุ้มใจ กลับทำให้นากาทสึหวั่นไหวซะนี่!?!
…….เดี๋ยวก่อนเซ่! ใจฉัน …ทำไมต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยฟ๊ะ?……..
…………………….
เมื่ออาชิยะกลับเข้ามาในห้อง ก็ไม่เจอซาโนะ เลยว่าจะไปตามหาซะหน่อย
แต่แล้วเท้าที่ก้าวอยู่ก็หยุดชะงัก เมื่อได้ยินคนคุยกันที่สนามหญ้าหน้าหอ
….นั่นมัน..ซาโนะไม่ใช่เหรอ…แล้วผู้หญิงคนนั่นล่ะ
“นี่ กระโดดอีกครั้งเถอะ”
“ก็บอกไปหลายครั้งแล้วไง ว่าฉันเลิกสนในการกระโดดสูงแล้วน่ะ”
“โกหก ความจริงเพราะอุบัติเหตุนั่นใช่มั๊ยล่ะ”
“เพราะตอนนั้นซาโนะบังฉันไว้ ถ้าฉันระวังรถซักหน่อย ซาโนะก็ไม่ต้องประสบอุบัติเหตุหรอก”
“ริกะ อุบัติเหตุนั่นไม่เกี่ยว เพราะตอนนี้ขาชั้นก็หายดีแล้ว ที่ชั้นเลิกกระโดดสูง ก็เพราะเป็นการตัดสินใจของชั้นเองต่างหาก”
‘ เคร้งงง!’ ….ตายล่ะสิอาชิยะ อุตส่าห์แอบฟังเค้าคุยกัน ก็ดันไปเตะกระป๋องน้ำที่กองอยู่บนพื้นนั้นซะได้…
ทำให้คู่สนทนาทั้งสองต้องหันควับ!
“อาชิยะ นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ”
“แหะๆ ก็จะมาตามนายไง …คุยธุระกันอยู่เหรอ งั้นชั้นขอตัวนะ”
แล้วอาชิยะก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นโดยทันที ….ไม่บอกก็รู้ว่าสองคนนั้นสนิทกัน แต่จะสนิทแบบไหนนี่สิ
….แล้วคนแอบฟังก็มานั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างตึก ….ในใจก็คิดถึงเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่จนสับสนวุ่นวาย
…ใครนะ ผู้หญิงคนนั้น เท่าที่ดูก็น่าจะเป็นแฟนกัน….แล้วเรื่องอุบัติเหตุล่ะ ..
จะว่าไป เราไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับซาโนะซักอย่าง
…ว่าแล้วคนกลุ้มใจก็เงยหน้ามองพระจันทร์ที่เริ่มขึ้นบนท้องฟ้า หวังจะให้ท้องฟ้าและอากาศเย็นๆยามโพล้เพล้ทำให้ใจสงบขึ้นมาได้บ้าง
….แล้วอาชิยะก็ต้องสะดุด เมื่อเงยหน้ามองฟ้าแล้วไม่เห็นท้องฟ้า กลับเห็นหน้าซาโนะบังอยู่เต็มจอ..
“มัวมานั่งทำอะไรตรงนี้หา? นี่มันได้เวลากินข้าวเย็นแล้วนะ”
“กะ..ก็ ว่าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“เอ่อ..คือว่า”
“หือ?”
“…เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี๊น่ะ ใครเหรอ”
“นะ..น่ารักดีนะ”
“หืมม….ริกะน่ะเหรอ ก็คนรู้จักตอนม.ต้นน่ะ”
……คนรู้จัก?…แค่นั้นเหรอ?……….
……………
ในระหว่างทางเดินกลับหอ อาชิยะก็ตัดสินใจถามเรื่องเมื่อกลางวันซะเลย
“ซาโนะ..ทำไมวันนี้ถึงเมินชั้นล่ะ?”
“…นั่นก็เพราะว่าชั้น…”
“หืมม?”
“ช่างมันเหอะ”…….ก็จะให้บอกได้ไงล่ะว่า เวลาชั้นอยู่กับนายน่ะใจเต้น ..แถมตอนเห็นภาพนั้นก็อดคิดไม่ได้..
“อะไรอ่ะ? ก็บอกมาสิ..ซาโนะ?”
