The Mission ภารกิจสั่งลา

ลำดับตอนที่ #3 : Mission 03 The skill

Mission03 The skill

แซ่กๆๆ!!!

ฟุบ!!

 คนที่ตามมาด้านขวากระโดดขึ้นสูงราว 3 เมตร ตะครุบร่างที่หนีมาเบื้องหน้านอนฟัด
ตะลุมบอนลงกับพื้นฝุ่นตลบ แดดร้อนแรงสาดส่องเห็นหน้าของผู้รอบทำร้ายได้ชัด
แจนใส่ชุดำรัดกุมใส่หน้ากากกันแก๊สพิษ ใส่เกราะกันกระสุนอย่างเบาสีดำ ที่หลังพก
ปืนลูกซองอยู่ทุกคน ร่างกายกำยำ 

“แฮ่กๆๆ” เสียงหอบกระหืดจากผู้โดนรุมทำร้ายถอนออกมารัวถี่ ร่างกายเขาถูกพันธนาการด้วยแขนทั้ง 2 ข้างของผู้ประสงค์ร้ายศีรษะถูดกดแนบพื้น เขาแต่งชุดสีดำ ใส่หน้ากาก มีดาบกาตานาไขว้หลังอยู่

“หัวหน้า จับมันๆได้แล้วครับ” ชายคนหนึ่งเอ่ย

“ฆ่ามันซะ อย่าให้มันรอดไปได้ อีก2คนหน่วยย่อยเราตามไปเก็บแล้ว” คนที่วิ่งตามมาทีหลังเอ่ยพร้อมยืนท้าวสะเอวตัดสินชีวิตมนุษย์เบื้องหน้า

ฝ่ายชายชุดดำที่จับกุมชายที่ไร้ทางสู้ชักดาบออกจากหลัง ยกศีรษะของบุรุษที่กำลังรอความตายจากมัจจุราช แล้วค่อยเอาดาบไปที่บริเวณคอ

“ฉัวะ!!” เลือดไหลทำลักออกมาจะคอของผู้ตายกองกับพื้น บ้างก็กระเด็นใส่ร่างกายผู้สังหาร

“เห้อ.....ไอพวกนี้นี่มันจับยากจับเย็นจริง ฝ่ายโน้นส่งสัญญานมายัง”

ไม่เกินอึดใจห่างไปด้านตะวันออก มีเสียงปืนลูกซองดังกระหึ่ม รัวไม่เป็นจังหวะ

ที่เกิดเหตุคนที่ใส่หน้ากากรูปสัตว์ 2 คนนอนเป็นศพอยู่กับพื้นใส่สภาพพรุนไปทั้งตัว กองเลือดแผ่เป็นบริเวณกว้าง ปลอกกระสุนหล่นกระจายอยู่ทั่วบริเวณแทบจะนับไม่ได้ ชายร่างกำยำ 6 คนยืนถือลูกซองอยู่ ที่แขนมีปลอกแขนสีเขียวเหมือนกันทั้ง 6 คน สวมหน้ากากก๊าซพิษเช่นเดียวกันไม่นาน อีก 3 คนก็เดินทางมาสมทบที่เกิดเหตุ

“เราฆ่ามันแล้วครับ”

“ทำได้ดี พวกมันโดนปืนก็ตายด้วยนิหว่า ว่าแต่พวกนี้มันพวกไหนกันฆ่าบราสเฝ้าโกดังไปเกือบ 100 ฝีมือนี่....

มันเป็นคนของหน่วยไหนกัน” คนที่เป็นหัวหน้าทีมเอ่ย

“พวกนี้มีความสามารถพิเศษ รวมทั้งรวดเร็วดุดตีนแมวเดินเร็วมาก กว่าจะตามทันต้องอ้อมกันแทบแย่”คู่สนทนาเอ่ยบอก

“พาศพพวกนี้กลับไปที่กระทรวง พิสูจน์ศพ แยกร่างกายดูว่ามันมีอะไรพิเศษได้ไปพัฒนากองทัพ”หัวหน้าทีมพูด
 

เฟี้ยววววว!! เสียงโลหะแหวกอากาศมาจากรอบทิศทางราว 4- 5 ชิ้น
“ฉัวะ!!!” อ๊าก!! “ฉัวะ!!!” อ๊าก!! “ฉัวะ!!!”อ๊าก!!

