คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 17 ประกายแสงที่มอดดับ
บทที่ 17 ประกายแสงที่มอดดับ
สายฝนภายนอกพระมหาราชวังได้หยุดลง ผืนฟ้ากว้างไกลทอแสงเป็นประกายสีทองอีกครั้ง หากแต่สถานที่อันเรียกว่าเป็นความฝันใฝ่ของเหล่าผู้เดินดินทั้งหลาย ไม่ได้เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความดีงามอย่างที่พวกเขาเหล่านั้นตั้งความหวังไว้อีกต่อไป
สงครามภายนอกปราสาทจบลงพร้อมน้ำหยาดสุดท้ายที่ตกกระทบยอดต้นอ่อนของผืนหญ้า ไม่มีผู้ใดเรียกได้ว่าตนคือฝ่ายปราชัย ทว่าก็ไร้ซึ่งผู้กำชัย ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายผู้ปกป้อง หรือฝ่ายผู้รุกราน นางฟ้า ลูซิเฟอร์ หรือยมทูต ทุกเผ่าพันธุ์ล้วนแต่สูญเสีย
เหล่าผู้ทำสงครามที่ยังไม่บาดเจ็บถึงขั้นวิญญาณดับสูญอ่อนแรงทั้งกายใจจนขีดสุด ไม่มีผู้ใดรบกันอีกต่อไป เมื่อความจริงทั้งหมดภายในโถงถูกคาถาขยายเสียงของเจ้าแห่งความมืดเปิดโปง
เมื่อสายฝนซึ่งเป็นอิทธิพลคาถาจากอดีตองค์ชายแห่งสวรรค์เหือดแห้ง คาถาป้องกันผู้บุกรุกอันทรงพลังที่สุดแห่งดินแดนนิรันดร์จึงเริ่มทำงาน เพลิงขาวลุกท่วมร่างเหล่ายมทูตและลูซิเฟอร์ ทว่า ชีวิตที่ใกล้จะดับสูญกลับไม่ได้แสดงความทุรนทุรายจากการมอดไหม้ ราวกับสิ่งที่กำลังเกิดนั้นคือบทลงโทษอันสาสมกับสิ่งที่ได้กระทำลงไปแล้ว
เพียงชั่วอึดใจ ร่างของเหล่ากบฏทุกผู้หายวับ เหลือไว้แต่เพียงร่างของเหล่านางฟ้าผู้ที่มีจิตบริสุทธิ์อย่างแท้จริงเท่านั้น
แต่ทว่า ณ สถานที่ซึ่งความจริงทั้งหมดถูกไขกระจ่าง ยังคงมีผู้ที่บุกฝ่ามาได้เหลือรอดอยู่
และถึงแม้จะไม่ได้พูดออกมา แต่ผู้รอดชีวิตทั้ง 8 คิดแทบจะตรงกันว่า ซาตานนั้นคือเป้าหมายแรกที่จะต้องกำจัดให้ได้
เจ้าแห่งความมืดหัวเราะร่าอยู่บนหัวของรูปปั้นม้าพลางถูมืออย่างใจจดใจจ่อกับภาพเบื้องล่าง
"เอาๆๆๆ จะเอายังไงกันดีเอ่ย พวกเดนตายที่ผมขุดมาจากขุมนรกกำลังจะมาแล้วนา อยู่เฉยๆ เดี๋ยวก็ตายกันพอดี"
อลิซซึ่งไม่สนใจการโจมตีทางประสาทของชายร่างผอมรวบรวมกำลังที่มีร่ายเวทย์เหมันต์ วงแหวนสีฟ้าสว่างจ้าที่หน้าทางเข้าโถง เพียงแต่เรี่ยวแรงเท่าที่เหลือของเธอทำให้น้ำแข็งที่งอกขึ้นมาขวางประตูไว้นั้นเปราะบางและพังทลายลงแทบจะทันที
"หลบหน่อยคุณแกรนด์สโตน" สเตฟานี่พูดด้วยอารมณ์เร่งร้อน ก่อนผีเสื้อแสงจะร่อนผ่านหลังเธอไปยังประตู มันสมานตัวเข้าด้วยกันจนกลายสภาพเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าเข้าไปอุดในช่องประตูจนเต็ม ขณะเดียวกันดาบเล่มยักษ์สองเล่มได้แทงขึ้นมาจากพื้นและไขว้กันเป็นกากบาทซ้อนหลังกระจกแสงของสเตฟานี่อีกชั้น ซึ่งนั่นคือคาถาของมิคาเอล
หลังจากเสร็จสิ้นการป้องกันประตู เสียงโหยหวนของความบ้าคลั่งจากเหล่าผู้คนที่ไม่สามารถผ่านประตูมาได้ก็เริ่มต้นทันที ซึ่งมันเป็นเรื่องโล่งอกเล็กๆ ของเหล่าผู้ถูกหักหลัง
เรย์ชักปืนคู่ของตนขึ้นพร้อมทะยานไปยังชายผู้กำลังหัวเราะชอบใจด้วยปีกดำสนิท ชายหนุ่มกัดฟันและลั่นไกแบบไม่ยั้งมือ กระสุนดำกระหน่ำราวห่าฝน แต่ซาตานยังคงนั่งยิ้มแป้น
"หืม...ยังเหลือแรงข้าวต้มขนาดนี้เลยเหรอครับ คุณเรย์มอนด์"
