ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ShortFiction HKS]: คำอธิษฐานด้วยน้ำตา
[ShortFiction HKS]: คำอธิษฐานด้วยน้ำตา
--------------------------
--------------------------
ภายใต้ท้องฟ้าสีหม่นของ ประเทศอังกฤษ ยังมีร่างบางร่างหนึ่งที่ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วในสวนสาธารณะข้างมหาวิทยาลัยชื่อดังเพื่อหนีความหวานเย็นในเดือนมกราคม ดวงตาคู่สวยมองขึ้นบนฟ้าก่อนจะเห็นเกล็ดหิมะสีขาวค่อยๆร่วงโรยลงมาจากท้องฟ้าช้าๆราวกับประติมากรรมจากสวรรค์ เกล็ดหิมะหล่นลงสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่ม พลันนั้นน้ำใสๆก็ไหลออกจากดวงตาของเขาโดยไม่รู้ตัว ภาพตรงหน้าเรียกให้หลายคนต้องหยุดมองครู่หนึ่งอย่างไม่รู้ตัว ภาพของชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเงยหน้ามองหิมะบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยพร้อมน้ำตา สายลมพัดเส้นผมสีดำเผยดวงตาที่ฉายแววเศร้าสร้อยออกมาอย่างชัดเจน ร่างบางยืนนิ่งตรงนั้นซักพักก่อนจะรู้สึกตัว มือเรียวบางรีบเช็ดใบหน้าของตนก่อนจะออกเดินต่อไป
--------------------------------------
ผมไม่เคยลืมพี่ฮั่นเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอยากจะลืมเขาแค่ไหนก็ตาม แค่คิดถึงชื่อพี่แกก็น้ำตาไหลอีกแล้ว ไอหัวใจงี่เง่า! เมื่อไหร่แกจะเลิกเจ็บเพราะพี่แกซะทีวะ!
ผมลุกขึ้นเช็กน้ำตาที่ไหลเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วของวันก่อนจะไปเปิดประตูห้อง
“เคเอส สบายดีมั้ย?”
ชายหนุ่มผมทองจมูกโด่งที่ยืนอยู่หน้าห้องผมยิ้มร่า ผมยักหน้าก่อนจะหลบให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง “สบายดี แล้วจอร์จมาทำอะไรนะ”
“อาจารย์สมิธให้เราเอางานมาให้นายนะเคเอส” จอร์จพูดพร้อมกับยื่นกองชีทมาให้ผม ผมพยักหน้าก่อนจะรับมันมา จอร์จเป็นเพื่อนใหม่ของผมที่นี้ครับ เขาเป็นคนดีนะ คอยช่วยผมตลอดเวลาเลย อะๆ ไม่ต้องห่วงครับ ว่าจอร์จคิดจะจีบผม รายนี้มีแฟนอยู่แล้ว เห็นบอกว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆครับ แต่มันก็ยังไม่เคยพาแฟนมาเปิดตัวซะทีไม่รู้ทำไม
“หือ? ไหนๆ….ว๊อท!!”ผมมองภาพในไอโฟนมันก่อนจะตะโกนเลยครับ ก็ภาพในมือถือนี้มันเป็นภาพของผมที่ยืนร้องไห้กลางสวนเมื่อกี้นะสิ! แถมถ่ายมุมสวยจนผมดูขึ้นกล้องสุดๆอีก เอ้ย! ไม่ใช่ๆ นี้ผมคิดอะไรอยู่เนี้ย!
“ลบเลยนะจอร์จ!!! ไม่งั้นไอโฟนนายได้แตกกระจายอยู่บบนพื้นแน่”ผมประกาศกร้าวพร้อมกับคว้าไอโฟน5สุดที่รักของมันมาชูไว้
Hunz Part
“ฮั่น ลูกพักบ้างก็ดีนะพ่อว่า ลูกโทรมมากเลยนะตอนนี้”เสียงของผู้เป็นพ่อของผมดังขึ้นข้างหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายหน้าให้กับพ่อของผม
“ไม่ละครับพ่อ ผมยังไหว”ผมกลับมาสนใจหน้าจออีกครั้ง โดยที่ได้ยินเสียงพ่อถอนหายใจ ผมได้ยินเสียงก้าวเท้าของพ่อก่อนที่มันจะหยุดลง
เขาจะรู้มั้ยว่าผมยังคิดถึงเขาเสมอ ยังอยากได้ยินเสียงของเขา ยังอยากเห็นหน้าเขาถ้าได้เจอกัน ผมอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าผมขอโทษ ขอโทษที่ไม่เคยฟังเขา
แหมะ!
.
คุณเลขาหน้าห้องครับ! ถ้าจะเปิดเพลงดังขนาดนี้ไม่เอาสเตอริโอมาเปิดเลยละครับ!!แถมเพลงก็ยังแทงเข้าขั้วหัวใจผมอีก! เดี๋ยวจะตัดโบนัสปลายปีเลยถ้าไม่ปิดนะครับ!! ( *T^T)
“คุณนทครับ” ผมไปยืนข้างหลังเลขาของผมก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นจนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“อะ! พะ พี่ฮั่นมีอะไรหรอคะ ถึงได้มานทแบบนี้ (=v=’ )”คุณเลขารีบกดเปลี่ยนหน้ากลับเป็นหน้าทำงานเลยครับ ช้าไปแล้วนะนทเอ๋ย
“มายืนมองคนเล่นเฟสกับเปิดเพลงเสียงดังไปถึงดาดฟ้าครับ (*^__^)”
“อะ เออ (=v=’’)”
“เปิดกลับไปหน้าเฟสด้วยครับแล้วก็เบาเสียงเพลงด้วย เลขานท (*^___^)”
“ไม่งั้นตัดเงินเดือนนะครับ ( *^_____^)”
“คะ (TT^TT )” วิธีขู่ที่ได้ผลที่สุดครับ เลขานทเปิดกลับไปที่หน้าเฟสของตัวเองและลดเสียงเพลงพร้อมน้ำตาที่บีบออกมาเพื่อเรียกความสงสาร ขอบอกว่าไม่ได้ผลนะครับ คุณเลขา
Note Part
ชั้นกำลังนั่งมองขี้ฟันของเจ้านายชั้นที่อ้าปากค้างมา30วินาทีอย่างสงสัย นี้เจ้านายชั้นเป็นอะไรไปเนี๊ย? จะด่าก็ไม่ยอมด่า เอาแต่อ้าปากค้างอย่างงั้น
ชั้นมองสายตาของเจ้านายอย่างพี่ฮั่นที่มองไปทางคอมของชั้น ชั้นเลยมองไปบ้าง หืม? ก็แค่ภาพหนุ่มหน้าหวานยืนร้องไห้กลางหิมะนี้? ถึงในภาพจะบอกว่าเป็นเลสก็เถอะ แต่ตาระดับชั้นขอฟันธงว่าหมอนี้ผู้ชายแน่นอนคะ ชั้นหันกลับไปหาพี่ฮั่นก่อนจะตัดสินใจสะกิดแขนเรียกเพื่อไม่ให้แมลงวันบินเข้าปากพี่แก
“พี่ฮั่นคะ….พี่ฮั่น!”ได้ผล พี่ฮั่นหยุดอ้าปากค้างทันทีคะ แกมองมาที่ชั้นด้วยสายตาที่อ่านอารมณ์ไม่ถูกจนชั้นกลัว อา ไม่นะ! เงินเดือนชั้น!มันคงถูกตัดอีกแล้วสินะ ลาก่อนเงินจ๋า แม่ขอโทษที่ดูแลลูกไม่ได้ TT^TT ขณะที่ชั้นหลับตาปี๋เพื่อรอคำพิพากษา พี่ฮั่นก็พูดขึ้นมาเบาๆ
“…ไหน?”เอ๋ เมื่อกี้พี่แกว่าอะไรนะคะ เสียงเบาซะ
“คะ?”
“พี่พูดดังหน่อยคะ นทไม่ได้ยิน”
“พี่ถามว่าภาพนี้ถ่ายที่ไหน!!!!!!!!!”กรี๊ดดดดดดด! เสียงดังไปแล้วคะพี่ฮั่น แต่เอ๊ะ! พี่แกถามว่าภาพอะไรนะ ชั้นมองนิ้วที่พี่แกชี้ไปที่ภาพผู้ชายคนนั้น และเพื่อความปลอดภัยของเงินเดือนชั้น ชั้นเลยรีบคลิ๊กภาพนั้นเพื่อดูทันที
“……..”พี่ฮั่นยืนเงียบก่อนจะมองชั้น “…เลขานท”
“คะ?”
