คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ + เหตุเกิดจากด้ายแดง
บทนำ
วันรับน้องคณะสถาปัตยกรรม สาขาการออกแบบภายนอก มหาวิทยาลัย K
ขาเรียวยาวคู่หนึ่งกำลังพาร่างสูงบางไปยังตึกใหญ่ที่มีป้ายติดไว้ว่าคณะสถาปัตยกรรมร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ภายในตึก
“โอ้ย!ใครมันเอาขยะมากองไว้ตรงนี้เนี้ยอย่าให้ตรูรู้นะว่าใครมาว่างทิ้งไว้พ่อจะจับยัดลงถังขยะให้เข็ดเลย”ร่างบางบ่นกับตัวเองก่อนจะหยิบขยะที่วางอยู่ข้างๆตัวไปยัดใส่ถังขยะใบใหญ่หน้าตึกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่มีรุ่นพี่ที่จะมารับน้องยืนเรียกเย้วๆอยู่ที่หน้าห้อง ภายในห้องก็เหมือนห้องเรียนสมัย ม.ปลายแค่มีโพเดี้ยมขนาดใหญ่อยู่บนเวทีขนาดยักษ์แค่นั้นเอง รางบางนั่งลงตรงที่นั่งแถวสุดท้ายตรงริมหน้าต่างที่ประดับด้วยมานสีส้มสวย
“อ้าวๆน้องๆคนไหนที่เดินเข้ามาแล้วก็รีบหาที่นักนะครับพวกพี่จะเริ่มประถมนิเทศกันแล้วนะน้องแล้วถ้าใครมาสายต้องโดนลงโทษนะครับน้อง” เสียงของรุ่นพี่คนนึงดังมาจาบนเวที
ร่างบางก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมโดยไม่สนใจเท่าไหร่ว่าคนอื่นจะทำอะไรกัน แถมยังหยิบขนมในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของตัวเองออกมากินหน้าตาเฉย พอนั่งกินไปสักพักก็มีผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆร่างบางหันมามองเล็กน้อยก่อนจะทักทายตามมารยาทอันพึงมี(ที่จะไม่มีก็ได้)
“ดี นายชื่อไรอ่ะ เราชื่อเบียร์นะ”
“ดี เราบอส” ร่างสูงที่นั่งข้างตอบแล้วทั้งคู่ก็กลับเข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเองอีกครั้ง
“เอาละครับเราจะเริมนิเทศกันแล้วเตรียมตัวเลยครับน้องๆ แต่ก่อนอื่นไอน้องสองคนนั้นทำไมพึ่งมาครับ” รุ่นพี่คนนึงเอ่ยถามขึ้น
“พวกผมหาห้องไม่เจอครับก็เลยมาสายขอโทษทีนะฮ่ะ” เด็กปีหนึ่งที่มาสายตอบ
“ครับ ถ้างั้นก็นั่งลงเลยครับแต่ครั้งหน้าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้วนะครับน้องเข้าใจนะครับ”
“ครับ” เด็กคนแรกตอบรับอย่างยินยอมแต่อีกคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น
“ทำไมกูต้องเข้าใจ ทำไมกูต้องเชื่อพวกมึงด้วย ขนาดแม่กุด่ากูยังไม่ค่อยจะฟังเลย” เด็กอีกคนพูดขึ้น
“อ้าวพูดแบบนี้มึงจะเอาใช่ไหมครับน้อง” รุ่นพี่คนเดิมพูดขึ้น
“แล้วมึงจะทำไมกู” รุ่นน้องคนเดิมพูดขึ้นอีกครั้ง
