~ *_* ~หนุ่มฮ๊อตสุดเฮี้ยวกับสาวเซี้ยวสุดเฮ้ว~ *-* ~

ลำดับตอนที่ #4 : เวร์ **talk

;;;; เวร์  talk ;;;;

        โธ่ เว้ย วันนี้เป็นวันไรวะ อารมเสียแต่เช้าเลย แบบไม่มีสาเหตุอีกตะหาก เลยทำให้มาโรงเรียนช้าเลย (ปกติจะมาโรงเรียนเร็วน่ะ) โว๊ย เห็นอะไรก็พานหงุดหงิดไปด้วยเลย พอเปิดประตูห้องเข้าไป เลยเต๊ะโต๊ะเข้าให้ตัวนึง

โอ๊ย………………

        เอ๊ะ เสียงใครร้องวะเนี่ย แล้วทำไมซินกับเฟร์สาวน้อยผู้น่ารักทั้ง 2 ทำไมต้องพยุงขึ้นด้วย เห็นหน้าก็ไม่ชัด เพราะไอ้ริวมันบังอยู่ เสียงไม่คุ้นเลยแหะ สงสัยจะเด็กใหม่ ชั่งมันเถอะ แต่เรื่องมันไม่จบน่ะสิก็ไอ้เดย์ อยู่ๆมันก็มาด่าผมซะงั้น และพอมันด่าเสร็จไอ้พอช อยู่ดีๆก็มาบอกว่าคนที่ผมเต๊ะโต๊ะไปโดนคือคนสำคัญ ดอ้ พระเจ้า ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันมีแฟนแล้วหรอเนี่ย ปกติไม่เคยเห็นมันควงคัยเลย แต่อยู่ดีๆมันก็มาต่อยผมจนได้ ผมก็โดนเต็มๆน่ะสิเพราะว่าไม่ได้ตั้งตัว ถ้าผมตั้งตัวทันนะ ไม่ได้แอ้มผมหรอก แล้วยังมีการมาบอกว่าเตรียมรับฝ่าเท้าไอ้พีชเลย (ไอ้ 2 คนนี้เป็นพี่น้องกัน) และยังบอกอีกว่าเธอคนนี้เป็นคนสำคัญของทั้งสอง ผมก็งงรับประทานสิคับ ยังไงเนี่ย ศึกชิงนางรึไง ชักอยากเห็นเธอคนนี้แล้วสิ ผมก็เลยเดินไปดู ผมก็เลยแหวกฝูงเพื่อนที่ล้อมเธอไว้ แล้วก้มลงมองดูเธอ(ตอนนั้นเธอล้มลงอยู่กับพื้น) อ่า พอเห็นเธอผู้นี้หัวใจผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เพียงช่วงรัยัเวลาสั้นๆเธอจะสังเกตเห็นมั้ยน้าวันแก้มผมมันแดงน่ะ ผมรู้สึกถูกใจเธอคนนี้ทันที ก็เธอทั้งน่ารักและก็สวย ตัวเล้กๆ ผมสีน้ำตาลยาวซอย ตาโตๆ จมูกโด่งๆ ปากเรียวเล็กๆสีชมพู แก้มก็สีเดียวกัน เห็นแล้วอยากสัมผัสชะมัด แต่เธอคงมีเจ้าของล้วมั้ง คิดได้อย่างนั้นผมก็เศร้า รู้สึกว่าเธอจะชื่อแพมนี่แหละ (ขนาดชื่อยังน่ารักเลย) เพราะเห็นพวกริว เดย์ ซิน เฟร์ เรียกกัน แต่ยังไม่ได้คุยกันดี ไอ้พีชก็เข้ามาก่อน มันเข้ามาต่อยผมไม่ยั้งเลย มันหมัดหนักจะตาย ผมก็เลยต้านไม่ไหว บวกกับความงงที่อยู่ๆมันก็เข้ามาต่อยผม สุดท้ายมันก้ยอมเลิกเพราะเธอคนนั้นขอร้องให้หยุด แถมร้องไห้อีกตั่งหาก ผมอยากเข้าไปปลอบเธอจัง เธอคงมีความสำคัญต่อพีชมาก เพราะทำให้คนอย่างพีชหยุดได้ ตั้งแต่ผมรู้จัมันมา ใครห้ามก็ไม่ฟัง ขนาดพี่เรย์แฟนมัน (พี่ไอ้ริว) ยังไม่ฟังเลย สุดท้ายผมก็รูจนได้ว่าเธอคือใคร เธอคือน้องสาวและน้องสาวคนเดียวของไอ้พีชและไอ้พอช นั่นเอง ผมล่ะดีใจชะมัด ผมต้องทำความรู้จักกับเธอไวๆซะแล้ว

