ครึ่งหนึ่งของหัวใจ เรื่องอะไรจะให้นาย

ลำดับตอนที่ #1 : ::+part 1- - - ->ฝากไว้ก่อนเถอะ!!

ณ. โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง บรรยากาศร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียว ลมโชยมาเอื่อยๆราวกับจะต้อนรับวันรับน้อง บรรยากาศที่ทำให้ใครหลายๆคนต้องอารมณ์ดี  แต่ไม่ใช่คนที่กำลังวิ่งอยู่กลางสนามแน่นอน

7:50 น.

เด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายไปยังหอประชุม คิ้วเข้มเรียวขมวดมุ่น ตวงตาสีน้ำตาลฉายแววหงุดหงิด  ผมซอยสั้นระต้นคอสีดำสนิทปลิวตามแรงดันลม ใบหน้าบอกถึงความมุ่งมั่นที่จะไปถึงหอประชุมให้ทันเวลา...

พลั่ก!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

อะไรบางอย่างชนเข้ากันฉัน  แน่นอนว่าต้องเป็นสิ่งมีชีวิต เพราะฉันไม่ได้ไปชนมันนี่...ด้วยมารยาทที่ถูกฝึกมาอย่างดี(อะแฮ่ม) ฉันยกมือไหว้ข้างเดียวพร้อมพูดขอโทษออกไป และก้าวเท้าเตรียมวิ่งเข้าเส้นชัยที่เหลืออีกไม่กี่ก้าว

“เดี๋ยวก่อน!!”

เสียงดังราวกับฟ้าผ่าที่คนอื่นอาจกลัว แต่ฉันรู้ว่าประโยคต่อไปคืออะไร...น่ารำคาญจริงๆ

“คิดว่าขอโทษแล้วจะหายเรอะ ชุดชั้นยับหมดแล้ว ค่าซักรีดมันแพงกว่ามือถือเธออีก จะมีปัญญาจ่ายให้ชั้นมะห๊า จะรีบไปเผาศพพ่อเธอเรอะ”

ฉันกลับหลังหันไปและมองหน้าเขาอย่ากวนโอ๊ยให้มากที่สุดเท่าทีจะทำได้...ถึงแม้ว่าฉันจะรีบแค่ไหนแต่คำว่า ‘ขอโทษแล้วจะหายเรอะ’ คือจุดอ่อนของฉัน อีกอย่าง ไอ้นี่ดันพูดถึงพ่อของฉันด้วยความเคารพอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ชอบพวกอวดรวย ให้ตายเหอะ อย่าคิดนะว่าแกแน่อยู่คนเดียว เดี๋ยวจะได้รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า มากระตุ้นอารมณ์ฉันเองนะ..

“วัดพ่อนายไปทางนั้นเรอะ”ฉันพูดพลางชี้ไปที่หอประชุม

เขาเลิกคิ้ว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาพูดจาแบบนี้กับเขา

“นี่เธอ” เขาสุดลมหายใจ เห็นได้ชัดว่าพยายามข่มอารมณ์เต็มที่ “รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร”

“อย่ามาอวดเบ่งแถวนี้ ฉันรู้ว่านายไม่ใช่พ่อฉันก็เหลือกินแล้ว” ฉันพูดอย่างไม่เกรงใจ

นายนั่นจ้องตาฉันเขม็ง คนอย่างฉันมีหรือจยอม แต่ก่อนจะเป็นการฆาตกรรมกันทางสายตา กระดิ่งก็ดังขึ้นพอดี ฉันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังรีบ ให้ตายเหอะมัวแต่สั่งสอนนายนี่จนได้เรื่อง

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ฉันพูดใส่หน้าเขาแล้ววิ่งเข้าหอประชุมไปท่ามกลางอาการอึ้งของคู่กรณี..

"อะไรฟะ"