.

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำๆ

บทนำ

'ยัยมาเรีย! ยัยมาเรีย!'
เสียงแหล่มของหญิงสาว ซึ่งเป็นเสียงอันแสนคุ้นเคยที่ฉันไม่อยากจะได้ยินสักเท่าไหร่นักกำลังเรียกฉันที่กำลังนอนถ่างแข้งถ่างขาอยู่บนเตียงผ้าปูสีขาวนุ่มแสนสะบาย
"ห๊าววว~ พี่มาทำอะไรในห้องของฉันซะเช้าไก่ยังไม่ขันแบบนี้เนี่ย"ฉันลุกขึ้นมาหาวยาวๆสักสองถึงสามทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของพี่สาวที่กำลังทำสีหน้าหน่ายๆ
"แหม~ คุณน้องสาวสุดสวยค่ะ! วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะจ้ะ"
"เปิดเทอมวันแรกก็เปิดเทอมวันแรกสิ พี่ก็ตื่นเต้นไม่เข้าท่าเลยเนอะ -..-"ฉันพูดพรางส่ายหัว
"ใครตื่นเต้นกันย้ะยัยน้องสาว หันไปดูนาฬิกาซะก่อนเถอะยัยบ๊อง!"
")-.-) l 9:02 l" ฉันหันไปดูนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะวางของเล็กๆก่อนจะหันไปมองหน้าพี่สาวแล้วยิ้มน้อยๆให้
"ยังจะมายิ้มอะไรอีกยัยบ๊อง!" เสียงแหลมๆตะคอกใส่ฉัน
"อา~~" ฉันพูดเบาๆแบบให้ได้ยินได้เพียงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น แล้วเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่แค่ข้างๆห้องนอนของฉันทันที