“จองตั๋วเครื่องบินไปลอนดอน เอารอบที่เร็วที่สุด จะสายการบินไหน ชั้นไหนก็ได้ แล้วโทรไปบอกพ่อชั้นว่าชั้นขอลาพักร้อนยาว รีบทำซะ!”
เพิ่มเงินเดือน….เพิ่มเงินเดือน…เพิ่มเงินเดือน!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! นทดีใจค่า! ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ขึ้นเงินเดือน ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่มหน้าหวาน พ่อเทพบุตรของนท ชาตินี้นทจะไม่ลืมบุญคุณเลย!!! \(^[]^)/
2วันต่อมา ณ เมืองเคมบริดจ์
ผมเดินทางมาถึงลอนดอนเมื่อคืนโดยพักอยู่กับแคทเธอรีนครับ ดูแคทจะงงๆที่อยู่ๆผมโทรไปบอกว่าผมจะมาเที่ยวที่นี้ แต่เธอก็เข้าใจเมื่อผมอธิบายเหตุผลให้เธอฟัง แถมยังช่วยขับรถมาส่งผมที่เมืองเคมบริดจ์อีด ทำให้ตอนนี้ผมมายืนรับลมหนาวบนสะพานของเมืองยามค่ำคืนเงียบๆพลางหลับตาคิดในใจ ที่นี้สินะ
ความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นที่ปลายจมูกของผมทำให้ผมลืมตามอง หิมะสีขาวกำลังร่าวงหล่นลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน พลันนั้นความทรงจำในอดีตของผมก็ผุดขึ้นมา
“พี่อ๊าาาาา! อย่าทำผมแกงเสียทรงเดะ! (-3-)” ม๊ายยยยยย ฮั่นโดนแกงส้มโจมตีด้วยท่าปากจู๋ได้รับความเสียหาย999999999จุดจนเสียชีวิต แต่ด้วยความเมพอีกครั้ง ผมเลยโยนใบชุบใส่ตัวเองแล้วทำหน้าตายต่อไป (ไรท์เตอร์: ไม่ใช่ละๆ)
“หึหึ”ผมหัวเราะลำคอเบาๆ แกงส้มมันเลยทำหน้างอใส่ “ไม่รู้ละ ผมถือว่าพี่สัญญาแล้วนะ”
“คร้าบๆ สัญญาก็สัญญาครับแกงส้มผู้น่ารัก”
“บ้า!! ผมหล่อต่างหากละพี่!!! -///////-“ หึหึ แอบเห็นนะว่าหน้าแดง
โครม!!!!!
อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง สิ่งแรกที่รู้สึกคือรู้ว่าตัวเองโดนรถชน ตามมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ถาโถมไปทั่วร่างของผม ดวงตาของผมเริ่มพร่าเลือน ผมเริ่มไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว นี้ผมกำลังจะตายสินะ ผมยังไม่ได้ขอโทษเขาเลย ขอโทษนะ…..
“……แกง…ส้ม”
KS Part
เฮ้อ ตอนนี้ผมต้องมาช่วยไอจอร์จแบกของทำกับข้าวครับ เซ็งจิตจริงๆ กำลังนอนกลิ้งไปมาดันมาเรียกให้ไปช่วยซื้อของเตรียมทำอาหารให้แฟนมันกิน โดยที่มันขู่ว่าถ้าไม่ไปซื้อของมันจะไม่ทำอาหารให้พวกแก๊งเด็กฟิวที่กำลังจะมาเที่ยววันพรุ่งนี้นะสิครับ ขนมาหมดเลยทั้งไอโดม เฟรม สต๊อป สมายด์ พ่วงด้วยพี่แคน แฟนสต๊อปกับฮัท แฟนพี่แคน เอ๊ย! แฟนสมายด์ นี้ไรท์เตอร์กะจะทำให้เกิดความร้าวฉานในกลุ่มรึไงครับถึงเล่นมุขแบบนี้เนี้ย?(= =’) (ไรท์เตอร์: แหมๆ ก็แอบคิดอยู่ แอ๊ก!//โดนFCพ่อสามารถแม่สายหยุดถีบตกแม่น้ำในอังกฤษแข็งตาย)
จะว่าไปแล้วเห็นบอกว่าไอโดมตอนนี้เป็นนักร้องชื่อดังไปแล้วครับ แหม เสียงมันออกจะเทพขนาดนั้น ไม่ดังให้รู้ไปสิครับ
“เคเอสทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”เพราะแกไงไอจอร์จ บังอาจขู่ชั้นแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก
“ไม่มีไรๆ”
“เชื่อก็แย่ละ หน้าบูดซะ”พูดจบมันก็ขยี้หัวผมครับ คิดว่าสูงกว่าแล้วเล่นหัวเคเอสคนนี้ได้รึไง ฝันไปเถอะ เดี๋ยวกลับไปจะเล่นให้หนักเลยคอยยดู ตอนนี้ต้องปั้นหน้ายิ้มใส่ก่อนละ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
โครม!!!!!
เสียงนี้มัน!!
“พี่ฮั่น!!!!!”ผมรีบพุ่งเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่บนพื้นโดยมีเลือดไหลออกมาเป็นสาย พี่ฮั่น พี่ฮั่นจริงๆด้วย ทำไมพี่ฮั่นถึงมาอยู่ที่นี้ได้?
แค่เห็นพี่ฮั่นน้ำตาของผมก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว ผมประคองร่างนั้นให้อยู่ในอ้อมกอดขณะที่จอร์จเห็นเข้าเลยรีบโทรเรียกรถพยาบาล ในมือพี่ฮั่นมีแหวนคุ้นตาที่ถูกกำไว้แน่นอยู่ ผมมองก็รู้เลยว่ามันคือแหวนของผมเอง พี่ฮั่นยังเก็บแหวนของผมไว้ยังงั้นหรอ?
ผมนั่งสะอื้นอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเงียบๆ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมกับร่างของหมอตัวเล็กที่เดินออกมาในชุดผ่าตัด ผมรีบลุกขึ้นทันทีขณะที่หมอแกลด mask แกลงเพื่อพูด
ระหว่างรอผลตรวจเลือดหมอเรืองฤทธิ์(รู้จากป้ายชื่อบนอกแก)ให้ผมนั่งรอผมในห้องตรวจ ผมสวดอ้อนวอนต่อทุกสิ่งในใจ
ขอให้Rh typeของผมเป็นลบด้วยเถอะ น้ำตาของผมไหลออกมาเรื่อยๆพร้อมกับคำภาวนานั้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เวลาสั้นๆแต่กลับรู้สึกเหมือนเนิ่นนานนักจนกระทั่งมีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
แอ๊ด
หมอเรืองฤทธิ์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มให้ผม“คุณธนธัตครับ ผลRhเป็นลบ เชิญให้เลือดอย่างด่วนเลยครับ”
เป็นเวลา3วันแล้วที่พี่ฮั่นยังสลบอยู่หลังจากการผ่าตัดช่วยชีวิต หมอริท(ถามชื่อเอาตอนให้เลือด)บอกว่าการผ่าตัดสำเร็จด้วยดี เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลาซักพักกว่าที่พี่ฮั่นจะฟื้นขึ้นมา ซึ่งแกก็บอกไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ แต่ถ้าเลยสามวัน พี่อั่นอาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราได้ ผมเลยตัดสินใจมาเฝ้าพี่ฮั่นตลอดเวลาเผื่อว่าแกฟื้น โดยมีเหล่าแก๊งเด็กฟิวที่ทราบข่าวจากผมมาเยี่ยมพี่ฮั่นทันทีหลังจากลงจากเครื่อง โดยมีจอร์จและแคทเธอรีน แฟนของเขามาส่ง แว๊บแรกที่เห็นแคทผมตกใจมากๆเพราะเธอคือคนที่อยู่กับพี่ฮั่นเมื่อสองปีก่อน แต่ก็ได้รู้ความจริงจากปากของเธอและเหล่าแก๊งเด็กฟิวว่าเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮั่น ไม่ใช่แฟนแต่อย่างใด
“พี่รู้มั้ยว่าภาพคู่ของเราผมยังเห็บมันไว้ตลอดเวลาเลยนะ แต่มันจะไปมีความหมายอะไรละถ้าพี่ไม่ตื่นขึ้นมา”
“แกงรักพี่นะครับ พี่ฮั่น”
---------------------------------
Hunz Part
ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นของผมคือความเย็นและความเจ็บปวดไปทั่วร่าง นี้ผมอยู่ที่ไหนกัน ผมถูกรถชนนี้?