เรย์ไม่ทันระวังบอลสีดำที่ลอยอยู่ห่างจากใบหน้าหล่อเหลาเพียงคืบ มันระเบิดออกและแผ่รัศมีเป็นตาข่ายคลุมร่างเพรียวของลูซิเฟอร์หนุ่มไว้ เขาต่อสู้ขัดขืนสุดกำลังแต่ไม่สำเร็จ สุดท้ายเรย์ถูกสีดำกลืนกินร่างก่อนจะหดตัวลงอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นบอลสีดำขนาดเท่าเดิม ดาบเงินที่เคยเป็นของลุคกระชับแน่นอยู่ในมือผอมกะหร่อง ซาตานฟาดมันลงบนบอลดำอย่างไม่รีรอ ส่งผลให้มันขาดเป็นสองท่อนก่อนจะสลายไป
"ผมรู้ว่าคุณยังไม่จบแค่นี้หรอกคุณเรย์มอนด์ แค่คุณย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านี้สัก 3 นาทีคุณก็รอดแล้ว แต่ว่านะ..."
ซาตานกระโดดลงมายังพื้นโถงอันแหลกเละแทบไม่เหลือชิ้นดีอีกครั้งด้วยท่าทีสบายๆ ท่ามกลางความวิตกของคนอีก 7 ชายร่างผอมกระแทกฝ่ามือเข้าไปในอากาศด้านหน้า มือผอมซีดผลุบหายไปในรูโหว่ที่เกิดขึ้น ณ จุดนั้น
"...อย่าลืมสิครับ ผมกระชากคุณออกมาตอนไหนก็ได้"
รูโหว่กลางอากาศขยายใหญ่ขึ้น สิ่งที่ติดมือหนังหุ้มกระดูกออกมาคือร่างของเรย์ซึ่งร้องลั่นอย่างเจ็บปวด
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"ฮ่าๆๆๆ มาคิดๆ ดู ในที่ตรงนี้ก็เหลือแต่บุคคลสำคัญๆ ทั้งนั้น ผมจะให้เกียรติทุกคนโดยการที่ผมจะเป็นคนลงมือฆ่าพวกคุณเอง!!!!!!!!!!!"
ดาบเงินแหลมคมเสียบทะลุหน้าอกเรย์ที่ไร้พลังต่อต้าน สเตฟานี่และอลิซร้องตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มที่ไม่มีวันกลับคืนอีกต่อไป
ดาบยักษ์กวาดเข้ามาอย่างทรงพลัง ทว่าไม่เกินความสามารถในการที่บุรุษชุดดำจะหลบพ้น จอมทัพไม่เอ่ยตอบและใช้ขาซัดเต็มแรงที่สีข้างเจ้าแห่งความมืด เขากระเด็นไปตามแรงอันมหาศาล ซึ่งตรงจุดที่ร่างบักโกรกปลิวไปนั้นมีนาตาลีร่ายคาถาไว้เรียบร้อยแล้ว
กางเขนเงินลอยเวิ้งเตรียมผนึกร่างผอม แต่เหยื่อของมันกลับยิ้มขนลุกและปล่อยให้ร่างถูกรั้งดึงเข้าไปหา นางฟ้าสาวร่างทรุดลงจากอาการบาดเจ็บที่คงค้างจากการต่อสู้กับแอนนิต้า และเมื่อเธอเผลอเพียงไม่ถึงวินาทีก็ทำให้เธอได้พบจุดจบ
ดาบเงินแทงทะลุอกจากด้านหลัง ม่านตานาตาลีเบิกโพลงก่อนร่างบางจะระเบิดออกเป็นนกพิราบขาว
"อย่ามาเล่นมุกตื้นๆ กับผมดีกว่า"
"นาตาลี!!!!" มิคาเอลตะโกน แต่ไม่มีแม้โอกาสที่จะให้เขาได้หลั่งน้ำตา ชายผู้สังหารสหายสาวก็กระโดดมาอยู่ที่ด้านหลังของเขาแล้ว
และไม่พิรี้พิไร ซาตานตวัดดาบเงินเพียงครั้งเดียว ร่างจอมทัพหนุ่มขาดสองท่อนตั้งแต่ไหล่ซ้ายถึงสะโพกขวาก่อนระเบิดเป็นคลื่นละอองแสง
ซาตานยิ้มมุมปากกับผีเสื้อแสงที่ลอยผ่านหางตา เป้าหมายต่อไปไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผลผลิตของเขากับเจ้าแห่งสวรรค์ สเตฟานี่วาดมือเรียวงามขึ้นฟ้า ผีเสื้อแสงจำนวนกว่าร้อยกลายสภาพเป็นดาบแสงลอยละล่องอยู่เหนือศีรษะสีทองอันยุ่งเหยิง แต่นั่นไม่ทำให้เขาตกใจเท่ากับที่เท้าของเขากำลังโดนแช่ด้วยผลึกใสเย็นเฉียบ สเตฟานี่ตวัดมือ ดาบแสงพุ่งทะยานลงสู่เป้าหมายผอมแคระที่ขยับไปไหนไม่ได้จนระเบิดสนั่นหวั่นไหว ทว่า ลุคผู้อยู่อีกฟากนั้นเห็นเหตุการณ์ที่ยังไม่เป็นดั่งที่หวัง
"อาจารย์!ระวัง!!"
