The Mission ภารกิจสั่งลา

ลำดับตอนที่ #2 : Mission 02 ห้องวิจัยที่ c-92

รูปของมิวตอนใส่ชุดของหน่วย
-มีปืนพกที่เอว
-ใส่ดาบกาตาน่า
-ระเบิด
-กล่องพยาบาล
-กล่องอาวุธบิน

Mission 02 ห้องวิจัยที่ c-92

มิวลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ตัวที่เป็นสีขาวว่างเปล่า ตัวมิวเปลือยอยู่มิวเดินสำรวจรอบๆที่มีแต่ความว่างเปล่าไม่กี่

อึดใจฉากก็เปลี่ยนไปเขายืนอยู่บนผิวน้ำสีฟ้าครามสวยงามฉากรอบๆจากที่ว่างเปล่าอยู่กลายเป็นสีน้ำเงินอมคราม

ดูทะมึน ตรงหน้ามิวห่างราวๆ 1ช่วงรถบัส มิวเห็นผู้หญิง กำลังเดินหันหลังให้เด็กชายอยู่แล้วค่อยๆเดินจากไป

 

"นี่คุณ คุณ"มิวพูดพอให้เสียงถึงคนลึกลับที่เดินอยู่

 

แต่หญิงผิวขาวละเอียดคนนั้นก็ยังไม่ได้หยุดเดินยังเดินต่อไปเรื่อยๆ

 

"คุณหยุดรอหน่อย"

 

"ที่นี่ที่ไหน??"

 

"ผมตายแล้วยัง??"

 

"มันเกิดอะไรขึ้น??"

 

"แล้วคุณเป็นใคร??"

 

"แล้วทำไมไม่มีใครมันว่างเปล่าแบบนี้??"

 

"ตอบผมสิคุณ??" เด็กหนุ่มยิงคำถามที่เขาสงสัยอยู่ชนิดเป็นปืนกล

 

หญิงสาวด้านหน้าหยุดเดินยืนนิ่งอยู่ทิ้งให้เห็นแต่แผ่นหลังผมยาวของหล่อนสีดำแกมน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง มิวเดินมาหยุดหลังหญิงสาว 2-3 ก้าว เธอไม่ใส่รองเท้า ใส่เสื้อกล้ามสีขาว และใส่กระโปรงยาวถึงตาตุ่ม

“แฮ่กๆ คุณเป็นใคร ทำไมถึงเดินเร็วแบบนี้” มิวถามอย่างหอบๆ

 

หญิงสาวค่อยๆหันลำตัวมา หน้าเธอลักษณะเรียวเหมือนไข่ดูน่ารัก ผิวผ่องใสสะอาดแก้มแดง ตาเธอกลมโตดูบริสุทธิ์ แต่แววตาเหมือนกับกำลังเศร้าโศก เหม่อลอยไม่มีที่หมาย  มิวยืนชมความงามของสตรีตรงหน้าเขารู้สึกคุ้นๆกับหญิงคนนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนภาพในสมองค่อยๆแล่นออกมาเหมือนเป็นสไลด์ฉากแต่ล่ะฉาก

 

“อ๊าก!!”

 เด็กหนุ่มอุทานเอามือกุมที่ศีรษะ เขาปวดศีรษะมากเพราะภาพที่เขามองอยู่กับภาพที่ไล่ไปเรื่อยๆในสมองของเขาอย่างรวดเร็ว เขาจำไม่ได้ว่าเธอคือใคร แต่เขารู้ว่าต้องเคยพบเธอ

 

“เป็นอะไรไปเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมยกมือมาจับที่แก้มมิวอย่างอ่อนโยน

 

มิวค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อดูว่าจะเจ็บสมองอีกรึป่าว เขาไม่รู้สึกอาการใดๆเมื่อได้รับมือที่อบอุ่นจากเด็กสาวมาจับตรงแก้มของเขา เขามองเด็กสาวอย่างเพ่งพิจารณา พยายามนึกว่าเคยเห็นที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออกได้แต่ชมความงามของเธอ

 

“ฉัวะ!!”

