.

ลำดับตอนที่ #3 : .

ยัยลีอาน่าาาาา~! เสียงแหล่มๆดังขึ้นเรียกฉันทำเอาซ้ะฉันที่กำลังเดินเข้ามาในโรงเรีียนสะดุ้งถ้ามีฉาบก็คงเผลอดีฉาบเสียงรั่นโรงเรียนเลยทีเดียว
"นี่ๆ ยัยลีอาน่า" เสียงแหลมๆที่ฉันคุ้นเคยดีกำลังเรียกชื่อฉันจากตรงไหนสักแห่งในโรงเรียน ฉันพยายามกวาดตามองหาไปทั่วสามร้อยหกสิบองศาแต่ก็ไม่ไม่เห็นต้นตอที่มาของเสียงฉันจึงเดินต่อไปโดยไม่มีท่าทีสนใจ แล้วก็อีกครั้ง
"ยัยลีอาน่าาไปไหนเล่า!" เสียงแหลมๆนี่อีกแล้วที่ต้องทำให้ฉันหยุดเดินแล้วมองหาไปทั่วทุกทิศทุกทางทุกมุม
"ยัยลิอาน่าาาาา! ยัยคาสโนวี่เอ๋ย!" ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามและครั้งนี้ไม่ได้มาแค่เสียงเท่านั้นเพราะหลังจากที่เสียงนี้ดังขึ้นก็มีสัมผัสของใครบางคนนำมือมาแตะที่ไหล่ของฉันอย่างแรง
"โอ๊ยยยย! ใครว๊าาา!" ฉันหันไปมองไอต้นตอของเสียงที่เรียกฉันถึงสามรอบและเจ้าของของมือที่บังอาจมาแตะที่ไหล่เสียซ้ะแรงจนไหล่แทบหัก
"ฮึ๊ย! ยัยลีน่า เรียกตั่งนานทำไมไม่เดินมาหาฉันห้ะ!" เสียงแหลมๆตะโกนดังข้างๆหูของฉัน มันทำให้ฉันถึงกับต้องเอามือเรียวของฉันมาอุดหูไว้เลยทีเดียว
"ก็ฉันจะไปตัสรู้กับเธอเหรอว่าเธออยู่ไหนน่ะยัยปลาเอ้ย =.,=" ฉันทำหน้าบู้ใส่ยัยเพื่อนสนิท ที่สนิทกันมาตั่งแต่ม.ต้นแล้วละ
"เหรอจ้ะ ยัยคุณเพื่อน"
"แล้วยัยเกตุแก้วละ?"ฉันถามหาเพื่อนสนิทอีกคนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"เอ้า! ฉันก็นึกว่ายัยนั่นอยู่กับเธอนะเนี่ย" สาวน้อยเสียงแหลมถามด้วยความตกใจพรางเดินไปนั่งลงที่ม้าหินอ่อน
"ยัยนั่นไม่สะบายมั้ง" ฉันตอบโดยที่ยังไม่มีใครถาม
"เอ้อ! แก!" เสียงแหลมเรียกฉันพรางทำตาโต
"อะไรยัยปลา?" ฉันถามกลับด้วยสีหน้าหน่ายๆ พร้อมกับรางสังหรถึงอะไรบางอย่าง
"ได้ข่าวว่าแกไปควงผู้ชายอีกแล้วเหรอยัยคาสโนวี่ o.o?" นั่นไงว่าแล้วรางสังหรของฉันไม่มีพลาดอยู่แล้ว ยัยปลาถามพรางทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็นแบบสุดขีด
"ใครบอกแกมา? (=_=)"
"ก็เห็นเค้าลือกันว้อนเลยแก!"
"ห้ะ! ขนาดนั้นเลย"
"ก็เออน่ะสิ! แถมแกยังถูกโหวดว่าเป็นคาสโนวี่ที่สวย น่ารัก น่าฟัดที่สุดด้วยนะเว้ย!" ยัยปลาทำตาแว้บวับราวกับมีกากเพชรอยู่ข้างในนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นของยัยนั่นเลย
"เห้ย! ไม่จริงม้างงง! ={}=!" ฉันอ้าปากค้างกับคำพูดที่ออกมาจากปากยัยเพื่อนตัวดี
'นี่ๆ คนนั้นใช่มั้ยแกที่ชื่อลีอาน่า ที่เป็นคาสโนวี่อะ' เสียงเด็กสาวกลุ่มหนึ่งกำลังคุยกันหรือไม่ก็นินทาฉันอยู่พรางชี้นิ้วมาทางนี้
'ใช่ๆ นี่แหละยัยที่เป็นคาสโนวี่ จะว่าไปมันก็สวย น่ารัก น่าฟัดอย่างที่เค้าลือกันจริงๆอะเนอะแก'
'เห็นอาทิตย์ที่แล้วเค้าบอกว่ายัยนี่ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้ากันถึงหกรายแล้วด้วยแก'
'แล้วเมื่อวานนะฉันเห็นภาพในเฟตบุ๊คนะแก'
'อ๋อ! ไอภาพนั้นอะนะ' แล้วมันภาพไหนของมันแว้ แล้วฉันไปควงหนุ่มอะไรตอนไหนอย่างไรกันละเนี่ย งงแต้ๆเจ้า =.=?
