สาวเสียงใส กับ หนุ่มใจรัก

ลำดับตอนที่ #1 : +*+ ความฝัน +*+

**** เช้า ****

"แม่ค่ะ ๆ หนูไปแล้วนะค่ะ" ฉันพูดเสียงหวาน
"จ้าลูก รีบไปรีบกลับนะจ๊ะ" แม่ตอบ
แล้วฉันก็ออกเดินทาง จุดหมายของฉัน คือ ร.ร. จูราชอง ซึ่งเป็น ร.ร. สอนร้องเพลง
ฉันมาเรียนที่นี่เกือบ 3 ปีแล้ว
"อ้าวมาแล้วเหรอ มินยูแว" ครูสอนร้องเพลงทักฉันทันทีที่ฉันมาถึง
"ค่ะ สวัสดีค่ะครูราชอง" ฉันทักตอบอย่างอารมณ์ดี
ฉันมาเรียนที่นี่เพราะแม่ แม่เป็นคนส่งฉันมาเรียน ตอนแรกฉันไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก เพราะฉันไม่ชอบการร้องเพลง ฉันคิดว่ามันไร้สาระสิ้นดี แต่ฉันเรียนได้แค่ 3 เดือนฉันก็ติดใจซะแล้ว (เพราะที่นี่มีหนุ่มหล่อหลายสิบคนน่ะสิ ) ฉันมาที่นี่เพื่อมาจีบหนุ่ม และ ก็มารับความรู้เกี่ยวกับการร้องเพลงเข้าสมองอันแสนจะฉลาดของฉัน
(ประโยคสุดท้ายฉันโม้นะ ) จริง ๆ การเป็นนักร้อง คือ ความฝันของฉันเลยล่ะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงได้ หรือ เปล่า ? ฉันอยากจะให้มันเป็นจริงที่สุดเลย ในเมื่อเสียงฉันก็ดี (พูดจริง ๆ) แล้วฉันอยากทำให้ทุกคนภูมิใจในตัวฉันด้วย
"เอาอีกแล้ว ... ฉันคิดเรื่องดีอีกแล้ว ไม่ได้สิฉันต้องคิดเรื่องจีบหนุ่มไว้ก่อน" ฉันพึมพำกับตัวเอง จริง ๆ ฉันก็บ้าผู้ชายนะ
ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ว่าวันนี้จะจีบหนุ่มคนไหนดี ? เสียงครูราชองก็ดังเข้ามาในหูของฉัน
"เอ้า !! นักเรียนทุกคน ครูขอแนะนำให้รู้จักกับสมาชิกใหม่ของ ร.ร. เรานะ" ครูราชองพูดอย่างตื่นเต้น
พอครูราชองพูดจบก็มีหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง หนุ่มคนนั้นทั้งหล่อ หุ่นดี ตาคม จมูกโด่ง ปากเป็นกระจับน่าจูบเสียจริง ๆ
แก้มเขาเป็นสีขาวอมชมพู น่ารักซะไม่มีล่ะ ....  แล้วความคิดอันชั่วร้ายของฉันก็เข้ามาในสมอง
(ที่แสนจะฉลาด ) ของฉัน
"เด็กใหม่ของเราคนนี้ มีชื่อว่า ชองจุนคู"
"เอาล่ะ !! วันนี้ฉันจะจีบพ่อหนุ่มคนนี้แหละ" ฉันคิดในใจ
"เอ้า !! นักเรียน เริ่มเรียนได้แล้วนะครับ .." เสียงครูราชองดังขึ้นอีกครั้ง ฉันนึกรำคาญเสียงของครูจังเลย ที่มาขัดจังหวะความคิดอันชั่วร้ายของฉัน
"ไม่ได้ ๆ เราจะว่าครูผู้มีพระคุณกับเราไม่ได้" ความคิดที่ดีของฉันผุดขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้ ยังไงก็ตาม ฉันคือเด็กดี
(โม้หน่อยจะเป็นไรไป ...)

 **** พักกลางวัน ****
ฉันเดินไปที่โต๊ะกินข้าวของหนุ่มหล่อที่มีชื่อว่า ชองจุนคู
พอฉันจะอ้าปากทักเขา เขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า
"นี่ !! เธอไม่ต้องมาพูดเลยนะ แค่ฉันเห็นหน้าเธอก็ไม่อยากจะเห็นอีกแล้ว ..." ชองจุนคู พูดขึ้นมาอย่างโมโห
ว๊าย .... !! อีตาบ้า กล้าดียังไงมาว่าฉันที่แสนจะสุดสวยอย่างนี้
"นี่ !! นายเป็นอะไรย่ะ ? แม่นายทำกับข้าวไม่อร่อยรึไง ? ฉันจะมาทักดี ๆ นะ อยู่ดี ๆ นายว่าว่าฉันทำไม ?" ฉันสวนกลับทันควัน
"แล้วทำไม ? เธอจะทำอะไรฉันได้ไม่ทราบ ?" ว๊าย ... ตาบ้านี่ไม่ยอมหยุดง่าย ๆ
"นายอย่ามาดูถูกฉันนะ ฉันโมโหเป็นเหมือนกันนะ ?" ฉันพูด
"นี่เธอ !!" ชองจุนคูพูดพลางเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากฉันอย่างแรง
"โอ๊ย !! ฉันเจ็บนะ" ฉันเริ่มโมโห
พอฉันพูดจบนายนั่นก็เดินไปเฉยเลย .... ตายแล้ว ๆ หล่อแต่นิสัยอย่างรับไม่ได้นะ ....
ฉันเดินกลับห้องเรียนอย่างหัวเสีย วันนี้ฉันซวยจริง ๆ
ระหว่างคาบเรียนฉันจ้องหน้าชองจุนคูอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ไม่รู้เขาเป็นอะไร เขาหลบสายตาฉันด้วยความเขินอายตลอดเลย ... หรือว่า .... เมื่อตอนพักกลางวันชองจุนคูจะถูกผีสิงเลยมาอลาวาดใส่ฉันแบบนั้น ...