คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ประทารุ่น ?
4
ประธานรุ่น ?
<Boss Talk>
ผมแบกไอตัวเล็กขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากห้องเวรนี่ เอ๊ะแต่คิดอีกทีผมต้องขอบคุณมันนะที่ทำให้ผมได้จุ๊ฟไอตัวเล็กนี่ คิดถึงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลยอ่ะ มีความสุขจัง ^___^ พอเดินมาถึงทางออกก็มีรุ่นพี่สามสี่คนรีบวิ่งกรูกันเข้ามาก่อนจะยิงคำถามใส่ผมแบบที่ไม่มองเลยว่าผมจะตอบทันมั้ย
“น้องๆเพื่อนน้องเป็นรัยอ่ะ” ไอรุ่นพี่ตัวขาวๆคนแรกถาม
“ไม่สบายเหรอน้อง” อีกคนก็ถามต่อ
“ไปห้องพยาบาลมั้ยน้อง” อีกคนก็ตามมา
“พี่ช่วยแบกป่าวน้อง” อีกคนก็ตามมา
“โอ้ยพี่อย่าพึ่งถามได้ป่ะ ผมขอพาเพื่อนผมไปห้องพยาบาลก่อนแล้วก็ไม่ต้องช่วยแบกเพื่อนผมตัวเล็กผมแบกไหว ฝากบอกรุ่นพี่ที่เหลือให้ด้วยแล้วกันครับว่า ผมขอไม่ทำกิจกรรมคืนนี้แล้ว จะเฝ้าเพื่อน เพื่อนเป็นลมเพราะวิกผมปลอมของพวกพี่อ่ะ ขอบคุณครับ” ผมตอบคำถามแบบยาวๆแล้วแบกไอตัวเล็กไปที่ห้องพยาบาล แล้วทำไมห้องพยาบาลมันไกลงี้วะ
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการเดินจากตึกเก่าไปห้องพยาบาลต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงแบบนี้ แฮกๆๆๆ ตอนนี้ผมคานมาถึงห้องพยาบาลแล้ว (ดีใจโว้ย!!!!!!!!!!!) ก่อนจะค่อยๆวางไอตัวเล็กลงบนเตียงด้านในสุดของห้องพยาบาล เออว่าแต่อาจารย์ห้องพยาบาลหายไปไหนหมดอ่ะ หายไปไหน
“ตัวเล็กๆ ตื่นเร็วๆ” ผมเรียกเบาๆ
ไม่มีสัญญาณตอบรับเลยเฮ้ย
“ตื่นเร็วๆ” ผมเรียกเสียงดังขึ้นอีกนิด
ก็ยังคงหลับต่อไป
“ตื่นขึ้นมาเลยนะเว้ยไม่ตื่นแกได้ขาดใจตายอีกรอบแน่ๆไอ้ตัวเล็ก” ผมตะโกนพลางเขย่าตัวไอ้ตัวเล็กตรงหน้า เฮ้ย! เป็นไข้ได้งัยวะเนี่ย ตายห่าแระทำงัยดีเนี่ย อ่อเช็ดตัวงัยเช็ดตัว พอคิดได้แบบนั้นผมก็วิ่งไปที่อ่างน้ำในห้องพยาบาลก่อนจะหยิบผ้าแถวนั้นไปชุบน้ำแล้วเอามาเช็ดตัวให้มัน
“อืมมมมม ไอ้สูงพากูกลับห้องทีกูอยากนอนที่ห้อง” ไอ้ตัวเล็กลืมตาขึ้นมาบอกผมแบบมึนๆ
“เออๆ มึงลุกไหวป่าวว่ะ” ผมถามต่อ
“ไหวๆแต่มึงช่วยพยุงกูทีนะ” ไอ้ตัวเล็กบอกผมก่อนจะพยายามลุกขึ้นมานั่งแบบคนไม่มีแรง แล้วไหนมันบอกว่าไหวไงฟร่ะ ไหวบ้านป้ามันดิ
“เฮ้ยๆพอๆไม่ต้องลุกแระ เดี๋ยวกูอุ้มมึงเอง” ผมบอกมัน
“มึงจะอุ้มกูไหวเหรอ” ไอ้ดื้อถามผม