“…..ตื่นขึ้นมาเถอะพี่ แกงอยากจะฟังเสียงของพี่อีกครั้งจัง” เสียงนี้มัน….แกงส้ม!?
ผมพยายามจะขยับตัว แต่ก็ทำไม่ได้เลย ส่งเสียงก็ไม่ได้ จนอยู่ๆผมก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่มือของผม ตามด้วยสัมผัสอุ่นที่มือของผม
เพียงแค่คำสั้นๆ แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด มือที่กุมมือผมค่อยๆคลายออก พร้อมกับความตกใจของผม ดวงตาที่ปิดมานานเปิดขึ้นทันที ภาพตรงหน้าพร่ามัว แต่ผมก็เห็นคนๆหนึ่งกำลังค่อยๆปล่อยมือผมก่อนจะหันหลังแล้วถอยห่างออกไป หัวใจของผมตกวูบทันที
แกงส้มกำลังจะจากผมไปอีกแล้ว! ผมไม่ยอมผมไม่ยอมให้เขาจากไปไหนอีกแล้ว!!
ผมพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะคว้ามือนั้นอย่าสุดแรงเกิด
หมับ!
แกงส้มหันกลับมาอย่างตกใจก่อนจะสบตาของผม ภาพตรงหน้าชัดขึ้นจนผมเห็นถึงแววตาแห่งความดีใจของคนที่ผมกำลังจับมือไว้พร้อมน้ำตาของเขาที่ไหลออกมา“พี่ฮั่น!”
“….พี่ฮั่น?”แกงทำหน้างงๆว่าทำไมผมถึงขอโทษเขา แต่ผมก็พูดต่อไป
“ขอโทษ…ที่ไม่เคยฟังแกงเลยตอนนั้น ขอโทษจริงๆ ทั้งที่แกงพยายามขนาดนั้นแท้ๆ แต่พี่กลับไม่สนใจ“ ผมดึงร่างนั้นเข้ามากอด ทำให้ตอนนี้แกงส้มขึ้นมานอนบนเตียงกับเขาเรียบร้อย อู้ย! ดันไปโดนแผลซะได้ตู
“แต่ถึงอย่างงั้น”แกงชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาพร้อมรอยยิ้ม “หัวใจของผม มันไม่เคยลืม มันไม่เคยลืมพี่แม้แต่นิดเดียว แม้สมองจะสั่งยังไง หัวใจผมมันยังคิดถึงพี่ โหยหาพี่ตลอดเวลา เวลาเห็นพี่เจ็บ หัวใจของผมเจ็บตามพี่ พอรู้ว่าพี่ พี่รู้มั้ยว่าผมเพิ่งรู้ ว่าผมขาดพี่ไม่ได้เลยนะ”
“ผมจะพูดอีกครั้งพี่ฮั่น ผม……….”
------------------------------
.
“ไป!!!!”แคนและฮัทตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสามจึงลากสาวๆอีกสามคนให้รีบจรลีไปจากบริเวณนั้นอย่างเร็ว ปล่อยให้เสียงครางหวานๆดังออกมาจากห้องที่ถูกล๊อคไว้พร้อมกับร่างสองร่างในห้องที่ค่อยๆรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
-----------------
ช่วงเวิ่นๆกับไรท์เตอร์
แต่งไปได้ไงวะตู แต่งเองเสียเลือดจนตายเองเนี้ย?//ลอยเป็นวิญญาณออกมาจากร่างที่เสียเลือดตาย
ไม่เป็นไร ถือซะว่าเซอร์วิสเล็กๆน้อยๆเป็นพิธีก็แล้วกัน ดีมั้ย?
ไม่ต้องถามหาฉากNCนะ ผมไม่ได้แต่งไว้ครับ (แล้วที่แกแต่งฉากเรท18+นั้นมันอะร๊ายยยย)
ก่อนจากกันแอบสปอยด์ SFหน้าเป็นคู่ช ญ ธรรมดานะครับ เพราะเขียนไปแล้ว25% แต่จะคู่ไหนรอดูครับ หึหึหึหึ สำหรับวันนี้ ลาละครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------
--------------------------
ภายใต้ท้องฟ้าสีหม่นของ ประเทศอังกฤษ ยังมีร่างบางร่างหนึ่งที่ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วในสวนสาธารณะข้างมหาวิทยาลัยชื่อดังเพื่อหนีความหวานเย็นในเดือนมกราคม ดวงตาคู่สวยมองขึ้นบนฟ้าก่อนจะเห็นเกล็ดหิมะสีขาวค่อยๆร่วงโรยลงมาจากท้องฟ้าช้าๆราวกับประติมากรรมจากสวรรค์ เกล็ดหิมะหล่นลงสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่ม พลันนั้นน้ำใสๆก็ไหลออกจากดวงตาของเขาโดยไม่รู้ตัว ภาพตรงหน้าเรียกให้หลายคนต้องหยุดมองครู่หนึ่งอย่างไม่รู้ตัว ภาพของชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเงยหน้ามองหิมะบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยพร้อมน้ำตา สายลมพัดเส้นผมสีดำเผยดวงตาที่ฉายแววเศร้าสร้อยออกมาอย่างชัดเจน ร่างบางยืนนิ่งตรงนั้นซักพักก่อนจะรู้สึกตัว มือเรียวบางรีบเช็ดใบหน้าของตนก่อนจะออกเดินต่อไป
--------------------------------------
KS Part
ผมปิดประตูห้องพักของตัวเองก่อนจะล้มลงบนเตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า สมองก็คิดถึงเรื่องเมื่อครู่แล้วอยากจะตบหัวตัวเองอีกร้อยครั้ง
<(TAT )>ฮือออออ ไอสมองบ้า! ทำไมต้องมานึกถึงเรื่องนั้นด้วยนะ! อุตส่าห์มาห่างพี่ฮั่นนานขนาดนี้แล้วแท้ๆ นะแกงส้ม แกยังลืมเขาไม่ได้อีกรึไง
“ลืมไปได้แล้วแกงส้ม ลืมความรู้สึกนี้ไปให้ได้ซะทีสิ“ ผมพูดกับต้วเองพร้อมกับกอดหมอนข้างแน่น ถึงแม้มันจะไม่อุ่นเท่าร่างสูงนั้น แต่ก็พอให้ช่วยหายหนาวได้เหมือนกัน ดวงตามองไปยังกรอบรูปลายหมีที่มีภาพผมกับคนอีกคนตั้งไว้บนโต๊ะ พาลให้นึกถึงอดีตขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ผมจากประเทศไทยมาเกือบสองปีแล้วหลังจากได้ทุนมาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์แห่งนี้ มันเป็นสองปีที่เนิ่นนานมาก ที่ต้องห่างจากบ้าน ห่างจากครอบครัว เพื่อน และ….พี่ฮั่น
ผมไม่เคยลืมพี่ฮั่นเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอยากจะลืมเขาแค่ไหนก็ตาม แค่คิดถึงชื่อพี่แกก็น้ำตาไหลอีกแล้ว ไอหัวใจงี่เง่า! เมื่อไหร่แกจะเลิกเจ็บเพราะพี่แกซะทีวะ!
ก๊อกๆ
ผมลุกขึ้นเช็กน้ำตาที่ไหลเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วของวันก่อนจะไปเปิดประตูห้อง
“เคเอส สบายดีมั้ย?”
ชายหนุ่มผมทองจมูกโด่งที่ยืนอยู่หน้าห้องผมยิ้มร่า ผมยักหน้าก่อนจะหลบให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง “สบายดี แล้วจอร์จมาทำอะไรนะ”
“อาจารย์สมิธให้เราเอางานมาให้นายนะเคเอส” จอร์จพูดพร้อมกับยื่นกองชีทมาให้ผม ผมพยักหน้าก่อนจะรับมันมา จอร์จเป็นเพื่อนใหม่ของผมที่นี้ครับ เขาเป็นคนดีนะ คอยช่วยผมตลอดเวลาเลย อะๆ ไม่ต้องห่วงครับ ว่าจอร์จคิดจะจีบผม รายนี้มีแฟนอยู่แล้ว เห็นบอกว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆครับ แต่มันก็ยังไม่เคยพาแฟนมาเปิดตัวซะทีไม่รู้ทำไม
ผมกับจอร์จคุยกันไปกลิ้งไปบนเตียงตามประสาคนไม่มีอะไรทำครับ ซักพักมันก็หยิบไอโฟนออกมาเล่น ส่วนผมก็หยิบหนังสือนิยายมาอ่านต่อครับ
“เคเอสๆ ภาพนี้นายเหมือนเทวดามากเลยอะ”อยู่ๆมันก็มาสะกิดผมพร้อมกับโชว์ภาพบนมือถือให้ผมดู
“หือ? ไหนๆ….ว๊อท!!”ผมมองภาพในไอโฟนมันก่อนจะตะโกนเลยครับ ก็ภาพในมือถือนี้มันเป็นภาพของผมที่ยืนร้องไห้กลางสวนเมื่อกี้นะสิ! แถมถ่ายมุมสวยจนผมดูขึ้นกล้องสุดๆอีก เอ้ย! ไม่ใช่ๆ นี้ผมคิดอะไรอยู่เนี้ย!
