ก๊วนนักเรียนป่วน! อลวนโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก!? (บารามอส)

ลำดับตอนที่ #7 : ~[เขาว่ากัน ว่า... คนมีชื่อขึ้นต้นด้วยตัวอักษรเหมือนกัน มักจะมีนิสัยต่างกันนะ]~

....นำเสนอและแต่งโดย...
       : : : : : : : : :  ไลโอเนล โคซานอสตรา นักเรียนปี 2 ป้อมอัศวิน ตำแหน่ง เสนาธิการฝ่ายซ้าย : : :: : : : : : :

 

     สวน หลังโรงเรียน ใต้ต้นไม้ใหญ่สักต้นปรากฏร่างของใครคนหนึ่งกำลังนอนหลับสนิท และคงจะหลับไปนานกว่านี้หากไม่โดนแสงแดดที่ส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ กระทบกับหน้าเขาทำให้จำต้องลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน

   "หาวววว~" ร่างบอบ บางจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นเพศชายอย่างแวงเกิล แอด ดลอฟค่อยๆลุกขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับพื้น นัยน์ตาหวานเกินบุรุษของเขาขณะนี้มีหยาดน้ำใสคลอเต็มหน่วยเพราะอ้าปากหาวจน น้ำตาเล็ด สาเหตุที่เขาสามารถมานอนได้อย่างสบายใจนั่นเป็นเพราะว่าเขาสอบสัมภาษณ์ไป เรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มหน้าหวานบิดขี้เกียจเล็กน้อยอยู่กับที่นอน พริบตานั้น...

   ตุ้บ!!!

   วัตถุ อย่างหนึ่งที่อยู่บนกิ่งไม้ขนาดเขื่องของต้นไม้ที่เขานอนอาศัยร่มเงาอยู่ เกิดตกลงมา และคงจะดีกว่านี้มากถ้าไม่ตรงลงมากลางหลังของคนที่กำลังบิดขี้เกียจอยู่เต็ม รัก

   "โอ๊ย!?/หือ..." เสียงสองเสียงดังประสานกันเมื่อเกิดการปะทะ ทำให้ตอนนี้เราสามารถบรรยายได้ว่าวัตถุประหลาดไม่ทราบสัญชาติที่ตกลงมาใส่ เด็กหนุ่มผู้นี้คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์เช่นกัน และตอนนี้มนุษย์ผู้นั้นกำลังนั่งแช่อยู่บนหลังของเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายโดยไม่ มีท่าทีที่จะกระดิกตัวแม้แต่น้อย

   "เฮ้ย... ลุกออกไปจากหลังฉันสักที! หนัก!!" แวงเกิลตวาดไปอย่างหงุดหงิด คนบ้าที่ไหนตกลงมาทับคนอื่นแล้วยังหน้ามึนไม่ลุกออกไปอีกนี่ ถ้าเขาตัวใหญ่มาดแมนกว่านี้คงจะจับเจ้าคนไร้มารยาทเหวี่ยงออกไปจากร่างตัว เองแล้ว

   "อือ... ขอโทษครับ" มนุษย์หน้ามึนที่กลิ้งตกจากกิ่งไม้ลงมาทับหนุ่มหน้าหวานก็เป็นสิ่งมีชีวิต เพศผู้เช่นกัน นัยน์ตาสีอำพันของเขาหรี่ปรือ เป็นการบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นนอนอยู่ข้างบนแล้วบังเอิญเอ๋อเต็มพิกัดนอนกลิ้ง ตกต้นไม้เสียได้

   "ขอ โทษแล้วก็ลุกไปสิ! นายคิดว่ามันน่าภูมิใจหรือยังไงกันที่มีผู้ชายมานั่งทับกันในสวนนี่ฮะ บ้า!!" คนโดนทับโวยวายมาอีกเพราะแม้อีกฝ่ายจะขอโทษแต่มันก็ไม่เห็นจะทำอะไรมากไป กว่านั้นนอกจากทำท่าเหมือนจะสัปหงกต่อจนคนข้างใต้เริ่มจุก

   "แก...จะลุกไหม?" แวงเกิลกัดฟันพูด ขีดความอดทนของเขาค่อยๆหมดลง หมอนี่มันใคร บังอาจมานั่งทับหลังของเขา ไม่เท่านั้น...ยังตั้งท่าจะหลับต่ออีก!