“ไหวไม่ไหวกูก็อุ้มมึงจากตึกเก่ามานี่คนเดียวอ่ะ มึงว่ากูจะไหวมั้ยละ” ผมตอบมันแบบกวนๆ
“เออกูรู้แล้วว่ามึงไหว ไอ้ถึกอุ้มกูทีนะ” อ้าวไอ้เวรนี่มันพูดกับผมก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง อ้าวๆชิ่งหลับซะงั้นอ่ะเอาวะอุ้มก็อุ้ม
<End Boss Talk>
<Kan Talk>
ผมกานต์ฮ่ะ ล่วงเลยมาถึงตอนที่สี่แล้วเพิ่งจะได้คิวคุยกับทุกคน ตอนนี้ผมกำลังนับสมาชิกรุ่นน้องทั้งหมดที่มากันแต่มันหายไปสองคนวะ
“เฮ้ย!! ไอกันต์ไอ้น้องสูงๆสองคนมันหายไปไหนวะ” ผมหันไปถามไอ้ประทานรุ่นมันซะหน่อยครับเผื่อมันจะรู้อะไรมั่ง
“อ่อ ไอ้น้องที่ตัวเล็กกว่ามันสลบไอ้คนสูงกว่ามันอุ้มไปนอนแล้ว” มันตอบผมก่อนจะเดินไปบอกน้องๆปีหนึ่งให้กลับไปนอน แล้วแจ้งกิจกรรมของพรุ่งนี้ให้ฟังแล้วเดินกลับมาช่วยพวกผมเก็บของที่กองระเกะระกะอยู่ตรงทางเข้าตึก
“เฮ้ยมึงเดี๋ยวเก็บของเสร็จเราไปดูไอน้องเบียร์กันหน่อยม๊ะ” ไอ้ประทานมันถามผม
“เออๆเอาดิ เดี๋ยวกูเอาอันนี้ไปเก็บก่อน” ผมตอบมันก่อนจะเอาของไปเก็บแล้ววิ่งกลับมาหามันที่ยืนรออยู่
พวกเราสองคนออกเดินไปตรงหอพักน้องปีหนึ่งแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของไอ้น้องสองคนนั้นและได้ยินเสียงดังโครมครามมาจากข้างใน
“อะ อ๊า......”
“เห้ย เบาๆดิวะ มึงจะเสียงดังทำไม”
“ก็กู ก็กู”
“เออๆมึงเงียบๆเหอะจะเสร็จแล้ว”
เห้ยน้องสองคนมันทำอะไรกันวะ ไม่นะไม่
“มึงว่าพวกมันทำไรกันวะ” ไอ้กันต์ถาม
“มึงคิดเหมือนกูป่ะ” ผมตอบ
“กูว่าเหมือน พังประตูเข้าไปดูกันดีกว่า” มันว่า
“หนึ่ง สอง สาม” พูดพร้อมกัน โครมมมมมมมมมมมมมม (เสียงพังประตู และประตูก็พังด้วย)
“เห้ย!!!!!!!! น้องพวกมึงทำอะไรกันวะ” ผมตะโกนถามทั้งๆที่ยังหลับตาไม่อยากดูหนังสดครับ
“ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ พี่แหละเป็นอะไร พังประตูพวกผมทำไมครับ” ไอ้น้องบอสถาม
“อ้าวแล้วไอ้เสียงอ๊าๆนั่นมันอะไรอ่ะ แถมยังสั่งให้เงียบๆอีก” ไอ้ประทานถามด้วยหน้าจริงจัง
“กูบอกมึงแล้วว่าอย่าเสียงดังแค่เช็ดตัวร้องอยู่นั่นแหละ” ไอ้น้องบอสหันไปด่าไอ้น้องเบียร์ที่นั่งหน้าซีดๆอยู่ข้างๆเตียง
“ก็กูหนาวอ่ะ มึงก็เช็ดอยู่ได้จะเช็ดอะไรมากมายวะ” ไอ้น้องเบียร์เถียง
“อ้าว สรุปว่าเช็ดตัวกันเหรอ ไอ้เราก็คิดมากแหะๆ” ผมพูดพลางยิ้มแหยๆโดยมีไอ้ประทานพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ
