คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : It's getting warmer inside
Chapter 2 It's getting warmer inside
‘ เด็กจะดื้อ จะซนก็เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ที่ต้องตามใจไม่ใช่หรือ ’
-Millien-
06.30 น.
ร่างเล็กเจ้าของดวงตาสีดำสนิทและเส้นผมสีเดียวกับดวงตายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงลุกขึ้นนั่งบนเตียงคิงไซส์ ใบหน้าเล็กๆยับย่นด้วยความง่วงงุน เขามักจะตื่นเองอัตโนมัติแม้ไม่มีใครปลุก
สองมือน้อยค่อยๆยกท่อนแขนของอีกคนซึ่งพาดอยู่ที่เอวเขาออก เหลือบมองให้แน่ใจว่าเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์อ่อนซึ่งนอนกอดเขามาทั้งคืนยังคงนอนหลับสนิท จากนั้นค่อยๆยกผ้าห่มหนานุ่มออกจากตัว แล้วย่องลงจากเตียงอย่างไร้เสียงด้วยความชำนาญ ก่อนจากไปไม่ลืมที่จะจัดผ้าห่มให้คนบนเตียงด้วยความเบามือ
เท้าน้อยๆหงิกงอโดยไม่รู้ตัวเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้อง รีบสวมลงบนสลิปเปอร์หมาน้อยขนฟูซึ่งวางอยู่ข้างเตียงทันที ‘มิลเลียน’เป็นคนซื้อให้พร้อมบอกเหตุผลว่าเพราะมันน่ารักเหมือนเขาดี และนั่นทำให้ แค่ใส่รองเท้าก็อุ่นไปทั้งใจ แตะเท้าเบาๆไปยังห้องน้ำที่อยู่ภายในห้อง
ผ้าขนหนูและเสื้อคลุมอาบน้ำถูกจัดเตรียมไว้แล้วและเปลี่ยนใหม่ทุกๆเช้า-เย็นโดยแม่บ้านของที่นี่ เอลหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาแล้วบีบยาสีฟันลงไป ไม่ลืมที่จะทำซ้ำสำหรับอีกแปรงซึ่งวางอยู่คู่กันไว้ให้คนที่ยังไม่ตื่นด้วย มือเรียวแปรงฟันพร้อมกับมองตัวเองในกระจกไปพลาง
เด็กหนุ่มอายุราวๆ 12-13 ปี ผมสีดำสนิทหยักศกเล็กน้อยยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาเรียว หางตาออกจะตกเล็กน้อยเป็นสีดำเช่นเดียวกับดวงตา เขาไม่ชอบดวงตาตัวเองเท่าไหร่นัก เพราะมันเหมือนของ'ผู้หญิงคนนั้น' แต่มิลเลียนมักชมเขาเสมอว่ามีดวงดาวมากมายอยู่ในนั้น เอลยื่นหน้าเข้าไปในกระจก เพ่งดูตัวเองในกระจกอย่างพินิจพิเคราะห์
แม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เคยเข้าใจเลยว่ามันเป็นดวงดาวแบบไหน ผู้หญิงคนนั้นเกลียดดวงตาของเขา เธอบอกว่ามันเหมือนของซากศพ ไร้ชีวิตชีวา แม้จะไม่ชอบใจนัก แต่เขาก็อดเห็นด้วยไม่ได้
สีดำขับให้ผิวขาวอมเหลืองของเขายิ่งดูเหลืองเข้าไปอีก จมูกเชิดๆ ริมฝีปากบาง….
‘ช่างเถอะ’
เอลบ้วนปาก เอาน้ำมาลูบๆผมที่ยุ่งเหยิงให้ดูเป็นทรงมากยิ่งขึ้น จากนั้นถอดชุดนอนนุ่มฟูที่มีฮู้ดและหูสุนัขออกจากตัว เพื่ออาบน้ำ
แน่นอน ว่าชุดแบบนี้ก็เป็นมิลเลียนอีกเช่นกันที่ซื้อให้เขา เมื่อเห็นเอลทำหน้าอิดออด ก็ยอมอ่อนลงให้ทันทีโดยบอกว่าซื้อมาใส่คู่กัน แต่เขาเห็นมิลเลียนใส่ชุดนั้นเพียงแค่ครั้งเดียวจริงๆ จากนั้นชุดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย โชคดีที่เขารู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นจึงถ่ายรูปเก็บไว้เป็นสิบใบ
อาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วสวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ หูพลันได้ยินเสียงในห้องนอน
‘สงสัยมิลเลียนใกล้จะตื่นนอนแล้ว’
ไม่รู้ทำไม แต่หลังจากเอลลุกจากเตียงนอนไม่นาน มิลเลียนมักจะตื่นตามเสมอพร้อมควานมือหาเขา เมื่อไม่เจอใครก็จะตื่นในที่สุด
เอลออกจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำ เมื่อเห็นคนบนเตียงยังหลับตาอยู่แม้มือจะควานหาเขาด้วยความเคยชิน ก็รีบเดินเข้าห้องแต่งตัว หยิบเสื้อเชิ้ตและกางเกงซึ่งแขวนอยู่นอกสุดในตู้เสื้อผ้าแบบบิวท์อินขนาดกินพื้นที่ไปกว่าครึ่งห้องออกมาสวมอย่างรวดเร็ว และเลือกอีกชุดอย่างพิธีพิถันจากอีกฝั่งนึงของตู้ สวมถุงเท้าที่อยู่ในลิ้นชักอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมหยิบอีกคู่ออกมาวางข้างๆชุดที่เลือกไว้ด้วย
ถัดไปเป็นตู้กระจกซึ่งมีนาฬิกามากมายวางเรียงรายอัดแน่นอยู่ในนั้น ซึ่งเอลไม่เคยรู้ราคาของมันเลย หากเขารู้คงจะหูตั้งด้วยความตกใจแน่ เพราะหลายเรือนเป็น limited edition ซึ่งแทบจะหาซื้อไม่ได้แล้วในปัจจุบัน เลือกออกมาเรือนนึงซึ่งคิดว่าเข้ากับเสื้อสีเหลืองครีมของวันนี้มาก เพราะวันนี้เป็นวันจันทร์!