“ขอโทษกูเดี๋ยวนี้”
“ไม่”
“กูบอกให้ขอโทษกูเดี๋ยวนี้”
“ไม่” รุ่นน้องยังคงยืนยันคำเดิมแต่คราวนี้ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากของรุ่นพี่คนเดิมแต่กลับตอบด้วยการกำมือก่อนจะง้างขึ้นแล้วเตรียมจะเสยไปที่ปลายคางขอกอีกฝ่ายแต่ก็มีเสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกันและที่มาพร้อมเสียงก็คือร่างของคนสองคนที่เคยนั่งอยู่ริมหน้าต่างที่วิ่งเข้ามากั้นกลางระหว่างสองคน
“เฮ้ย!!!ใจเย็นพี่อย่าตีกัน” เสียงของร่างบางดังขึ้นแต่ก็ไม่ทัน หมัดนั้นซัดออกมาพอดีแต่ปลายคางที่ควรจะโดนกลับไม่ใช่ปลายของของรุ่นน้องจอมกวนแต่กลายเป็นปลายคางของร่างบางที่เข้ามาห้ามรุ่นพี่คนนั้นเสียนี่
“โอ้ยยยยยย!!” ร่างบางร้องครวญครางทันทีที่หมัดกระแทกโดนใบหน้าของตัวเองซึ่งสร้างความโมโหให้ร่างสูงข้างๆได้มากทีเดียว
“นี่พวกพี่จะตีกันทำไมฮ่ะเห็นมั้ยว่าคนอื่นเค้าต้องมาเจ็บตัวด้วยแล้ว ถ้าพวกพี่ไม่เลิกตีกันก็ไม่ต้องนิทุงนิเทศมันแล้ว เออแล้วเช้านี้ผมไม่นิเทศนะ ผมจะพาไอตัวเล็กนี่ไปทำแผล” พอด่าจบร่างสูงก็พยุงร่างบางข้างๆขึ้นแล้วประคองออกไปข้างนอก
“สรุปจะเอาไงวะไอกันต์” รุ่นพี่อีกคนเดินเข้ามาจับไหลรุ่นพี่คนเดิม
“ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละนิเทศต่อเลย” รุ่นพี่คนเดิมว่าก่อนจะหันไปพูดกับรุ่นน้องคนอื่นๆต่อ “ไม่มีอะไรแล้วครับน้องๆเตรียมตัวได้เลยครับ”
1
เหตุเกิดจากด้ายแดง
<Bos Talk>
ผมชื่อบอสเป็นนิสิตปีหนึ่งของที่นี่ตอนนี้ผมกำลังลากไอเตี้ยหัวน้ำตาลไปยังห้องพยาบาลไม่รู้ว่าคิดบ้าอะไรถึงเอาหน้าไปรับหมัดแทนไอเวรนั้น แล้วก็มานั่งโอดครวญเซ็งจริงๆเลยให้ตายเหอะ
“ไงเบียร์เจ็บมั้ยละ” ผมถามมันด้วยความสงสารปนสมน้ำหน้านิดๆ
“เจ็บสิถามาได้ ทำแผลให้ทีดิ” ไอตัวเล็กบอกผมก่อนจะยื่นกล่องทำแผลที่เดินไปหยิบมาให้ผม
“เออๆเอามาแล้วก็นั่งลงได้แล้ว” ผมหันไปบอกไอตัวเล็กให้ลงมานั่งข้างๆก่อนจะเริ่มทำแผลให้
“ซี๊ด...เบาๆหน่อยดิเจ็บนะเจ็บ” ไอตัวเล็กโวยวายพลางส่ายหัวไปมาน่าลำคานจริงเลยวุ้ยแต่ให้ตายเหอะมันใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรของมันเนี้ยหอมชิบ หอมจนถ้ามันเป็นผู้หญิงผมคงลากมันเข้าห้องไปแล้วละดีนะว่ามันเป็นผู้ชายน่ะ
“ทนหน่อยดิ อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว”
“จริงนะ” ไอตัวเล็กเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมตอนที่ถามมันจะเอาหน้าเข้ามาทำไมเนี้ยแล้วผู้ชายบ้าอะไรหน้าหวานขนาดนี้ถ้าผมทนไม่ได้ขึ้นมาจะว่าไงละเนี้ย