“บอสเราโดนโจมตี ฉัวะ!!” คนที่อยู่ข้างหัวหน้าพูดไม่จบประโยค มีดเล่มบางยาวขนาด ครึ่งฟุตปักบนศีรษะข้างขวา อีกคนคนที่ยืนล้อมวงอยู่ก็นอนลงแนบพื้นในพริบตาเสียชีวิตทันที่ 6 นาย และอีก 1 คนที่ตายคนแรก 2คนที่เหลือ แค่หัวหน้า กับลูกน้องอีก 1นาย เตรียมตัวจะหนี แต่เมื่อมองไปก็โดนล้อมเสียแล้ว ชาย 5 คน แต่งตัวเหมือนกับคนที่พวกเขาเพิ่งสังหารไป 3 คนเมื่อครู่กำลังยืนเพื่อรอจะสังหารเขาทั้ง 2 อยู่

 

“พวกนายเป็นใครทำไมถึงบุกโรงงานรัฐบาล”หัวหน้าถามพวกที่ล้อมอยู่

“เราตอบไม่ได้” เสียงดังมาจากภายใต้หน้าการูปสัตว์อันหนึ่งเอ่ย พร้อมหยิบมีดที่กล่องข้างเอวซัดใส่คนที่ถาม

“หัวหน้าระวัง” ลูกน้องกระโดดมากันหัวหน้าที่รัก

อ๊าก!!! มีด 2เล่มที่ถูกซัดอย่างรวดเร็วเข้าตรงบริเวณตาทั้ง 2 ของหน้ากากแก๊สพิษ ลูกน้องนอนดิ้นลงกับพื้น ไม่ช้าเขาก็ตายไป

ตุบ!!

คนที่ล้อมอยู่1 คน ก้าวออกมาจากวางล้อมเพื่อสนทนากับผู้รอดชีวิตเบื้องหน้า

“เราคือ S.D.C.(special destroy combat) เราถูกสร้างมาเพื่อนโค่นล้มรัฐบาล รัฐบาลทำสิ่งไม่ดีไว้มาก เรามีหน้าที่ลบ มณฑิรนั้นออกจากสหราชอาณาจักร เราขึ้นตรงต่อระบบกษัตริย์ พวกเราเป็นมนุษย์ที่มีความสามารถพิเศษที่เกิดมาเพื่อการนี้ เราจึงไม่สามารถให้พวกนายเอาศพพวกของเราไปได้เพราะอาจจะพัฒนามาสู้กับพวกเราได้ ขอชมเชยที่สามารถฆ่าลูกน้องพวกเราได้แต่พวกเขายังใหม่อยู่เราไม่คิดว่ารัฐบาลจะมีคนระดับพวกนายอยู่ เราต้องกำจัดซะแล้วจะเป็นภัยต่อระบบกษัตริย์”

“นายพูดมากไปแล้วจัดการได้แล้ว เดี๊ยวกำลังเสริมมารัฐบาลมีคนระดับนี้เราอาจไม่รอด ต้องทำภารกิจให้สำเร็จก่อน”มีเสียงหนึ่งพูดแทรกมาจากยอดต้นมะพร้าว เป็นเสียงหญิงสาวผมยาวดำเข้มกำลังนั่งอยู่บนลูกมะพร้าวเครือหนึ่ง

“ฆ่ามัน”หล่อนย้ำอีกครั้ง

เขาได้รับคำสั่งแล้วเอามือจับศีรษะของผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย แล้วบ่นท่องพึมพำ

Boom!!!

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วร่างของชายผู้รอชีวิตบัดนี้เหลืองเศษเนื้อที่กระจักกระจายไปทั่ว 

“ไปถล่มโรงงานกัน” หญิงสาวสั่งลูกทีมน้ำเสียงเย็นเยือก

“อโวกาโด จัดการศพรุ่นน้องของเราด้วยพาไปที่แบล็คฮอคที่จอดอยู่ชายเมืองคอนเบร่า”หล่อนหันมาบอกลูกทีมคนหนึ่งก่อนจะไป

พริบตาหล่อนก็กระโดดไล่กวดตามลูกน้องของหล่อนไปทิ้งให้เหลือแต่อโวกาโดเก็บศพรุ่นน้องที่เสียชีวิตขณะทำภารกิจ ทั้ง3คน

“เจ๊นี่ มีตั้ง 3 ศพให้ตูแบกไปยังไงเนี่ย?? เห้อ.....เซ็งตด” เขาบ่นกับงานพาศพรุ่นน้องทั้ง 3 กลับไปที่เฮลิคอปเตอร์แบล็คฮอค

ติ๊ด!! เขากดเครื่องสื่อสารบริเวณหู

“สโนว์พาเครื่องมาที่ พิกัด 74-5cv ด้วย”

