คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดบันทึก : ข้าคือใคร [30%]
เปิดบันทึก : ข้าคือใคร
ภาคปรับปรุงเจ้าค่ะ หลังนั่งคิดนอนคิดหลายตลบเอาใหม่ ไม่เขียนเป็นบันทึกดีกว่า ดังนั้นจะมีแต่บทนำนี่เท่านั้นที่เป็นบันทึกนะค่ะ ส่วนที่เหลือจะเป็นเนื้อหาปกติ…เอฟรา
- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -
…เอเฟรา คือ ชื่อของข้า หากหาใช่ตัวตนแห่งข้าไม่ ผู้คนเรียกขานข้าว่า เอฟรา หากข้ายังปรารถนาจะได้ยินในนามอื่น มหาเทพเอ๋ย ท่านพรากชีวิตข้าไม่พอสินะ ท่านจึงจำต้องพรากกระทั่งนามแห่งข้า…
ก่อนอื่นข้าขอแนะนำ แนะนำใครงั้นหรือ? ย่อมเป็นตัวข้าเอง นามของข้าคือ เอฟรา…เอเฟรา ซีซีรีน แน่นอน! ว่ามันไม่ใช่ชื่อของข้า ไม่รู้สิ อย่างน้อยใครคนหนึ่งก็บอกว่ามันคือชื่อของข้า แต่ในใจลึกๆ แล้ว ข้าเองก็รู้ว่า มันไม่ใช่! หากผู้คนก็เรียกขานข้าด้วยชื่อนี้ ข้าแนะนำตัวได้ด้วยชื่อนี้เสมอ หากแต่ข้าอยากให้เขาเรียกข้าในนามอื่น นามแห่งข้า ชื่อที่แท้จริงของข้า ตัวตนที่ยังคงเป็นข้า เฮ้อ จะว่าไปข้าคงทำให้พวกท่านสับสนแน่ๆ เอาเถอะ โปรดเรียกข้าว่า “เอเฟรา”
สักวันพวกท่านคงได้เรียกข้าในนามอื่น นามแห่งข้า ซึ่งข้าไม่เหลือมันไว้ในความทรงจำ ข้ามีความทรงจำเกี่ยวกับที่ๆ ข้าจากมา แต่ข้าจำชื่อของตัวเองไม่ได้
อันที่จริง ข้าจำมันได้ในวันแรก ข้าวาดรูปตัวข้าในอดีตและปัจจุบันลงบนภาพ สองฝั่งกั้นจากกันเพียงแค่กระจกเงา เขียนอย่างงดงามไว้ในแต่ละส่วน ชื่อเดิมซึ่งข้าจำไม่ได้ถูกเขียนไว้สวยงามด้วยภาษาที่ตอนนี้ข้าอ่านไม่ออก มันคงเป็นภาษาในที่ๆ ข้าจากมา อีกด้านในฝั่งปัจจุบัน ข้าเขียนนาม เอเฟรา ด้วยภาษาที่อ่านออก ภาษาโบราณในดินแดนนี้ ดีเรนเทีย
เวลาผ่าน ผ่าน และผ่านเลยไป ในดีเรนเทีย ข้ายังคงมีชีวิตอยู่ หากความทรงจำในอดีตช่างเลือนลาง ความทรงจำในดินแดนนี้แทนที่ ลบเลือน ลบจนเกือบหมดสิ้น เพราะอะไรรู้ไหม เพราะรูปภาพรูปแรกที่ข้าวาดไงเล่า มันเตือนข้า ว่าข้า มิใช่อย่างที่เป็นในตอนนี้
เอ่อ ข้าพูดถึงไหนแล้วนะ อ๋อ ความทรงจำ พูดถึงความทรงจำที่แทนที่มันคืออะไรรู้ไหม ข้าละเครียด ภาษาโบราณ มนตราเป็นพันๆ บท แต่ไม่มีเลย ไม่มีอะไรเกี่ยวกับร่างนี้ ไม่มีสักนิดเดียว ร่างนี้เป็นของใคร ข้าสงสัยอยู่ มหาเทพบอกตอนพามาที่นี่ว่ามันคือร่างข้า แต่ถ้ามันคือร่างของข้าจริงมิผิด มันอยู่ที่นี่ถึงหกปีได้เช่นไร โดยปราศจากสิ่งที่เรียกว่า วิญญาณ
ร่างของข้า ร่างใหม่นี้ น่าแปลกที่มันไม่ใช่มนุษย์ เพราะข้ามีปีก แถมเลือดก็เป็นสีเงินด้วย ปีกของข้าใสๆสีม่วงอ่อน ตรงปลายปีกหยักคล้ายๆ กลีบดอกไม้กลีบเดียว มีสองแฉก อ๋อ ตรงปลายปีกข้าแถวรอยหยักเป็นแถบสีชมพูล่ะ แถมขอบปีกข้ายังเป็นสีทองด้วย ข้ามีสี่ปีก ข้าไปเปิดหนังสือดูแล้ว มันคือปีกภูต รู้สึกว่าข้าเป็นอะไรที่เรียกว่า ภูตสายพันธุ์ จันทราในรัตติกาล