 

มิวรูสึกว่ามีอะไรบางอย่างปักอยู่ที่บริเวณหัวใจของเขา มันเริ่มชาจนตอนนี้มันปวดเจ็บอย่างบอกไม่ถูก รอยเลือดกระเซ็นถูกหน้าเด็กสาว เขาก้มลงดูที่ออก มือของเด็กสาวกำมีดสั้นไว้แน่นปักลงที่ใจกลางหัวใจเขา เขาเงยขึ้นอีกครั้ง แววตาของหล่อนเหมือนจะละจากความทุกได้ เกิดรอยยิ้มที่สดใสขึ้น ถึงมิวจะเจ็บแต่ก็รู้สึกสบายใจที่เด็กสาวยิ้มได้เด็กสาวละมืออกจากมีดปล่อยให้ปักอยู่ใจกลางอกของมิว มิวเริ่มทนบาดแผลไม่ไหวจึงค่อยๆนอนลงบนผิวน้ำและความรู้สึกเหมือนล่องลอยไปยังอีกโลก

 

“ม่ายยยยยยยย...........”

 

เด็กชายตะโกนลั่นห้องพร้อมผงะขึ้นจากเตียงพยาบาล เหงื่อไหลออกจากทุกรูขุมขน เขาก้มลงมองที่หัวใจไม่มีบาดแผลใดๆเลย เขารู้สึกโล่งที่มันเป็นเพียงแค่ฝัน เขามองไปทั้งซ้ายและขวา เป็นห้องพยาบาลที่แปลก มีแต่สีขาว มีไฟส่องจากบนเพดานลงมา ไม่มีสายน้ำเกลือ มีแค่เตียงพยาบาลกับเก้าอี้โซฟาที่ข้างเตียงด้านขวา 1 ตัว ไม่ทันสังเกตได้หมด

 

“สวัสดี” ชายผิวดำร่างกำยำเดินเข้ามาในห้องเอ่ย

 

“สวัสดี คุณคือใคร” มิวเอ่ยถาม เขารู้สึกเจ็บจี๊ดๆตรงสมองอีกครั้ง

 

“นายโดนแก๊สแวมไพร์เข้าไปตอนอยู่ที่เอาท์กลัทย์ แก๊สนี้มีคุณสมบัติทำให้ทางเดินหายใจเป็นอัมพาต เลือดที่ผ่านหัวใจโดยใช้แก๊สนี้จะพุ่งขึ้นสู่สมองอย่างรวดเร็วทำให้เสียชีวิตทันที แต่นายรอดมาได้ นายมีอะไรพิเศษนะ มิว”

 

เขากระดิกนิ้ว เตียงที่มิวนอนอยู่เมื่อกี้กลายสภาพเป็นรถเข็นอย่างนุ่มนวล

 

“จะไปไหนครับ ท่าน” เสียงดังมาจากภายในตัวเก้าอี้

 

“พาเขาไปที่ห้องวิจัย c-92 อ้อ ชั้นชื่อ คาลอสนะลืมแนะนำตัวไว้เจอกันที่ห้องวิจัย บาย”

 

คาลอสพูดแล้วเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง เจ้าหุ่นรถเข็นพามิวไปเรื่อยๆจนสุดทาง ด้านหน้ามีวงกลมคล้ายหลอดแก้วเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1เมตรครึ่ง มีช่องให้คนอ้วนสองคนเดินผ่านได้สบายเข้าไป พื้นลายคาร์บอนเทาสลับขาว ส่วนที่ไม่ใช่ทางเข้าเป็นกระจกแก้วใส รถมุ่งพามิวเข้าไปในหลอดทรงกระบอกนั่นแล้วก็หันมิวกลับไปทางที่มา มีจอเล็กๆ เลื่อนขึ้นมาตรงหน้ามิว

 

“จะไปไหนครับท่าน กดปุ่มแล้วเราจะนำท่านไป”จอนั่นถามมิว

 

มิวทำหน้า งง ดูที่จอ มีชั้นบอกตั้งแต่ชั้น G – ชั้น 57 มิวไม่รู้ว่าห้องที่คาลอสอยู่ชั้นไหนมิวจึงหันไปบอกหุ่นยนต์รถเข็น

 

“นายบอกเจ้านี่ทีว่าจะไปที่ไหน”

 

“มิกซ์ส่งเราไปที่ ชั้นใต้ดิน 42”หุ่นยนต์รถเข็นเอ่ย สนทนากับจอที่ยื่นขึ้นมา

 

“ชั้นที่ 42 T.B. s72 ออกคำสั่ง รับทราบ จะทำการเคลื่อนย้ายภายใน 10 วินาที” จอนั่นลดต่ำลงแทรกลงไปใต้พื้นลายคาร์บอนตามเดิม

 

“นี่นายมีชื่อป่าวเห็นเจ้าจอนั่นมีชื่อ”มิวถามรถเข็น

 