“ก็ใช่ครับแล้วพวกพี่คิดรัยกันอ่ะ อย่าบอกนะว่าคิดว่าพวกผมมีรัยกันอ่ะ”
“แหะๆนิดนึง แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือพวกพี่มาดูว่าไอ้น้องเบียร์เป็นงัยบ้างได้ยินมาว่าสลบไม่ใช่เหรอ” ผมแก้ต่างให้ตัวเองแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ก็ดีครับ เดี่ยวนอนสักพักก็หาย” ไอ้น้องเบียร์บอกก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง
“อืมดีแล้วนอนเยอะๆพรุ่งนี้เจอกันที่ห้องสตูตึกสองนะครับตอนเที่ยงนะเราจะมาทำกิจกรรมวันสุดท้ายในห้องแอร์กัน”
“ครับๆ” ไอ้น้องสองคนตอบพร้อมกันก่อนที่มันจะเดินไปส่งพวกผมที่หน้าห้อง
พอเดินมาถึงห้องพวกผมก็เริ่มเปิดประเด็นกัน
“กูว่านะไอ้น้องสองคนนี้มันจะสนิทกันเร็วไปป่าววะ วันแรกกูเห็นไอ้น้องบอสมันยังทำหน้าแหยงๆใส่ไอ้น้องเบียร์อยู่เลย” ไอ้ประทานถามตอนที่ส่งห่อขนมในมือให้ผม
“นั่นสิ แต่ไม่มีอะไรหรอก มันเจอกันนั่งด้วยกันตั้งแต่วันแรกมันจะสนิทกันก็ไม่แปลกหรอกมั๊งกูว่า”ผมตอบมันก่อนจะหยิบขนมเข้าปาก แล้วกดเปิดทีวีว่ามันมีอะไรดูบ้าง
“ก็น่าจะเป็นแบบนั้น แล้วมึงคัดรายชื่อมาให้กูยังว่าใครจะได้ลงเลือกเป็นประทาน” ไอ้ประทานทวงงานยิกๆ
“เสร็จแล้ว มึงอยากรู้ป่าว่าใคร”
“อยากดิ” ไอ้ประทานตอบพลางทำหน้าน่ารัก คิดว่าน่ารักมารึไงวะไอ้แมวน้ำ แล้วมันก็พูดต่อ “แล้วใครวะ”
“ก็ไอ้น้องบอสกะไอ้น้องเบียร์ไง คะแนนสูงสุดแล้วที่สำคัญเท่ากันด้วย ปีนี้ต้องจัดโหวดนะมึง” ผมตอบมัน
“งามไส้อีกแล้วไง กูละเบื่อไอ้เด็กฉลาดๆพวกนี้จริงๆ (-_- ) ( -_-) (-_-)” ไอ้ประทานสายหัวไปมาก่อนจะขยี้ผมบนหัวจนฟู
“เออ กูมีวิธี”
“วิธีอะไรของมึงวะ กุยังขี้เกียดนึกเลย”
“ก็ให้พวกมันขึ้นเวทีแล้วให้ไอ้พวกที่เหลือเลือกว่าจะเอาใครด้วยการเขียนโหวดใส่กระดาษไงมึง ง่ายดีประหยัดเวลาด้วยคณะเราปีนี้ก็มีกันแค่ห้าสิบกว่าคนสบายเลยสิบนาทีรู้เรื่อง”
“เอองั้นเอาแบบมึงว่าเลย เตรียมกระดาษด้วยนะเว้ยกูจะนอนแระง่วง” ไอ้ประทานพูดจบก็มุดตัวลงไปในผ้าห่มอ้าวไอ้เวรนี่โยนงานนี่หว่าแต่ผมก็ไม่ทำหรอกไว้ไปใช้คนอื่นต่อนอนดีกว่า
Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
11.20 a.m. ณ โรงอาหาร
“เห้ยๆ ตัวเล็กมึงจะกินข้าวต้มอะไรนะกูลืมวะ” ไอ้สูงตะโกนถามผม