07.00 น.
“เอล”
คุณชายตื่นเต็มตาแล้วก็เรียกหาทันที เอลสาวเท้ายาวกว่าปกติเข้าไปในห้องนอนหลังจากสำรวจตัวเองในกระจกสูงเท่าคนว่าแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว ปากขานรับไปด้วย
“มาแล้วครับ”
เมื่ออยู่ในระยะที่เอื้อมถึง เอวบางก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดของคนที่นั่งอยู่ริมเตียงทันที เขาไม่ได้ขัดขืนทั้งยังเอามือสางผมให้อย่างเป็นธรรมชาติ
“ผมบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าให้ตื่นพร้อมกัน”
ดวงตาสีดำเปล่งประกายด้วยรอยยิ้ม ตอบเสียงอ่อน
“ถ้าตื่นพร้อมกันแล้วใครจะคอยเตรียมชุดให้มิลล่ะ”
“ก็สลับกัน ผมเลือกให้เธอ เธอเลือกให้ผมไง”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้คุณชายตระกูลหลิวจะมาไม่ใช่เหรอ มิลเองก็รอให้เขามา จะปล่อยให้เขารอเหรอ”
มิลเลียนยิ้มๆ ไม่พูดอะไร แต่แอบคิดในใจว่าคนตื่นเต้นน่ะมันคนตรงหน้าเขาต่างหาก กว่าคุณชายหลิวจะมาถึงก็ตอนเย็นนู่น อย่าคิดนะว่าเขาไม่รู้ว่าแอบนับนิ้วรอให้คุณชายหลิวมา แถมยังแอบเตรียมอะไรไว้ก็ไม่รู้เยอะแยะ เขาถามก็ไม่ยอมให้ดู
จะว่าไป ถึงแม้จะยังไม่เห็นหน้า ก็แอบหมั่นไส้นิดๆแล้วแฮะ
จะว่าไป ถึงแม้จะยังไม่เห็นหน้า ก็แอบหมั่นไส้นิดๆแล้วแฮะ
คุณชายของทั้งสองตระกูลมีความคิดตรงกันโดยมิได้นัดหมาย
‘ลูอิส หลิว’ คือชื่อของเขา
คุณชายน้อยแห่งตระกูลหลิว ( Liu ) อันโด่งดังในแผ่นดินใหญ่ ในเอเชียไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลหลิว เช่นเดียวกับตระกูลเลกซ์ซิงตัน ( Lexzington ) ผู้เป็นมหาอำนาจในทวีปตอนบน
ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ได้รับการถ่านทอดมาจากมารดาชาวเอเชียและดวงตาสีเขียวมรกตจากบิดา ความงดงามจากทั้งสองถ่ายทอดมาที่เขาอย่างไม่ขาด ด้วยหน้าตาอันโดดเด่นและมันสมองอันเป็นเลิศ จมูกน้อยๆเชิดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจในตัวเองลึกๆ เขาไม่เคยนึกอิจฉาใครและมักจะมองเด็กคนอื่นในวัยเดียวกันด้วยสาตาที่ใช้มองผู้ด้อยกว่า แต่
หลังจากขึ้นรถลีมูซีนสีดำเรียบหรูที่ทางคฤหาสน์เลกซ์ซิงตันส่งมารับตรงจากสนามบินส่วนตัวของตระกูลหลิว ชายหนุ่มที่ค่อนข้างมีอายุในชุดสูทผู้แนะนำตัวว่าเป็นพ่อบ้านก็เอ่ยปากขึ้นมาอย่างผิดวิสัย
“ตอนคุณผู้หญิงแจ้งมาว่าคุณจะมาร่วมเรียนด้วยคุณชายก็ดีใจมากเลยล่ะครับ โดยเฉพาะคุณชายน้อยที่จะได้ร่วมเรียนเนื้อหาระดับเดียวกับคุณ”
โดยปรกติผู้รับใช้ในตระกูลต่างๆจะถูกอบรมมาเป็นอย่างดีเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่เกิดความผิดพลาดใดๆขณะทำงาน และการไม่เริ่มบทสนทนาก่อนจนกว่าจะนายจะเริ่มเอ่ยปากก็เป็นหนึ่งในคุณสมบัติอันดีของเหล่าพ่อบ้านและแม่บ้าน
ลูอิสกลับไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลย เขาคิดว่าพ่อบ้านตรงหน้าเป็นคนเอาใจใส่มาก คงจะเห็นว่าเขามาด้วยตัวคนเดียว เลยชวนคุยให้เขาคลายกังวลกระมัง
แต่เนื้อความในประโยคที่ออกมากลับทำให้เขาสะกิดใจ
“คุณชายน้อย? ตระกูลเลกซ์ซิงตันไม่ได้มีแค่คุณชายเลกซ์ซิงตันคนเดียวหรอกเหรอครับ”
1 คอมเมนต์ = 1 ล้านกำลังใจ
ฝากฟีดแบคให้เค้าหน่อยนะคะ จะนำไปปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นไปอีกค่ะ
ตัวละครใหม่ปรากฏตัว! คุณชายน้อยลูอิสที่น่ารักตาแป๋วแหวว
ความคิดเห็น