“ผมชื่อฟลิฟ เป็นโรบอทของกอง H.D.C. เป็นหุ่นพยาบาลT.B. s72เป็นรหัสของผม ส่วนเจ้าลิฟต์นั่นเป็นโรบอทประเภทวาร์ปเปอร์ ชื่อมิกซ์”เจ้าหุ่นกระป๋องฟลิฟอธิบาย

 

“อะไรนะวาร์ปเหรอ อย่าบอกนะว่านี่ไม่ใช่ลิฟต์ชั้นไม่เคยวาร์ปนะ ที่นี่มีวาร์ปได้ไง??”มิวบอก

 

“อย่ากังวลเลยครับท่านเดี๊ยวก็ถึงแล้ว” ฟลิฟพูดปลอบ

 

อีก 4วินาทีจะทำการถ่ายโอนโปรดอยู่นิ่งๆ เสียงมิกซ์เอ่ย

 

“3”

 

“2”

 

“1”

 

“ทำการถ่ายโอนไปยังชั้น 42”

 

หวี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด..................................

 

ร่างกายของมิวที่เป็นเนื้อค่อยๆสลายเป็นอากาศทีละน้อยจนหมด 

ตุ๊บ!!

พริบตาเขาโผล่มาอยู่ชั้น ที่ 42

 

“ว้าว แจ๋ว ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวาร์ปนึกว่าจะมีแต่ในเกมส์”มิวพูด

 

“ผมบอกแล้วว่าคุณจะชอบมัน”หุ่นยนต์เอ่ยตอนนี้กลายเป็นหุ่นรูปร่างเสมือนคนยืนรุนรถเข็นไปแล้ว ซึ่งฟลิฟเเยกตัวออกมาจากรถเข็นเมื่อกี๊

 

“นี่นายยังมีอะไรให้ชั้นตะลึงอีกเนี่ยที่นี่มันวิเศษจริงๆ”มิวพูดเสียงตื่นเต้น

 

“ยังมีอีกเยอะ ถ้าคุณได้ทำงานที่นี่มาเป็นส่วนหนึ่งของเรา”ฟลิฟพูดหน้ามองตรงไปที่ทางเดินที่โค้งมน

 

ฟลิฟพาเลี้ยววนไปทางขวา เดินผ่านไปซักพักมาหยุดตรงที่ห้องc-92 เป็นประตูเหล็กนิรภัย เปิดออกได้สองฟาก

 

ด้านซ้ายขวา ที่ด้านขวาของประตูมีที่สแกนนิ้วมือ กับอีกอันหนึ่งด้านล่าง รูคล้ายๆที่เสียบ usb

 

                ฟลิฟยื่นนิ้วชี้ไปที่รูนั่นปลายหัวนิ้วชี้เปิดอ้าออกกลายเป็น ตัวเสียบ usb ป้ายบนห้องเปลี่ยนจาก c-92เป็น

“T.B. s72 ขอนุญาติเข้าใช้สถานที่” ไม่เกิน2วินาที มีตัวอักษรขึ้นมาใหม่ “complete” ธรณีประตูแยกออกเป็นสองด้าน ฟลิฟลุนเขาเข้าไปในห้อง ในห้องเป็นลักษณะ ครึ่งวงกลม ที่ฝาอีกด้านตรงข้ามกับปรตูเป็นน้ำทะเลสีคราม มีปลาฉลามขาวว่ายไปมา 2-3 ตัว ตรงกลางห้องมีแท่นหลอดแก้วสูงราว 2 เมตรอยู่ประตูเปิดพร้อมบรรจุมนุษย์ลงไปยืนได้สบาย ที่มุมขวามีหลอดแบบเดียวกันอีก 10-20 หลอด มีพวกนักวิจัยใส่แว่นหนาเตอะทั้งชายและหญิงราว 15 คนยืนอยู่ บ้างก็ยืนเช็คคอมอยู่คอมพิวเตอร์  บางคนยืนจิบกาแฟที่กระจกด้านหันหาทะเลยืนดูฉลามที่ว่ายอยู่ภายนอก

 

“ไงที่นี่ต่างกับบนโลกไหม”เสียงหนึ่งที่มิวคุ้นเคยพูดออกมา พร้อมเอามือจับไหล่ขวาของเขา เขาหันไปดูอย่างตกใจ แต่หาใช่?? ใครคาลอสนั่นเอง

 

“คุณไม่บอกผมว่ามันอยู่ใต้น้ำมันวิเศษจริงๆ ที่นี่มีอะไรมากมาย”มิวพูดเสียงตื่นเต้นตามองจ้องไปที่ทะเลสีครามภายนอกกระจกนิรภัยของห้องวิจัยนี่