“หมูๆ กูจะกินข้าวต้มหมู” ผมตอบมันก่อนจะรับน้ำที่แม่ค้าส่งให้แล้วเดินไปวางที่โต๊ะแล้วนั่งรอกินข้าวเงียบๆ
นั่งรออยู่สามชาติไอ้สูงก็ส่งถ้วยข้าวต้มให้ผมส่วนมันนั่งกินข้าวผัดน่ากินวะสาด
“ไอ้สูงๆกูกินข้าวผัดมึงมั่งดิน่ากินวะ”
“เออๆตักดิ” ไอ้สูงยื่นจานข้าวมันมาให้ผมและผมก็ตักอย่างยินดี อิอิซื้อก็ไม่ต้องซื้อได้กินฟรีสบายจังเลยฮ่ะวันนี้
ป๊าบ
“โอ้ย!!! ใครวะ” ใครมันตบหัวผมวะครับ
“กูเองแหละครับน้องเบียร์” ไอ้พี่สูงๆตอบผม
“พี่ตบหัวเพื่อนผมทำไมวะครับ มันพึ่งจะหายไข้เดียวไข้ก็กลับกันพอดี” ไอ้สูงถามรุ่นพี่สูงๆนั่นก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วเอามือมาลูบผมของผมให้เข้าที่
“อุ้ย! กูขอโทษครับกูลืมไปว่ามึงพึ่งจะหายไข้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น” ไอ้รุ่นพี่คนเดิมว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆผม เออมันจะนั่งนี่มันขอใครวะสาด
“แล้วประเด็นของพี่คืออะไรอ่ะครับ” ผมถามไอ้รุ่นพี่คนเดิม
“ประเด็นคือวันนี้เราจะประกาศชื่อประทานรุ่นของพวกน้องๆกัน” รุ่นพี่คนเดิมบอกก่อนจะมองหน้าพวกผมสองคนสลับกันไปมาแล้วพูดต่อ “และพวกน้องสองคนคือคนที่มีคะแนนสูงสุดในรุ่นแต่ประเด็นสำคัญกว่ามันคือพวกน้องสองคนคะแนนเท่ากันเป๊ะเก้าสิบแปดเปอร์เซ็นจากร้อย พวกมึงจะเก่งไปไหนครับน้อง แล้วที่สำคัญกว่าคือวันนี้พวกน้องจะต้องขึ้นเวทีเพื่อให้เพื่อนของมึงลงคะแนนให้ว่ามันจะเอาใครเป็นประทานใครได้ที่สองก็เป็นรองประทานนะน้อง” ไอ้รุ่นพี่พูดยืดยาวก่อนจะหยิกน้ำของไอ้บอสไปกินแบบหน้าตาเฉยแล้วพุดต่อ “หรือพวกน้องมีอะไรจะค้าน”
“มีคัรบ” ไอ้บอสบอกมันมีปัญหาอะไรของมันฟร่ะ
“ว่ามาครับน้อง”
“ผมไม่อยากขึ้นเวทีนานๆ”
“ถ้าไม่ขึ้นเวทีนานๆเราจะเลือกประทานกันยังไงละครับน้อง”
“เป้ายิ่งฉุบไงพี่สามนาทีรู้เรื่อง” ไอ้สูงตอบน่าตาเฉยก่อนจะเอาน้ำแก้วเดิมขึ้นมากิน
“เห้ยเอางั้นเลยเหรอน้อง”
“อืม” มันตอบหน้าตายก่อนจะหันมาสั่งผม “นี่ตัวเล็กกินเข้าไปสิข้าวต้มอ่ะ มันเย็นหมดแล้วนะเดี่ยวก็ไม่สบายอีกหรอกไม่กินข้าวอ่ะ เค้าเป็นห่วงนะตะเอง”
“เออพี่รู้ครับว่าน้องเป็นห่วงกันแต่ขอขัดความหวานนิดนึง คือถ้าทำแบบนั้นคนอื่นมันจะโวยเอานะน้อง”
“ใครกล้าโวยให้มันมาโวยกับพวกผมเลยพี่ยังไงซะผมสองคนก็ประทานกับรองประทานมันกล้าก็ให้มาหาตัวต่อตัวเลยก็ได้”