   ...ต้อง ฆ่า...ความคิดสุดโฉดแว่บเข้ามาในหัวของหนุ่มหน้าหวานทันที เขาค่อยๆหมุนตัวกลับมาจนเผชิญหน้ากับคนที่นั่งสัปหงกอยู่บนแผ่นหลังของตน เพื่อมองหน้าเหยื่อของตัวเองชัดๆ

   เด็ก หนุ่มหน้าใส แต่งกายด้วยชุดดำทั้งชุด บนศีรษะมีหมวกไหมพรมสีเดียวกันสวมอยู่ ดวงตาปิดสนิทบ่งบอกว่าเจ้าตัวไปเฝ้าพระอินทร์อีกครั้ง และนั่นทำให้แวงเกิลแสยะยิ้ม...

   ตาย ซะ...ขี้เซาเอ๋ย...สองมือของคนใจโฉดเอื้อมไปกำอยู่รอบลำคอของคนที่ไม่ได้ ทราบเลยว่าตนเองอาจจะต้องลาโลกไปโดยไม่รู้อะไร และขณะที่แวงเกิลกำลังจะออกแรงบีบคอเหยื่อนั้นเอง...สวรรค์ก็มีตาส่งอัศวิน สีส้มมาช่วยเด็กหนุ่มขี้เซาคนนั้นไว้

   เผียะ!

  พัด กระดาษฟาดเข้าให้ที่กลางกระหม่อมว่าที่ฆาตกรด้วยระดับความแรงที่ไม่เบา และคนฟาดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน อัศวินสีส้ม...วาเลนเซีย ออเรนจ์ เจ้าของตำแหน่งคนดวงซวยแห่งแดนเอเดน ผู้ดูแลโรงเรียนพระราชาชั่วคราวนั่นเอง เด็กสาวในร่างเด็กหนุ่มจ้องการกระทำของคนหน้าหวานราวอิสตรีแต่กลับมีจิตใจ ที่โหดมราวกับคนแคระเขากวางก็มิปาน(?)

  "ฉันนึกว่าพวกนายจะได้เป็นเพื่อนกันถึงได้แอบดูอยู่ตั้งนาน...แต่ นี่มันอะไรกัน!? นายจะบีบคอเขาเพียงเพราะมานอนอยู่ บนหลังนายเนี่ยนะรึ!?"อัศวิน สีส้มกรีดร้อง ก็เธอคิดว่าเจ้าสองคนนี้มันจะเป็นเพื่อนกันแบบเจ้าไลโอเนลกับเด็กคู่นั้น แล้วทำไมกรณีของหมอนี่มันถึงกลับตาลปัตรเสียได้

   จริงๆ แล้วหลานสาวของปราชญ์เลโมธีกำลังทำตัวเป็นเจ้าชายในนิทานตามหาซินเดอเรลล่า ฉบับปรับปรุงใหม่คือทำถุงมือหลุดไว้ให้แทนอยู่ อีกทั้งซินเดอเรลล่าภาคนี้ยังเป็นผู้ชายอีกด้วย จะโชคชะตาหรือความซวยบังเกิดอีกครั้ง ทำให้เขา(หรือเธอ)ตัดสินใจเดินเข้ามาตามหานายซินที่บริเวณสวนหลังโรงเรียน นี่แล้วก็ได้เจอเจ้าโรคจิตหน้าหวานนี่เข้า

   "จะ โวยวายอีกนานไหม...มาแล้วก็ช่วยทำอย่างไรก็ได้ให้มันลุกออกไปจากผมทีเถอะ ไม่งั้นผมจะบีบคอมันอีกรอบ!" แม้ในสวนแห่งนี้จะมีต้นไม้มากมาย แต่ดูเหมือน 'ต้นไม้แห่งจิตสำนึก' จะไม่ได้งอกเงยอยู่ในจิตใจของหนุ่มหน้าหวานแม้แต่น้อย แบบนี้นี่เอง ชาติจึงไม่ค่อยเจริญ...