"เห้นมั้ยละยัยลีน่า! นี่แหละข้าวลือ รั่วไหลไวเร็วปานจรวดเชียว เฮ้ออ~" ยัยปลาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนำมือเรียวๆของยัยนั่นมาแตะที่ไหล่ของฉัน
"โอ้ให้ตายเถอะ ขนมครกตกกระเถน! ฉันอยากร้องไห้! T{}T ฉันเหมือนคาสโนวี่ตรงไหนกัน! โอ้ ชีวิตสาวน้อยแสนบริสุทธิ์ของฉันนนน~! โดนทำลายลงด้วยข่าวลืมที่ไม่มีมูลอะไรเลยเนี่ยนะ" ถึงมันจะมีแบบเป็นภาพเลยก็เถอะนะ
"ไม่เอาน่ายัยเพื่อน แกยังมีฉันกับยัยเกตุแก้วอยู้ด้วยทั้งคนถึงตอนนี้ยัยเกตุแก้วจะไม่อยู่ก็เถอะนะ" ยัยปลาพูดปลอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ขอบใจจ้ะ ยัยเพื่อน"ฉันพูดพรางกอดร่างของยัยเพื่อนเอาไว้แน่น จนคนเดินผ่านไปผ่านมามองมาที่ฉันกับยัยปลาเป็นสายตาเดียวกันหมด
"ยัยลีน่า! ยัยลีน่า!! พอๆ เลิกกอดๆ คนมองกันหมดแล้ว!" ยัยนั่นพูดพรางดันร่างฉันออก
"...^ω^..." ฉันทำหน้ายิ้มๆเหมือนแมวตัวน้อยๆ แล้วยัยปลาก็เอามือมาลูบหัวจนหัวฉันเริ่มฟูขึ้นมานิดหน่อย
"เอ้อ! ยัยเพื่อนวันพุธนี้โรงเรียนจะมีการแข่งขันทักษะด้วยนะแก"
"(. .); แข่งขันอีกแล้วเหรอ?"
"อ้าวไมทำหน้าเบื่อโลกงั้นละยัยเพื่อน? o.o?" ยัยปลาทำหน้างงๆ
"ก็ฉันมักจะโดนบังคับให้แข่งตลอดเลยนินา แกก็รู้ว่าฉันมันเป็นคนที่ขี้เกียจสุดเกินคำบรรยาย"ฉันพูดเสียงเอื่อยพรางทำหน้าบูด
"ถ้าแกโดนบังคับ แกก็ไม่ต้องไปสนใจสิยัยเพื่อนเอ้ย!"ยัยปลาพูดเสียงหน่ายใส่ก่อนจะเอามือมาขยี่หัวฉันจนผมฉันยุ่งกว่าเดิม
"โอ๊ย! แกอ่าา -[]- ผมฉันอุตส่าห์ทำตั่งนานสองนาน"
"นี่ละน้า~ ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายถึงได้ชอบเธอจังเลยยัยเพื่อนเอ้ย!" ยัยปลาหันหน้ามามองหน้าฉันที่กำลังบูดเบี้ยวอยู่ข้างๆ
"แกหมายความว่ายังไง? แล้วตอนนี้เรากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ยฉันงงไปหมดแล้วยัยปลา!" 
"ถ้าแกอยากรู้ แกก็ลองถามผู้ชายคนนั้นสิ ที่กำลังเดินอยู่อะ"ยัยปลาว่าพรางยิ้มน้อยๆแล้วชี้นิ้วไปทางร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังจะเดินไปทางไหนสักแห่งในโรงเรียน 
"เอิ่ม...แก เดี๋ยวนี้โรงเรียนเรานี่เป็นโรงเรียนรวมชายหญิงแล้วเหรอยัยปลา?"ฉันถามพรางทำสีหน้าตกใจ
"เออ นั่นสิ เครื่องแบบก็คล้ายกับของโรงเรียนเราเด๊ะ!" ยัยปลาพูดพร้อมหันหน้ามาจ้องหน้าฉัน
o< ; ลีอาน่า ฟาเรติเนอร์ กรุณามาที่ห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์ตอนนี้ด้วยค่ะ ~
o< ; อีกครั้ง! ลีอาน่า ฟาเรติเนอร์ กรุณามาที่ห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์ตอนนี้ด้วยค่ะ ~ เสียงตามสายของโรงเรียนดังขึ้นพร้อมๆกับประกาศเรียกชื่อของใครคนหนึ่ง
"นี่! ยัยปลาแกว่าชื่อนี้คุ้นๆป้ะ?" ฉันหันไปถามยัยปลา
"โอ๊ย! แกนี่ ยังจะมีหน้ามาถงมาถามว่าคุ้นชื่อมั้ยอีก!"