        แล้วพวกเราก็มาถึงห้องพยาบาลสักที ทำไมระยะทางมันไกลขนาดนี้เนี่ย ชั้นล่างเลย (ขาเจ็บเลยเดินช้า) ตอนนี้คนที่มากับฉันด้วยคือ พี่พีช เวร์ เดย์ ริว เฟร์ ซิน และพอช (ไอ้คนหลังตอนลงมาพี่พีชตะโกนเรียกให้ตามมา) พอเปิดประตูห้องไปปุ๊บก็

“นายพิชญะ มีเรื่องอีกแล้วหรอเนี่ย บ่อยเกินไปแล้วนะเรา อาทิตย์ละ 4 ครั้งเลยหรอ โอ๊ะ ยกโขยงกันมาเลยหรอจ๊ะเนี่ย แล้วนาย รพีพัฒน์ พาใครมาด้วยจ๊ะ”สงสัยจะเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลแน่ๆเลย แต่ อาทิตย์ละ 4 ครั้งเลยหรอ มากไปมั้ง แล้วพี่ฉันก็คงจะเป็นด้วยละมั้งเนี่ย รู้จักกับอาจารย์ดีเหลือเกิน

“เอ่อ นี่น้องสาวผมเองคับ ชื่อพิชญา หรือแพมคับ /หวัดดีค่ะ” นี่มารยาทที่ดี พี่แนะนำตัว น้องก็ไหว้ไป

“เถอะ น่า น้าเค้ก รีบทายาให้ยัยนี่ก่อนเถอะ เขียวแล้วล่ะ” น้าหรอ เวร์นายมีน้าเป็นอาจารย์ห้องพยาบาลหรอเนี่ย

“อาจารย์เค้กเป็นน้าแท้ของนายเวร์เองแหละแพม”เฟร์กะซินกระซิบบอก

“เอ่อ แพมไปนั่งที่เตียงดิ เดี๋ยวให้น้าเค้กทายาให้”เวร์หันมาบอกฉัน

“แล้วเราด้วย เวร์ไปนั่งคอยที่เตียงถัดจากหนูแพมเค้า เดี๋ยวน้าไปทำแผลให้”น้าเค้กห หันมาสั่งเวร์ แล้วก็หันกลับไปหาอุปกรณ์ทำแผล

“อ้อ พวกเธอเข้าห้องเรียนได้แล้วล่ะ ได้เวลาเรียนแล้ว”อาจารย์เค้กยังหันมาสั่งพวกพี่พีชด้วย

“โถ่ อาจารย์คับให้ผมอยู่เฝ้าน้องเถอะนะ ผมเป็นห่วงน้อง”พี่พีชก็เป็นห่วงเกินเหตุ ทำน่าตาน่าสงสารมากเลย

“ไม่มีโถ่ กลับไปเร็วๆ อาจารย์ก็อยู่ด้วยน่า เร็วเข้า”อาจารย์เค้กทำเสียงดุ ทำให้พวกพี่พีชรีบเผ่นออกจากห้องทันที

อาจารย์เค้กที่เตรียมอุปกรณ์ทำแผลเรียบร้อยแล้วเดินมาเตียงของฉันก่อน

“แล้วนี่ ขาไปโดนอะไรมาจ๊ะเนี่ย เขียวเชียว”อาจารย์เคกถามพลางเปิดขวดยา มาทาให้ฉัน

“เอ่อ คือโดนโต๊ะทับน่ะค่ะ”ตอนแรกว่าจะไม่บอก แต่พอพูดออกไป ทาจารย์เค้กรีบหันไปเหล่มองนายเวร์ทันที

“ฝีมือแกใช่มั้ยย หะ เจ้าเวร์”อาจารย์เค้กทำเสียงดุอีกรอบ

“เอ่อ ก็ คับ เวร์ทำเอง ก็ไม่รู่นี่ว่าจะโดนแพมน่ะ”เวร์พูดพร้อมกับก้มหน้างุดๆ เหมือนกับอายอะไรสักอย่างแหละ

“น้าจะไปฟ้อง เจ๊ครีม”

“อย่านะ เดี๋ยวแม่บินกลับมาแย่แน่เลย” เอ สงสัยนายเวร์คนนี้จะกลัวแม่เอามากๆเลยนี่นา

“อ่ะ สาวน้อยเสร็จแล้วจะ เธอนอนอยู่นี่ก่อนก็ได้นะ หายเมื่อไหร่ค่อยไปเรียนต่อ วันแรกไม่เป็นไรหรอก

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”ฉันตอบออกไปอย่างสุภาพ