คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF: 2North Fourth
หลังจากที่ไอ้อ้วนมันหอบผมกลับบ้านผมก็ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิมผมไม่ได้คิดสั้นหรืออะไรนะ ผมว่าเพราะมันทำให้ผมคิดได้ อุ่นภูมิเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวทำให้ผมวนเวียนศรีษะมากขึ้น สงสัยคงจะป่วยแน่...แต่นึกถึงรสจูบแล้วมันยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจผม ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่เต็มใจ ผมจับรอยฟกช้ำข้างแก้มก่อนจะเค่นยิ้ม เจ็บกายยังไม่เท่าเจ็บใจ คืนนี้ผมยอมรับ ผมไม่สามารถที่จะข่มตานอนได้เลย...
“อื้อ”เช้าที่สดใสของใครบางคนแต่สำหรับมันคงจะหม่นหมองและผมไม่สามารถลุกไปไหนได้ หัวมันหนักอึ้ง เอ้อ สงสัยไข้จะกิน
“นอทลูก ตื่นได้แล้วนะ ”ผม่เรียกผมแล้วล่ะแต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงเลยผมอยู่กับแม่แค่สองคนครับบ้านเราพอมีฐานะเพราะธุรกิจของพ่อที่ปูทางไว้ให้แม่ก่อนจะจากเราไป...ถึงแม้แม่จะเป็น นักธุรกิจก็เถอะแต่เรื่องลูกสำคัญที่สุด
“ครับ”ผมตอบก่อนจะโน้มตัวลงนอนต่อ
“นอทพักนี้ลูกแปลกๆไปมีอะไรบอกแม่ได้นะ”แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ผมอดจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ สายสัมพันธ์ของพ่อแม่มันช่างลึกซึ้ง
“เออ แม่ลืมไป วันนี้แม่ติดธุระด้วย เออ เลื่อนไม่ได้ด้วยสิ เดี๋ยวแม่โทรให้อ้วนมาเฝ้าแทนนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ แม่ นอทอยู่คนเดียวได้”
“ป่วยกายน่ะ อยู่ได้ แต่ป่วยใจจะอยู่ได้หรอ”ผมมองหน้าแม่ผมอย่างแปลกใจ
“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ เรื่องน้องคนนั้นน่ะ ไอ้อ้วนมันมาสปอยด์ให้แม่ฟังแล้วล่ะ”
(นอทซึน)
และแล้วผมก็ต้องมาดูแลคนป่วยโดยไม่เต็มใจฮะ ผมกะฟัดกะเฟียดกับไอ้อ้วนแทบตาย มันให้ผมมาดูแลแทนเพราะมันจะไปเดทกับแฟนมัน โธ่ ไอ้เพื่อนรักเอ่ย จะทำยังไงได้ล่ะ คงต้องปล่อยให้เลยตามเลย
ผมอยู่ที่หน้าบ้านมันแล้วฮะเพิ่งรู้ว่าบ้านมันไม่ได้ไกลจากบ้านผมเท่าไหร่ห่างกันสองซอยผมค่อยๆเดินเข้าไป
บ้านของมันหลังขนาดกลางๆ ข้าวของวางเรียงรายไว้ดูเป็นระเบียบ รูปของมันและผู้หญิงที่คิดว่าคงจะเป็นแม่ของมันวางเรียงกันอย่างสวยงาม ไม่ต่างจากถ้วยรางวัลที่วางอยู่ผมหยุดมองมองถ้วยรางวัล ว่าแล้วทำไมตัวถึงสูงได้สูงดีที่แท้เป็นนักบาสนี่เอง สงสัยจะชอบบาสมากเลยล่ะสิ ผมหอบข้าวของที่เตรียมไว้(ผมไม่ได้เตรียมเองน้า)ก่อนขึ้นบันไดไปยังห้องของมัน ที่ไอ้อ้วนบอกไว้ ผมเคาะประตูตามมารยาทฮะก่อนจะเปิดประตูออกไป มันหลับตานอนอยู่ฮะ ส่งเสียงงัวเงียนิดหน่อย ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยเหงื่อจากพิษไข้ เฮ้อ สงสัยจะแฮงค์ด้วยแหละมั่ง ผมคิดในใจอดคิดไม่ได้กับเรื่องเมื่อคืน ยอมรับว่าเสียใจเหมือนกันที่ทำแบบนั้นแต่ผมก็ตามมันตลอดนะ จนเห็นมันจะโดนรถชนเนี่ยแหละ ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ผมเหลือบมองอีกครั้งก่อนจะสะดุดที่ริมฝีปากแดงซีด ผมอดที่จะจับริมฝีปากตัวเองไม่ได้ โอ๊ย ทำไมมันร้อนวูบขนาดนี้ สัมผัสเมื่อคืนที่ไม่เต็มใจแต่พล้อยตามยังคงวนเวียนหลอกหลอนผมกับการลิ้มรสจูบแรก ....