“พาเขาไปที่กลางห้อง” คาลอสบอกฟลิฟ ฟลิฟพยักหน้าลุนรถไปกลางห้อง

“คุณยังไม่บอกผมเลยว่าผมเป็นอะไร??” มิวถามคาลอส

“เดี๊ยวนายก็จะรู้จากนักวิจัยเอง พวกเขาอัจฉริยะ เขาจะอธิบายทุกข้อสงสัย” คาลอสพูด

พลางชี้นิ้วไปที่นักวิจัยคนหนึ่งที่อายุราวๆ 40 ปีมีผมหงอกเล็กน้อย ใส่แว่นสีดำผิวขาวน่าจะเป็นชาวตะวันตก กำลังคุยอยู่กับเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งอยู่ใกล้หลอดทดลองกลางห้อง

“สวัสดีคุณมิว ผม Dr.ป๊อป เป็นหัวหน้าวิจัยของที่เราจะอธิบายอาการของคุณกัน” เขาพูดเกริ่น

 

“ วันที่ 1มกราคมคุณโดนโจมตีที่กรุงเรียลแถวเอาท์กลัทย์ แก๊สที่ บราส ขว้างใส่คุณเป็นแก๊สแวมไพร์คุณสมบัติของมันอธิบายง่ายๆ ทำลายทุกส่วนในร่างกาย แต่คุณ!! คุณรอดมาได้ แต่ความทรงจำคุณจะหายไป วันนั้นหน่วยของเรา 2 นายในเหตุการณ์เขายืนอยู่เหนือหลังคาของซอยที่ บราส โจมตีประชาชนอยู่บนหลังคา แต่ลงไปช่วยไม่ได้เพราะบราสมีมากเกินไป หลังจากที่ทุกคนตายหมดมีแค่นายคนเดียวที่ฟื้นขึ้นมาได้ เขาจึงสงสัยและพานายกลับมาที่ฐานนี่เพื่อไขข้อสงสัยของเรา”

 

เขาหยุดพูดนิด เพื่อกลืนน้ำลายลง

“นายต้องกินยานี่ มีสี่สีสี่เม็ดเลือกกินสีใดสีหนึ่ง”เขาพูดต่อ

 

“ทำไมผมต้องกินด้วย??”มิวถาม

“เพื่อหาความทรงจำของนายไง”เขาพูดจบ

พร้อมแบมือให้ดูยาในมือ สี่เม็ดขนาดเท่าวิตามินซีผิดตรงที่มันเรียวมากกว่า มีสีแดง สีขาว สีเขียว สีเหลือง  เขาจ้องตามิวอย่างจริงใจหวังจะช่วยเขาให้ได้ความทรงจำคืนมา  มิวตริตรองสักครู่ จึงหยิบยาเม็ดสีเขียวมาเคี้ยวลงในกระเพาะ
 

                หลังจากที่มิวกินยาที่รสหนืดๆเข้าไปจนลงคอหมดเขารูสึกไม่ปวดสมองอย่างที่เคย รู้สึกโล่งอย่างที่ไม่เคยโล่งมาก่อน ความผ่อนคลายควบคุมร่างกายเขาให้สบายแบบบอกไม่ถูกสุดจะบรรยาย

“คราวนี้คุณก็เข้าไปอยู่ในหลอดแก้วนี่เราจะรักษาอาการบาดแผลของคุณให้หายในห้านาที” ชายวัยทองพูด

ฟลิฟเดินประคองไหล่มิวเข้าไปไว้ในหลอดพร้อมปิดหลอด ภายในหลอดอากาศอบอุ่น ไม่นานมีน้ำสีเขียวปล่อยลงมาจากบนหลอดจนเต็มหลอด มิวลอยอยู่กลางน้ำ เขาสามารถหายใจในน้ำนี้ได้ แต่น้ำนี้ข่างสบายนุ่มนวลจนเขารู้สึกสบายมาก เคลิ้มหลับไปในไม่ถึงครึ่งนาที

 

หลังจากหลับตาภาพมืดๆก็กลับกลายเป็นภาพขาวๆเจิดจ้ามีเเสงมากระทบตาจนมิวต้องถ่างตามองอีกครั้ง ใช่เเล้วเธอคนนั้น ผู้หญิงคนเดิมที่เขาเจอในฝันตอนนั้น เธอยืนร้องให้คนเดียว อยู่ตรงข้ามกับเขา หล่อนยังน่ารักเหมือนเดิม มิวชมภาพสตรีที่อยู่ตรงหน้าอย่างสุขอุรา ไม่นานหล่อนร้องหนักขึ้นเรื่อยๆจนน้ำตากลายเป็นสีเลือด มิวตกใจมากจะวิ่งเข้าไปหา แต่มีกำแพงใสกั้นเขาเอาไว้ เขาไม่สามารถผ่านมันไปได้เข้าโวยวาย

 

บุ๊มๆๆ!!!

