คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Volunteer or Recruit
Home and Destiny
Chapter: I
...Volunteer or Recruit...
ริสศัราที่ 1909
---------------------------
โลไ้แบ่อาานิมออเป็น 2 ส่วนมหาอำนาให่ๆ อันไ้แ่ “มหาอำนาสหพันธรั” และ “มหาอำนาอัษะ” เนื่อมาามหาสรามที่ยืเยื้อและูเหมือนว่าะยัหาุที่ะสิ้นสุมันลไม่ไ้ โลึไ้แบ่ 2 มหาอำนานี้ึ้น โยที่มหาอำนาสหพันธรันั้นวบุมฝั่ีะัว และมหาอำนาอัษะนั้นวบุมีะวันออ โยแ่ล่ะมหาอำนานั้นไ้มีลุ่มภาีที่อยเป็นำลัรบและอยวบุมทา้านารทหารในลุ่มมหาอำนาไปพร้อมัน เิารเหยียเื้อาิฝั่ะวันและะวันออเิึ้น ผู้นเริ่มไม่ไว้เนื้อเื่อใันมาึ้น รอยยิ้มอผู้นไ้่อยๆาหายไปาใบหน้า เหลือไว้เพียวามเย็นาบนใบหน้าเท่านั้น…
-------------------------------
เมือออัสทัสเบิร์ เยอรมัน มหาอำนาสหพันธรั
บ้านไม้สอั้นหลัเล็ที่แสนะอบอุ่นแห่นี้ไ้มีเสียอุยายท่านนึไ้พูุยับหลานอเา ุยายนั้นนั่ถัไหมพรมบนเ้าอี้โยหน้าเาไฟเพื่อรับวามอบอุ่นและแสสว่าไปพร้อมัน
“เอ็ะไปสมัรเป็นำรวใ่ไหม?” ุยายถาม “อ่า...พรุ่นี้แล้วล่ะที่ะมีารสมัรเป็นำรว” หลานายอบอย่าร่าเริ ุยายนั้นนั่ถัไหมพรมไปพรายิ้มอ่อนๆไปและบอับหลานายอเาว่า “ารที่เอ็ะไปเป็นำรวไ้นั้นน่ะมันไม่่ายอย่าที่เอ็ิหรอนะ เอ็้อเอวามลำบาอีมามายโยเพาะ่วเวลาเยี่ยนี้…” ุยายบอล่าว้วยวามเป็นห่วหลานายอน “อ่า...ผมรู้ีเลยล่ะเรื่อนั้น ผม็ะทำวามฝันอผมให้เป็นริ และะเป็นำรวที่ส่าามแบบพ่ออผมให้ไ้…” หลานายล่าว้วยสีหน้าเศร้าส้อยปนอมยิ้ม “นมปัใส้ถั่วแที่ใรบานอบน่ะ แม่อบเสร็แล้วนะ” เสียเรียอแม่ัออมาาห้อรัวทำให้เาถึับยิ้มแ่และลุึ้นอย่ารวเร็วและวิ่เ้าห้อรัวไป…
วันรุ่ึ้น…
“ั้นผมไป่อนนะ” เสียอายหนุ่มผู้สใสบอล่าวรอบรัวที่แสนอบอุ่นอเา
ลานว้าแห่สถานีำรวอนนี้ำลัึัอย่ามาเหมือนลาส ผู้น่ามาสมัรเป็นำรวำนวนมา ในะเียวันายหนุ่มไ้เินทามาถึและใพูออมา้วยวามื่นเ้นว่า
