คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Memmoire of Jack.
[FC Fic] Candles in Jack o’ Pumkins
By : Hatage Nami
Paring : Gin x Rangiku ^^”
Part II : Memmoire of Jack.
“ หนักน่าดูเลยนะเนี่ย ” รันงิคุรับฟักทองใบเขื่องมา แต่มันก็ยังคงเล็กกว่าฟักทองที่เด็กหนุ่มถืออยู่อีกใบ
ฟักทองพวกนี้อุตสาห์ได้มาจากในเมืองเพราะวันนี้มีงานฉลอง เจ้าหล่อนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้เด็กหนุ่มที่ชื่อ อิชิมารุ งิน ถึงได้ไม่ยอมออกไปช่วยขนฟักทองที่เขาแจกกันอย่างกับเททิ้งพร้อมเธอ แต่กลับหายไปเป็นนานสองนานแล้วกลับมาพร้อมกับผ้าห่มนวมบางๆปุปะผืนนึง
นี่งินจะทำไปเพื่อ.......
“ จะทำอะไรกับฟักทองที่เหลือดีล่ะ ” เด็กหนุ่มนั่งเท้าคางมองเพื่อนที่กำลังนั่งสำรวจของที่เพิ่งรับไปอยู่ใกล้ๆ
“ แกะน่ะสิ ... ปล่อยทิ้งไว้ก็เสียอยู่ดี ”
“ แกะเป็นรึเปล่า… ? ” งินเริ่มสำรวจฟักทองที่อยู่บนตักบ้าง
“ แน่นอนสิ อย่าดูถูกข้านักสิ ” เด็กสาวยิ้มพรายจับฟักทองพลิกไปมาก่อนทำเครื่องหมายไว้ 2 แห่งเพื่อทำเป็นลูกตาให้แจ๊ค
“ แกะเป็นก็ดี... ” อิชิมารุ งิน พยักหน้ารับเบาๆ ริมฝีปากบางๆยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น “ แล้วมันแกะยังไงล่ะ ?? ”
“ หา ~ ?? ” เด็กสาวเหน็บผมสีทองสั้นๆทัดใบหู หันกลับมาทำหน้าตาสงสัย “ อย่าบอกนะว่านายแกะฟักทองไม่เป็น ”
“ ก็กะว่าจะถามอยู่เหมือนกันว่า ทำไมวันนี้ถึงได้ฟักทองกลับมาเยอะขนาดนี้ ”
“ แล้ววันนี้มันวันอะไรกันล่ะ ” เจ้าหล่อนเปรยเสียงเรียบอย่างไม่แน่ใจ ว่าเด็กหนุ่มไม่รู้จริงๆ หรือว่าแค่แกล้งโง่
“ ทานาบาตะ... ?? ”
“ นี่มันวันที่ 7 เดือน 7 ซะที่ไหนเล่า วันที่มันวันที่ 31 เดือน 10 ต่างหาก เฮ้ออ ~ ~ ”
“ รู้แล้วหรอกน่า วันฮาโลวีนใช่ไหม.... แค่ไม่รู้ต่างหาก ว่ามันแกะยังไง ”
“ ก็แค่... เอาตรงกลางออกแบบนี้ ” มีดปลายแหลมถูกเสียบเข้าบนหัวฟักทองอย่างสวยงาม (Nami : นามิว่าน่าหวาดเสียวมากกว่านะ /(- -")\ ) แล้วเริ่มบรรยายต่อไป “ ตัดหัวออกให้เป็นช่อง... คว้านไส้ในออกมา ที่เหลือก็เจาะทำตากับปาก ”
“ ยังกับฉากฆาตกรรมแน่ะ ” เด็กหนุ่มวิจารณ์ออกไปตรงๆ ตาที่เรียวเล็กจนแทบมองไม่เห็นนัยน์ตากวาดตามองสภาพของแจ๊คฮาโลวีนโดนมีดปักหัวนึกสยองในใจ
“ ทำไม่เป็น อย่ามาวิจารณ์หน่อยเลย ” เด็กสาวส่งสายตาล้อเลียนเล็กๆไปให้ “ เอาแบบนี้.... มาแข่งกันแกะฟักทองไม๊ล่ะ ”
“ ..... ไม่เอาล่ะ.... ” เด็กหนุ่มโบกมือไปมาเบาๆหน้าตาย
ลืมไปเลย... ว่าไอ้หมอนี่มันเป็นพวกประเภทถ้าไม่มีแววจะชนะจะไม่ลงแข่ง
“ ใครชนะได้ผ้าห่มที่เจ้าไปหามา... อย่าบอกนะว่าอิชิมารุ งิน จะไม่ลงเพราะกลัวแพ้น่ะ ” คำยั่วยุถูกส่งไปสำทับ
“ ถ้างั้น ก็เอาสิ... ” เด็กหนุ่มตอบรับอย่างน่าประหลาด ด้วยรอยยิ้มอันมั่นใจ ไม่มีวี่แววว่าจะยี่หระต่อผลการตัดสินแม้แต่น้อย
สองชั่วโมงผ่านไป ....
