ครึ่งหนึ่งของหัวใจ เรื่องอะไรจะให้นาย

ลำดับตอนที่ #2 : เอาแล้วไงฉัน

ฉันเปิดประตูเข้าไปในหอประชุมโชคดีที่อาจารย์ยังไม่เข้ามา ฉันกวาดสายตาหาเพื่อนของฉันทันที

“กอล์ฟ เธอมองหาใครอ่ะ” เสียงโซดาเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นข้างๆหู โซดาได้ที่นั่งติดกะประตู ข้างๆมีเก้าอี้ว่างอยู่ตัวนึง เห็นได้ชัดว่าอุสาห์มาจองที่ให้ฉันแต่เช้า ไอ้เพื่อนเลิฟ โซดาอุสาห์ย้ายมาจากโรงเรียนเก่าเป็นเพื่อนฉันโดยไม่มีความจำเป็นเลย เพราะรู้ว่าฉันมันพวกชอบสร้างศัตรู(แอบซึ้งๆ)

“มองหาแกอ่ะแหละ” ใครจะไปรู้ว่ามันมาอยู่นี่ฟระ

“เธอนี่ตาเซ่อจัง นั่งเร็วเข้า จะถึงเวลาแล้ว”  ด่าฉันอีกเอ้า

“ไมมาสายอ่ะ”

“อือ”ฉันตอบ

“เอาอีกแล้ว ฉันบอกให้แกปล่อยวางมั่งไง” ง่า.. รู้อีกว่ากูพูดเรื่องอะไร ไอ้เพื่อนเลิฟ

“โซดา เราก็จะพูดอีกเหมือนกันว่าไอ้คนพรรค์นี้เนี่ย”ฉันเริ่มพูดในขณะที่ประตูหอประชุมเปิดออก “ไม่มีมารยาท ไม่เป็นสุภาพษุรุษ แล้วก็...ง่ะ” ฉันพูดไม่จบประโยคเพราะชะงักไปกับผู้มาใหม่ตรงหน้า..

โซดาไม่มีโอกาสรู้ว่าคนที่ฉันกล่าวถึงเป็นอย่างไรต่อ เพราะบุรุษผู้มายืนตรงหน้าทำฉันชะงัก ไม่ใช่เพราะความหล่อ ไม่ใช่เพราะส่วนสูง180ซ.ม. แต่เพราะใบหน้าอันคุ้นตาที่เคยเจอเมื่อเช้า และดวงตาที่จองมายังฉันเขม็ง  แต่ฉันยังไม่ทันได่จ้องกลับ ทั้งหอประชุมก็กรี๊ดแน่นอน รวมทั้งโซดาด้วย...มีฉันนั่งเอ๋อแดรกอยู่คนเดียว..ง่ะ

นายนั่นยิ้มเยาะใส่ฉันแล้วเดินขึ้นเวทีไป เป็นครั้งหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ฉันเสียความมั่นใจไปเลย ฉันหันไปสะกิดโซดา

“ง่า..โซดา นั่นใครอ่ะ”

โซดาหันมา..สีหน้าบอกความตกใจราวกับฉันบอกว่าญาติมันเสีย..ล้อเล่น

“กอล์ฟ รู้มะนั่นใคร (ฉันรู้ฉันจะถามเรอะ) นั่นพี่อาร์ท ประธานนักเรียนโรงเรียนนี้ไง เป็นประธานชมรมบาสด้วย คนไรไม่รู้ทั้งหล่อทั้งเท่ห์ เรียนเก่งอีกตะหาก เนี่ย ที่ฉันย้ายมาโรงเรียนนี้และอุส่าห์มาจองที่แต่เช้าเนี่ยเพื่อพี่อาร์ทโดยเฉพาะเลยนะ” โซดาใส่เป็นชุด …

ทำเอาฉันอึ้ง... เพราะรู้ความหมายของไอ้ประโยคที่ว่า”รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร”แล้ว

             อึ้ง... เพราะหลงนึกว่าไอ้คนที่นั่งข้างๆ มันย้ายมาเพราะมิตรถาพ

             อึ้ง... ว่าทำไมคนที่เป็นถึงประธานนักเรียนถึงได้นิสัยทรามอย่างนี้

ฉันหันไปมองที่เวที  ไอ้พี่อาร์ทนั่นมันสูงจริงๆแหละ 180เห็นจะได้กำลังยืนคุยกะอาจารย์แก่ๆร่างเล็กด้วยท่าทางนอบน้อม ฉันนึกถึงคำพูดของโซดา..

หล่อ..ก็ใช่ งั้นๆแหละ

เทห์..ก็ถูก งั้นๆแหละ

เรียนเก่ง..ก็จริง เป็นถึงประธานนักเรียน

แต่โซดาลืมบอกไปอย่าง นิสัยเสียๆของนายนั่นไง ฮ่า ฮ่า

“ยืนค้ำหัวอาจารย์” ฉันโพล่งออกไปเพราะอารมณ์หงุดหงิด และเสียงของฉันก็ไม่เบาเลย มันทำเอากลุ่มๆนึงหันมาโดยพร้อมเพรียงกัน และดูเหมือนว่าไอ้พี่อาร์ทจะได้ยินด้วย...ฉันเลยแกล้งไอ แค่กๆ

ซวยแล้วตรู

นับว่าเป็นโชคของฉัน ที่ไอ้พี่อาร์ทเริ่มแนะนำตัวและอธิบายเกี่ยวกับกฎของโรงเรียนนี้..ฉันไม่ฟังหรอก เดี๋ยวโซดาก็ฟังแล้วสรุปให้ฉันฟังเองแหละ เลวได้เรื่องเลยฉัน..