ภูตจันทราในรัตติกาล ภูตชั้นสูง ระดับเทพ นับเป็นภูตที่มีระดับสูงสุดในบรรดาภูตทั้งหลาย ธาตุที่เด่นคือ จันทราธาตุ และธาตุมืด ส่วนธาตุหลัก จะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ภูตตนนั้น ธาตุของข้าคือ วารีธาตุ ดังนั้นสรุปคือ ข้าเด่นสามธาตุ แสงจันทร์ มืด และ น้ำ…ในหนังสือเขียนไว้ว่างั้น
เอาล่ะค่ะ ข้าคงพล่ามมามากพอแล้ว ไปพบกับตัวข้าจริงๆ ดีกว่าไหมค่ะ ในร่างนี้ข้าอายุสิบสามจะสิบสี่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก และ ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ ดีเรนเทีย
…มาเถิด ผู้มาเยือน ข้ายินดีต้อนรับท่านเสมอ ต้อนรับท่านสู่ ดีเรนเทีย ดินแดนแห่งปริศนา อันเป็นนิรันดร์ อะไรเป็นนิรันดร์ ปริศนาอันเป็นนิรันดร์…
- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -
ในยามบ่ายแก่ๆของฤดูใบไม้ร่วงที่มหานครเรรีน เมืองหลวงของอาณาจักรเรเรีย ดินแดนหิมะขาว แน่นอนว่าในฤดูใบไม้ร่วง ยามบ่ายนี้ อากาศนั้นเย็นนัก จนข้าเองยังต้องใส่เสื้อคลุมเพิ่มอีกตั้งหนึ่งตัว บ่ายนี้ข้ามานั่งรับวาดรูปอยู่ริมถนนหมายเลขเก้า ถนนที่เงียบสงบบัดนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน บนตักข้าคือมังกรสีดำตัวน้อยซึ่งข้าเรียกมันว่า ราเชน นัยน์ตาสีแดงของมันปิดสนิทเนื่องด้วยอยู่ในนิทรา
ข้ารับวาดภาพเหมือนของผู้คนที่ผ่านไปมา ไม่ลงสี 50 ดิส ลงสี 100 ดิส ข้าเขียนป้ายติดไว้อย่างนั้น อันที่จริงเงิน ร้อยสองร้อยนี่ก็ไม่ได้มีค่าสำหรับข้ามากมายนัก เพราะข้าสามารถหามันได้ภายในเวลาอันสั้น แต่สำหรับชาวบ้านที่เดินบ้านไปมา มันก็เป็นเงินจำนวนมากพอที่จะซื้ออาหารกินได้เป็นสัปดาห์ ดังนั้น ข้าจึงมินึกเลยว่า พวกเขาจะมายอมเสียเงินเพื่อขอให้ข้าวาดภาพเหล่านั้น
ที่จริงแล้ว ข้าว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจมาให้ข้าวาดหรอก คงอยากเห็นผลงานที่ข้าคลุมไว้ชิ้นนั้นซะมากกว่า ผลงานที่ข้าอยากจะขาย แต่ยังไม่มีใครควรคู่กับมัน พอข้าคิดถึงตอนนี้ ข้าจึงได้ยินบทสนทาที่ทำให้ข้าต้องขมวดคิ้ว
“ภาพที่ถูกคลุมไว้นั่นนะเหรอ ที่เจ้าบอกว่ามีคนเสนอให้นางสามหมื่นดิสแต่นางไม่ยอมขาย”
“ใช่ คนเขาบอกกันว่าถ้าใครอ่านอักขระโบราณที่เขียนอยู่ในภาพให้เรืองแสงได้ นางจะขายมันให้ไม่ว่าจะเป็นราคาเท่าไหร่ ว่ากันว่า มีคนจากทั่วทุกทิศมาทดสอบ มีทั้งคนอ่านได้และอ่านไม่ได้ แต่กระนั้นก็ไม่มีใครทำให้มันเรืองแสงได้”