“ลบเลยนะจอร์จ!!! ไม่งั้นไอโฟนนายได้แตกกระจายอยู่บบนพื้นแน่”ผมประกาศกร้าวพร้อมกับคว้าไอโฟน5สุดที่รักของมันมาชูไว้
“อย่านะเคเอส! อย่าทำร้ายไอโฟนของจอร์จ!! \(T[]T\)” ไอฝรั่งหัวทองมันรีบแย่งไอโฟนคืนเลยครับ แต่ผมเร็วกว่านิดหน่อยเลยหลบมือมันได้ผมยักคิ้วให้ไอคนตัวโย่งอย่างเหนือกว่า“งั้นก็ลบภาพดิ”
“จอร์จลบไม่ได้ มันภาพคนอื่นเขา! เพราะงั้นคืนไอโฟนสุดที่รักจอร์จมา \(>[]<\)” ไอจอร์จบอกผมพร้อมแบมือทำหน้าแบ๊ว แต่ผมไม่สนใจมันหรอก ปล่อยมันทำหน้าแบ๊วไปแหละ ไม่ได้น่ารักเลย(ไรท์เตอร์: แกน่ารักกว่าว่างั้นเถอะ) ถูกผมน่ารักกว่า เอ๊ย!!!ไม่ใช่แล้วๆ ไอไรท์ทำผมไขว้เขว่ทำไมเนี๊ย!
ผมจิ้มรูปในไอโฟนเพื่อตรวจสอบว่ามันพูดจริงรึเปล่า เออ ภาพคนอื่นจริงๆ แถมใครก็ไม่รู้ด้วยแฮะ แต่ไอคำบรรยายภาพนี้เล่นเอาผมอยากไปฆ่าคนถ่ายซะแล้ว ก็ดูสิครับว่ามันเขียนว่าอะไร!
Today I see an angel crying at a park near Cambridge University. She’s very cute. Too bad she is Lesbian :(
แง่ง! ตูผู้ชายร้อยเปอร์เซนต์(ที่แอบชอบพี่ที่เป็นผู้ชาย)นะเฟ้ย! ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่เลสซะหน่อย! (= =*)
-----------------------------------------
Hunz Part
“ฮั่น ลูกพักบ้างก็ดีนะพ่อว่า ลูกโทรมมากเลยนะตอนนี้”เสียงของผู้เป็นพ่อของผมดังขึ้นข้างหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายหน้าให้กับพ่อของผม
“ไม่ละครับพ่อ ผมยังไหว”ผมกลับมาสนใจหน้าจออีกครั้ง โดยที่ได้ยินเสียงพ่อถอนหายใจ ผมได้ยินเสียงก้าวเท้าของพ่อก่อนที่มันจะหยุดลง
“ถ้าแกอยากพักก็มาบอกพ่อแล้วกันนะ พ่ออยากเห็นแกมีความสุขบ้าง” พ่อพูดทิ้งทายก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ผมนั่งมองประตูบานนั้น
ความสุขงั้นหรอ....งั้นผมคงไม่มีทางมีหรอกครับพ่อ เพราะความสุขของผม มันได้จากไปแล้วตั้งแต่วันที่แกงส้มจากผมไป
ผมเปิดลิ้นชักก่อนจะหยิบแหวนฮิปฮอปสีทองของแกงส้มขึ้นมามอง เกือบจะสองปีแล้วสินะที่ผมไม่ได้เห็นหน้าของเจ้าของแหวนวงนี้ ไม่ว่าจะไปถามเพื่อนๆของแกงยังไง ก็ไม่มีใครบอกผมเลยแม้แต่น้อยว่าแกงส้มไปเรียนที่ไหน ผมพยายามหาเขา แต่ก็ไม่เคยพบตัวเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา มันทำให้ผมรู้สึกท้อและหมดหวัง ผมจึงตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งานชนิดที่เรียกว่าหักโหมจนขอบตาผมคล้ำเหมือนหมีแพนด้ามากๆ แต่มันก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ผมไม่คิดถึงแกงส้มเวลาทุกเวลาที่หายใจเข้าและออก
อีกซักครั้ง ฉันอยากจะฟังเสียงของเธอ ยังคิดถึงเสมอ ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
เขาจะรู้มั้ยว่าผมยังคิดถึงเขาเสมอ ยังอยากได้ยินเสียงของเขา ยังอยากเห็นหน้าเขาถ้าได้เจอกัน ผมอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าผมขอโทษ ขอโทษที่ไม่เคยฟังเขา
คำอธิษฐานด้วยน้ำตา ก็ไม่รู้ว่าเธอได้ยินบ้างไหม เฝ้ารออยู่ทุกนาที ให้เธอคนนี้คนเดิมกลับมา
แหมะ!
หมดน้ำใสๆหยดลงบนกระดาษ นี้ผมร้องไห้อีกแล้วสินะครับ ร้องไห้เพราะคิดถึงเขาอีกแล้ว ผมยังคงเฝ้ารอแกงส้มเสมอ แม้ไม่รุ้ว่าเมื่อไหร่ผมจะได้เจอเขา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ว่าแต่…..
คุณเลขาหน้าห้องครับ! ถ้าจะเปิดเพลงดังขนาดนี้ไม่เอาสเตอริโอมาเปิดเลยละครับ!!แถมเพลงก็ยังแทงเข้าขั้วหัวใจผมอีก! เดี๋ยวจะตัดโบนัสปลายปีเลยถ้าไม่ปิดนะครับ!! ( *T^T)
ผมเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะเดินออกไปหน้าห้องเพื่อไปหาเลขาของผม เธอกำลังทำหน้าที่เลขาที่ดีมากเลยละครับ นั้นคือการเปิดเฟสเล่นนั้นเองครับ
“คุณนทครับ” ผมไปยืนข้างหลังเลขาของผมก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นจนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“อะ! พะ พี่ฮั่นมีอะไรหรอคะ ถึงได้มานทแบบนี้ (=v=’ )”คุณเลขารีบกดเปลี่ยนหน้ากลับเป็นหน้าทำงานเลยครับ ช้าไปแล้วนะนทเอ๋ย
“มายืนมองคนเล่นเฟสกับเปิดเพลงเสียงดังไปถึงดาดฟ้าครับ (*^__^)”
“อะ เออ (=v=’’)”
“เปิดกลับไปหน้าเฟสด้วยครับแล้วก็เบาเสียงเพลงด้วย เลขานท (*^___^)”
“ตะ แต่ (=v=’’’)”
“ไม่งั้นตัดเงินเดือนนะครับ ( *^_____^)”
“คะ (TT^TT )” วิธีขู่ที่ได้ผลที่สุดครับ เลขานทเปิดกลับไปที่หน้าเฟสของตัวเองและลดเสียงเพลงพร้อมน้ำตาที่บีบออกมาเพื่อเรียกความสงสาร ขอบอกว่าไม่ได้ผลนะครับ คุณเลขา
“นทครับ ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วครับว่………”ผมกำลังจะเตรียมสวดเลาขาของผม แต่สายตาดันไปเห็นภาพๆหนึ่งบนหน้าจอของนทซะก่อน ภาพนั้นทำเอาสมองของผมหยุดทำงานดื้อๆ ภาพของชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังยืนมองท้องฟ้าด้วยน้ำตาโดยมีแบ๊คกราวด์เป็นหิมะที่กำลังตกลงมา ดวงตาเรียวคู่นั้นดูโศกเศร้ามาก และดวงตานั้นเป็นของคนที่ผมรู้จักดี คนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต…
….แกงส้ม!!!!!
….แกงส้ม!!!!!