"O.O"
"เอ้ายังมาทำหน้าอึน มึน ตึ๊บอยู่ได้!" พูกเสร็จยัยปลาก็ดึงแขนฉันไปแล้วพาร่างของฉันวิ่งไปทางห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์

ห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์

"เอิ่ม....ยัยปลาห้องนี้จริงอ่ะ?" ฉันถามด้วยเสียงกล้าๆกลัวๆ
"เอ้า! แกไม่เคยมาหรือไงยัยเพื่อน!" ยัยปลาหันกลับมาตอบด้วยคำเชิงถามมากกว่า
"แล้วจะเอาไงต่อง่ะ เปิดประตูเข้าไปเลยหรือจะรอให้เค้ามาเปิดให้ง่ะ"
"ก็เปิดเข้าไปเลยสิยัยเพื่อน! นี่แกไม่สะบายรึป่าวเนี่ย ฉันรู้สึกว่าแกจะแปลกๆไปตั่งแต่มาถึงหน้าห้องนี่นี่แล้วนะ" ยัยปลาพูดพรางเอามือบางๆมาแตะที่หน้าผากของฉันส่วนอีกข้างก็แตะไปที่หัวของตัวเอง
"ปะ ป่าวฉัน ส.บ.ม.ย.ห. น่า ^.^" ฉันยิ้มกลบความรู้สึกของฉันที่ไม่รู้ทำไมจุจู่ตัวมันก็สั่นแหงกๆปานกำลังดูหนังผีอยู่
"แกจะตัวสั่นทำไมเนี่ยยัยเพื่อน..." ยัยปลาหันหน้ามาถามฉันที่มีอาการสั่นๆด้วยน้ำเสียงยานๆต่ำๆ เปรียบว่าเป็นเสียงผีก็ไม่ปาน
"ฉันรู้สึกว่ารางสังหรของฉันมันพยายามจะบอกอะไรสักอย่างกับฉันอะปลา!"
"ห้ะ! นี่ยัยเพื่อนเอ้ย เกิดสมองสั่งการผิดปกติขึ้นมารึไงเนี่ย!" ยัยปลาพูกจบ ก็เลื่อนมืออีกข้างไปเลื่อนประตูกระจกสีดำทึบเพราะสีของฟิล์มกรองแสง 
แครก~.... เสียงประตูกระตกเลื่อนเปิดออกกว้างพร้อมกับปรากฏร่างของใครบางคน ผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลส่องประกายระยิบระยับราวกับจะดูดกลืนใจของคนมองไปเลยทีเดียว
"อู๊ว~ ลั่น ล๊า~" เสียงยัยปลาร้องออกมาเบาๆแล้วเอามือเรียวๆทั้งสองข้างขึ้นมาปิดที่ปาก
"เอิ่ม...คุณ ลีอาน่า ฟาเรติเนอร์รึป่าวครับ ?" สุดหล่อคนนี้มองไปทางยัยปลาแล้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบๆพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากบางๆของเขา
"ไม่ใช่คนนั่นไอเรน!" เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายอีกคนนึงที่ใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนแบบเดียวกันกับชายหนุ่มหน้าหล่อนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล
"เอ่า! ไอเทเลอย์ถ้าไม่ใช่สุดสวยคนนี้แล้วจะเป็นใครไปได้เล่าไอบ้า!"ชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำทะเลหันกลับไปเถียงชายอีกคนที่กำลังเดินมาที่ประตู
"อะ เอิ่ม~ ยัยคนที่ชื่อว่าลิอาน่า ไม่ใช้ฉันแต่เป็นยัยนั่นตังหากเล่าคะ" ยัยปลาพูดเสียงขัดๆนิดๆ(คงเพราะความหล่อและนัยนฺตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขานั่นหละ)พรางชี้นิ้วมาทางฉันที่กำลังชื่อนิ่งอยู่ข้างๆ
"อะ อ้าวเหรอครับ แหะๆ" หนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลพูดด้วยสีหน้าเขินพรางลูบหัวตัวเองไปด้วย
"ยัยบ๊อง! ยืนรออะไรอยู่ได้ เค้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอกันอยู่ข้างในนะ ชักช้าอยู่ได้ บลาๆๆๆ...." ตานี่หันมาตะคอกใส่ฉันพร้อมๆกับเทศใส่ฉันต่อหน้ายัยปลาซะยาวเลยที่เดียว