“เอางั้นเลยเหรอน้อง” ไอ้พี่คนเดิมถามซ้ำ
“ครับ”
ป๊าบ
เสียงใครตบหัวใครอีกฟร่ะครับ
“โอ้ยใครตบหัวกูวะครับ” ไอ้รุ่นพี่นี่เองที่โดนตบหัวสมน้ำหน้ากรรมตามสนอง
“กูเองแหละครับ” เสียงทุ้มของรุ่นพี่ตัวสูงข้างหลังดังขึ้นก่อนที่เค้าจะนั่งลงข้างๆรุ่นพี่คนแรก อ้าวนี่มันไอ้รุ้นพี่สองคนเมื่อคืนนี่หว่าก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ
“ไอ้ประทานมึงตบหัวกูทำไมครับ” รุ่นพี่คนแรกหันไปค้อนใส่รุ่นพี่ที่คิดว่าน่าจะเป็นประทานอะไรซักอย่าง
“ก็ไม่มีรัย กูแค่จะบอกมึงว่ากูสั่งข้าวให้แล้วนะเดี๋ยวเค้ายกมาให้” ไอ้พี่สูงๆว่าก่อนจะหันมามองหน้าพวกผม “เออพี่ขอนั่งด้วยนะครับน้องพชร นะครับน้องพุฒิพงษ์” เฮ้ยพี่เค้ารู้ชื่อจริงพวกผมได้งัยอ่ะงงนะงง
“เฮ้ย! พี่รู้จริงพวกผมได้งัยอ่ะ” ผมถามพร้อมกับไอ้สูง
“เดี๋ยวน้องก็รู้ว่าพวกพี่รู้ได้งัย กินข้าวเหอะน้องข้าวมาแล้ว” ไอ้พี่คนเดิมบอกก่อนจะตักข้าวคำโตเข้าปาก
แล้วพวกผมที่ไม่ได้คำตอบก็ได้แต่จำใจตักข้าวเข้าปากให้หมดๆไปก่อนจะตามพวกพี่ๆไปที่ห้องสตูอย่างไม่มีทางเลือก
11.55 a.m. ณ สตูดิโอคณะสถาปัตย์ฯ < Boss Talk >
ตอนนี้ผมกำลังเดินเข้ามาในห้องสตู ทำไมแอร์มันเย็นจังฟ่ะหนาวเลยทีแอร์ที่หอไม่เห็นเย็นแบบนี้ เออแต่แอร์เย็นไม่เกี่ยวอะไรกันเอาเป็นว่าตอนนี้ผมกับไอ้ตัวเล็กโดนลากให้ไปนั่งอยู่หลังฉากกั้นที่คิดว่าด้านหน้าคงเป็นเวทีชั่งคราวที่ทำขึ้นมาเพื่องานนี้ ก่อนที่ไอ้พี่สองคนนั้นมันจะเดินออกไปที่หน้าเวที
“นี่ไอ้สูงเราจะเลือกประทานกันแบบนี้จริงอ่ะ” ไอ้ตัวเล็กถามผมตอนที่หยิบขนมจากกระเป๋าขึ้นมาส่งให้ผม
“ใช่แบบนี้แหละง่ายดี” ผมตอบแล้วหยิบขนมที่ตัวเล็กส่งให้เข้าปาก
“แล้วพวกคนอื่นมันจะไม่โวยวายเหรอ เค้าไม่อยากมีปัญหานะตะเอง” ไอ้ตัวเล็กพูดติดตลกแต่หน้ามันนี่โคตรจริงจังเลยครับ
“ไม่มีใครกล้าหรอกแต่ถ้ามีเค้าจะปกป้องตะเองเองนะ” ผมแกล้วแซวกลับไอ้ตัวเล็กทำหน้ายุ้งเลยครับนารักชิบเลย
“ให้มันจริงเหอะเดี๋ยวพอถึงเวลาก็วิ่งคนแรก” น่าน!มีประชดด้วยน่ารักจริงวุ้ย
“ฮ่าๆๆรู้ทันอีกแฮะ” ผมแหย่กลับแต่ก่อนที่เราจะได้เถียงกันต่อก็มีรุ่นพี่เดินมาตามให้ไปยืนรอข้างเวทีซะก่อน
“น้องๆน้องสองคนอ่ะ ไปยืนรอข้างเวทีเลยไอ้ประทานกับไอ้รองประทานมันใกล้จะเรียกน้องขึ้นแล้วครับ”