----------------------------
Note Part
ชั้นกำลังนั่งมองขี้ฟันของเจ้านายชั้นที่อ้าปากค้างมา30วินาทีอย่างสงสัย นี้เจ้านายชั้นเป็นอะไรไปเนี๊ย? จะด่าก็ไม่ยอมด่า เอาแต่อ้าปากค้างอย่างงั้น
ชั้นมองสายตาของเจ้านายอย่างพี่ฮั่นที่มองไปทางคอมของชั้น ชั้นเลยมองไปบ้าง หืม? ก็แค่ภาพหนุ่มหน้าหวานยืนร้องไห้กลางหิมะนี้? ถึงในภาพจะบอกว่าเป็นเลสก็เถอะ แต่ตาระดับชั้นขอฟันธงว่าหมอนี้ผู้ชายแน่นอนคะ ชั้นหันกลับไปหาพี่ฮั่นก่อนจะตัดสินใจสะกิดแขนเรียกเพื่อไม่ให้แมลงวันบินเข้าปากพี่แก
“พี่ฮั่นคะ….พี่ฮั่น!”ได้ผล พี่ฮั่นหยุดอ้าปากค้างทันทีคะ แกมองมาที่ชั้นด้วยสายตาที่อ่านอารมณ์ไม่ถูกจนชั้นกลัว อา ไม่นะ! เงินเดือนชั้น!มันคงถูกตัดอีกแล้วสินะ ลาก่อนเงินจ๋า แม่ขอโทษที่ดูแลลูกไม่ได้ TT^TT ขณะที่ชั้นหลับตาปี๋เพื่อรอคำพิพากษา พี่ฮั่นก็พูดขึ้นมาเบาๆ
“…ไหน?”เอ๋ เมื่อกี้พี่แกว่าอะไรนะคะ เสียงเบาซะ
“คะ?”
“…..ที่ไหน?”นี้ก็ดังขึ้น แต่ยังเบาไปคะ
“พี่พูดดังหน่อยคะ นทไม่ได้ยิน”
“พี่ถามว่าภาพนี้ถ่ายที่ไหน!!!!!!!!!”กรี๊ดดดดดดด! เสียงดังไปแล้วคะพี่ฮั่น แต่เอ๊ะ! พี่แกถามว่าภาพอะไรนะ ชั้นมองนิ้วที่พี่แกชี้ไปที่ภาพผู้ชายคนนั้น และเพื่อความปลอดภัยของเงินเดือนชั้น ชั้นเลยรีบคลิ๊กภาพนั้นเพื่อดูทันที
“อา….แถวๆมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ที่ประเทศอังกฤษคะ”
“……..”พี่ฮั่นยืนเงียบก่อนจะมองชั้น “…เลขานท”
“คะ?”
“จองตั๋วเครื่องบินไปลอนดอน เอารอบที่เร็วที่สุด จะสายการบินไหน ชั้นไหนก็ได้ แล้วโทรไปบอกพ่อชั้นว่าชั้นขอลาพักร้อนยาว รีบทำซะ!”
“คะ? ค่ะพี่ฮั่น!”ชั้นรับคำสั่งอย่างงงๆ พี่ฮั่นมองภาพบนคอมชั้นก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ก่อนจะปิดประตูพี่แกก็ยื่นหน้าออกมา
“จองเสร็จแล้วบอกผมด้วย แล้วผมจะพิจารณาเรื่องเพิ่มเงินเดือนของคุณก็แล้วกันนะ เลขานท”พูดจบพี่อั่นก็ปิดประตูไป ทิ้งให้ชั้นอึ้งกับประโยคเมื่อกี้
เพิ่มเงินเดือน….เพิ่มเงินเดือน…เพิ่มเงินเดือน!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! นทดีใจค่า! ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ขึ้นเงินเดือน ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่มหน้าหวาน พ่อเทพบุตรของนท ชาตินี้นทจะไม่ลืมบุญคุณเลย!!! \(^[]^)/
----------------------------
Hunz Part
2วันต่อมา ณ เมืองเคมบริดจ์
ผมเดินทางมาถึงลอนดอนเมื่อคืนโดยพักอยู่กับแคทเธอรีนครับ ดูแคทจะงงๆที่อยู่ๆผมโทรไปบอกว่าผมจะมาเที่ยวที่นี้ แต่เธอก็เข้าใจเมื่อผมอธิบายเหตุผลให้เธอฟัง แถมยังช่วยขับรถมาส่งผมที่เมืองเคมบริดจ์อีด ทำให้ตอนนี้ผมมายืนรับลมหนาวบนสะพานของเมืองยามค่ำคืนเงียบๆพลางหลับตาคิดในใจ ที่นี้สินะ
ความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นที่ปลายจมูกของผมทำให้ผมลืมตามอง หิมะสีขาวกำลังร่าวงหล่นลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน พลันนั้นความทรงจำในอดีตของผมก็ผุดขึ้นมา
.
.
.
.
“พี่ฮั่น พี่ดูนี้ดิ! หิมะที่อังกฤษสวยจังเลยอะ”แกงส้มเรียกผมที่กำลังพิมพ์งานให้เงยหน้าดูภาพของเมืองลอนดอนที่เต็มไปด้วยสีขาวในทีวี
“ทำไม อยากไปรึไงแกง?” ผมเอามือลูบหัวมันอย่างเอ็นดู มันเลยยิ้มให้ผม อ๊ากกก ฆ่ากันเลยดีกว่าแกง รอยยิ้มแกน่ารักไปแล้ว! -///-
“อื้อ! แกงอยากไปดูหิมะ พี่ฮั่นพาไปหน่อยดิ(^___^)” อย่ายิ้มอย่างง้านนนนน! หัวใจพี่มันจะวายแล้วแกงงงงงงงง!
แต่ด้วยความที่ผมเก่ง เลยตีหน้านิ่งต่อไป “เออๆ ไว้เดี๋ยวพาไป”พูดจบก็ขยี้หัวมันเล่นจนมันโวยวาย
“พี่อ๊าาาาา! อย่าทำผมแกงเสียทรงเดะ! (-3-)” ม๊ายยยยยย ฮั่นโดนแกงส้มโจมตีด้วยท่าปากจู๋ได้รับความเสียหาย999999999จุดจนเสียชีวิต แต่ด้วยความเมพอีกครั้ง ผมเลยโยนใบชุบใส่ตัวเองแล้วทำหน้าตายต่อไป (ไรท์เตอร์: ไม่ใช่ละๆ)
“หึหึ”ผมหัวเราะลำคอเบาๆ แกงส้มมันเลยทำหน้างอใส่ “ไม่รู้ละ ผมถือว่าพี่สัญญาแล้วนะ”
“คร้าบๆ สัญญาก็สัญญาครับแกงส้มผู้น่ารัก”
“บ้า!! ผมหล่อต่างหากละพี่!!! -///////-“ หึหึ แอบเห็นนะว่าหน้าแดง
.
.
.
.
ผมเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วล้วงกระเป๋าเพื่อกุมแหวนของแกงส้มแน่นๆเพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนจะออกเดินหาสถานที่ในภาพ ไม่นานนักผมก็มายืนอยู่หน้าสวนแห่งนั้น น่าเสียดายที่มันปิดไม่ให้เข้า ไม่งั้นผมคงเข้าไปนอนรอจนเช้าแล้วละครับ
แต่ขณะที่ผมกำลังเดินกลับนั้นเอง ผมก็เห็นร่างคุ้นตาเดินอยู่ถือถุงใส่ของฝั่งตรงข้ามกับฝรั่งอีกคน เสียงหัวเราะอันคุ้นเคย ทำให้หัวใจผมเริ่มพองโต แต่ก็เพียงครู่เดียวก่อนที่มันจะแฟบลง เมื่อเห็นว่าไอฝรั่งมันกำลังลูบหัวคนอีกคนอยู่ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบการกระทำของทั้งคู่ดูยังไงก็เหมือนคนรักกัน ทำให้หัวใจผมเจ็บแปล๊บ ร่างทั้งสองเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ขณะที่สติของผมก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีกต่อไปแล้ว
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
โครม!!!!!
อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง สิ่งแรกที่รู้สึกคือรู้ว่าตัวเองโดนรถชน ตามมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ถาโถมไปทั่วร่างของผม ดวงตาของผมเริ่มพร่าเลือน ผมเริ่มไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว นี้ผมกำลังจะตายสินะ ผมยังไม่ได้ขอโทษเขาเลย ขอโทษนะ…..
“……แกง…ส้ม”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ฮั่น!!!!!”
