~ *_* ~หนุ่มฮ๊อตสุดเฮี้ยวกับสาวเซี้ยวสุดเฮ้ว~ *-* ~

ลำดับตอนที่ #3 : คนสำคัญ

............ครืด................

ตึง............โครม.........

“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย”ใครกันเนี่ย เปิดประตูมา ก็เต๊ะโต๊ะมาโดนฉันจนล้มไปเลยเนี่ย

“แพม เป็นไงบ้าง เจ็บรึป่าว ลุกมาก่อนนะ อึบ..” ซินกับเฟร์เอาโต๊ะที่ทับขาของฉันขี้นแล้วช่วยพยุงฉัน เพราะขามันเจ็บ

“เฮ้ย ไอ้เวร์ มรึงเป็นอะไรของมรึงเนี่ย เต๊ะโต๊ะทำซากกก อะไรหะ เห็นมั้ยว่าเพื่อนกรูถูกโต๊ะทับนะ” โอ้ ไอ้เดย์เพื่อนรัก แกออกหน้ามาช่วยฉันหรอเนี่ย ทราบซึ้งในบุญคุณ

“แล้วจะทำไม เพื่อนมรึงนี่ ไม่ใช่เพื่อนกรู ไม่เดือดร้อนว่ะ แล้วก้ไม่ต้องมายุ่งกำลังอารมณ์ไม่ดี”นายนั่นน่ะ ชื่อไรนะ อ๋อเวร์ พูดแบบไม่...เลยนะ ยังไม่หันหน้ามาดูคนที่ได้รับกรรมเลย ไอ้......เอ้ย

“แล้วมรึงก็มาลงกับคนสำคัญของกรูนะ ไอ้เวงเวร์ ”

พลัก...ปึก...

“เฮ้ย ใครก็ได้ไปเอ้าไอ้พอชออกมาดิ เดี๋ยวไอ้เวร์ตายก่อน เร็วๆ”ไอ้เพื่อนเดย์มันสั่งให้เพื่อนในห้องไปเอาไอ้พอชออกมา น้องฉันโหดขนาดเอาไอ้บ้าเวร์ตายเลยหรอเนี่ย

พลัก.....ผัวะ......พลั๊ว

“ไอ้พอชมรึงเป็นไรของมรึงเนี่ย มรึงมาต่อยกูทำ.......อะไร” เวร์พูดขึ้น หลังจากที่พอชเริ่มเบาลง แต่ฉันก็ยังเห็นหน้าไอ้บ้าเวร์ยังไม่ชัดเลยอ่ะ แต่ว่าตอนนี้เหอะ หน้าน่าจะเละน่าดูเลย ถูกหมัดหนักๆของน้องชายของฉันหลายหมัดอยู่

“ก็มรึงทำให้คนสำคัญของกรูต้องเจ็บ มรึงก็ต้องเจ็บด้วย ไอ้เวร์มรึงเตรียมต้อนรับฝ่าเท้าของพีชไว้เลย วันนี้มรึงไม่รอดแน่ เพราะแพมเป็นคนสำคัญของกรูและก็พีช”พอชพูดจบก็เดินกลับห้องของตัวเองไปทันที แต่ก่อนออกไปก็เดินมาดูฉันก่อน แล้วก็สั่งให้ริว ซิน เฟร์ และเดย์พาฉันไปห้องพยาบาล(ต้องยกโขยงไปกันหมด)

“หึ ไหนขอดูหน้าคนสำคัญของไอ้พอชและไอ้พีชหน่อยดิ มันจะหน้าตาอุบาดแค่ไหน เฮ้ยหลบดิ”ไอ้บ้าเวร์ที่อยู่ๆก็อยากเห็นหน้าฉันขึ้นมา ก่อนหน้านี้นะไม่คิดจะหันมามอง และก็พลักเพื่อนที่มุงดูฉันอยู่

“.........................”

“........................”

“........................”