“ข้าว่า นางโกหกแน่ๆ อักษรที่ไหนจะเรืองแสงได้ นางคงไม่อยากขายซะมากกว่า”
พอฟังจบประโยคข้าจึงจำต้องหันไปมองคนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก คนพูดคือ ชายหนุ่มสองคน คนหนึ่งผมดำ อีกคนสีน้ำตาล พวกเขามีสีผิวคล้ำทั้งคู่ ข้าจึงเดาได้ไม่ยากว่า พวกเขาไม่ใช่คนดินแดนหิมะขาวแห่งนี้ ข้าอุ้มราเชนขึ้น ก่อนจะเดินไปหาชายสองคนนั้น
“พี่ชาย พี่ชายก็พูดไม่ถูกนะค่ะ อักษรนั้นเรืองแสงได้จริงๆ ข้าไม่ได้โกหก แต่ที่ไม่มีใครทำให้มันเรืองแสงได้เพราะเขาไม่มีคุณสมบัติพอ ข้าจึงยังไม่ได้ขายมัน และถ้ามีคนอ่านมันทอแสงได้ ต่อให้จะสิบหรือหนึ่งดิส ข้าก็ยินดีที่จะขายมันให้คนผู้นั้น ตามแต่ราคาที่เขาจะเสนอ”
ข้าบอกพวกเขาไปเช่นนั้น พวกเขาเงียบไปทันทีที่ข้ากล่าวจบ บางทีนะ พวกเขาอาจจะอยากลอง หากแต่ก่อนที่ข้าจะเสนอ กลับมีคนขอลองก่อนซะนี่
“ไม่ทราบว่าข้าจะขอลองอ่านอักขระพวกนั้นได้หรือไม่”เด็กหนุ่มผมสีเงินตาสีฟ้าเป็นคนพูดประโยคนี้ ข้าจึงยิ้มตอบเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปที่ภาพวาดนั้น ก่อนปลดผ้าคลุมลงแต่โดยดี
“ข้าหันหลังให้ผู้คน เพราะผู้คนหันหลังให้ตัวข้า”จบประโยคที่เด็กหนุ่มผมเงินนั้นพูด อักษรสีเทาซีดซึ่งไม่เคยเปล่งแสงมานาน ก็เปล่งแสงสีทองออกมาทันใด แม้จะเป็นแสงสีซีดจางก็ตาม
ถึงตรงนี้ข้าไม่อาจหุบยิ้มได้จริงๆ นานแล้ว นานมากที่มันไม่ได้ทอแสงกับผู้อื่นนอกจากข้า อันที่จริงเงื่อนไขในการอ่านวลีนี้ให้เปล่งแสงได้ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ นอกจากความเข้าใจ ถ้าเข้าใจถึงภาพนี้ เข้าใจในความรู้สึกของภาพ อักขระก็จะเปล่งแสง แต่ที่เขาคนนี้ทำให้มันทอแสงสีซีดๆ ออกมาแบบนี้ แปลว่าเข้าใจ หากไม่ทั้งหมด เอาเถิดข้าจะขายให้เขาแน่ เผื่อว่าสักวันเขาจะเข้าใจมันอย่างแท้จริง
“ในเมื่อท่านอ่านมันได้ ข้าเอฟราก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะขาย ได้โปรดเสนอราคา”
ราคาที่เขากล่าวทำเอาข้ายิ้มไม่หุบ สามหมื่น เขาให้ข้าสามหมื่นตามราคาสูงสุดที่เคยมีคนเสนอให้ข้า หลังจากรับธนบัตรมูลค่าห้าพันดิสซึ่งมีมูลค่าสูงสุดจำนวนหกใบมา ข้าก็หันไปกระวีกระวาดกับการแกะภาพออกจากกรอบและม้วนส่งให้เขา ทันทีที่ตาข้าสบกับตัวตาสีฟ้าของเขา ข้าเห็นแววตาตระหนกได้อย่างชัดเจนในตาคู่นั้น แน่นอนข้ารู้สาเหตุ ดวงตาสีม่วงของข้าไงล่ะ
“ขอบคุณที่ซื้อนะค่ะ”ข้าตะโกนไล่หลังเขาไป แต่ก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าเขาจะได้ยิน