“อย่าเซ้าซี้น่า..ทำไมชั้นต้องบอกนายด้วยเล่า” ซาโนะที่หันไป(แกล้ง)ตอบด้วยความโมโห
แต่สายตานั้นก็หันไปเห็นรถยนต์ที่กำลังวิ่งแฉลบมาทางฟุตบาทเตี้ยๆนี่พอดี
“ระวัง!..อาชิยะ”
“เอ๊ะ! “
‘ บรืนนน ‘
ซาโนะ ที่หันมาคว้าอาชิยะเข้าไปกอด เพื่อให้หลบพ้นรถยนต์ที่เสียหลักบนถนนแคบๆนี้ได้ทัน ….
ไม่ทันได้สังเกต เสียงหัวใจของคนในอ้อมแขนว่าเต้นดังกว่าตัวเองเพียงใด
…….นี่เรา..รู้สึกกับซาโนะแบบ…..นี้เหรอเนี่ย…
“มันอันตราย ระวังรถหน่อยสิ…ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?”
“อืม..”
“งั้นกลับกันได้แล้ว”
“อืม”
++++++++++++ ++++++++++++++ +++++++++++++++ ++++++++++++++++
…………..ห้องพยาบาล……………….
“แค่ศีรษะได้รับความกระทบกระเทือนน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็ฟื้น
ไม่เห็นจะต้องโวยวายกันใหญ่โตเลย….โดยเฉพาะเจ้านากาทสึน่ะ”
อาจารย์อูเมดะ ที่เป็นอาจารย์ห้องพยาบาล ตรวจเช็คร่างกายของอาชิยะให้แล้ว ก็ไม่พบความผิดปกติ
…(ค่อยโล่งใจหน่อย)
“อะ…อื้มม~ “
“อ๊ะ! อาชิยะ รู้สึกตัวแล้วเหรอ …..โชคดีจริงๆเลยนะที่ไม่เป็นอะไรมาก”
นากาทสึรีบวิ่งเข้ามาดูอาการอาชิยะใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าอาชิยะฟื้นแล้ว
“อะ..แฮ่ม!..จะจ้องตากันอีกนานมั๊ย ไอคู่นั้นน่ะ “
อาจารย์อูเมดะชักบูด ก็เจ้านากาทสึเล่นเป็นห่วงซะจนออกนอกหน้าอย่างนั้น…
แล้วซาโนะก็จับนากาทสึ ลากจากห้องพยาบาลไปกับตน เพื่อให้อาชิยะได้พักผ่อน
…………………………….
“ขออนุญาติครับอาจารย์…. อาชิยะ ชั้นเอากระเป๋ามาให้นายแล้วนะ จะกลับกันรึยัง?”
“อือ..อื้ม…ขอบใจนะ”
……………….
“อาชิยะ ..ถ้ากลับไปถึงหอแล้วก็เอาของเย็นประคบซะล่ะ “
“หืมม์?”
“ก็ดูเหมือนว่า ตอนที่นายล้มลงไปจะทำให้หัวโนน่ะ”
อาชิยะเอามือลูบหัวตัวเอง…อืมม..โนจริงๆด้วยแฮะ…
………..
“อาชิย๊า!! ชั้น..ชั้น…ขอโทษนายจริงๆ เป็นเพราะชั้นไม่ระวังเอง….
แล้วนายเป็นอะไรมากรึเปล่า? เป็นไงมั่ง? หายดีแล้วรึยังอ่ะ ?”
“ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ ,,, นายไม่ต้องคิดมากหรอก”
“นาย..นายนี่มันช่างเป็นคนดีเลิศประเสริฐอะไรอย่างนี้…ชั้นโชคดีจริงๆที่ได้เป็นเพื่อนซี้นาย”
…..ชั้นยังไม่รู้เลยนะ ว่าไปเป็นเพื่อนซี้นายตอนไหนเนี่ย?!…
“อาชิยะ แย่แล้วว่ะ นายโดนเจ้าตากล้องโรคจิตแอบถ่ายซะแล้ว”
เพื่อนในห้องคนหนึ่งรีบมาบอกด้วยความหวังดี
“รูปอยู่ที่ไหน?”