   วาเลนเซียถึงกับงงในประโยคของแวงเกิล...มีแรงบีบคอ แต่ไม่มีแรงถีบหรือผลักเหรอนี่...เด็กสาวคิดในใจก่อนจะสรุปต่อว่า 'มันบ้า' ทว่าแม้จะกำลังแอบด่าในใจแต่ เด็กสาวก็ไปปลุกคนขี้เซาเพื่อช่วยเจ้าหนุ่มหน้าหวานตามที่เขาร้องขอ

   "นี่นาย ตื่น" เริ่มด้วยยุทธการขั้นพื้นฐาน สะกิดบ่า

   ......

   "เฮ้...นาย ตื่น" แผนขั้นที่หนึ่งไม่สำเร็จ แผนที่สองจึงตามมา นั่นคือจากสะกิดเปลี่ยนเป็นเขย่า

   ..........

   "เฮ้ย! แกตื่.../ผัวะ!/โอ๊ย!" กำลังดำเนินแผนการขั้นที่สาม (ตะโกน+ฝ่าเท้าปลุกเกรียน) ก็มีอันต้องยกเลิกภารกิจไปเสีย เนื่องจากมีคนเข้ามาแทรกในสถานการณ์อันพิลึกพิลั่นนี่อีกครั้ง และบุคคลมาใหม่ยังเอาคทาตีหลังเด็กหนุ่มที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทราอย่างแรง จนเขาตื่นเต็มตาร้องออกมาดังลั่นแล้วกระโดดผลุงออกจากหลังของแวงเกิลอย่าง เร็ว

  เบื้อง หน้าของว่าที่ฆาตกร เหยื่อและอัศวินสีส้มคือเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีทองยาวตรงเกือบถึงพื้น ผมหน้าม้าคลอเคลียกับดวงหน้าได้รูป นัยน์ตาคู่กลมโตสีแดงฉานดั่งหยาดโลหิตที่ฉายแววรอบรู้เมื่อสองตอนที่แล้วบัด นี้ส่อแววมีน้ำโหเล็กๆ เด็กสาวที่สร้างความสะดุดใจให้กับคนติดโกโก้คนแรกตอนออกไปเดินตลาดนี่เอง

   "ฉัน อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องค่ะ" เสียงใสดังออกมาอย่างกลบอารมณ์ฉุนไม่มิด...อุตส่าห์หาสถานที่ที่สงบอ่าน หนังสือเจอสักที ทำไมยังมีคนมาตามกวนอยู่ได้นะ...

   "อะ..เอ่อ..." สถานการณ์ช่างพิลึกพิลั่นจนผู้ดูแลโรงเรียนชั่วคราวถึงกับทำอะไรไม่ถูกชั่ว ครู่ ทำไมไม่เห็นสนิทกันง่ายๆแบบสามคนในตอนก่อนหน้าเลยอ่าT^T นี่โรงเรียนของท่านทวดจะต้องมาแตกแยกเพียงเพราะเรื่องแบบนี้หรือ นี่

   "อ้าว... ถึงเวลาอาหารว่างแล้ว" เด็กหนุ่มขี้เซาที่บัดนี้ตื่นเต็มตาแล้วพูดขึ้น เสียงของเขาทำให้ทุกคนหันไปมองและเพิ่งจะสังเกตชัดๆว่าดวงตาของคนคนนี้มีสี อำพันสดใสราวกับสุราชั้นเลิศ แต่คนถูกจ้องกลับไม่สนใจ ซ้ำยังนั่งลงไปกับพื้นบริเวณที่ตนเองเกือบจะโดนฆาตกรรมอย่างไม่รู้เรื่อง สองมือเอื้อมไปปลดเป้ที่หลังก่อนจะหยิบขนมเค้กต่างๆออกมานั่งทานโดยไม่แม้ แต่จะมองคนอื่น

   สถานการณ์พิลึกขึ้นเรื่อยๆ...