หลังจากขายภาพวาดที่ข้าอยากขายมานานไปได้ ข้าก็กลับมานั่งรับวาดภาพที่จุดเดิม เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงอยู่ หลังจากข้าวาดภาพเสร็จไปแล้วภาพแล้วภาพเล่า ผู้คนที่เคยมาออกันก็เริ่มลดจำนวนลงตามเวลาที่ผ่านไป จนบัดนี้หน้าแผงของข้า มันก็ร้าง ไร้ซึ่งผู้คนในที่สุด ข้าเก็บของใส่ไปในกำไลสีขาว อันที่จริงต้องบอกว่าเก็บในไข่มุกดำด้านขวาซะมากกว่า กำไลข้ามีอัญมณีอยู่สามเม็ด ตรงกลางคือ พันโลหิต เม็ดโตมันเป็นที่อยู่ของเจ้าราเชน ขนาบข้างซ้ายขวาคือไข่มักดำ ซ้ายเก็บเงิน ขวาเก็บของ ข้าใช้งานมันเช่นนี้
ไม่ต้องกลัวว่าใครจะขโมยมันไปได้ เพราะไม่มีใครถอดมันออกจากข้อมือของข้าได้นอกจากตัวข้า แล้วถึงข้าจะตาย มันก็จะสลายไปพร้อมข้า แน่นอนว่ายกเว้นในกรณีข้ากำหนดคนที่จะยกให้แล้ว ซึ่งตอนนี้มันไม่มี
“นายหญิง คืนนี้เราจะพักที่ไหนครับ เราคงไม่ต้องกางเต้นท์นอนอีกนะครับ”ใครถามข้างั้นหรือคำถามนี้จะในซะอีกเล่า นอกจากราเชน มังกรดำผู้เป็นที่รักของข้า
“ใครว่า วันนี้เราจะนอนโรงแรมกัน แต่ข้าต้องไปหาทุนก่อน”
“เฮ้อ ข้าละไม่เข้าใจท่านจริงๆ ท่านจะมานั่งวาดภาพพวกนี้ทำไม เงินพวกนี้มันเทียบไม่ได้สักนิดกับเงินที่ท่านมี”
“แหม ราเชนที่รัก ก็ข้าชอบวาดรูปนี่นา”
อันที่จริงๆ ลึกๆ ลงไปแล้ว ข้ารู้ว่าสิ่งที่ราเชนพูดนั้นก็จริง เงินพวกนี้ เงินจำนวนเล็กน้อยแค่นี้มันเทียบไม่ได้กับเงินที่ข้ามี แค่เงินจากการขายอัญมณีเท่านั้นก็กินขาดแล้ว ไม่ต้องรวมไปถึงเงินมรดกจากตระกูลไวท์ซึ่งเก็บข้ามาเลี้ยงด้วยซ้ำไป ดังที่ข้าเคยแนะนำ ข้าชื่อ เอเฟรา ซีซีรีน ข้าชื่อนี้จริงๆ แต่เรื่องราวที่ผ่านมาทำให้ข้าต้องเติมอีกคำลงในชื่อของข้า ไวท์ คำว่า ไวท์ มาบัดนี้มันคือสกุลของข้า เอเฟรา ซีซีรีน ไวท์ คือนามที่พวกเขาเรียกข้า เลดี้ไวท์ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลไวท์
วาดรูป ข้าบอกว่าข้าชอบวาดรูป บางทีอาจไม่ใช่ ไม่รู้สิ มันก็แค่ความสามารถเดียวที่ข้าจำได้หลังจากมาที่นี่ ดังนั้น ข้าจึงวาด วาดและวาด เพื่อระลึกถึง ระลึกถึงอะไร ระลึกถึงความทรงจำ ความทรงจำอะไร ข้าไม่รู้ เพราะข้าไม่เคยจำ และที่ไม่เคยจำก็เพราะจำไม่ได้
“นายหญิง เราจะไปไหนหรอครับ”เสียงของมังกรในอ้อมแขนดังขัดจังหวะความคิดข้า
“ร้านขายอัญมณีนะ ก็ข้าบอกแล้วว่าจะหาทุนก่อน”
“โธ่ เลดี้ไวท์ที่รัก ท่านจะต้องหาทุนอีกทำไมละครับ เงินท่านก็มีพอตั้งมากมาย”
“บางทีนะ ราเชน ข้าคงไม่ต้องหาทุนหรอกถ้าไม่มีตัวกินจุแบบเจ้า มาจองล้างจองผลาญ อีกอย่างถ้าข้าเอาเจ้าไปขาย นอกจากได้ทุนคืน แล้วยังไม่มีคนผลาญเงินอีกต่างหาก”ข้าพูดพลางส่งยิ้มให้มันอย่างเหี้ยมเกรียม
- * - * - * - * - * - 30% จ๊า -* - * - * - * - * - * - * -
ความคิดเห็น