“ที่บอร์ดหน้าตึกอ่ะดิ …นายรีบไปดูก่อนเหอะ”
ทันทีที่อาชิยะไปถึง ก็เห็นมีคนมุงกันที่บอร์ดเพียบ
..อาชิยะค่อยๆเบียดฝูงชนเข้าไป เพื่อที่จะดูว่ารูปที่ตัวเองโดนแอบถ่ายน่ะ เป็นรูปแบบไหน
-----------------------------------------------------------
สกู๊ป!! นักเรียนใหม่…เรื่องอันตรายของหนุ่มน้อย…
เมื่ออาชิยะ แทรกเข้าไปได้ ก็เห็นหัวข้อสกู๊ปที่ว่านี่..และรูปที่ซาโนะบังเอิญล้มทับลงมาตอนที่เจ้ายูอิจิโร่วิ่งชน
‘ แควก! ‘ ณ วินาทีนั้นเอง ซาโนะก็ปรากฏตัวขึ้น และฉีกภาพนั่นอย่างไม่เหลือชิ้นดี
หลังจากนั้นซาโนะก็เดินเข้าไปหาเจ้าคนถ่ายถึงในห้องเรียน
เป็นที่รู้กันดีว่า คนถ่ายภาพอย่างนี้มีคนเดียวในโรงเรียน นั่นคือนิฮงบาชิ ประธานชมรมถ่ายภาพ
ที่จ้องแต่จะถ่ายภาพโดยที่คนถูกถ่ายมักจะไม่รู้ตัว รึพูดง่ายๆก็คือ เจ้านี่หลงใหลในการ แอบถ่าย
มากที่สุดนั่นเอง
“เฮ้ย! นี่นาย ถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็เถอะนะ ถ้าครั้งหน้าแกยังล้อเล่นบ้าๆแบบนี้อีก ได้เห็นดีกันแน่”
“อะไรกัน ทำเป็นพูดดี ที่แท้ก็ไม่อยากให้ใครรู้ใช่มั๊ยล่ะ …แถมอีกฝ่ายยังเพิ่งกลับมาจากอเมริกา
ผู้ชายเหมือนกัน ยังไงก็แค่ของหวานทานเล่น”
…ทันที่ที่ได้ยินคำนั้น อาชิยะที่ตามซาโนะมา ก็ซัดเปรี้ยงเข้าให้ที่หน้าของประธานชมรมแอบถ่ายนี่อย่างแรง
“หัวเย็นลงรึยัง เจ้าบ้าปัญญานิ่ม!”
…………………..
พอถึงตอนเย็น อาชิยะที่ตั้งใจจะชวนซาโนะกลับด้วยกัน ก็ต้องมีอาการชะงัก
เมื่อเอ่ยปากชวนแล้วซาโนะกลับเมินหน้าหนี
“ซาโนะ….”
…..ว่าแล้วว่าต้องไม่พอใจ …ทั้งๆที่อุตส่าห์คุยกันได้ดีแล้วแท้ๆ
“อาชิยะ ไป กลับหอกัน”
“เป็นอะไรไปน่ะ ดูท่าทางไม่ร่าเริงเลยนะ”
“….ซาโนะไม่ยอมพูดกับชั้นน่ะ “
“เพราะเรื่องรูปนั่นน่ะเหรอ?”
“อืมม..คงงั้นล่ะ “
“หน่า..ยังไงนายก็พักอยู่ห้องเดียวกับเจ้านั่น ก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างล่ะ”
นากาทสึ พยายามพูดปลอมใจอีกฝ่าย และมองอาชิยะด้วยสายตาเป็นห่วง …แต่
…หน้าตาอาชิยะตอนกำลังกลุ้มใจ กลับทำให้นากาทสึหวั่นไหวซะนี่!?!
…….เดี๋ยวก่อนเซ่! ใจฉัน …ทำไมต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยฟ๊ะ?……..
…………………….
เมื่ออาชิยะกลับเข้ามาในห้อง ก็ไม่เจอซาโนะ เลยว่าจะไปตามหาซะหน่อย
แต่แล้วเท้าที่ก้าวอยู่ก็หยุดชะงัก เมื่อได้ยินคนคุยกันที่สนามหญ้าหน้าหอ
….นั่นมัน..ซาโนะไม่ใช่เหรอ…แล้วผู้หญิงคนนั่นล่ะ
“นี่ กระโดดอีกครั้งเถอะ”
“ก็บอกไปหลายครั้งแล้วไง ว่าฉันเลิกสนในการกระโดดสูงแล้วน่ะ”
“โกหก ความจริงเพราะอุบัติเหตุนั่นใช่มั๊ยล่ะ”
“เพราะตอนนั้นซาโนะบังฉันไว้ ถ้าฉันระวังรถซักหน่อย ซาโนะก็ไม่ต้องประสบอุบัติเหตุหรอก”
“ริกะ อุบัติเหตุนั่นไม่เกี่ยว เพราะตอนนี้ขาชั้นก็หายดีแล้ว ที่ชั้นเลิกกระโดดสูง ก็เพราะเป็นการตัดสินใจของชั้นเองต่างหาก”
‘ เคร้งงง!’ ….ตายล่ะสิอาชิยะ อุตส่าห์แอบฟังเค้าคุยกัน ก็ดันไปเตะกระป๋องน้ำที่กองอยู่บนพื้นนั้นซะได้…
ทำให้คู่สนทนาทั้งสองต้องหันควับ!