คำเตือนของลุคช้าไป บุคคลผู้ไร้เทียมทานวกมาด้านหลังพร้อมโลหะยาวเตรียมเสียบเข้าร่างของอลิซ ดวงตากลมโตซึ่งแดงกล่ำจากการสูญเสียเรย์มอนด์เบิกกว้าง สเตฟานี่เองก็ไม่สามารถพอจะหยุดชายนามซาตานได้
โครม!!!!!
ร่างของมือสังหารกระเด็นออกไปพร้อมรอยไหม้สาหัสบนหน้าอก แผ่นหลังอันแข็งแกร่งของยมบาลตระหง่านอยู่ด้านหน้าอลิซ มือขวาของเขาท่วมไปด้วยเปลวเพลิงที่ส่งเสียงเปรี๊ยะๆ บ่งบอกถึงความร้อนแรง มือซ้ายกำดาบที่เปลวเพลิงลุกท่วมไม่แพ้กัน
"อย่าเข้าใจผิดว่าฉันอยากจะช่วยพวกเธอล่ะ ช่วงที่มันกำลังไล่ฆ่าคนอื่นนี่แหละคือจังหวะที่จะฆ่ามันได้"
"ฆ่าใครเหรอครับ?"
เสียงแหลมเล็กดังขึ้นวินาทีเดียวกันกับที่ยมบาล อลิซและสเตฟานี่เสียการทรงตัว พื้นที่คนทั้ง 3 ยืนอยู่ถูกวงกลมสีดำเส้นผ่าศูนย์กลางราวหลายเมตรกลืนกิน ทั้ง 3 ร่างค่อยๆ ถูกดูดกลืนเข้าไปในนั้นราวกับแบล็คโฮลโดยที่ขัดขืนไม่ได้ เพียงไม่กี่วินาที อลิซ สเตฟานี่และยมบาลจมหายไปในบึงสีดำและไม่มีวันกลับมาอีกตลอดกาล
"บ้าเอ้ย!"
ลุคสบถ น้ำตาไหลปริ่มดวงตาสีเขียว บัดนี้ผู้รอดชีวิตเหลือเพียงตัวเขาซึ่งไม่มีพลังใดๆ อีกต่อไปแล้วกับผู้เป็นพ่อ ซึ่งกุมแผลที่ท้องด้วยความเจ็บปวด ซาตานปักดาบในมือไว้กับพื้นก่อนจะร่ายคาถา
"เอ้า จบกันซะที ผมขอรับตำแหน่งพระเจ้าองค์ใหม่ไปล่ะนะ"
สิ้นคำประกาศ ภาพของโถงพระราชวังอันแหลกเละหายวับไปเหลือเพียงมิติมืดที่มีลุค พระเจ้า กับซาตานเพียง 3 คน ผู้เสกคาถาฉีกยิ้มและดีดนิ้ว เพียงเท่านั้น มิติสีดำระเบิดพังทลายลง ซาตานคือผู้เดียวที่กลับมาสู่โถงพระราชวังอันเละเทะแห่งเดิมได้
เจ้าแห่งความมืดซึ่งไร้รอยขีดข่วนระเบิดหัวเราะดังลั่นโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ เขาเดินเตะหินก้อนนั้นก้อนนี้พร้อมหัวเราะก่อนจะคว้าเอาดาบที่ตัวเองปักไว้บนพื้นก่อนหน้านี้ขึ้นมา
"ได้มาแล้ว ฉันได้มาแล้ว นี่น่ะเหรอพลังแห่งพระเจ้า มันวิเศษแบบนี้เอง มิน่า ตาแก่นั่นถึงได้หวงนักหวงหนา ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
หลังจากพูดกับตัวเอง ซาตานระเบิดพลังของเสียงหัวเราะอีกรอบ ในที่สุด บุรุษผู้โฉดชั่วที่สุดในประวัติกาลก็ได้สิ่งที่ตนปรารถนามาชั่วชีวิตมาครอบครองสมใจ...
เปรี๊ยะ.....
เพียงแต่เขายังไม่รู้ตัวว่าต้นเสียงของสิ่งที่กำลังปริแตกคืออะไร
ความคิดเห็น