น้ำในหลอดลดลงอย่างรวดเร็วจนตอนนี้เขายืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้ เขาค่อยลืมตา ดูภาพรอบๆห้องทดลอง

 

แอ๊ด!!

ประตูหลอดทดลองเปิดออกมิวเดินก้าวออกไป

“ยินดีด้วยสู่ชีวิตใหม่ที่นี่ อาการผิดปกติของนายน้ำยาช่วยรักษาให้นายเเล้วมิว”คาลอสแสดงความยินดี

“ยาที่นายกินไปเมื่อครู่ ยาเม็ดสีเขียว ประกอบกับพลังแฝงในตัวนายตอนนี้ เราจะอธิบายให้เข้าใจ มนุษย์ปกติมีสมอง 2 ซีกแต่ตอนนี้นายมีสมองสามซีกเหมือนกับทุกๆคนที่ทำงานที่นี่ ทุกคนมีความสามารถพิเศษเหมือนนายแต่จะแตกไปตามลักษณะเฉพาะตัวของแต่ละคน สมองซีกที่สามเรียกว่า  แมกกะเบรนเป็นสมองซีกด้านหน้าซึ่งแตกตัวออกมาเพื่อดึงพลังแฝงของนายภายในตัวออกมาตอนนี้นายมีความสามารถเพิ่มขึ้น และมีทักษะการต่อสู้สูงขึ้น” 

อ่ะเเฮ่ม!! Dr.ป๊อปหยุดกระแอม

 

“คนอย่างพวกเรามีน้อยคน เเต่ละคนที่อยู่ที่นี่คือพวกเดียวกัน พวกที่มีความสามารถเเฝงอยู่บางคนก็นำไปใช้ในผิดวิธี แต่ที่นี่คือองค์กรพิเศษที่จัดขึ้นมาเพื่อขึ้นตรงต่อกษัตริย์ของเรา สมองที่เพิ่มขึ้นมาแบ่งออกเป็นสองสาย คนเรามีแค่สายเดียวเท่านั้น แบ่งเป็น บุ๋น กับ บู๊ “ 

อ่ะเเฮ่ม!! เขากระแอมอีกครั้งหนึ่ง

 

“นายอยู่สายบู๊นะ ตอนนี้ร่างกายนายเจริญเติบโตเต็มที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเราจะบอกสิ่งที่เปลี่ยนไปก่อนที่จะกินยานั่นเข้าไป กรุ๊ปเลือดนายเมื่อก่อน AB ตอนนี้กลายเป็น กรุ๊ปเลือด Z ความสูง 165 เป็น 172 ความว่างไว เพิ่มขึ้นมา ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น  ตอนนี้ร่างกายนายสมบูรณ์ทุกอย่าง นายต้องทำงานให้ที่นี่เพราะถ้านายออกจากที่นี่ แน่นอน นายต้องตายแน่ รัฐบาลตามกำลังตัวนายอยู่ เราเตรียมชุดปฏิบัติการที่จำเป็นและทุกๆอย่างไว้ ที่ห้องของนายแล้ว ส่วนอยู่บู๊สายไหนั้นเราจะมาทดลองกันอีกที วันนี้คุณไปพักก่อน ตามฟลิฟไปมันจะพาไปที่ห้องของคุณ ขาดเหลืออะไรบอกฟลิฟได้มันจะช่วยนายตอนที่นายอาศัยอยู่ที่นี่” นักวิจัยพูดจบ บ่ายหน้าไปทางห้องวิจัยต่อ

                ฟลิฟพามิวเข้าวาร์ปไปที่ชั้น 32 แล้วไปส่งที่ห้องที่ 47 ห้องของมิวเป็นรูปสี่เหลี่ยม ตรงผนังห้องมีกระจุกแก้วใสมองเห็นทะเลสีครามเหมือนที่ห้องวิจัย มิวรีบถอดเสื้อผ้าอาบน้ำเข้าห้องน้ำโดยไม่สนใจอะไรเพราะเขาปารถนาที่จะอาบน้ำมาหลายวันแล้ว