“ครับ/ครับ” ผมสองคนตอบพร้อมกันก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างเวทีรอไอ้พี่สองคนนั้นเรียกพลางฟังไปด้วยว่าวันนี้จะต้องทำอะไรบ้าง
“อ้าวน้องๆมากันครบแล้วเน๊อะ งั้นพี่จะบอกเลยก็แล้วกันว่าวันนี้เราจะทำอะไรกันบ้าง” เสียงพี่คนนึงพูดขึ้นก่อนที่พี่คนเดิมจะพูดต่อ “เออว่าแต่วันนี้มีอะไรบ้างนะครับไอ้รอง”
“โธ่!มึงเป็นประทานได้งัยวะรู้รัยมั่งเนี่ย” พี่อีกคนโวยใส่
“กูก็ลืมบ้างไรบ้างดิครับ” พี่คนแรกก็แก้ตัวไปเรื่อย
“เออๆ เอาเป็นว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะรับน้องกันเราเหลือกิจกรรมอีกสองอย่างคือเฉลยสายรหัส และแจ้งชื่อประทานและรองประทานรุ่นของแต่ละชั้นปี และกิจกรรมแรกที่เราจะทำก็คือประกาศชื่อประทานรุ่นของพวกน้องๆกันนะครับ” พี่คนที่สองตอบคำถามยาวเหยียดก่อนจะมองไปที่ไอ้พี่คนแรกว่าให้พูดต่อ
“น้องๆอาจจะงงว่าจะเลือกประทานยังไงนะครับ คณะกูมีใครบ้างกูยังจำไม่หมดเลยอะไรแบบนี้ แต่เราไม่แคร์ครับว่าน้องจะเคยเห็นหน้าพวกเค้ารึเปล่า คณะไหนเลือกยังไงเราไม่รู้คณะเราเลือกจากคะแนนสอบเข้าที่สูงที่สุดแต่ปีนี้มีปัญหานิดหน่อยเพราะประทานและรองประทานมีคะแนนเท่ากันและพวกพี่ก็ไปถามว่าที่ประทานและรองประทานมาแล้วว่าจะเลือกกันยังไงและก็ได้คำตอบมาแล้วมารอดูแล้วกันนะครับว่าเค้าจะแบ่งกันยังไง” พอพูดจบก็มีเสียงโห่ดังตามมาทันทีมันจะโห่อะไรกันฟร่ะแต่ก่อนที่จะมีใครโห่อะไรมากไปกว่านี้ไอ้พี่คนที่ตัวเล็กกว่าก็เริ่มพูดต่อ
“เลิกโวยได้แล้วครับ มาดูหน้าว่าที่หัวหน้าพวกน้องกันดีกว่า ขึ้นมาเลยครับน้องพชร สวสกุล หรือน้องเบียร์ และน้องพุฒิธิพงษ์ โรจนเมธีพงศ์ หรือน้องบอส” อ้าวถึงคิวแล้วหรอ พอได้ยินเสียงเรียกผมกับไอ้ตัวเล็กก็เดินขึ้นไปข้างบนพร้อมกันก่อนจะไปหยุดอยู่ข้างไอ้พี่สองคนนั้น
“อ้าวแนะนำตัวเลยน้องใครบอสใครเบียร์” ไอ้พี่คนสูงกว่าพูดซึ่งผมก็จำใจทำตาม
“เราบอสส่วนไอ้ตัวเล็กนี่เบียร์”
“เออแล้วน้องจะเริ่มแบ่งกันเลยป่าวว่าใครจะเป็นตำแหน่งไหน” รุ่นพี่ตัวเล็กกว่าหันมาถามพวกผม
“ก็เอาดิครับเร็วๆนะ” ไอ้ตัวเล็กบอกก่อนจะหันหน้ามาหาผมแล้วเตรียมท่า
“เห้ย!ตัวเล็กตกลงกันก่อนใครชนะเป็นประทานเคป่าว” ผมเสนอ
“เอาดิ”
“หนึ่ง”
“สอง”
“ฉุบ”
คอน ผม
กรรไกร ไอ้ตัวเล็ก
อ้าวไหงกลายมาเป็นผมวะที่ต้องรับงานหนักซวยจังเลยอ่ะแง้วๆ