ต่างคนต่างเงียบล่ะซิทีนี้ ฉันมองหน้าเวร์ เวร์มองหน้าฉัน

แต่ฉันว่านะเวร์น่ะโค-ตะ-ระ หล่อเลย โอ้ชายในฝัน (เว่อร์ไปนิสสนึงแล้วนะ) พอๆกับพี่พีชเลย แต่คนละแบบ เวร์น่ะ ตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวบางสีชมพู แก้มก็ชมพูระเรื่อเหมือนผู้หญิงเลย (แต่เวร์แมนแท้ค่า) ผมก็สีน้ำตาล ซอยละต้นคอ รวมๆแล้ว หล่ออ่ะ

“เธอใช่ไหมที่ชื่อแพมน่ะ ที่เป็นคนสำคัญของไอ้พีชและก็ไอ้พอช”เวร์ถามฉัน แต่มองดีๆแก้มของเวร์สีแดงอ่ะ เฮ้อชั่งมันเถอะ สงสันเป็นตั้งแต่กำเนิดแล้วมั้ง

“ใช่ค่ะ/ถ้าใช่แล้วจะทำไมหะ ไอ้เวร์ เดี๋ยวนี้เรียกกรูว่าไอ้แล้วหรอ ไอ้เวร์หา”พี่พีชมาจากไหนก็ไม่รู้อ่ะ อันแรกของฉัน แต่อันที่สองของพี่พีช มายืนเกาะประตูอยู่ได้

“มรึงรู้ตัวรึป่าวว่าวันนี้มรึงจะได้ลงนรกแล้วน่ะ”อ่า รังสีอมหิต แพร่ออกมาแล้ว เวลาพี่พีชโกรธเป็นแบบนี้ทุกที ใครห้ามก็ไม่ฟัง ยกเว้นน้ำตาของฉันเอง 555+ (โรคหลงตัวเองกำเริบอีกแล้ว)

“เผอิญว่าวันนี้กรูไม่ว่างที่จะไปลงนรกอ่ะ ไอ้คุณพี่พีชช่วยลงไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกระผมจะสงเคราะห์ให้” เวร์พูดพร้อมกับเดินไปเผชิญหน้ากับพี่พีช ไม่รู้ซะแล้วว่าเล่นกะใคร

“อ่า ไม่เป็นไร เดี่ยวกรูสั่งลูกน้องไปเคลียธุระขงมรึง ไปบอกพ่อกับแม่มรึงให้ อ้อบอกสาเหตุการตายด้วยว่ามรึง กล้าทำน้องสาวคนเดียวของกรูเจ็บ มรึงตายยยย

ย๊ากก.................ตุบ พลัก ผัวะ  ปึก ตึก   (ช่างสรรหาคำเหลือเกิน)

“พี่พีชหยุดเดี๋ยวนี้นะ พี่พีช”ทำไมพี่พีชน่ากลัวจัง บอกให้หยุดก็ไม่หยุด

“ฮึก ๆๆๆๆ  พี่.ฮึก พี่พีช แพม แพมกลัวพี่พีชแล้วนะ หยุดเถอะ ฮึก แพมกลัว”

กึก.............

เห็นไหมฉันบอกแล้วน้ำตาของฉันทำให้พี่พีชหยุดได้ แต่ก็เหอะ บ้านนี้เป็นอะไรกันก็ไม่รู้ เห็นน้ำตาฉันไม่ได้เลย พอกับพี่พีชชด้วย พอเห็นฉันร้องไห้ที่ไร ทำอะไรไม่ถูกเลย เฮ้อ

“แพม แพมอย่าร้องไห้เลยนะพีชขอโทษ อย่าร้องดิ อน่าร้องโว๊ย ได้ยินมั้ย”

อ๊าก ได้ยินแล้ว จะตะโกนใส่หูทำไมนักหนา

“ไอ้พีช โอ๊ย ก็กรูไม่รู้นี่หว่า ว่านี่อ่ะ น้องมรึง โว้ย วันนี้วันอะไรวะ โดนทั้งพี่ทั้งน้องเลย เพราะเธอคนเดียวเลยรู้มั้ย ยัยตัวแสบเอ๊ย”นายเวร์พูดแล้วก็หันมาทางฉัน อ่า เวร์สุดหล่อของช้าน คิ้ว&ปาก แตกหมดเลย

“นั้นก็จำใส่หัวสมองอันน้อยนิดของมรึงด้วยละกันว่า นี่น่ะน้องสาวกรู”รู้สึกว่าพี่จะย้ำจังนะว่าน้องสาวเนี่ย

“ค้าบ ขอโทษคับคุณพี่ชาย แล้วก็ขอโทษเธอด้วยยัยตัวแสบ ขาเขียวหมดเลยอ่ะ” เฮ้ เวร์ติ๊งต๊องปะเนี่ย เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังteenเลย

“ปะ ไปห้องพยาบาลกันเถอะ เดี๋ยวพีชพาไป มรึงด้วย ไอ้เวร์”พี่พีชพยุงฉันลุกขึ้นแล้วก็หันไปบอกเวร์