The Mission ภารกิจสั่งลา

ลำดับตอนที่ #1 : Mission 01 Real

Mission 01 Real

 

กรุงเรียล 1 มกราคม ค.ศ.2114 เทศกาลขึ้นปีใหม่
 
                 ณ ลานเอาท์กลัทย์ใจกลางเมืองหลวงของสหราชอาณาจักรเกรทรีเซิล ลานมีลักษณะอยู่กลางสี่แยกใหญ่ตรงกลางมีพื้นที่วงกลมเนื้อที่พอสมควร มีน้ำพลุตรงกลางรอบๆทำเป็นสวนไม้ประดับดูแล้วร่มรื่นสบายตา ตรงใจกลางจัตุรัสใกล้ขอบน้ำพลุเด็กหนุ่มผิวคล้ำ ผมทรงสกินแฮดด์หัวเหน่งเล็กน้อย สูงราวๆ 165 เซนติเมตรกำลังยืนเลือกของเล่นที่คนขายเร่เดินขายอยู่

 

“ลุงตุ๊กตาลิงนี่ขายเท่าไหร่เหรอ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามพร้อมสนใจของที่ถืออยู่ในมือปรารถนาที่จะซื้อไปฝากน้องที่บ้าน

 

“ตุ๊กตาลิงนั่น อืม 167 ซิส” ชายชราผมสีขาวปละปลายเอ่ย

 

“ลดหน่อยน่าลุงนิผมจะซื้อไปฝากน้อง ผมไม่มีเงินแล้วนี่ ซัก 100 ซิส นะ 100 เคปะใส่ถุงเลยขอบคุณครับๆ ^^”

 

“เอ่อ มันจะลดมากไปไหมพ่อหนุ่ม ซัก 140 ซิส คงไม่น่าเกลียดเกินไป” ชายชราพูดขอความเห็นใจ

 

“ไม่เป็นไรลุงผมไปซื้อร้านป้าโน่นก็ได้ เขาขาย 100 ซิสเอง ขอบคุณมากลุงไปล่ะ” เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมบ่ายหน้าเดินไปร้านที่ถัดไปราว 5-6เมตร

 

“พ่อหนุ่มๆ 100 ซิสก็ได้เอาเลยๆ” ชายชรารีบส่งถุงใส่ตุ๊กตาลิงให้ ยัดใส่มือเด็กหนุ่มอย่างรีบร้อน

 

“55+เสร็จโต๋” เด็กหนุ่มยิ้มอย่าพึงพอใจกับราคาอันแสนถูกของตุ๊กตาจ๋อน้อยที่ได้มาพร้อมเดินจากไป

 

“นี่เธอขายตุ๊กตาลิง 100 ซิส จริงเหรอ ทำแบบนี้ไม่ได้นะขายถูกแบบนี้ฉันจะขายยังไง” ชายชราถาม

 

“จะบ้าเหรอตาแก่ 100 ซิสใครขายก็ควายแล้ว ชั้นขายอยู่ 200 ซิส นะ” หญิงวัยทองสวน

 

“กรรมไอเด็กเวรนั่นบอกว่าเธอขาย 100 ซิส ชั้นโดนต้มล่ะสิเนี่ย” ชายชราพูดหน้าบูดเบี้ยว

 

“อืม สมควรแล้วล่ะที่โดนนะ” หญิงวัยทองพูดเชิงเยอะเย้ย

 

“ตรู๊ดๆ ตรู๊ดๆ”

 

“ฮัลโหล มอสพี่ซื้อตุ๊กตาจ๋อมาฝากแกด้วยล่ะ ชอบไหม??” เด็กหนุ่มรับโทรศัพท์แล้วพูดบอก

 

“จริงเหรอพี่มิว รักพี่จังเลย ขอบคุณมากๆ ครับ พี่กลับมาวันไหน?” มอสถาม

“คงเย็นนี้นะ อยู่ต่อไม่ได้แล้วจนเพราะซื้อของให้แกนะแหละไอเสืองั้นพี่ไปที่สนามบินก่อนน่ะไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้าหนุ่มน้อย”

 

"ตู๊ด"มิวเอามือถือใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม

 

“ตรู๊ดๆ ตรู๊ดๆ” มิวเอามือถือล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงอีกรอบ

 

“ใครโทรมาเนี่ยมีคนโทรเยอะจริง”เด็กหนุ่มดูหน้าจอโทรศัพท์ไม่ขึ้นว่าเป็นใคร

 

 ปี๊บ “ฮัลโหลใครเนี่ยๆ??”