“โอเคได้แล้วพี่” ไอ้ตัวเล็กหันไปบอกรุ่นพี่สองคนด้วยหน้าสดชื่นได้ข่าวว่าเมื่อคืนมันยังจะตายอยู่เลย
“ใครเป็นประทานครับ” พี่คนสูงกว่าถาม
“ไอ้บอสครับ ผมเป็นรอง” ไอ้ตัวเล็กหันไปตอบพอรู้แล้วว่าใครเป็นตำแหน่งไหนไอ้รุ่นพี่สองคนที่ยืนอยู่ข้างก็วิ่งขึ้นมาทำหน้าที่พิธีกรแทนไอ้พี่สองคนแรก
“เอาแหละคะ ต่อไปเราก็จะแจ้งให้น้องๆทราบและได้ทำความรู้จักกับประทานและรองประทานของแต่ละชั้นปีกันเลยนะคะ” พี่ผู้หญิงพูดขึ้นก่อนจะส่งไมล์ให้พี่ผู้ชายข้างๆพูดต่อ
“เราจะเริ่มทำความรู้จักกับประทานและรองประทานของปีห้าก่อนนะครับ ประทานปีห้าพี่คิม รองประทานพี่เลย์ เชิญบนเวทีเลยครับ” หลังจากพี่คนนั้นพูดจบก็มีรุ่นพี่ผู้ชายกับผู้หญิงเดินควงแขนกันขึ้นมาบนเวที
“ยินดีต้อนรับสู้คณะเรานะครับ พี่ชื่อพี่คิมนะครับ มีอะไรไม่เข้าใจหาอะไรไม่เจอถามพี่ได้นะครับ” พี่คิมพูดพร้อมยิ้มตาหยี่ให้น้องๆข้างล้าง
“พี่ชื่อเลย์นะคะ ยินดีต้อนรับทุกคนเลยมีอะไรก็ถามพี่ได้เหมือนกัน หาพวกพี่สองคนได้ไม่อยากนะคะเราอยู่ด้วยกันตลอดที่ห้องประทานไม่ก็ตามห้องสตูหาได้ตลอดเวลาคะ” พี่เลย์พูดไปยิ้มไปน่ารักดีนะครับผมว่าพวกพี่เค้าต้องเป็นแฟนกันแน่เลยเหมาะกันฟุดๆอ่ะ คิดอะไรของผมฟ่ะ
“ต่อไปเชิญ ประทานและรองประทานปีสี่เลยคะ พี่แซม พี่กัสขึ้นเวทีเลยคะ”
“หวัดดีทุกคนนะครับพี่ชื่อแซมครับเป็นประทาน ไม่รู้จักอาจารย์คนไหนปรึกษาพี่ได้เลยนะ พี่รู้จักทุกคนเลยครับ” พี่แซมบอกก่อนจะดันพี่กัสขึ้นไปด้านหน้าให้พูดต่อ
“พี่ชื่อกัสครับ เป็นรองประทาน มีอะไรคล้องใจเกี่ยวกับคณะเราถามพี่ได้เลย หาตัวพวกพี่สองคนได้ตามสวนของคณะนะครับพี่อยู่กันแถวนั้นแหละ” พี่กัสพูดไปยิ้มไปก่อนจะถอยลงมายืนข้างๆพี่แซมที่ถอยลงมาก่อนแล้ว
“ต่อไปเชิญ ประทานกับรองประทานปีสามเลยครับ พี่บอม พี่อ้นขึ้นเวทีเลยครับ”
“ครับพี่บอมนะครับเป็นประทานครับ ส่วนข้างๆนี่ชื่ออ้นครับเป็นรองประทาน สงสัยอะไรก็ถามได้หาที่ซื้อของทำงานอะไรก็ถามได้เลยครับ” คู่นี้นี่สงสัยจะประหยัดเวลาแฮะรีบเชียว
“ต่อไปก็ประทานปีกับรองประทานปีสอง ขึ้นมาเลยไอ้กันต์ไอ้กานต์”
“โห่สรรพนามเปลี่ยนเลยนะไอ้ส้ม” อ้าวไอ้พี่สูงๆนี่มันประทานรุ่นเหรอฟ่ะงามไส้แล้วไง
“เออ แกจะทำไมแนะนำตัวไปเลยเร็วๆ”
“เออๆ หวัดดีครับทุกคนคงคุ้นหน้าพี่เน๊อะ พี่ชื่อกันต์นะครับเป็นประทาน มีอะไรถามได้สงสัยอะไรก็ถามได้นะครับ” ไอ้พี่กันต์บอกก่อนจะหันไปมองพี่ที่ตัวเล็กกว่าให้ออกมาพูดต่อ