“อาชิยะ นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ”
“แหะๆ ก็จะมาตามนายไง …คุยธุระกันอยู่เหรอ งั้นชั้นขอตัวนะ”
แล้วอาชิยะก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นโดยทันที ….ไม่บอกก็รู้ว่าสองคนนั้นสนิทกัน แต่จะสนิทแบบไหนนี่สิ
….แล้วคนแอบฟังก็มานั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างตึก ….ในใจก็คิดถึงเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่จนสับสนวุ่นวาย
…ใครนะ ผู้หญิงคนนั้น เท่าที่ดูก็น่าจะเป็นแฟนกัน….แล้วเรื่องอุบัติเหตุล่ะ ..
จะว่าไป เราไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับซาโนะซักอย่าง
…ว่าแล้วคนกลุ้มใจก็เงยหน้ามองพระจันทร์ที่เริ่มขึ้นบนท้องฟ้า หวังจะให้ท้องฟ้าและอากาศเย็นๆยามโพล้เพล้ทำให้ใจสงบขึ้นมาได้บ้าง
….แล้วอาชิยะก็ต้องสะดุด เมื่อเงยหน้ามองฟ้าแล้วไม่เห็นท้องฟ้า กลับเห็นหน้าซาโนะบังอยู่เต็มจอ..
“มัวมานั่งทำอะไรตรงนี้หา? นี่มันได้เวลากินข้าวเย็นแล้วนะ”
“กะ..ก็ ว่าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“เอ่อ..คือว่า”
“หือ?”
“…เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี๊น่ะ ใครเหรอ”
“นะ..น่ารักดีนะ”
“หืมม….ริกะน่ะเหรอ ก็คนรู้จักตอนม.ต้นน่ะ”
……คนรู้จัก?…แค่นั้นเหรอ?……….
……………
ในระหว่างทางเดินกลับหอ อาชิยะก็ตัดสินใจถามเรื่องเมื่อกลางวันซะเลย
“ซาโนะ..ทำไมวันนี้ถึงเมินชั้นล่ะ?”
“…นั่นก็เพราะว่าชั้น…”
“หืมม?”
“ช่างมันเหอะ”…….ก็จะให้บอกได้ไงล่ะว่า เวลาชั้นอยู่กับนายน่ะใจเต้น ..แถมตอนเห็นภาพนั้นก็อดคิดไม่ได้..
“อะไรอ่ะ? ก็บอกมาสิ..ซาโนะ?”
“อย่าเซ้าซี้น่า..ทำไมชั้นต้องบอกนายด้วยเล่า” ซาโนะที่หันไป(แกล้ง)ตอบด้วยความโมโห
แต่สายตานั้นก็หันไปเห็นรถยนต์ที่กำลังวิ่งแฉลบมาทางฟุตบาทเตี้ยๆนี่พอดี
“ระวัง!..อาชิยะ”
“เอ๊ะ! “
‘ บรืนนน ‘
ซาโนะ ที่หันมาคว้าอาชิยะเข้าไปกอด เพื่อให้หลบพ้นรถยนต์ที่เสียหลักบนถนนแคบๆนี้ได้ทัน ….
ไม่ทันได้สังเกต เสียงหัวใจของคนในอ้อมแขนว่าเต้นดังกว่าตัวเองเพียงใด
…….นี่เรา..รู้สึกกับซาโนะแบบ…..นี้เหรอเนี่ย…
“มันอันตราย ระวังรถหน่อยสิ…ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?”
“อืม..”
“งั้นกลับกันได้แล้ว”
“อืม”
++++++++++++ ++++++++++++++ +++++++++++++++ ++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น