 

“อ้อมีนเองจ้า มิวทำอะไรอยู่” เสียงจากโทรศัพท์พูดโต้มา

 

“อ๋อ.. มีนเองเหรอ ^^ พอดีเข้ามาเมืองหลวงทั้งทีกะจะซื้อของเล่นไปฝากน้องมอสนะ มีอะไรป่าว”

 

“ป่าว มิวกลับวันไหน”มีนถาม

 

“คงคืนนี้นะ งั้นลาละนะมีน” มิวพูดตอบ

 

“เอ่อ.... ให้มีนไปส่งได้ป่าวเจอที่สนามบิน ทุ่มครึ่งนะงั้นเจอกันค่ำนี้แค่นี้ล่ะ” มีนพูด

 

“เอ่อมีน มิวมีอะไรจะขอ”

 

“อะไรเหรอ” อะไรเหรอเสียงโทรศัพท์ถามอย่างสงสัย

 

“มิวจะกลับแล้วไม่รู้ว่าจะมากรุงเรียลอีกเมื่อไหร่ เรากลับมาคบกันได้ไหม มิวสัญญาว่าจะไม่นอกใจ” มิวพูดถี่

 

“นี่มิวไม่รู้เรื่องเหรอ ไม่ได้จริงๆนะมิว เราอยู่ในฐานะนี้ดีแล้ว”

 

“แต่มิวรักมีนนิ มิวคิดถึงมีนเสมอนะ เเละ มิวก็รู้ว่ามีนยังรักมิวอยู่มาก มีนอดห่วงมิวไม่ได้ มีนก็รู้เเก่ใจ"เด็กชายเงียบซักระยะ
"มิวสำนึกผิดแล้ว ยกโทษ แล้วกลับมาดีกันเถอะ”เด็กหนุ่มพูดต่อ

 

“มิวอย่าให้มีนต้องเครียดได้ไหมเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว แล้วมิวก็บอกว่าได้ มิวอย่าผิดสัญญาได้ป่าว ทุ่มครึ่งเจอที่สนามบิน”

ตรู๊ด!! คู่สายกดวางใส่โดยมิวไม่ได้พูดอะไร สายตาของมิวยังคงแสดงความเสียใจกับการปฏิเสธของแฟนเก่าครั้งแล้วครั้งเล่าที่มิวขอคืนดี

 

เด็กชายเดินหน้าเศร้าT^Tออกจากจัตุรัสไปทางทิศเหนือ เลยใจกลางจัตุรัสไป 200 – 300 เมตร มีซอยกว้างพอให้รถบรรทุก 3คันวิ่งไปพร้อมกันได้ท้ายซอยนี้จะออกสู่ถนนใหญ่เพื่อไปสู่สนามบิน ซอยลึกประมาณความยาวของสนามฟุตบอลใจกลางซอยมีผู้ชุมนุมต่อต้านรัฐบาลกำลังชุมนุมกันอยู่เป็นกลุ่ม ราวสี่ถึงห้าร้อยคนสองฟากฝั่งของซอยมีตึกประกบคู่ทางเข้าออกซอยนี้มีแค่ทางเดียวคือทางจัตุรัส หรือถนนใหญ่ บนเวทีมีการอภิปรายถึงการกระทำที่ผิดของรัฐบาลมิวเดินมาเกือบจะถึงถนนใหญ่

 

เอี๊ยดดดดดดดดด....!!

 

มีรถบรรทุกสีดำมาปิดถนนเอาไว้มีแค่ช่องอกทางด้านขวาที่เล็กๆ พอให้คนเดินผ่านทีล่ะคน มิวหันหลังกลับไปดูทางจัตุรัสมีรถลักษณะเดียวกันมาปิดไว้ ตอนนี้กลุ่มประชาชนไม่สามารถออกจากซอยนี้ได้ไม่กี่อึดใจมิวมองไปบนตึกที่ขนาบทั้ง สองฟากมี บราสใส่ชุดหน่วยสวาทพร้อมยิงลงมาด้านล่างยืนอยู่ตามหน้าต่างชั้นต่างๆ ของตึก

 