“อืมเสร็จ เสร็จแล้ว”
“ขอบใจนะ ^___^” ไอตัวเล็กยิ้มให้ผมก่อนจะลุกขึ้นแล้วลากผมกลับเข้าไปในห้องห้องเดิมที่มีไอสองตัวเดิมอยู่ในนั้น บอกตรงๆว่าผมไม่อยากเข้าไปเลยให้ตายเหอะแค่เห็นหน้าไอเวรตัวเดิมที่นั่งอยู่ข้างหลังผมก็อยากจะเตะมันซักทีสองทีแล้วกวนทีนนัก
“ต่อไปขอให้น้องๆไปรวมตัวกันที่สนามด้านนอกเลยนะครับเราจะไปจับคู่รูมเมทกันที่นั่นนะครับ” เสียงรุ่นพี่ตัวเล็กๆคนหนึ่งพูดขึ้นมาก่อนที่ทุกคนจะเริ่มเดินออกไปจากห้อง
“ไปกันเหอะไอตัวเล็ก” ผมหันไปจับแขนไอตัวเล็กข้างๆให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินลงไปยังสนามเวรอะไรซักอย่าง
“นายเรียกใครตัวเล็ก” ไอตัวเล็กถามเหมือนเด็กๆ
“ก็เรียกนายไง”
“ฉันไม่ได้ตัวเล็กนะสูงตั้งร้อยแปดสิบเลยนะ”
“ก็เตี้ยกว่าฉันอยู่ดีฉันสูงร้อยแปดสิบเก้านะตัวเล็ก”
“เออๆตกลงนายจะเรียกฉันว่าไอตัวเล็กใช่ป่ะ”
“ใช่แล้วตัวเล็ก” ผมกวนกลับไปตามนิสัยของตัวเอง
“งั้นฉันจะเรียกนายว่าเสาเข็มตามนั้นนะ” ไอตัวเล็กพูดจบก็วิ่งหนีผมไปเลยเฮ้ย!ผมไม่ใช่เสาเข็มนะกลับมานะไอตัวเล็ก กลับมาๆๆๆๆ
<End Bos talk>
ผมชื่อว่าเบียร์ฮ่ะตอนนี้ผมกำลังวิ่งหนีเสาเข็มเดินได้อยู่ ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงข้างๆรุ่นพี่คนนึงที่โบกมือให้ผมมายืนตรงนี้ส่วนเสาเข็มของผมโดนเรียกให้ไปยืนอีกฝั่งนึงครับ ผมเห็นมันแอบส่งสายตาเคืองๆมาให้ผมด้วยละสมน้ำหน้ามาเรียกผมว่าตัวเล็กอยู่ได้อิอิ
“อ้าวน้องๆครับเห็นด้ายแดงตรงหน้าป่าวครับ” เสียงรุ่นพี่คนนึงพูดขึ้นทำพวกเราต้องหันไปมองไอด้ายตรงหน้าว่ามันเอาไว้ทำไม
“ไม่ต้องสงสัยนะว่าเอาไว้ทำไมน้องๆหยิบปลายด้ายมานะครับแล้วก็เอามาผูกไว้ที่ปลายนิ้วนะครับ”และรุ่นพี่คนเดิมก็ไข้ความสงสัยให้แก่พวกเราทุกคนที่ยืนมองไอด้ายบ้าๆนี่ด้วยความสงสัย
พวกเราที่หายสงสัยแล้วก็หยิบด้ายตรงหน้ามาผูกไว้ที่ปลายนิ้วก่อนจะเริ่มเดินเก็บปลายด้ายไปเลื่อยๆเพื่อที่จะได้รู้ว่าใครเป็นรูมเมทของเราและแล้วคนที่ผมตามหาก็คือคนที่ผมพึ่งวิ่งหนีมาเมื่อกี้นี้ ไอเสาเข็มนั่นเองโอ้ยโลกมันกลมจังเลยนะกลมจังเลย ทำไมโลกเรามันไม่เป็นหกเจ็ดเหลี่ยมนะจะได้วนมาเจอกันยากหน่อย โอ้ยๆๆแล้วไอเสาเข็มมันจะกินหัวผมมั้ยละเนี้ยตายแย้วๆ