   ง่ำ!

  ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน แวงเกิลนั่งข้างเด็กหนุ่มคนนั้นพลางคว้าเค้กอีกชิ้นขึ้นมาทานปานว่านี่คือ ของของเขา

   "หายกันที่นายตกลงมาทับฉัน" หนุ่มหน้าหวานหันไปบอกกับหนุ่มขี้เซาทั้งที่เค้กยังเต็มปาก

   "โอ เค..แม้จะแปลกไปสักหน่อย แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักครับทุกคน ผมชื่อวินเนอร์ เมกาเลอร์ เดอะ แบล็ค เมจิน ออฟ สโนว์แลนด์ มาทานเค้กด้วยกันไหมครับ" ประโยคยาวๆครั้งแรกของเด็กหนุ่มขี้เซาถูกกล่าวออกมา เขากวาดสายตาไปมองคนที่อยู่ล้อมรอบทุกคน และเมื่อได้สบตากับเด็กสาวเจ้าของคทาพิฆาต วินเนอร์ก็ตาเบิกกว้างก่อนจะรีบก้มหน้าลงทันที

   "ถวาย บังคมเจ้าหญิงเวลเฟล่า ไทม์เมอร์" พ่อมดดำแห่งแดนหนาวมีท่าทีสำรวมกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด การกระทำของเขาได้บอกให้อีกสองคนที่อยู่ในวงสนทนาด้วยได้ทราบนามของเด็กสาว ไปด้วย แถมการที่เด็กหนุ่มชุดดำแสดงความเคารพขนาดนั้นก็แปลว่าเธอคนนี้ เวลเฟล่า ไทม์เมอร์ คือเจ้าหญิงแห่งสโนว์แลนด์ชัดๆ

   "ที่ นี่คือเอดินเบิร์ก ไม่ต้องมากพิธีหรอกค่ะ ว่าแต่เวลขอทานเค้กด้วยแล้วกัน ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือแล้ว" เด็กสาวให้ความเป็นกันเองกับวินเนอร์มากขึ้นเมื่อได้ทราบว่ามาจากมาตุภูมิ แดนเดียวกัน ยังไม่พอ เธอยังร่วมวงทานเค้กด้วยหน้าตาเฉย

   "แล้วพวกคุณล่ะคะ มีนามว่าอะไรกันบ้าง?" เวลเฟล่าหันมาถามหนึ่งคนที่กำลังสวาปามเค้กอย่างไม่เกรงใจใคร และอีกหนึ่งคนที่ยังยืนนิ่งแบบงงๆ

   "แวงเกิล แอด ดลอฟ" ตอบทั้งเค้กเต็มปากเช่นเดิม คำพูดของเขาช่วยให้คนที่กำลังเอ๋อมีสติกลับมา

   "เอ้อ...วาเลนเซีย ออเรนจ์ เดอะ วากาบอนด์ ออฟ บารามอส"

   "ถ้าไม่รังเกียจ...มาทานด้วยกันนะคะ"เจ้าหญิงแห่งแดนสโนว์แลนด์ กล่าวเชิญแทนวินเนอร์ ดูเหมือนจะลืมตัวไปว่าตนไม่ใช่เจ้าของเค้ก

   "อืม"เด็กสาวในร่างเด็กหนุ่มสยายรอยยิ้มแล้วเดินไปนั่งร่วมวงทาน เค้กกับบุคคลทั้งสาม

   ... 4 ว. ถือกำเนิด...

......................................................................

ขออนุญาตเปลี่ยนฉายาท่านวินนะครับ เพราะมันจะฟังดูเท่กว่า ฮ่ะๆๆๆ ป.ล. ท่านส้ม...ผมโยนกลับไปเร็วไปไหมนี่ วะฮ่าๆๆๆๆๆ

โยน เร็วว ม๊ากก  T^T วันนี้เจ้ส้มก็ต้องนั่งแต่งนะสิ