----------------------------------
KS Part
เฮ้อ ตอนนี้ผมต้องมาช่วยไอจอร์จแบกของทำกับข้าวครับ เซ็งจิตจริงๆ กำลังนอนกลิ้งไปมาดันมาเรียกให้ไปช่วยซื้อของเตรียมทำอาหารให้แฟนมันกิน โดยที่มันขู่ว่าถ้าไม่ไปซื้อของมันจะไม่ทำอาหารให้พวกแก๊งเด็กฟิวที่กำลังจะมาเที่ยววันพรุ่งนี้นะสิครับ ขนมาหมดเลยทั้งไอโดม เฟรม สต๊อป สมายด์ พ่วงด้วยพี่แคน แฟนสต๊อปกับฮัท แฟนพี่แคน เอ๊ย! แฟนสมายด์ นี้ไรท์เตอร์กะจะทำให้เกิดความร้าวฉานในกลุ่มรึไงครับถึงเล่นมุขแบบนี้เนี้ย?(= =’) (ไรท์เตอร์: แหมๆ ก็แอบคิดอยู่ แอ๊ก!//โดนFCพ่อสามารถแม่สายหยุดถีบตกแม่น้ำในอังกฤษแข็งตาย)
จะว่าไปแล้วเห็นบอกว่าไอโดมตอนนี้เป็นนักร้องชื่อดังไปแล้วครับ แหม เสียงมันออกจะเทพขนาดนั้น ไม่ดังให้รู้ไปสิครับ
“เคเอสทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”เพราะแกไงไอจอร์จ บังอาจขู่ชั้นแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก
“ไม่มีไรๆ”
“เชื่อก็แย่ละ หน้าบูดซะ”พูดจบมันก็ขยี้หัวผมครับ คิดว่าสูงกว่าแล้วเล่นหัวเคเอสคนนี้ได้รึไง ฝันไปเถอะ เดี๋ยวกลับไปจะเล่นให้หนักเลยคอยยดู ตอนนี้ต้องปั้นหน้ายิ้มใส่ก่อนละ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
โครม!!!!!
ผมและจอร์จหันกลับไปมองทิศทางของเสียงก่อนจะพบว่ามีรถคันหนึ่งเพิ่งชนคนจนลอยละลิ่วไปไกล แถมมันก็รีบขับหนีอีก ดีนะที่ไอจอร์จรีบควักไอโฟน5ของมันออกมาถ่ายทะเบียนไว้ได้ ไว้เดี๋ยวให้มันจัดการเอา ผมมองร่างที่นอนนิ่งบนพื้นแล้วรุ้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก บางอย่างบอกให้ผมรีบก้าวเท้าเข้าไปเพื่อช่วยเหลือคนๆนั้น
“……แกง…ส้ม”
เสียงนี้มัน!!
“พี่ฮั่น!!!!!”ผมรีบพุ่งเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่บนพื้นโดยมีเลือดไหลออกมาเป็นสาย พี่ฮั่น พี่ฮั่นจริงๆด้วย ทำไมพี่ฮั่นถึงมาอยู่ที่นี้ได้?
แค่เห็นพี่ฮั่นน้ำตาของผมก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว ผมประคองร่างนั้นให้อยู่ในอ้อมกอดขณะที่จอร์จเห็นเข้าเลยรีบโทรเรียกรถพยาบาล ในมือพี่ฮั่นมีแหวนคุ้นตาที่ถูกกำไว้แน่นอยู่ ผมมองก็รู้เลยว่ามันคือแหวนของผมเอง พี่ฮั่นยังเก็บแหวนของผมไว้ยังงั้นหรอ?
ไม่นานนักเสียงหวอของรถพยาบาลก็มาถึงก่อนที่หน่วยกู้ชีพจะพาร่างของพี่ฮั่นขึ้นรถ โดยมีผมตามไปด้วย ระหว่างทางผมจับมือของพี่ฮั่นตลอดเวลา รู้สึกได้ถึงความอุ่นของมือคู่นี้ที่ค่อยๆลดลงเรื่อยๆจนผมใจหาย ผมไม่กล้าปล่อยมือของพี่เขาเพราะกลัวความอบอุ่นของมือคู่นั้นจะหายไปตลอดกาล จนกระทั่งถึงห้องฉุกเฉินของโงพยาบาล ที่ไม่อนุญาตให้ผมเข้าไป ผมจึงได้แต่นั่งรอด้านหน้าห้องฉุกเฉินทั้งที่ชุดนั้นยังเปื้อนเลือดของพี่ฮั่นอยู่พรอ้มกับร้องไห้อย่างหนัก จนจอร์จต้องปลอบผมให้หยุดร้องไห้เพราะมันกวนคนไข้คนอื่น
ในใจผมตอนนี้กลัว กลัวว่าพี่ฮั่นจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก กลัวที่จะไม่ได้ยินเสียงของเขา กลัวที่จะไม่ได้รับรู้ถึงไออุ่นจากอ้อมกอดของพี่ฮั่น กลัวที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเขา กลัว ผมกลัวจะสูญเสียพี่เขา ต่อให้ผมอยากจะลืมยังไง แต่ลึกๆในใจของผมยังคงมีพี่ฮั่นอยู่เสมอและมันก็มากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน จนตอนนี้ ผมรู้แล้วว่าชีวิตผมขาดพี่เขาไปไม่ได้ พี่ฮั่น พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ ผมขอร้อง
ผมนั่งสะอื้นอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเงียบๆ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมกับร่างของหมอตัวเล็กที่เดินออกมาในชุดผ่าตัด ผมรีบลุกขึ้นทันทีขณะที่หมอแกลด mask แกลงเพื่อพูด
“มีใคร…เอ๊ย! Is there anyone here has AB-ve blood type? We’re running out of AB-ve type now” ผมแทบทรุดเลยครับเมื่อได้ยิน แต่ก็ฉุกคิดได้ทันทีว่ากรุ๊ปเลือดของผมคือกรุ๊ปAB ถึงแม้จะไม่ชัวร์ว่าเป็นRh type ผมเป็นบวกหรือลบก็เถอะ
“ผมครับ! ผมเลือดABครับหมอ แต่ไม่รู้ว่าบวกหรือลบ พอจะใช้ได้มั้ยฮะ”ผมรีบเดินออกไปข้างหน้าพร้อมกับพูดภาษาไทยอย่างลืมตัวก่อนจะคิดได้ ที่นี้มันโรงพยาบาลอังกฤษนี้หว่า แล้วเขาจะฟังรู้เรื่องมั้ยเนี้ย
แต่หมอแกก็ทำตาโตเมื่อได้ยินผมพูดครับ“อ้าว! คนไทยนิ งั้นขอเชิญไปตรวจเลือดก่อนนะครับ” คุณหมอพูดไทยใส่พร้อมกับผายมือให้ผมเข้าไปตรวจเลือด ผมผงะนึดนึงเพราะไม่คิดว่าจะเจอหมอไทยที่นี้ แต่ก็รีบเดินเข้าไปตรวจทันที
อีกสักครั้งฉันอยากจะฟังเสียงของเธอ ยังคิดถึงเสมอไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
ระหว่างรอผลตรวจเลือดหมอเรืองฤทธิ์(รู้จากป้ายชื่อบนอกแก)ให้ผมนั่งรอผมในห้องตรวจ ผมสวดอ้อนวอนต่อทุกสิ่งในใจ
คำอธิษฐานด้วยน้ำตา ขอให้เธอได้ยิน ขอให้เธอได้ยิน ขอให้เธอได้ยินได้ไหม
ขอให้Rh typeของผมเป็นลบด้วยเถอะ น้ำตาของผมไหลออกมาเรื่อยๆพร้อมกับคำภาวนานั้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เวลาสั้นๆแต่กลับรู้สึกเหมือนเนิ่นนานนักจนกระทั่งมีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
แอ๊ด
หมอเรืองฤทธิ์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มให้ผม“คุณธนธัตครับ ผลRhเป็นลบ เชิญให้เลือดอย่างด่วนเลยครับ”
หัวใจของผมพองโตทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ผมรีบลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งตามหมอไปยังห้องผ่าตัดทันที ในหัวผมมีแต่คำขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่รับฟังคำอธิษฐาน ขอบคุณที่รับฟังคำอธิษฐานด้วยน้ำตาของผมนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เป็นเวลา3วันแล้วที่พี่ฮั่นยังสลบอยู่หลังจากการผ่าตัดช่วยชีวิต หมอริท(ถามชื่อเอาตอนให้เลือด)บอกว่าการผ่าตัดสำเร็จด้วยดี เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลาซักพักกว่าที่พี่ฮั่นจะฟื้นขึ้นมา ซึ่งแกก็บอกไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ แต่ถ้าเลยสามวัน พี่อั่นอาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราได้ ผมเลยตัดสินใจมาเฝ้าพี่ฮั่นตลอดเวลาเผื่อว่าแกฟื้น โดยมีเหล่าแก๊งเด็กฟิวที่ทราบข่าวจากผมมาเยี่ยมพี่ฮั่นทันทีหลังจากลงจากเครื่อง โดยมีจอร์จและแคทเธอรีน แฟนของเขามาส่ง แว๊บแรกที่เห็นแคทผมตกใจมากๆเพราะเธอคือคนที่อยู่กับพี่ฮั่นเมื่อสองปีก่อน แต่ก็ได้รู้ความจริงจากปากของเธอและเหล่าแก๊งเด็กฟิวว่าเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮั่น ไม่ใช่แฟนแต่อย่างใด
“ลุงแกบอกว่าเคยเล่าว่าเมื่อสองปีก่อน หลังจากแคทกลับมาไม่นานพี่ฮั่นแกก็เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน3วันเลย อาหารน้ำก็ไม่ทาน แล้วพอออกมาก็ลุยงานหนักจนป่วยหลายรอบเลยละคะ”แคทบอกผมพร้อมกับมองพี่ฮั่นที่หลับอยู่เศร้าๆ ขณะที่ผมนั่งเงียบ
“ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกคะว่าพี่เขาเป็นอะไร จนเมื่อสามวันก่อนอยู่ๆก็โทรมาบอกว่าจะมาที่อังกฤษเพื่อมาตามหาแกงส้ม”แคทตบไหล่ผม”แกงส้ม พี่ฮั่นเขารักเธอมากจริงๆนะ ยังไงก็ช่วยดูแลพี่ชายของแคทด้วยนะคะ”
นาฬิกายังเดินและหมุนอยู่ทุกวัน เพียงแต่ความทรงจำของฉันไม่หมุนตาม
ผมนั่งมองพี่ฮั่นที่ยังหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย พี่ฮั่น พี่จะรู้มั้ยว่าตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเวลามันหยุดเดินเพราะพี่เป็นแบบนี้
มันหยุดไว้ตรงภาพเหล่านั้น วันเวลาที่แสนงดงาม ทุกคืนยังจดจำและยังคงเฝ้าคอย
พี่จะรู้มั้ยว่าผมคิดถึงภาพเก่าๆที่พี่คอยดูแลผม คอยคุยกับผม คอยเล่นกับผม
อีกสักครั้งฉันอยากจะฟังเสียงของเธอ ยังคิดถึงเสมอไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
คำอธิษฐานด้วยน้ำตาก็ไม่รู้ว่าเธอได้ยินบ้างไหม เฝ้ารออยู่ทุกนาทีให้เธอคนนี้คนเดิมกลับมา
“ตอนผมตรวจเลือด พี่รู้มั้ยว่าผมอธิษฐานถึงท้องฟ้าด้วยน้ำตา แล้วมันเป็นปาฏิหารย์มากๆเลยที่กรุ๊ปเลือดของผมและพี่เหมือนกันพอดี”
ตัวหนังสือที่เธอเขียนไว้อยู่ที่เดิม รูปที่ถ่ายด้วยกันยังวางอยู่ไม่ไกล
ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งนั้น แค่ต้องการเธอกลับมาข้างกาย ให้แลกด้วยสิ่งใดจะทำเพื่อพบเธอ
“พี่รู้มั้ยว่าภาพคู่ของเราผมยังเห็บมันไว้ตลอดเวลาเลยนะ แต่มันจะไปมีความหมายอะไรละถ้าพี่ไม่ตื่นขึ้นมา”
อีกสักครั้งฉันอยากจะฟังเสียงของเธอ ยังคิดถึงเสมอไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
คำอธิษฐานด้วยน้ำตาก็ไม่รู้ว่าเธอได้ยินบ้างไหม เฝ้ารออยู่ทุกนาทีให้เธอคนนี้คนเดิมกลับมา
“ตื่นขึ้นมาเถอะพี่ แกงอยากจะฟังเสียงของพี่อีกครั้งจัง”ผมโน้มตัวไปกระซิบข้างหูพี่ฮั่นเบาๆ น้ำตาของผมไหลออกมาอีกรอบ
ฉันพร้อมใช้ทุกชั่วโมงในชีวิตที่เหลือที่มี เพื่อแลกแค่เสี้ยวนาทีที่จะได้เห็นเธอ
“ฮึก! พี่รู้มั้ย ผมยินดีแลกกับทั้งชีวิตของผมเพื่อให้พี่ฟื้นขึ้นมานะพี่ฮั่น เพราะงั้นขอร้อง ฮึก! ผมขอร้อง ฟื้นขึ้นมาเถอะครับพี่ฮั่น”ผมกำมือของพี่ฮั่นแน่นด้วยหวังว่าจะมีปฏิกิริยาตอบกลับ แต่ก็ไร้การตอบสนอง ผมมองใบหน้าของพี่ฮั่นที่ดูซูบผอมลงมาก ขอบตาคล้ำจนเห็นได้ชัด ริมฝีปากที่เคยเป็นสีชมพูบัดนี้ซีดเซียวจนน่าใจหาย
อีกสักครั้งฉันอยากจะฟังเสียงของเธอ ยังคิดถึงเสมอไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
ผมตัดสินใจค่อยๆเขยิบร่างของตัวเองเข้าใกล้พี่ฮั่น จนใบหน้าของเราห่างกันไม่มากนัก ก่อนที่ผมจะประทับริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากของพี่ฮั่นเบาๆพร้อมกับเอ่ยคำที่ผมอยากจะพูดมากที่สุด
“แกงรักพี่นะครับ พี่ฮั่น”
คำอธิษฐานด้วยน้ำตา ขอให้เธอได้ยิน ขอให้เธอได้ยิน ขอให้เธอได้ยินได้ไหม
เฝ้ารออยู่ทุกนาทีให้เธอคนนี้คนเดิมกลับมา
เฝ้ารออยู่ทุกนาทีให้เธอคนนี้คนเดิมกลับมา
---------------------------------
Hunz Part
ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นของผมคือความเย็นและความเจ็บปวดไปทั่วร่าง นี้ผมอยู่ที่ไหนกัน ผมถูกรถชนนี้?
“…..ตื่นขึ้นมาเถอะพี่ แกงอยากจะฟังเสียงของพี่อีกครั้งจัง” เสียงนี้มัน….แกงส้ม!?
ผมพยายามจะขยับตัว แต่ก็ทำไม่ได้เลย ส่งเสียงก็ไม่ได้ จนอยู่ๆผมก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่มือของผม ตามด้วยสัมผัสอุ่นที่มือของผม
“ฮึก! พี่รู้มั้ย ผมยินดีแลกกับทั้งชีวิตของผมเพื่อให้พี่ฟื้นขึ้นมานะพี่ฮั่น”ผมพยายามลืมตาขึ้นแต่ก็ยากเย็นเหลือเกิน“เพราะงั้นขอร้อง ฮึก! ผมขอร้อง ฟื้นขึ้นมาเถอะครับพี่ฮั่น” ผมรู้สึกได้ถึงมือของเขาที่บีบแน่นอยู่นาน ซักพักก็มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นข้างๆผม ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของแกงส้มที่เข้ามาใกล้ผมมาก กลิ่นกายที่ผมไม่ได้กลิ่นมานานลอยเข้าสู่จมูกของผม แล้วอยู่ๆผมก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปากของผม ตามด้วยเสียงของเขาเมื่อเขาผละออกไป
“แกงรักพี่นะครับ พี่ฮั่น”
เพียงแค่คำสั้นๆ แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด มือที่กุมมือผมค่อยๆคลายออก พร้อมกับความตกใจของผม ดวงตาที่ปิดมานานเปิดขึ้นทันที ภาพตรงหน้าพร่ามัว แต่ผมก็เห็นคนๆหนึ่งกำลังค่อยๆปล่อยมือผมก่อนจะหันหลังแล้วถอยห่างออกไป หัวใจของผมตกวูบทันที
แกงส้มกำลังจะจากผมไปอีกแล้ว! ผมไม่ยอมผมไม่ยอมให้เขาจากไปไหนอีกแล้ว!!
ผมพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะคว้ามือนั้นอย่าสุดแรงเกิด
หมับ!