“พี่ชื่อกานต์นะ พวกเราคงรู้จักพี่แล้วแหละเน๊อะ ยินดีต้อนรับนะครับ ถ้าอยากรู้ว่าขนมร้านไหนอร่อยถามพี่สองคนได้เลยนะ” พี่กานต์พูดจบก็เดินลงไปยืนข้างๆพี่กันต์อย่างรู้งาน
“ต่อไปก็ประทานและรองประทานปีหนึ่ง ข้นเวทีเลยจ้า”
“อืมเราบอสนะเป็นประทาน ฝากตัวด้วยก็แล้วกัน สัญญาว่าจะทำให้รุ่นเราเป็นรุ่นที่ดีอาจจะไม่ดีมากแต่ก็จะรักษาระดับไม่ให้แย่อ่ะนะ” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก่อนจะส่งไมล์ในมือให้ตัวเล็กที่ยืนรออยู่
“หวัดดีทุกคน เราเบียร์นะเป็นรองประทาน เราจะพยายามทำหน้าที่ของเราให้ดีทีสุดะกันนะ” ไอ้ตัวเล็กพูดสั้นโคตรๆก่อนจะถอยหลังด้วยความเร็วลงไปยืนในระนาบเดียวกันกับพี่ๆคนอื่นๆ
“นี่ตะเองเค้าไม่อยากยืนบนนี้แล้วอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ”
“เค้ารู้สึกว่ามีคนมองเค้าแปลกๆไม่เชื่อตะเองลองมองลงไปดิผู้หญิงคนนั้นอ่ะมองเค้าแปลกๆนะ” ไอ้ตัวเล็กชี้ลงไปที่ผู้หญิงคนนึงที่ส่งสายตาแปลกๆมาให้ ทำไมเค้ามองตัวเล็กของผมแบบนั้นละไม่นะอย่าส่งสายตาดุๆแบบนั้นให้เด็กน้อยของผมนะ
“ไม่มีอะไรหลอก” ผมปลอบแต่ก็แอบกลัวเหมือนกันแฮะ
“ต่อไปเราจะมาเฉลยสายรหัสกันนะครับ” พี่ที่อยู่ข้างเวทีพูดขึ้นก่อนจะสั่งให้พวกเราไปยืนเรียงตามเลยประจำตัวเพื่อที่จะได้รู้ว่าใครเป็นพี่รหัสของเราก็ง่ายดีนะแบบนี้
“ตัวเล็กเลขอะไรอ่ะ” ผมหันไปถามไอ้ตัวเล็กที่ยืนงงๆอยู่
“ยี่สิบสี่”
“งั้นไปกันเหอะเรายี่สิบห้า”
“เออ” ตัวเล็กตอบผมก่อนจะเดินนำผมไปเพื่อเข้าแถวแล้วพอหันหลังไปมองรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังมันก็ทำให้พวกผมช็อกเพราะข้างหลังของผมคือประทานทั้งสี่ปีและข้างหลังของไอ้ตัวเล็กก็คือรองประทานทั้งหมดเออคือหรือว่ามันจะเป็นพรมลิขิตบันดานกันครับโอ้ยงงๆงวยๆ แต่คิดไปก็ป่วยจิตรเอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนแล้วกันครับ
<End Boss Talk>
จบลงไปแบบงงๆอีกหนึ่งตอน ตอนนี้เป็นตอนที่ใช้เวลาแต่งนานสุดเพราเราไม่มีฟิวฟ์พิมพ์แล้วก็ลบอยู่หลายรอบแต่สุดท้ายมันก็จบมาได้แหละน่า รับรองว่าตอนหน้าจะหาฉากน่ารักๆมาให้อ่านนะคร๊าฟ รักคนอ่านนะอิอิ
ป.ล. ตอนต่อไปเตีรยมตัวจิกหมอนให้ดีจะมีฉากหึงๆงอลๆของคู่นี้มาให้อ่านครับผม
ความคิดเห็น