ก๊วนนักเรียนป่วน! อลวนโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก!? (บารามอส)

ลำดับตอนที่ #2 : ~[บทนำความอลวน วุ่นวายแสนป่วน และปวดหัว]~

บทนำความอลวนวุ่นวายแสนป่วน และปวดหัว

“หมายความว่าไงนะคะ!!” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความตกใจสุดขีดดังมากจากริมฝีปากอมชมพูของเด็กสาววัย สิบห้าปี เรือนผมยาวสีน้ำตาลอ่อนปล่อยยาวตรงสลวยถึงกลางหลัง นัยน์ตาคู่กลมโตสีเขียวมรกตฉายแววงงสุดชีวิต เมื่อคนเบื้องหน้าที่เป็นถึงทวดของทวดของทวดของทวดของเธอ อยู่ๆก็บอกอะไรสักอย่างที่เธอแทบลมจับ

“ใจเย็นๆ วาเลนเซีย เราน่ะตกใจเวอร์ไปมั้ย” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นปนขบขันแล้วก็รอยยิ้มที่ถูกส่งให้เหลนสาวผู้ ทำสีหน้าปั้นยาก

“... ท่านทวดทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!” เหลนสาวโวยกลับไปอย่างหงุดหงิดหลังจากได้สติ มือบางคว้าแก้วน้ำลวดลายสวยที่ข้างในมีน้ำโกโก้อุ่นๆ แล้วยกดื่มอึกๆ ก่อนจะกลับมาจ้องตากับผู้เป็นถึงท่านทวดต่อ

“ก็แหม... ทวดรู้ว่าเหลนน่ะ เก่งพอที่จะทำหน้าที่เป็นตัวแทนผอ. แทนทวดได้” คนทำหน้าที่เป็นตัวแทนผอ. ได้ส่ายหัวหวืดทันทีทันใด

“ไม่เอา! รู้อย่างนี้ไม่กลับมาก็ดีแล้ว!” เหลนสาวลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แต่โดนเสียงของคนเป็นทวดทักท้วงไว้ก่อน

“วาเลนเซีย ออเรนจ์  The   Vagabond   of   Baramos (นักพเนจรแห่งบารามอส) ฟังทวดก่อนสักนิด” คนถูกเรียกชื่อเต็มยศเม้มริมฝีปากแน่นอย่างช่างใจ กลัวเหลือเกินว่าท่านทวดที่แสนเจ้าเล่ห์จะหว่านล้อมคำพูดอะไรให้เธอหลงเชื่อ อีก สุดท้ายก็นั่งลงเมื่อไม่มีเหตุผลที่ต้องไป (อันที่จริงคือกระเป๋าเงินวางทิ้งไว้ที่ห้อง ถ้าไปตอนนี้ก็ไม่มีเงินอ่ะสิ)

“ฟังก็ได้คะ...”

“เหลนก็รู้ว่าทวดแก่แล้ว อายุมาก” คนพูดก็พูดไป คนฟังก็นั่งจิบโกโก้ กินคุกกี้อย่างไม่ใคร่จะสนใจนักเพราะเรื่องอายงอายุเธอฟังมาจากทวดหลายครั้ง แล้วเวลาจะหาข้ออ้างหนีงานที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก

“ส่วนคณะอาจารย์ก็เหนื่อยแล้วทวดก็อยากให้พวกเขาได้พักผ่อน... เพราะงั้น”

     “เพราะงั้นก็เลยให้หนู ทำหน้าที่ผอ. แทน เพื่อให้ทวดกับคณะอาจารย์ได้เป็นพักร้อนงั้นสินะคะ… ไม่เห็นต้องพูดยาวเลย” เหลนสาว ค้านอย่างไม่สบอารมณ์ อิสระเสรีของเธอจะหมดไปเพราะต้องมาเป็นตัวแทนผอ.เรอะ

ไม่ เอาเด็ดขาด!

“เห็นมั้ย เหลนสาวของทวดเก่งจะตายไป ทำหน้าที่นี้คงไม่ลำบาลเกินแรงหรอกนะ” คนเป็นทวดว่าแล้วยิ้มส่งให้เหลนสาวที่ทำท่าอยากจะเอาหัวโขกกำแพง หัวแรกคือหัวทวดแสนเจ้าเล่ห์ของเธอนั้นแหละ ส่วนหัวที่สองก็หัวเธอที่ดันบ้าจี้หลงเชื่อว่าทวดล้มป่วย ก็เลยมาเยี่ยม ที่ไหนได้

โดนหลอกให้มาเป็นตัวแทนผอ.ซะงั้น!

เซ็ง จิต!

“เอานานะ ช่วยทวดหน่อยเถอะนะ” คนโดนขอให้ช่วยได้แต่ถอนหายใจ... ปีนี้ทวดเธอก็แก่ลงมากหลังจากไม่เจอกันสิบปีเต็ม... สิบปีที่เธอต้องพเนจรร่อนเร่อย่างอิสระเสรีเหมือนดังก้อนเมฆที่ล่องลอยอย่าง อิสระ แต่คราวนี้ก้อนเมฆคงต้องหยุดพักแล้วงั้นเหรอ...   

อาจจะดีก็ได้ละมั้ง

“ก็ได้คะ หนูจะช่วยแล้วกัน” สิ้นเสียงของเธอ มหาปราชญ์เลโมธีหรือก็คือท่านทวดของเธอฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะดีดนิ้วดังเปราะหนึ่งครั้ง เสียงอึกทึกก็ดังแว่วมาจากข้างนอก

มังกร ตัวใหญ่ก็บินถลาเข้ามา เล่นเอากำแพงยอดหอคอยเอดินเบิร์กเกิดเป็นรูกว้างขนาดใหญ่ที่เล่นเอาเธออ้า ปากค้าง แล้วยิ่งตาแทบถลนเมื่อทวดของเธอกับเหล่าคณะอาจารย์ที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ แบกกระเป๋าสัมภาระเดินลุ่มๆ ไปที่มังกร

บทเวทย์สั้นๆ ดังแว่วมาจากริมฝีปากที่ขยับน้อยๆ ของมหาปราชญ์เลโมธี... เกิดสายลมกรรโชกแรงก่อนที่ทั้งมังกรทั้งคนจะหายแวบไปบัดดล

เหลือ ไว้แต่เพียงเด็กสาวที่ยืนตาถลน อ้าปากค้าง เรือนผม เสื้อผ้ายุ่งเหยิงยับเหยิน