คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Two of Us and Our Missing Parts.
[FC Fic] Candles in Jack o' Pumpkins
By : Hatage Nami
Paring : Gin x Rangiku ^^"
Part III : Two of Us and Our Missing Parts.
อุ่นจัง
..........
เปลือกตาบางค่อยๆกระพริบถี่ๆ รับแสงจันทร์ที่ลอดผ่านบานหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท บ่งบอกว่ายามนี้ยังคงไม่มีผู้ใดตื่นจากนิทรา แต่วันนี้อากาศไม่เย็นอย่างที่เคย ผ้าห่มผืนน้อยใช้งานได้ผลเกินคาด เด็กสาวกระชับผ้าห่มล้มตัวลงนอนหมายจะหลับอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มนอนกอดอกหลับอยู่ข้างๆตัว ท่าทางจะหนาวไม่ใช่เล่น ก็ตัวเย็นเฉียบขนาดนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเด็กหนุ่มหนาวเพียงไร แต่กระนั้น ก็ยังอุตส่าห์ยกผ้าห่มให้เธอ
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ ก็คงแค่ถัดตัวมาอยู่ข้างๆ แล้วคลี่ผ้าห่มออกแบ่งให้คนข้างตัวไปครึ่งนึง ผ้าห่มผืนเล็กๆคลุมร่างทั้งสองที่อยู่ใกล้กันเกือบมิด ลมหายใจอุ่นๆ หายใจอย่างแผ่วเบาอยู่ใกล้ๆเป็นหลักฐานว่าคนข้างตัวยังหลับสนิท
อย่างน้อย ทั้ง ‘เขา’ และ ‘เธอ’ ก็ไม่ต้องทนหนาวในคืนนี้
น่าแปลก ที่ผ้าห่มก็ไม่ได้หนาพอจะกันหนาวได้
บ้านเพิงเล็กๆก็ยังเหมือนเดิมทุกวัน
ไร้กองไฟคอยผิงให้อบอุ่น
แต่ ไม่ว่าจะเป็นเปลวไฟที่ลุกไหม้ช้าๆในหัวฟักทองที่วางคู่กันทั้งสอง
ไม่ว่าจะผ้าห่มบางๆ หรืออาจจะเพราะ ‘เขา’ ที่ทำให้วันนี้กลับอบอุ่นยิ่งกว่าวันไหนๆ
และความอบอุ่นนี้สามารถละลายได้แม้แต่หิมะ และเปลี่ยนโลกของเธอให้กลายเป็นฤดูใบไม้ผลิที่แสนอบอุ่นได้
อย่างน้อย ตอนนั้นเธอก็คิดเช่นนั้น
…………………………
…………….
…..
.
หัวหน้าไม่อยู่ที่หน่วย
ตอนนี้เลยได้แต่กลับมาที่บ้านนอกเขตเมือง วันที่คนอื่นฉลองกันแบบนี้ ได้พักบ้างก็ดีเหมือนกัน
จะได้ลืม ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญแบบไหน จะได้
ไม่ต้อง นึกถึงเค้า แล้วทรมานอยู่แบบนี้
กึก !!
ฟักทองถูกวางลงบนโต๊ะโคทัตสึ หญิงสาวค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งช้า
ผมสีทองเป็นลอนถูกนอนทับลงบนโต๊ะไม่ไกลจากฟักทองนัก รันงิคุถอนหายใจอย่างแผ่วเบาเงยหน้าขึ้นมามองฟักทองที่กำลังยิ้มให้เธออยู่นิ่งๆ
สักพักก็ลุกพรวดพราดออกไปจากห้องแล้วกลับมาพร้อมไม้ขีดไฟในมือ
ไฟสว่างถูกจุดขึ้นส่องแสงลอดผ่านดวงตาที่ถูกเจาะเป็นช่อง เต้นริกเบาๆ เป็นเงาทาบทับ สะท้อนในแววตา เป็นเหตุให้หญิงสาวค่อยๆหลุบตาลงนิ่ง นิ้วเรียวบางแตะฟักทองที่ตั้งทิ้งไว้ แล้วลากนิ้วไปตามช่องที่เจาะเล่น ราวกลับจะตอกย้ำความคิดเดิมๆ กับต้นแบบคนเดิมๆ
อิชิมารุ งิน
ชายผู้อบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ
แต่ทำไมกันนะ...
คืนนี้ถึงได้หนาวนัก...
บางทีความหนาวเหน็บที่กำลังกัดกินจิตใจนี้ คงไม่ใช่ทั้งหิมะ และสายลม
หากแต่เป็น ความทรงจำที่มีชื่อว่า อิชิมารุ งินก็เป็นได้
เจ้าคิดจะทำอะไรกับข้ากันแน่......
แล้วเจ้า คิดจะ ... ไปไหนกันแน่ ....
ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเจ็บปวด
ยิ่งนึกถึงน้ำตายิ่งพาลจะไหล
ถึงกระนั้น ก็ได้ตระหนักแล้วว่า
เราสองในวันนี้ ไม่อาจเป็นสองเราในวันนั้น ได้อีกแล้ว ....
ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้ หรือตอนไหน.... ก็ไม่อาจยื้อไว้ได้อีกแล้ว....
---------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มผมเงินนั่งหลับตาอยู่บนขอบหน้าต่างบานใหญ่ ปล่อยให้แสงจันทร์สว่างทาบทับใบหน้าซีกหนึ่งอย่างเงียบงัน ไม่อาจคาดเดาได้ว่า ชายผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่บ้าง อย่างน้อยๆ คงจะไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขนัก ก็ในเมื่อใบหน้าที่เคยยิ้มกว้างอยู่เสมอกลับปรากฏให้เห็นเพียงรอยยิ้มบางๆเท่านั้น สายลมหอบเอาความชื้นจากไอฝนนอกฤดู มาแตะจมูก กลิ่นเทียนจางลอยมาตามสายลม
วันนี้ทำไมถึงหนาวผิดปกติแบบนี้นะ
..................................................................................................
เด็กหนุ่มค่อยๆขยับตัวเพราะเกรงว่าคนข้างตัวจะตื่นขึ้นมา ความจริงเขาก็ไม่ต้องระมัดระวังตัวอะไรมากนักหรอก ในเมื่อเด็กสาวข้างตัวในเวลานี้ต่อให้ปลุกยังไงก็คงไม่ตื่นแล้ว แสงจันทร์ส่องสว่างไม่ต่างจากคืนก่อนๆ สว่างจนเห็นว่าคนข้างตัว พยายามตะกายออกนอกผ้าห่มทั้งๆที่ตัวเองบ่นเองว่าหนาวแท้ๆ
สุดท้ายเขาเองก็ต้องเป็นคนลากให้เจ้าหล่อนกลับมานอนดีๆจนได้
แต่เดี๋ยวคอยดู... สักพักเจ้าหล่อนก็ต้องดิ้นๆๆ ออกนอกผ้าห่มอีกจนได้
30 นาที ต่อมา......
เป็นไปตามคาดไม่มีผิดเพี้ยน
ท้ายสุด นี่เค้าต้องลากเจ้าหล่อนกลับมาห่มผ้าให้ทั้งคืนหรือไงนะ ??
มือบางๆเย็นเฉียบเพราะแบ่งผ้าห่มมาให้เขาครึ่งนึง เด็กหนุ่มยึดมือบางมากุมไว้หวังว่าอย่างน้อยคงจะคลายความหนาวลงไปได้บ้าง ส่วนในใจแอบภาวนาเอาไว้ลึกๆ
หากเวลาหยุดเพียงเท่านี้ มันจะดีซักเพียงใดนะ....
.
.
.
อิชิมารุ งิน ขยับจากหน้าต่างปรายตามองไปยังหน้าต่างอีกฝั่งหนึ่ง ฟักทองใบน้อยที่เขาโดนยัดเยียดให้รับมา กลายร่างเป็นฟักทองปัญญาอ่อน มองเขาตาแป๋ว ปล่อยให้แสงเทียนน้อยๆส่องสว่างแข่งกับดวงจันทร์
“ ไฟจากเทียนไขในหัวเจ้าเนี่ย... ไม่ได้ช่วยให้ข้าอุ่นขึ้นได้เลยน้า ” ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างรำพันขึ้นเบาๆจ้องมองฟักทองตาแป๋ว อย่างชวนคิดถึง มันจ้องมองมาอย่างสงบนิ่ง ราวกลับจะถามหาคำตอบบางอย่างจากปากเขา “ ขอโทษนะ .... ทั้งๆที่.... ข้าเองก็ .... ” คำพูดทุกคำหายลอยไปกับอากาศปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันไป
ความหนาวเหน็บที่กัดกร่อนภายในจิตใจช้าๆ หากมันกัดทะลุได้ล่ะก็ เขาคงเป็นฮอลโลว์ที่สมบูรณ์แบบได้อย่างโดยไม่ต้องสงสัย
ไม่ถึงแม้จะไม่ได้เป็นก็ตามที...
ความรู้สึกว่างเปล่านี้ ก็คงไม่ได้แตกต่างอะไรไปกับฮอลโลว์
ความหนาวเหน็บนี้ช่างยาวนาน และกรีดลึกลงไป เกินกว่าจะทานทนได้
แต่กระนั้น ดอกไม้ดอกนั้น ก็ยังอยากจะยืนหยัดต่อหิมะในฤดูหนาวที่ดูท่าว่าจะไม่มีวันจบสิ้น
ถึงแม้จะมีหิมะถาโถมเข้ามาเพียงไรก็ตาม
ขอเพียงแค่ ยังมี ‘ ความหวัง ’…
ที่แม้หิมะใดๆก็สามารถละลายได้...
ให้กลายเป็นฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น
ใน สักวันหนึ่ง .....
- The End -
ความคิดเห็น