ไอ้นอทเอ้ย เป็นอะไรของมึงอีกว้า ไหนบอกไม่ชอบมันไง อย่ากลืนน้ำลายตัวเองๆ
“อื้อ…”เสียงไอ้เจ้านอทหล่อฮะ ผมรีบเอามืออังหน้าผากก่อนจะรีบผละออกอย่างเร็ว
“ตัวร้อนจี๋เลย แย่แล้ว”ผมรีบเอาผ้าชุบน้ำอุ่นที่เตรียมไว้วางลงที่หน้าผาก ขึ้นไข้ ต้องเช็ดตัว
“ไอ้อ้วนเอ้ย หาเรื่องให้กุอีก อ๊ากกกกก”ผม ยากจะฆ่ามันจริงนะตอนนี้ ไอ้หมูปีศาจ ผมสาปแช่งมันก่อนจะค่อยปลดกระดุมเสื้อนอนของคนที่นอนอยู่ออก เผยให้เห็นแผงอกกว้างกับกล้ามท้องอ่อนๆตามภาษาคนออกกำลังกายผมหลับตาบี๋ก่อนจะค่อยเช็คตัวให้ มัน ให้ครบทุกส่วน
“อื้ม อื้ม”ผมสัมผัสโดนยอดอกของมันฮะมันครางออกมาไอ้บ้าเอ้ย ผมมองมันในสภาพกึ่งเปลือย เฮ้อดูดีชะมัดผมเช็คตัวมันเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงก่อนจะป้อนยาให้มันสลึมสลือฮะเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร กว่าจะทำให้มันเสร็จก็เกือบเที่ยงผม เฮ้อ หนักเอาเรื่องแฮะดูแลคนป่วย
ผมผลุบนอนข้างเตียงโดยไม่รู้ว่าหมดแรงไปตอนไหน ทำไมตัวผมมันเบาโหยงจังเหมือนมีคนยกผมเลย ผมหลับลงในอ้อมกอดอุ่นนั้น สงสัยคงกำลังฝัน
ผมตื่นมาอีกครั้ง มองดูไอ้นอทที่อยู่บนเตียง มันตัวหายอุ่นแล้ว อ่า แต่ทำไมผมถึงมานอนบนเตียงมันได้ ผมลุกไปก่อนจะจัดการอาหารอ่อนๆให้มัน
“เอ นอท เฮ้ย นอท”ผมเรียกมัน เรียกไม่ถูกเหมือนกันสถานการณ์มันช่างอึดอัด มันลืมตามองผมนิ่งฮะ ดวงตามันยังซ่อนความวูบไหวไว้ ผมค่อยประคองมันลุกให้เรียบร้อย
“กินข้าวก่อนนะ แล้วกินยา”
“……….”มันเงียบฮะ มันมองผมอย่างไม่วางสายตาก่อนจะยอมอ้าปากให้ผมป้อนข้าวให้ ผมสังเกตว่าดวงตามันยังเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำตา
“เอ นอทกินยานะ”ผมพูดเสียงเบาบนลูกอ้อนนิดๆ ที่ผมแล้วได้ผล
“………”
“นอทกินยาน้า”ผมใช้ลูกอ้อนแล้วนะ เอาหัวถูมันเบาๆ ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมอีกรอบเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจนกระทั่ง มันจับแก้มผมแน่น ก่อนเราทั้งสองจะสบตากัน ดวงตามันยังคงคลอดด้วยน้ำตาที่ทำให้ผมวูบไหวมันค่อยๆเคลื่อนมาใกล้ผมหมายจะประทับจูบ ผมหลับตาเตรียมรอรับแต่ น้ำหนักจากปากหนาดันลงที่หน้าผากของผมแทนมันช่างแผ่วเบา สงสัยผมต้องเริ่มยอมรับแลวล่ะว่าใจเต้นกับมันจริงๆ
“นอท พอเถอะ เราขอบคุณมาก ขอบคุณจริง อะ อย่าทำแบบนี้ ได้มั้ย รู้มั้ยว่ามันเจ็บ”ผมจุกแน่นจนพูดไม่ออก คงจะตอนนั้นมันคงจะรู้สึกเหมือนผมตอนนี้
“ขอบคุณที่สอนให้รู้จักคำความรัก ขอบคุณจริง ต่อไปนี้เราขอหัวใจเราคืนเถอะนะ เราสัญญาว่าจะเข้มแข็ง”เหมือนมีหินทุ่มเข้าตัวอย่างแรงมันจุกจนแน่น
“ถ้าไม่เป็นห่วงก็คงจะไม่มาหรอก เชิญนอนตายอยู่ที่นี่เลยแล้วกัน!!!!”ผมตะคอดเสียงดังจนหน้าแดงก่อนจะปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นมานาน ผมปาผ้าที่เตรียมไว้ก่อนวิ่งออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกข้างหลัง
ครั้งแรกที่รู้สึกเจ็บจริงๆ อย่างนี้ความรู้สึกอย่างนี้….
เค้าเรียกว่ารักแล้วใช่มั้ย....
ใครก็ได้ช่วยตอบที....
ผมนั่งนิ่งปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา….
คงไม่ต่างจากคนอีกฝั่งที่ยังคงนอนร้องไห้เช่นกัน...
ทั้งหมดเกิดความเจ็บปวดที่ก่อเกิดเป็นความรัก....
ความรักมันช่างหอมหวานและเจ็บปวด…
(The End….Or TBC)
จะจบหรือจะต่อดีล่ะฮับมาเม้นกันหน่อยน้าา........T^T สงสารลูกนอททั้งสองเลย
ความคิดเห็น