9:53
ฉัน(พึ่ง)มาถึงโรงเรียนแต่โชคก็ยังเมตตากรุณาเพราะตายามยามหน้าประตูโรงเรียนแกดันอู้งานหลับคาป้อมซะงั้น 
แต่ก็ดี! ฉันจะได้เข้าไปในโรงเรียนได้ง่ายๆ ไม่ต้องมานั่งเซ็นต์ชงเซ็นต์ชื่ออะไรก็ไม่รู้ (คือขออธิบายว่าโรงเรียนนี้ถ้ามาสายหลังเข้าแถวแล้วต้องเซ็นต์ชื่อในสมุดเซ็นต์ชื่ิอคนมาสายก่อนเข้าด้วย)
จากนั้นฉันก็ค่อยๆเดินย่องๆแอบหลังอาคารโน้นทีอาคารนี้ทีราวกับนินจาฮาโตริกลับชาติมาเกิดใหม่อะไรทำนองนั้นเลยทีเดียว
ตุ๊ป!
ขณะที่ฉันกำลังเดินย่องๆแอบหลังอาคารโน้นทีนี้ทีจู่จู่ ฉันก็ดันไปชนกับเสาร์เข้าอย่างจังจนฉันล้มลงมากองกับพื้น
"โอ้ย! ตรงนี้มีเสาไปด้วยรึไงกันเนี่ย >{}<!" ฉันตะโกนด้วยความเจ็บที่ศีรษะบวกกับปวดที่บั้นท้ายที่ปกติแล้วฉันก็แทบไม่มีอยู่แล้ว(บั้นท้ายเล็กนั่นแหละ >.<)
"เสาบ้านเธอสิยัยเตี้ย!" เสียงทุ้มดังขึ้นหลังจากที่ฉันโวยวายเสียงดัง
"o.o สะเสียงผู้ชาย!" อุ๊!ตายละฉันดันมาชนกับใครเข้ากันละเนี่ยท่านผู้อ่าน
"แล้วเธอนี่ซุ่มซ่ามกว่าพี่ชายฉันซะอีกนะเนี่ย พับผ่าสิให้ตายเถอะคนยิ่งรีบๆ อยู่!" ตาเสียงทุ้มลุกขึ้นแล้วหันมามองฉันที่นั่งกองอยู่กับพื้นด้วยสายตาหน่ายๆ ก่อนจะยื่นมือมาหาฉันทำเหมือนจะให้ฉันจับมือแล้วตานั่นจะเป็นคนดึงฉันขึ้นไป แต่ความจริง
"เอาสร้อยคอฉันที่มือเธอคืนมาได้แล้ว!" เขาตะคอกใส่ฉัน
แหม่จะช่วยดึงฉันขึ้นก่อนก็ไม่ได้ สุภาพบุรุษจริงจริ้ง ให้ตายเุถอะหวังว่าวันหน้าวันหลังฉันคงไม่ได้มาเจอะเจอกับอิตาหมอนี่อีกเล้ยสาธุ
"หนอย~ ช่วยกันหน่อยก็ไม่ได้ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้" ฉันบ่นงึมงำอยู่คนเดียวโดยไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด
"นี่เธอ! ได้ฟังที่คนอื่นเขาพูดมั่งมั้ยเนี่ย" เขาตะคอกใส่ฉันอีกครั้งพรางมองมายังฉันด้วยสายตาน่าสมเพช
"ห้ะ! นายพูดว่าอะไร" ฉันพูดพรางลุกขึ้นปัดก้นที่เปอะไปด้วยฝุ่นแล้วหันหน้าเดินหนี
"อะอ้าว แล้วเธอจะไปไหนมิทราบยัยเตี้ย!" เขาตะโกนพรางนำมือมาดึงแขนข้างขาวฉันไว้ข้างหนึ่งเพื่อให้ฉันหยุด
"โอ้ย! อิตาบ้า! ดึงฉันไว้ทำไมเนี่ย" ฉันหันไปโวยใส่หน้าเขา
"เอาสร้อยคอฉันคืนมา!" เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าเดิม
"สร้อย? สร้อยอะไร?" ฉันถามกลับไป
"ก็สร้อยรูปไม้กางเขนสีเงินที่มือเธอนั่นไง" เขาตอบกลับมาพรางใช้นิ้วชี้มาทางมือข้างซ้ายของฉัน 
ในมือของฉันถ้าฉันจำไม่ผิดฉันจำได้ว่าฉันกำกุญแจบ้านไว้นี่นาแล้วไหงหมอนี่ถึงได้บอกว่าสร้อยของเขามาอยู่ในมือฉันได้กันหว่า
"เอ๋ ในมือฉันมันก็มีแค่กุญแจบ้านที่ฉันขี้เกียจแม้แต่จะเก็บใส่กระเป๋าเท่านั้น นายอย่ามาหาว่้าฉันเป็นพวกลักเล็กขโมยน้อยนะ! >{}<!" ฉันเงยหน้าอันแสนสวยของฉันขึ้นบ่นใส่ตานั่น ก่อนก้มหน้าลงมามองยังมือข้างที่ถือกุญแจบ้านอยู่ แล้วฉันก็ต้องตกใจว่ามีสร้อยคอรูปไม้กางเขนที่เงินแสนน่ากลัวอยู่ในมือฉัน
"O..o! สะ สร้อยไม้กางเขนสีเงิน" สร้อยไม้กางเขนที่นายนั่นว่ามันดันมาอยู่ที่ฉันได้จังได๋กันละหนอ? แต่เรื่องสร้อยไม้กางเขนนี่ช่างมันก่อนเถอะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังรีบไปเรียน
"เอาคืนมาให้ฉันได้แล้ว -..-"
"ฉันคืนอยู่แล้วละย่ะ" ฉันพูดพรางยื่นสร้อยไม้กางเขนแสนน่ากลัวนี่ให้เขาไป
"เฮ้อ~ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอะเจอกับยัยผู้หญิงอย่างเธอด้วยเนี่ย" ตานั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตามด้วยคำบ่น ฉันละอยากจะใช้กระเป๋าใส่หนังสือนี่ฟาดหัวไปสักสองถึงสามทีนะเนี่ย
"เฮอะ! ทำกับฉันอยากเจอกับนายนักนี่"
"ใช่! เธออยากเจอฉันแน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นเธอคงไม่ตั้งใจวิ่งมาชนฉันจนล้มหรอกใช้มั้ยละ" 
แหวะ! อยากจะอวก ฉันอยากเจอนายตายเลยละอิตาบ้า นี่แค่ฉันรีบแถมกำลังแอบอาจารย์อยู่หรอก ชิ!
"-..- ใครอยากเจอนายมิทราบ" ฉันพูดพรางหันหน้าหนีไปอีกทางแล้ววิ่งสุดแรงเกิดไปยังอาคารเรียน