“ว่าไงตัวเล็กเจอกันอีกแล้วนะ” ไอเสาเข็มพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่แข็งนิดๆต่างจากตอนแรกที่เจอกันนิดหน่อยสงสัยงอนที่ผมเรียกว่าเสาเข็มแน่เลยอ่ะ ทำไงดี ทำไงดี จาทามงายดี
“แฮะๆ ว่าไงจ๊ะ สบายดีก้อ”
“ไม่แย่แน่ๆแหละ แต่คนที่จะแย่น่าจะเป็นนายนะ เมื้อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ” ไอเสาเข้มถามผมด้วยเสียงแข็งๆพลางดัดมือดังกรอบแกรบ แง่ๆไม่นะ ไม่นะมันจะกินหัวผมแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกก
“ก็เสาเข็มไงเสาเข็ม น่ารักใช่มั้ยละดีกว่าเรียกว่าเสาไฟเยอะเลยนะ”
“ฮึๆน่ารักเหรอมันน่ารักมากมั้ยละตัวเล็กหือน่ารักมากมั้ย” เสาเข็มเลือนหน้าเข้ามาใกล้ผมจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ตัวเลยอ่ะ แง่ๆผู้ชายบ้ารัยว่ะหน้าเนียนเกิน สูงเกิน หล่อเกินหล่อจนผมยังอิจฉาเลยอ่ะ แง็กๆพระเจ้าใจร้ายทำไมถึงสร้างให้ผมตัวเล็กละแง่ๆ
“ก็น่ารักไง ไม่เหรอ เค้าว่ามันน่ารักออกนะน่ารักจะตาย” ในขณะที่ผมกำลังหาทางเอาตัวรอดอยู่นั้นเสียงรุ่นพี่คนเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง พี่เม่งพูดได้ถูกเวลาจริงๆเลยอ่ะ
“ทุกคนได้คู่กันแล้วนะครับ ถ้าได้แล้วเดินตามพี่มาเลย พี่จะพาไปดูหอเร็วๆเลยนะน้อง ใครช้ามึงโดนแน่ขอบอก เพื่อนพี่โหดนะครับ” รุ่นพี่คนเดิมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะลากขายาวๆของเค้าออกไป
ผมเลยสบโอกาสวิ่งตามรุ่นพี่คนนั้นไปเพื่อหนีความผิดตรงนี้ ทั้งๆที่คิดว่าวิ่งเร็วแล้วแต่ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าเหนือคนที่วิ่งไวกว่าเบียร์ก็ยังมีบอส แง่ๆทำไมมันวิ่งไวจังวะ
“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอตัวเล็ก ลืมไปแล้วรึไงว่านายกับฉันนอนด้วยกันอ่ะ”
“แฮ่ะๆไม่ลืมหรอกแต่ที่วิ่งมาเพราะกลัวจะตามพี่เค้าไม่ทันไง”
“เหรอ เอาเป็นว่าฉันไม่โกรธนายก็ได้เรื่องที่เรียกฉันว่าเสาเข็มแต่นายต้องให้ฉันเลือกเตียงนอนก่อน ตกลง” ไอเสาเข็มถามผมด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ร่วม แล้วถามมาแบบนี้ผมมีทางเลือกรึไงนะ
“เออๆ เลือกตามสบายเลย” ผมตอบก่อนจะหยิบกุญแจที่รุ่นพี่ส่งให้มาถือไว้แล้วออกเดินตามหาห้องที่ได้พอเจอแล้วก็เปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่รอฟังเสียงใครทั้งสิ้นไม่ได้เลือกเตียงได้เห็นสภาพห้องก่อนก็ยังดีละนะ
ขอแอบจบตอนนี้ไว้แค่นี้ก่อนนะ ดีไม่ดียังไงขออภัยด้วยนะ by อะเบส
ความคิดเห็น