ทั้งคู่ถอยออกมาดูผลงานของแต่ละคน
“ รสนิยมเห่ยเหมือนกันนะ ” รันงิคุ กอดอกยืนเหล่ตามองไปยังผลงานของงิน แล้วชมออกไปสีหน้าจริงจัง
“ รสนิยมเห่ยผิดคาด ” อีกฝ่ายก็ชมผลงานของเด็กสาวแทบจะพร้อมกันอย่างไม่น้อยหน้า จนสายตาปะทะกันกลางอากาศ
“ ฟักทองหลอนเนี่ยนะ ” รันงิคุเริ่มวิจารณ์ตรงผลัวะๆ ชี้ไปยังฟักทองที่มีนัยน์ตาเจ้าเล่ห์รูปจันทร์เสี้ยวกลับหัว ปากฉีกยิ้มกว้าง ( อึ๊ย !! มันกำลังแสยะยิ้มมาให้ข้าด้วยล่ะ – รันงิคุ )
“ ก็น่ารักดีออก.... ว่าแต่ นั่น...ฟักทอง.... ติงต๊องนั่น... ” อิชิมารุมุ่นหัวคิ้วมองฟักทองตากลมป๋อง ฟันหลอไปเป็นช่องๆ ( ดูยังไงมันก็ปัญญาอ่อนแฮะ – งิน )
“ ก็น่ารักอ้ะ.... ”
“ ................... ”
“ ................... ”
“ แล้วของใครชนะล่ะ ” งินทำลายความเงียบมองหน้าเด็กสาวที่ทำลังทำสีหน้าลำบากใจ
จะเครียดไปทำไมนะกับเรื่องแค่นี้
“ .... ไม่รู้สิ … ”
ช่างเป็นคำตอบที่ดีจริงๆ
ความจริงมันก็ไม่มีใครตัดสินให้ตั้งแต่แรกแล้วนี่นา
“ งั้น...เรื่องผ้าห่ม เจ้าก็เอาไปแล้วกัน ” งินตัดสินให้เสร็จสรรพ
“ งั้นก็หมายความว่า ฟักทองข้าสวยกว่า ”
“ ไม่ใช่ .. ” เสียงตอบกลับมาทันทีโดยไม่ต้องคิด “ ก็เห็นว่าหนาวจนนอนขดมาตั้งหลายวันแล้วไม่ใช่รึไง ”
เอ๋....
ถ้าอย่างนั้น
“ เจ้ากะจะเอาผ้าห่มนั่นมาให้ข้าตั้งแต่แรก ?? ” เด็กสาวถามขึ้น ทำเอาคนข้างตัวเกาท้ายทอยเบาๆ
“ ก็คงจะ...ประมาณนั้น... ”
สิ้นคำตอบก็ชวนให้หน้ารู้สึกร้อนวูบ
มิน่าล่ะ ตอนรับคำท้าแข่งถึงได้ไม่กลัวอะไร
“ งั้นก็มาลองจุดเทียนกัน ” รันงิคุเดินตัดผ่านออกไปเพื่อเอาไม้ขีดไฟ แต่จริงๆแล้ว เพื่อหลบไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้หน้าเธอขึ้นสีเรื่อๆแล้วต่างหาก ยังดีที่ว่าแสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่ทาบทับขอบฟ้า สามารถบดบังสีแดงเรื่อๆบนใบหน้าได้
ถึงบัดนี้ เธอสามารถหาคำตอบมาเติมในช่องว่างที่เคยนึกสงสัยได้แล้วว่า
ความจริงแล้ว
งินทำไปเพื่อ.....