รับทราบ เสียงตอบกลับทางเครื่องสื่อสารบอก

                เวลาผ่านไป อโวกาโดเก็บศพเข้าไว้ในห้องแข็งในฮอล์เรียบร้อย นั่งรอคำสั่งจากหัวหน้า ที่เครื่องบินสโนว์คือชื่อของเครื่องบินลำนี้มันคือหุ่นยนต์นั่นเอง ไม่นานที่หน้าจอของสโนว์ขึ้นรูปของหัวหน้าทีม บอกให้ไปรับที่โรงงาน สโนว์สตาร์ทตัวเองรีบบินขึ้น อโวกาโดกระโดดสูงเพื่อจะเข้าไปยังสโนว์เพราะมันกำลังรีบไปรับหัวหน้าทีม เลยเกือบลืมเขาไว้ที่นี่ ไม่กี่อึดใจสโนว์มาถึงบริเวณโรงงาน ตอนนี้โรงงานเรียกได้ว่าเป็นโรงงานเพลิงหลังใหญ่ขนาดย่อมๆ หอคอยสูงราวตึก 43 ชั้นที่ตระหง่านเป็นเหล็กอยู่เมื่อราวครึ่งชั่วโมงที่แล้วปัจจุบันกลายเป็นหอคอยของพระเพลิงไปแล้ว มีเสียงโหยหวนดังมาจากโรงงานจากการมองบนฟ้าสูงขึ้นราว 72 ฟุต

ตุบ!!

ที่ประตูทางเข้าหัวหน้าทีมกระโดดขึ้นมาพร้อม ลูกทีมครบ ไม่มีแม้แต่รอยปนเปื้อนมีแต่เพียงเศษขี้เถ้าจากการใหม่เป็นบริเวณที่เป็นเนื้อที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดอยู่

“ภารกิจลุล่วง” หญิงสาวเอ่ย ทุกคนไปประจำที่นั่ง สโนว์รีบบินไปบนนภาอย่างไม่มีอะไรห่วง เพื่อมุ่งน่าสู่ฐานลับของ s.d.c.(special destroy combat) 

“นี่แกพาเด็กใหม่ไปตายทำไม่เนี่ย” ชายคนนั่งริมหน้าต่างถามหัวหน้าทีม

“เอาเหอะน่า.. จะอยู่ที่นี่ทั้งทีต้องเฉียดตายกันหลายๆครั้งหน่วย แต่หมอนี่ฝีมือไม่เลว”หัวหน้าทีมพูด

“แกว่าไงนะ??... เฉียดตายเหรอ โดนลูกซองซะพรุนขนาดนั้นเฉียดตายรึ ซิสเอาแกตายแน่”คู่สนทนาตอบเสียงฉุน

“เห้อ..... เอาน่านี่ก็จับแช่ไนโตเจนเหลวไปแล้วค่อยพาไปรักษา ถ้ารักษาได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ฉันก็ซวย”หัวหน้าทีมเอ่ย หล่อนหยิบแฮดโฟนมาใส่หูฟังเพลง เพื่อจะหยุดฟังการบ่นของลูกทีม สโนว์บนต่อบนมหาสมุทรแปซิฟิกเรื่อย อย่างเร็ว

                ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เผียะ !!! นาฬิกาปลุกโบราณดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ภายในห้องอขงมิว แต่ตอนนี้คงร้องไม่ออกเพราะโดนตบตกลงไปบนพื้นข้างเตียงเมื่อชั่วครู่ 

แอ๊ด!!! ประตูห้องเลื่อน ฟลิฟเดินเข้ามาหาเจ้านายของมัน

“ท่านมิว ครับตื่นได้แล้วครับ วันนี้ท่านต้องไปที่ห้องวิจัยเรียนรู้พลังแฝงของท่าน

เอง”หุ่นกระป๋องพูด

“อืมๆๆ ตื่นแล้วๆๆ” มิวยกตัวนั่งบนเตียงหันไปทางหน้าต่างขยี้ตา ลุกจากเตียงเดินไปห้องน้ำ

ไม่นานเขาอาบน้ำเสร็จออกมาเช็ดตัว

“เสื้อผ้าฉัน ฉันจะใส่ชุดอะไรหรือฟลิฟ??” มิวถาม

“เราเตรียมไว้แล้วอยู่ในตู้เสื้อผ้า วันนี้มีภารกิจด้วยครับ ใส่ชุดนี้ไปห้องวิจัย หลังจากเสร็จก็ออกไปทำภารกิจได้เลย” ฟลิฟอธิบายกำหนดการของวันนี้ให้มิวฟังจนจบตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงห้าทุ่ม