แกงส้มหันกลับมาอย่างตกใจก่อนจะสบตาของผม ภาพตรงหน้าชัดขึ้นจนผมเห็นถึงแววตาแห่งความดีใจของคนที่ผมกำลังจับมือไว้พร้อมน้ำตาของเขาที่ไหลออกมา“พี่ฮั่น!”
“แกง….แค่กๆๆ”ผมพยายามจะพูดชื่อเขาแต่ก็รุ้สึกว่าลำคอนั้นแห้งผากเหลือเกิน แกงส้มเห็นแบบนั้นเลยรีบหยิบแก้วน้ำให้ผม พร้อมกับปรับเตียงให้เอียงขึ้น
“พี่ทานน้ำก่อนเถอะ พี่ฮั่น” ผมรับน้ำจากแกงส้มมาดื่มซักพัก ผมก็รู้สึกว่าเสียงของผมดีขึ้นบ้าง จึงมองไปยังใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตานั้น ผมกวักมือเรียกเขาเข้ามาใกล้ๆก่อนจะยกมือข้างขวาที่ไม่ได้ใส่เฝือกขึ้นไปเช็ดน้ำตาอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยคำที่ผมอยากจะพูดกับเขาตลอดสองปีที่ผ่านมา“….พี่ขอโทษ”
“….พี่ฮั่น?”แกงทำหน้างงๆว่าทำไมผมถึงขอโทษเขา แต่ผมก็พูดต่อไป
“ขอโทษ…ที่ไม่เคยฟังแกงเลยตอนนั้น ขอโทษจริงๆ ทั้งที่แกงพยายามขนาดนั้นแท้ๆ แต่พี่กลับไม่สนใจ“ ผมดึงร่างนั้นเข้ามากอด ทำให้ตอนนี้แกงส้มขึ้นมานอนบนเตียงกับเขาเรียบร้อย อู้ย! ดันไปโดนแผลซะได้ตู
“ให้อภัยพี่ได้มั้ยแกง?”
“….”แกงเงียบไปครู่หนึ่ง“พี่รู้มั้ยว่ามันทรมานแค่ไหนนะพี่ฮั่น ที่เวลาคนที่เราอยากคุยด้วยไม่คุยกับเรา คนที่อยากเจอหน้าไม่มาให้เจอ มันทรมานมากนะพี่ฮั่น ทรมานจนผมอยากจะลืมไอความรู้สึกบ้าๆนี้ไปให้หมดอยากจะสั่งสมองให้ลืมผู้ชายที่ชื่ออิสริยะ ภัทรมานพแค่ไหน”
“…..”
“แต่ถึงอย่างงั้น”แกงชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาพร้อมรอยยิ้ม “หัวใจของผม มันไม่เคยลืม มันไม่เคยลืมพี่แม้แต่นิดเดียว แม้สมองจะสั่งยังไง หัวใจผมมันยังคิดถึงพี่ โหยหาพี่ตลอดเวลา เวลาเห็นพี่เจ็บ หัวใจของผมเจ็บตามพี่ พอรู้ว่าพี่ พี่รู้มั้ยว่าผมเพิ่งรู้ ว่าผมขาดพี่ไม่ได้เลยนะ”
“ผมจะพูดอีกครั้งพี่ฮั่น ผม……….”
------------------------------
.
.
.
“ผมจะพูดอีกครั้งพี่ฮั่น ผม……….”ประโยคสำคัญของร่างบางถูกกลืนหายไปโดยริมฝีปากของร่างสูง ดวงตาของคนตัวเล็กเบิกโพลงครู่หนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะถอนริมฝีปากออก
“เมื่อสองปีก่อนแกงบอกรักพี่ก่อน”ฮั่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแล้วเอานิ้วเกลี่ยผมแกงส้มอย่างเบามือก่อนจะจับคางของอีกฝ่าย “คราวนี้พี่ขอพูดก่อนบ้าง”
“พี่รักแกงนะ”พูดจบร่างสูงก็ก้มลงจูบแกงส้มอีกครั้ง เขาถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่ออีกฝ่ายของเขาผ่านริมฝีปากที่ประกบกันอย่างแผ่วเบา เฉกเช่นเดียวกับแกงส้ม ทั้งคู่ส่งผ่านความรู้สึกของกันและกันอยู่เนิ่นนาน จากจูบที่อ่อนโยนและแผ่วเบา เริ่มค่อยๆร้อนแรงขึ้นเมื่อลิ้นของฮั่นบุกเข้าไปในโพรงปากของแกงส้มเพื่อรับรสหวานอย่างโหยหาก่อนจะหยอกเย้ากับลิ้นของอีกฝั่ง
“อื้อ” เสียงหวานๆของร่างบางครางออกมาพร้อมกับพยายามจะดันตัวออก แต่ก็ถูกอีกฝั่งรั้งตัวไว้ด้วยแรงที่มีมากกว่า เป็นเพราะความคิดถึงและความโดดเดี่ยวของทั้งสอง สติของทั้งคู่ค่อยๆจางลงเรื่อยๆและถูกทดแทนด้วยสัญชาตญาณ มือทั้งสองข้างของแกงส้มค่อยๆยกขึ้นโอบรอบคอของอีกคนไว้ ลิ้นของคนตัวเล็กกว่าสวนกลับไปยังโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนพร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากของร่างสูง ซึ่งไม่ต่างจากอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก มือซ้ายของร่างสูงลูบไล้เอวบางๆ แต่ทันใดนั้นเอง!!!! ประตูก็ถูกเปิดขึ้น!!
“แกงส้มมม มาเยี่ย…………………… โทษที เชิญต่อเลย” แก๊งเด็กฟิวเปิดประตูห้องก่อนจะเห็นภาพล่อแหลมอย่างรุนแรงชนิดที่ว่าโดมอ้าปากค้าง เฟรมกับสต๊อปทำหน้าฟินอย่างรุนแรง แคนรีบเบือนหน้าหนี ฮัทหลับตาปี๋และเกือบปิดตาสมายด์แทบไม่ทัน แถมสองคนบนเตียงดูท่าว่าจะไม่รู้เลยว่ากำลังเล่นหนังสดให้เพื่อนๆดู ผู้เปิดประตูอย่างโดมเลยตัดสินใจปิดประตูลงเบาๆโดยไม่ลืมล๊อคประตูให้ก่อนจะหันกลับไปหาเพื่อนๆที่ตอนนี้สามสาวกำลังทำหน้าฟินสุดๆ ส่วนแคทกับฮัทนั้นส่ายหน้าตัวเองแรงๆเพื่อสะบัดภาพนั้นออกไป
“ไปหาไรล้างตากันมั้ย ไอแคน ไอฮัท?”
“ไป!!!!”แคนและฮัทตอบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสามจึงลากสาวๆอีกสามคนให้รีบจรลีไปจากบริเวณนั้นอย่างเร็ว ปล่อยให้เสียงครางหวานๆดังออกมาจากห้องที่ถูกล๊อคไว้พร้อมกับร่างสองร่างในห้องที่ค่อยๆรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
.
.
.
.
.
.
“พี่ก็รักแกงเหมือนกัน”
EnD
(จริงๆนะ)
-----------------
ช่วงเวิ่นๆกับไรท์เตอร์
ถึงมันจะดราม่า(มั้ง?)ตอนตอนถึงกลางเรื่อง แต่ช่วงท้ายตอนนี้ล่อแหลมมากมาย
แต่งไปได้ไงวะตู แต่งเองเสียเลือดจนตายเองเนี้ย?//ลอยเป็นวิญญาณออกมาจากร่างที่เสียเลือดตาย
ไม่เป็นไร ถือซะว่าเซอร์วิสเล็กๆน้อยๆเป็นพิธีก็แล้วกัน ดีมั้ย?
ไม่ต้องถามหาฉากNCนะ ผมไม่ได้แต่งไว้ครับ (แล้วที่แกแต่งฉากเรท18+นั้นมันอะร๊ายยยย)
เอาเป็นว่าไปจิ้นเองละกันนะครับผู้อ่านทุกคน บอกแค่ว่าแกงมันOn Topเพราะพี่ฮั่นของเราเจ็บแขนอยู่พอ
ก่อนจากกันแอบสปอยด์ SFหน้าเป็นคู่ช ญ ธรรมดานะครับ เพราะเขียนไปแล้ว25% แต่จะคู่ไหนรอดูครับ หึหึหึหึ สำหรับวันนี้ ลาละครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. เอฟซีโดม จิ้นแคนสต๊อป ฟินฮั่นแกง เต๋าคชากำเดากระฉูด ต้นเจมส์ฆ่าตูเถอะ!
---------------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น