“โห!! นเยอะมาเลย...เอ๋ ว่าแ่ะไปสมัรรไหนล่ะเนี้ย มอไปทาไหน็มีแ่หัวนทั้นั้นเลย” ในะที่ายหนุ่มำลัเินหาไปิไปอยู่นั้น็ไ้เินไปนเ้าับนายำรวท่านนึเ้า นายำรวึพูึ้นว่า “อ่าว...มาสมัรเป็นำรวสินะ ว่าแ่ะเป็นำรวเไหนล่ะ?” ายหนุ่มทำหน้า ๆ และถามลับไปว่า “เไหน? ั้นหรอรับ…” นายำรวท่านนั้น็ยิ้มึ้นมาและพูว่า “อะอ่าว...นี้ไม่รู้หรอหรอว่าสามารถสมัรเป็นำรวไ้หลาหลายเน่ะ...ว่า่ายๆ็ือสามารถสมัรไปประำารไ้ในหลายๆเมือน่ะนะ…” ายหนุ่มยิ้มึ้นพร้อมับแววาเปร่ประายและล่าวว่า “อย่านี้นี่เอสินะ แปลว่าผมะไปประำที่เมือไหน็ไ้ล่ะสินะ” นายำรวไ้ล่าวอบ “็ใ่น่ะสิ...เลือเมือที่นายอยาไปประำไ้เลยล่ะ” ายหนุ่มาเปร่ประายึ้นอีรั้และล่าวอบว่า “ว้าว! ว่าแ่สามารถไปสมัรไ้ที่ไหนหรอรับ?” นายำรวล่าวอบ “อ่อ...เรื่อนั้นน่ะนะ นายลอไปูพื้นที่เบนบอร์รนั้น่อนนะแล้ว่อยรอใบสมัรน่ะ” นายำรวล่าวไปพราี้นิ้วไปที่บอร์รับสมัรำรวไป ายหนุ่มล่าวอบุและมุ่หน้ารไปที่บอร์รับสมัรทันที…
ารรับสมัรำรวมีันี้…
ไม่ำัเพศและไม่ำัารศึษา ไม่ว่าุะเป็นใรมาาไหน เราพร้อมยินี้อนรับสู่อำลัปป้อรัษาประานเสมอ
ผู้เ้าสมัรนั้นะ้อมีอายุที่มาว่าหรือเท่าับอายุ 17 ปีึ้นไป
ทาเราไม่ำัวามสู ุะสูแ่ 110 ม. เรา็รับหามีิใอยาปป้อพี่น้อประานร่วมแผ่นิน
ารสมัรเป็นำรวนั้นมีรมำรวทั้หม 4 รม้วยันนั้นือ…
ำรวแห่แผ่นิน รมนี้ะทำหน้าที่เป็นหน่วยรัษาภายในประเทศและอย่วยเหลือประานาวามลำบาทั้หลาย
ำรวปป้อายแน รมนี้ะทำหน้าที่ปป้อายแนอประเทศเพื่อป้อันารรุรานาภัยอสราม
ำรวแพทย์ รมนี้ะเป็นรมที่ะถูส่ไปยัทุๆมุมอประเทศ ไม่ว่าะเป็นะเ็บายแนหรือพื้นที่ห่าไลวามเริเพื่ออยรัษาประานและำรวรมอื่นๆ
ำรวแห่สหพันธรั รมำรวนี้ะเป็นรมำรวประำารอยู่เมือหลวอประเทศและบาส่วนะถูส่ไปประำารที่ใลาศูนย์รมำรวแห่สหพันธรั รุวอร์อ ประเทศโปแลน์
ายหนุ่มไ้อ่านระานัล่าวแล้วา็เปร่ประายึ้นอีรั้ เาึัสินใรอใบสมัรและยืนไปที่โ๊ะรับสมัรทันทีเมื่อเารอเสร็…
“ื่อ อเล็์ ิส ลูเีย...ส่วนสู 168 เื้อาิเยอรมันแห่สหพันธรั ผมสีบรอน าสีเียว วันเิ 1 มราม 1892 อายุ 17 ปีสินะ” เ้าหน้าที่โ๊ะรับสมัรไ้สอบถามรายละเอีย้อมูลออเล็์ และสุท้ายอารสมัรเ้าเป็นำรว เ้าหน้าที่็ไ้ถามย้ำอีรั้ว่า “นายแน่ในะว่าะสมัรเป็นำรวแห่สหพันธรัน่ะ” อเล็์ยิ้มและอบอย่ามั่นใว่า “รับ!!”
To be continue...
ความคิดเห็น