ในใจเด็กหนุ่มคิดว่าการเสียความทรงจำของเขาแลกกับการได้ทำงานที่นี่มันคุ้มกันไหม ครอบครัวเก่าของเขาจะอบอุ่นแค่ไหนกัน แต่?? ใครล่ะคือครอบครัว ไหนพ่อ?? ไหนแม่?? และทุกๆคน หรือเรากำพร้า แต่อยู่ที่นี่ก็ดี มีแต่คนที่เหมือนเรา ทั้งยังทำความดีอีก เด็กหนุ่มได้แต่อาลัยกับความทรงจำที่เขาไม่รู้ว่างดงามหรือ อาลัยเพียงได แต่เขาก็ยังนึกถึงมันและยังมีภาพเด็กสาวที่ติดอยู่ในใจเขา ที่คอยเข้าฝันเกือบทุกคราที่เขาเผลอหลับ

ชุดภารกิจเป็นเสื้อยืดสีดำแขนกุดเพียงไหล่ เนื้อผ้าเบาสบายกันกระสุนหรือของมีคมที่เป็นโลหะถุงแขนยาวตังแต่ต้นแขนจรดปลายนิ้วทั้งสองข้างผ้าแบบเดียวกันสีดำเหมือนกัน กางเกงสีดำ และรองเท้าคอมแบ็ทสีดำ ที่ต้นขาวมีปลอกขาผ้าหนาแบบเดียวกันไว้ใส่คลุมตั้งแต่ตาตุ่มขึ้นมาถึงเกือบๆ ครึ่งน่อง เสื้อเกราะสีขาวเทา มีซิป 2 ข้อง ด้านหลังมีอะไรติดอยู่คล้ายใบพัดและยังมีที่สอดดาบกาตาน่าเป็นดาบของชาวตะวันออก ทั้งด้านหน้าและด้านหลังมีซิปสำหรับใส่ของจุกจิกที่ออกแบบมาเพื่อให้ทำภารกิได้ลุล่วงที่สุด ที่เอวมีระเบิดมือ2ลูกเหน็บอยู่ตรงบริเวณด้านซ้ายของเข็มขัดและมีกล่องติดอยู่ถัดไป ด้านขวาเข็มขัดเหน็บปืนสั้น เอาไว้และมีที่ใส่กระสุนโลหะราว10 นัดเจาะเอาไว้ ปืนเป็นปืน 3 ระบบ ใช้หัวโลหะ หรือพลังงานแสงอาทิตย์ที่ยิงเป็นเลเซอร์ หรือ จะยิงระบิดแล้วแต่คนเลือกจาใช้ ที่หลังมีกระเป๊าขนาด1 ฝ่ามือเหน็บอยู่ติดกัน ใบใหญ่พอสมควรน่าจะเอาไว้ใส่ของหนักๆหรืออุปกรณ์ช่วยชีวิตได้ เรียกว่าชุดออกแบบมาให้ได้รับบาดเจ็บจากกระสุนโลหะแค่บริเวณศีรษะกับ บริเวณต้นแขนก็ว่าได้ ไม่สงสัยว่าทำไมองค์กรนี้ถึงเข้มแข็งมาก แต่กระเป๋าลับต่างๆ ไม่มีอาวุธอยู่เลย มีเพียงระเบิดมือ 2 ลูกกับปืนทริปเปิ้ลสริ๊นท์เท่านั้น หัลงจากมิวแต่งตัวเสร็จ

“ฟลิฟอาวุธไม่สักอย่าง จะเอาอะไรไปสู้เขา แล้วหน้ากากล่ะชั้นเคยเห็นเค้าใส่กัน” มิวถาม

“อ้ออาวุธไปเลือกเองครับ เดี๊ยวออกจากห้องวิจัยจะพาไปที่คลังแสง หน้ากากอยู่นี่ครับ” ฟลิฟเอ่ยพร้อมยื่นให้

“อ้อขอบใจนะ นายว่าไงฉันแต่งชุดนี้” มิวพูดพร้อมหมุนตัวไปรอบๆให้ดู

“ใช้ได้เลยครับท่านชุดนี้จะช่วยชีวิตท่านปราบใดที่ท่านใส่อยู่ ที่หลังเป็นแอนกประสงค์ใบพัดนั่นสามารถเปลี่ยนเป็นอากาศเป็นน้ำ น้ำเป็นอากาศเผื่อหิวเผื่อดำน้ำ เวลาใช้ดึงสายออกมาใส่ที่บริเวณปากของหน้ากากแล้วเลือกโหมดว่าน้ำหรือ อากาศครับ”ฟลิฟอธิบายใบพัดของชุดเกราะที่มิวสงสัย