“ทุกคนหนีรัฐบาลจะเก็บเราหนีเอาตัวรอด!!!” เสียงประกาศของคนบนเวทีบอกให้ประชาชนที่กำลังนั่งฟังอยู่

 

“ปัง”สิ้นเสียงเตือนของหัวหน้าชุมนุม เขาก็นอนกองลงกับพื้น

 

“โปรดอยู่ในความสงบ บราส จะคุ้มครองทุกคนขอให้เดินขึ้นรถบรรทุกแต่โดยดีแล้วทุกคนจะปลอดภัย”เสียงประกาศจะ บราส นายหนึ่งที่ใส่หน้ากากกันแก๊สพิษเอ่ยบอก ***บราส เป็นผู้พิทักษ์สันติราชของอาณาจักเกรทรีเซิล หรือตำรวจนั่นเอง***

 

“ใครจะโง่ให้แกจับวะ พวกเรา” ปัง!! ชายร่างสูงวัยทำงานนอนนิ่งลงกับพื้นก่อนจะจบประโยค

 

“โปรดอยู่ในความสงบ” บราสนายเดิมย้ำ

 

แต่คงสายไปประชาชนที่อยู่ในซอยต่างจ้าละหวั่นหนีไปทางช่องเล็กๆระหว่างรถบรรทุกกับตึกไม่กี่อึดใจมีเสียงลั่นกระสุนออกมาจากสองฟากแบบนับไม่ถ้วนคนที่ออกจากช่องได้จะตายก่อนไม่นานทุกคนก็ถอยมารวมใจกลางจัตุรัส มิวเองก็ถอยมารวมด้วย

 

“พวกท่านคงไม่อยากอยู่ดูโลกต่อแล้ว ลาก่อน” บราส นายเดิมพูด พร้อมดีดนิ้ว

 

มิวเงยไปมองหลัง บราส ที่พูดมีวัตถุก้อนสีดำกลม 8-9 ลูกลอยมายังกลุ่มผู้ชุมนุม

 

“ทุกคนหนี นั่นระเบิด!!!” มิวตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมวิ่งไปด้านหน้าอย่างเร็ว

 

ตูม!!! ตูม!!!ตูม!!!

ตูม!!! ตูม!!! ตูม!!!

ตูม!!! ตูม!!!

 

มิวนอนลงไปกองอยู่ที่ล้อรถบรรทุก มิวรู้สึกเหมือนมีของเหลวไหนออกจากร่างกายไม่นานกลิ่นคาวเลือดคลุ้งโชยมิวพยายามเงยหน้าขึ้นดูว่ามีคนตายเยอะไหมแต่ก็ยกไม่ไหว บราสสองนายกระโดดจากตึกลงมาเห็นมิวยังมีลมหายใจอยู่ พร้อมจ่อปืน เอฟเอ็น พี 90 มาที่ตัวมิวกะยิงซ้ำให้ตาย 

มิวดมกลิ่นแก๊ส ที่มีกลิ่นฉุนอย่างน่าอาเจียนเข้าไป ภายในตัวมิวปั่นป่วนรู้สึกชาไปทั้งตัว สมองเริ่มจะเป็นอัมพาตไม่ทันไรมิวก็ปวดหัวแบบบอกไม่ถูกแต่ไม่สมารถที่จะเปล่งเสียงออกมาได้เพราะถ้าพูดจะเจ็บไปทั้งตัว 

"ฉัวะๆๆ"

เลือดสาดเต็มหน้ามิว

"อ๊าก...!!"

มิวเห็นบราสสองคนลงไปนอนตายอยู่ที่พื้น

ภาพสุดท้ายที่มิวเห็นก่อนจะหมดสติคือ บราสสองนายที่จะสังหารเขานอนกองลงกับพื้นและมีคนใส่หน้ากากแปลกๆลงมาพาเขาหนีไป 

"นายต้องมากับเรา"คนที่อุ้มมิวเอ่ยพร้อมกระโดดสูงขึ้นไปราวสูงราวตึกสามชั้นเขากระโดดสูงอย่างคล่องเเคล่วเเละรวดเร็วมาก 

มิวระบมทั้งตัวจะแผลสะเก็ดระเบิด และมึนจากแก๊สที่ออกมาจากระเบิดบ้านั่นมิวไม่อาจซักถามใดๆได้เพราะทนพิษบาดเเผลเเทบจะไม่ไหวไม่นานมิวก็สลบไป