‘ เธอ ’ นั่นแหละ
---------------------------------------------------------------------------
นึกแล้วก็ชวนให้อบอุ่นในใจ
หากความทรงจำนี้ ไม่ใช่เพียงแค่ ‘ อดีต ’ คงจะดีไม่น้อย
“ เสร็จแล้ว ” หญิงสาวเจ้าของตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วย 10 ออกปากขึ้นเรียกให้ทุกคนในห้องหันมาดู
“ ทำเสร็จเร็วจังค่ะ รันงิคุซัง ” ฮินาโมริ สาวน้อยผมมวยชะโงกหน้ามาดูแล้วก็ต้อง ชะงัก กึก !! “ น่ากลัวดีนะคะ ดูเข้ากับเทศกาลดีจัง ” นั่นเป็นคำชมที่ท่าทางฮินาโมริคงจะกลั่นกรองออกมาแล้ว หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง
“ ดูหลอนๆมากกว่านะ ... แต่ไอเดียดีนี่ ” นานาโอะมุ่นหัวคิ้วบ้าง เข้าใจว่านั่นเป็นการตบหัวแล้วลูบหลัง
“ รสนิยมแปลกใหม่ดีนะคะ ” คุโรซึจิ เนม พยายามปลอบแล้ว แต่คำพูดเหล่านั้นกลับทำให้หญิงสาวผมทองขำแบบเอาเป็นเอาตายแถมยังตอบด้วยคำตอบที่ทำเอาบรรดารองหัวหน้าหน่วยงงเป็นไก่ตาแตกอีกต่างหาก
“ ข้าก็ว่าอย่างนั้น ” รันงิคุหัวเราะไม่หยุด... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
ตอนนี้
ฟักทองเบื้องหน้ากำลังแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวมาให้
ดวงตารูปพระจันทร์เสี้ยวคว่ำหัว ดูยังไงก็บ่งบอกยี่ห้อขี้โกงได้อย่างดี
แต่ก็อีก นั่นแหละ....
รอยยิ้มกว้างนั้น ทำให้เธอคิดถึงใครบางคน
“ ............... อิเสะซัง ” เด็กสาวตัวเล็กๆขนาดกะทัดรัดแง้มประตูบานเลื่อนออกเล็กน้อยเพื่อดูให้แน่ใจว่าคนที่ตามหาอยู่ข้างในรึเปล่า ก่อนจะเลื่อนประตูครืดใหญ่ “ .................... หัวหน้าให้มาเรียกค่ะ…. ”
“ นานามิ... มีเรื่องอะไรหรอ ”
“ เห็นว่า มาตามให้ไปทำงาน ....... ” ( ล่ะมั้งนะ?? ) นานามิคิดต่อในใจ
โกหก แหงๆ !!
ทุกคนคิดพร้อมกัน มีรึคนอย่างหัวหน้าหน่วย 8 จะตั้งใจทำงานเอง....
“ อุตส่าห์ส่งคนมาตาม... คงต้องไปแล้วล่ะ ” นานาโอะถอนหายใจ “ อ้ออ ฟักทองนี่ ขอเอากลับไปหน่วยล่ะนะ ฮินาโมริคุง ”
“ ได้เลยค่ะ ” เด็กสาวยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ คุโรซึจิซัง... ” เด็กสาวผมดำทำหน้านิ่งแล้วยื่นเอกสารบางอย่างไปให้ “ เอกสารของหน่วย 12.... ”
“ อ้ออ ขอบใจเจ้ามากนะ นานามิ ” หญิงสาวกล่างขอบคุณเป็นผลให้เด็กสาวค้อมตัวรับเบาๆ
“ ไปกันเถอะ ” นานาโอะ เดินนำออกไปเป็นผลให้เด็กสาวท่าทางเหมือนกับตุ๊กตาฮินะเดินตามต้อยๆ ราวกับลูกเจี๊ยบเดินตามแม่ไก่
“ คงต้องไปบ้างดีกว่า... เดี๋ยวต้องไปบอกลาหัวหน้าก่อนค่อยกลับน่ะ ” รันงิคุยันตัวลุกขึ้นบ้าง
“ ค่ะ... ไปดีมาดีนะคะ ” ฮินาโมริโบกมือให้เบาๆ รันงิคุเพียงแค่ยิ้มรับแล้วเดินจากไปทิ้งสองสาวนั่งอยู่ในห้อง
“ ปล่อยไปแบบนั้นจะดีหรอ ”
“ ก็คิดอยู่ว่า... ถ้าหากเป็นคุณรันงิคุแล้วล่ะก็ คงจะไม่เป็นไรแน่ๆค่ะ คุโรซึจิซัง ” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นละจากงานในมือ
“ แต่ฟักทองนั่นมัน ... ” สีหน้าของรองหัวหน้าหน่วย 12 ดูกังวลกับท่าทางของผู้ที่เพิ่งเดินจากไปอยู่ไม่น้อย
“ หัวหน้าอิชิมารุสินะคะ ” ฮินาโมริว่าขึ้นถึงอดีตหัวหน้าหน่วย 3 แต่ในใจกลับไพล่ไปถึงอดีตหัวหน้าของตน แม้สีหน้าจะเปลี่ยนไปไม่มาก แต่แววตากลับหมองลงอย่างเห็นได้ชัด “ นั่นสินะคะ คงไม่ใช่แค่ ไม่เป็นไรแน่ๆ ....”
“ รันงิคุซัง ... ”
“ ............ ”
...........................
..............
.....
..
ความคิดเห็น