~ *_* ~หนุ่มฮ๊อตสุดเฮี้ยวกับสาวเซี้ยวสุดเฮ้ว~ *-* ~

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ2

“นี่ พีชกับน้องพอชสิ เดินจับมือใครมาก็ไม่รู้อ่ะ”

“เอ๋ จิงด้วย นั่นใครกันนะ”

“ยัยนั่นมันเป็นใครน่ะ ทำไมถึงต้องให้พีชจูงมือด้วยนะ”

“อ๊ายยย น้องพอชด้วยน่ะ ทำไมทำอย่างนี้อ่ะ ฉันไม่ยอมนะ”

ตลอดเวลาที่เดินมาทำไมมีแต่คนซุบซิบนินทาตลอดเลยล่ะ ฉันไปทำอะไรผิดรึป่าวเนี่ย

“พี่พีช พอช ทำไมมีแต่คนซุบซิบตลอดทางที่เราเดินมาเลยล่ะ” ฉันถามออกไป เพราะความสงสัยที่เกินขีดจำกัด

“นี่ เทอไม่ต้องไปยุ่งกับคนอื่นหรอกน่า เค้าจะซุบซิบอะไรก็ชั่งเค้าสิ” พี่พีชบอกพรางเอ้ามือมาขยี้ผมฉันอีกด้วย

“ขอโทษค่ะ คุณพี่ชาย น้องสาวคนนี้จะไม่ถามอะไรแล้วก็ได้” เชอะ งอนแล้วนะ ถามนิดถามหน่อยชอบว่ากัน เดี๋ยวปั๊ด กลับบ้านไปจะไปฟ้องคุณป๋าเลย

“พีช พีช มาแล้วหรอ วันนี้มาสายนะเนี่ย” ใครคนนึง วิ่งเข้ามาหาพี่พีช เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักมากๆเลยล่ะ แล้วทำไมเขาต้องวิ่งมาหาพี่พีชล่ะ แต่มองไปมองมาหน้าตาคุ้นๆแหะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

“เอ๊ะ นั่นใช่น้องแพมรึป่าวคะเนี่ย จำพี่เรย์ได้รึป่าวเอ่ย” เรย์ เรย์ เรย์ อ้อ

“พี่เรย์ พี่เรย์เองหรอคะ แพมก็จำพี่เรย์ไม่ได้แล้วนะเนี่ย ไม่ได้เจอกันตั้งนานแนะ พี่สวยขึ้นเยอะเลยนะ” พี่เรย์นี่เอง พี่เรย์คือแฟนพี่พีชเองแหละค่ะ พี่เค้าคบกันมาตั้งแต่ม.ต้น จนถึงปัจจุบัน พี่พีชก็เคยพาไปบ้านตั้งหลายครั้ง แต่ฉันเนี่ยสิ ดันเกือบจำพี่เรย์ พี่สะใภ้สุดน่ารักคนนี้ไม่ได้

“น้องแพมก็ ชมอย่างนี้พี่ก็เขินเลยนะ ว่าแต่พี่เถอะน้องแพมก็น่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะคะ”พี่เรย์พูดพร้อมกับเอามือมาบีบแก้มของฉันเบาๆ

“นี่ รีบขึ้นตึกกันเถอะฟ้ามันครึ้มๆแล้วนะ เดี๋ยวฝนตก” พอชที่เงียบมาตั้งนานพูดขึ้น พรางมองขึ้นฟ้า

“อ่า จิงด้วยรีบไปกันเถอะค่ะ”ฉันพูดพร้อมกับรับลาก(ลากจิงๆนะ)พอชมาด้วย ส่วนพี่พีชน่ะหรอ ก็ไปเดินกับพี่เรย์แล้ว เชอะเจอแฟนแล้วทิ้งน้องสาวที่น่ารักคนนี้ไปเลย ดีนะที่พอชยังไม่มีแฟนไม่งั้นฉันต้องโดนทิ้งอีกแน่นอน

“แพม แพมอยู่ห้อง 2 ปะ”อ่า นี่คือน้องชายสุดที่เลิฟของฉันเอง

“อืม ใช่อยู่ห้อง2 แต่นี่ทำไมอยู่ต่อหน้าคนอื่นถึงเรียกแพมว่าพี่ล่ะ”(ปกติฉันจะเรียกแพมเรียกแทนตัวเองล่ะ)

“ก็...เออน่าพอชจะเรียกอะไรก็ช่างมันเถอะ นู่นไงห้อง2 ห้องกลางน่ะ ห้องริมห้องพอชเอง ส่วนข้างบนห้องพี่พีช”พอชชี้ไปทางห้องกลางและห้องริม (ชั้นนึงมีแค่ 3 ห้อง)

“อยู่ใกล้แค่นี้เองหรอ”ฉันถามพอช

“เออ เห็นอยู่แล้วจะถามทำไมเนี่ย”อะไรอ่ะ ก็แค่ถามเฉยๆ ทำไมต้องว่าด้วยล่ะ เออจำไว้ ทีหลังจะไม่ถามแล้ว

แล้วเรา 2 คนก็เดินมาจนถึงห้องของฉันคือ 5/2

“เข้าห้องไปได้แล้ว นู่นริว เดย์ เฟร์ ซิน ก็มาหมดแล้ว เหลือแต่เธอล่ะมั้งเนี่ย มาช้าคนเดียว พอชไปนะ บาย ตอนเย็นเดี๋ยวมารับ” พอชพูดจบก็เดินเข้าห้องไปเลย เฮ้อวันนี้จะเป็นยังไงน้า

.........ครืด........ (เสียงเปิดประตู)

“เฮ้ แพมมาแล้วโว๊ย ทุกคน” ฉันไม่เข้าใจจิงๆเลย แกจะตะโกนหา....อะไรหะยัยเฟร์

“เฟร์ แพมคิดถึงเฟร์จังเลยอ่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”ฉันเดินไปกอดเพื่อนรักคนนี้ทันทีที่เห็นหน้า

“ตลกแระ เพื่อนรัก ฉันพึ่งเจอแกเมื่อวันอาทิตย์นี้เอง เป็นปลาทองรึป่าว แกเนี่ย ความจำสั้นเหลือเกิน”เฟร์พูดพร้อมส่ายหัวเบาๆ

“สรุปแล้วแกจะคุยกันอยู่ 2 คนใช่ปะ ฉันจะได้ไปไกลๆ”

“เฮ้ อย่างอนดิ แก 2 คนเป็นผู้ชายจิงปะวะเนี่ย ไอ้คุณริวกะไอ้คุณเดย์ ขี้งอนจิง”ฉันพูดพร้อมกับตี้เข้าที่แขนของเพื่อนรักทั้ง 2 คน

“เอ้าๆ ทะเลาะกันอยู่ได้ สรุปว่าพวกแกจะไม่ให้ฉันเห็นหน้ายัยแพมเลยใช่ปะเนี่ย”

“อะไรกันวะ ซิน ทำเป็นน้อยใจไปได้ ฉันก็คิดถึงพวกแกเท่าๆกันหมดนั่นแหละ”ฉันพูดพร้อมกับเดินไปตีหลังยัยซินเบาๆ

.................................................................

เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ

ขอบคุณค่า