"คิกๆ แฟนแกเหรอยัยเพื่อน!" เสียงยัยปลาหัวเราะเบาๆในลำคอใส่ฉัน พร้อบกับประโยคที่ทำให้ฉันอยากจะฆ่ายัยปลาทิ้งเสียตอนนี้เลย - -*
"นายเทศพอรึยังตาบ๊อง -..-" ฉันพูดสวนกลับไปพรางสีหน้าของฉันที่เซ็งโลกเต็มทน 
"งั้นเข้าไปคุยหรือเหทศกันข้างในดีกว่าครับ ผมว่าตรงนี้มันไม่ค่อยจะสะดวกคุยสักเท่าไหร่ ^^" เรน(หนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล)พูดขัดขึ้นคณะที่ฉันกับตาเทเลอย์กำลังทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ
"ว่างั้นแหละค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ พรางเดินเข้าไปในห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์
"ง้าน ฉันไปละนะยัยเพื่อน โชคดีจุ๊บ >3<"ยัยปลาพูดพรางส่งจูบใส่ฉันก่อนจะเดินไปได้3-4ก้าว
"ไปไหนละครับสุดสวย!" เสียงของเรนรั้งยัยปลาที่กำลังเดินดุ่มๆไปเอาไว้
"ค่ะ?" ยัยปลาหันกลับมาตอบ
"ถ้าไม่เสียเวลาอะไรก็มาอยู่เป็นเพื่อนกับเพื่อนของคุณก็ได้นะครับ ^^"ตาเทเลอย์เสริม แล้วก็เป็นไปอย่างที่ฉันคาดยัยปลาเดินมาตามคำชักชวนของตาเทเลอย์และเรนอย่างไม่ขัดขืนใดๆทั้งสิ้น

"น้องลีอาน่าค่ะ น้องมาเป็นประธานในงานการแข่งขันทักษะประจำปีให้หน่อยได้มั้ยคะ" พี่หยุมหยิมประธาณนักเรียนของโรงเรียนของฉันพูดขึ้นขณะเดียวกันยัยปลาเพื่อนสนิทฉันกับตาเรนเพื่อนของตาเทเลอย์นั่งอยู่มุม มุมหนึ่งในห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์ซึ่งตอนนี้ฉันและทุกคนกำลังนั่งสนทนา(ประชุม)กันอย่างหน้าดำคร่ำเครียดแต่สองคนนั้นดันกลับมานั่งสวีทกันจนมดแทบอพยพกันมากินสองคนนี้เลยทีเดียว
"แล้วไอประธานงานการแข่งขันทักษะประจำปีนี่มันต้องทำไนมั่งอะคะพี่หยุมหยิม?" ฉันถามพี่เขากลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ก็ไม่ต้องทำไรมากหรอกยัยบ๊อง แค่ไปกล่าวเปิดงงเปิดงานบนเวทีแล้วก็เดินดูงานนิดๆหน่อยๆเท่านั้นแหละ" เสียงตาเทเลอย์แทรกเข้ามาคั่นระหว่างบทพูดของฉันกับพี่หยุมหยิม
"ก็อย่างที่เทคุงบอกนั่นแหละจ้ะ^^"พี่หยุมหยิมพูดต่อจากเทเลอย์พรางทำหน้ายิ้มๆให้
"งั้นก็ได้คะ" ฉันตอบตกลงไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
"งั้นเอาเป็นว่าปิดการประชุมเพียงเท่านี้นะจ้ะ , จุ๊ฟฟ )-3(-///-)" พูดจบพี่หยุมหยิมก็มากระทับริมฝีปากไว้ที่แก้มของฉัน
"o.o*" ตาเทเลอย์ทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับภาพที่เห็นสักเท่าไหร่นัก จึงทำได้แค่แสดงอาการทางสีหน้าเท่านั้น(แต่จะว่าไปหึงที่พี่หยุมหยิมหอมแก้มฉันหรือหึงที่ฉันโดนหอมกันหว่า???) เอาเป็นว่าอย่าไปสน
"มองไรอิตาบ๊อง!" ฉันหันไปตะคอกใส่ตาเทเลอย์ที่กำลังมองฉันอยู่ด้วยสีหน้าเคืองๆ
"ก็ป่าวนี่! )-,.-)" ตานั่นหันหน้าหนีฉัน แต่ฉันก็ไม่สนไรใดๆทั้งสิ้นจึงเดินออกจากห้องฝ่ายประชาสัมพันธ์ไป