“เยี่ยมเลยแบบนี้ตกน้ำก็ไม่ตาย ยกเว้นฉลามจะคาบไปใช้ไหม” มิวถาม

“ชุดนี้กันของมีคมที่เป็นโลหะทุกอย่างครับ แต่ถ้าอย่าอื่นที่คมแต่ไม่ใช่โลหะก็ท่าจะแย่อยู่น่ะครับ”ฟลิฟพูด

เด็กชายให้หุ่นยนต์นำทางไปยังห้องวิจัย

“อรุณสวัสมิว ไปนอนซะนายจะเรียนรู้การต่อสู้ทุกรูปแบบที่มีในโลกเราเก็บไว้ที่นี่หมดแล้ว”ชายแก่ที่เขาเจอเมื่อวานเอ่ย

มิวขึ้นไปนอนบนเก้าอี้ที่ดูมีสายไฟยั๊วเยี๊ยะ เต็มไปหมดเขาปิดตา ปลอกเหล็กรัดแขน และขาเขาไม่ให้หลุดไม่นานมีอะไรมาคลอบหัวเขาแล้วเขาก็หลับไป 

เด็กชายลืมตาขึ้นเขาอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่ามีคอมพิวเตอร์เหมือนวาร์ปของฐานอยู่ หัวข้อด้านบนเขียนว่า ทักษะต่างๆแล้วมีแยกอีก การต่อสู้ การหลบ การเอาตัวรอด การเคลื่อนที่ มิวดูการต่อสู้มีตั้งแต่มวยจีน กังฟู ไท้เก๊ก มวยปล้ำ มวยไทย ยูโด เทควันโด พระเจ้านี่ที่นี่คือความทรงจำศิลปะของโลกทุกแขนงหรือย่างไรมิวเอ่ย เขาไม่ลังเลที่จะเลือกอันไหน เขาเลือกจะเอาทุกอย่าง มีแถบโหลขึ้นมา ไม่นานมีคำเตือนขึ้นมา โปรดเลือกเพียง 5 อย่างถ้ามากกว่านี้ร่างกายอาจรับไม่ไหว มิวใจหายเขาต้องตายในห้วงมิตินี้รึโถ่ไม่นาโลภเลย 

ติ๊ดๆๆ Compleate

“อ้าส์.... ไม่จริงผมตายแล้วยังดอกเตอร์”เขาพูดเสียงตกใจ

“ทำไมนายต้องตายด้วยล่ะ” เขาถาม

“ก็ผมเลือแกทุกทักษะเลยนี่ทำไม่ผมไม่ตาย”

 “หา!!! ทุกทักษะไม่จริง” เขาก้มมองดูจอสแกนมายังร่างกายมิว ทำหน้าอึ้งๆ
 

“พระเจ้า ไม่มีใครเคยตื่นมาได้เลยถ้าเลือกเกิน 5 อย่างนี่นายเป็นความทรงจำของโลกหรือไง”ทำเสียงน่าขนลุก

“ไม่ตายก็ดีแล้วล่ะ ผมไปเลือกอาวุธดีกว่า วันนี้มีภารกิจอีก” เขาเดินตามฟลิฟออกจากห้องไปที่คลังแสง

“นายทำอะไรที่อัศจรรย์ได้เสมอจริงๆเลยนะ” เขาทำเสียงทึ่งๆ

    พอถึงคลังแสง กล่องด้านหลังข้างขวาเขานำกล่องปฐมพยาบาลใส่ไว้ แล้วอีกข้างใส่ระเบิดแสง และระเบิดควันอย่างล่ะ4แต่ล่ะลูกขนาดเท่านิ้วชี้ กล่องด้านข้างเอวซ้าย2ก่องกล่องหนึ่งใส่ดาวกระจายและใบมีดขนาดเล็กไว้ซัด อีกกล่อมีเชือกตะขอสี่แฉกเอาไว้ปีน และมีดาวกระจายอีกแบบ 1 เสริม ส่วนกระสุนนั้นเลือกระสุนพลุ2ลูก และกระสุนโลหะ 8 ลูก ที่หลังมีรูสำหรับใส่เซเบอร์2อันขนาบใบพัดมิวหยิบใส่ เมื่อเสดเขาก็ไปที่ลานรับภารกิจที่ชั้น G เริ่มภารกิจแรกกับ s.d.c.