คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF: 2North Second
แรงสะกิดจากข้างหลังผมทำให้ผมหลุดจากมโนภาพในอดีตมันมาหลอกหลอนผมอีกแล้ว ตามติดผมทุกวันตั้งแต่วันนั้นมาเกือบจะสองเดือนแล้วที่ไอ้นอทหล่อ(ตั้งฉายาตามมันบอกจะได้ไม่งง)ก็ตามป้อผมมาตลอด ทั้งแมสเสจ แล้วก็แนวร่วมของมันที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันเป็นเพื่อนกับเจ้านอทหล่อ ไอ้อ้วนเกรียนเพื่อนผมเอง วันนี้ผมตัดสินใจแล้วล่ะ ต้องทำให้เด็ดขาดสักทีกูไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมหยิบไอโฟนก่อนจะโทรออกไปยังเบอร์ที่คอยตอแยโทรมาทุกวี่ทุกวันส่งแมสเสจทุกชั่วโมง ไอ้อ้วนมันบอกว่า ไอ้นอทหล่อเนี่ยมันฮ๊อตน่าดูเลยนะ สาวรุมจีบตรึมแล้วจะมาตอแยอะไรกับตูว่ะ ตูมีดีตรงไหนเนี่ย
“ฮัลโหลครับ ว่าไง นอทซึน”เสียงหล่อของมันกรอกออกมาให้ผมได้ยิน
“เอ่อ คือว่าวันนี้นอทว่างรึเปล่า ออกมาคุยกันหน่อยได้มั้ย”ผมนัดแนะสถานที่เรียบร้อย
“งั้นเจอกันนะ บาย”
…
…
…
North หล่อ Part
ผมรีบเดินออกจากบ้านเมื่อได้รับโทรศัพท์ของนอทซึนใช่ครับผมปิ๊งผมแอบรักเจ้านี่ตั้งนานแล้ว ถึงแม้จะไม่น่ารัก หรือ สวยเหมือนผู้หญิงที่เคยคบมาแต่ก็เป็นคนที่ผมแอบหลงรัก ผมโทรป้อมัน จีบมัน ติดตามมันมาตั้งแต่วันนั้น หลายคนอาจจะคิดว่าผมโรคจิตรึเปล่า ยอมรับครับว่าอาจจะมีบ้างแต่ก็นะ หวังว่าทุกคนต้องเข้าใจ ผมรีบเดินลงจาก รถโดยสารไปยังร้านกาแฟชื่อดังที่เจ้านอทซึนนัดผมไว้ วันนี้ผมมองไปม่ค่อยเห็นเท่าไหร่หรอก ผมไม่ได้ใส่แว่นมา เลยอาศัยคอนแทคเลนซ์ มาช่วยคงยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่
“นอท สวัสดี”ผมเรียกร่างโปร่งที่นั่งรออยู่
“อ่า มาแล้วหรอ นายนั่งก่อนสิ สั่งอะไรมั้ย”มันมองผมแบบ งง ครับ สงสัยจะไม่เคยเห็นผมถอดแว่นผมยิ้มก่อนจะนั่งเก้าอี้ที่อยู่ด้านตรงข้าม
“อ่านอทมีเรื่องอะไรจะบอกเราหรอ”ผมถามมันที่กำลังจัดการ เฟบเป้กรีนทีที่ผมสั่งให้มันอย่างรู้ใจให้ มันชะงักนิดนึงก่อนจะหันมาพินิศใบหน้าของผม
“วันนี้นายไม่ใส่แว่นหรอ”
“อ๋อ พอดีวันนี้รีบเลยใส่แค่คอนแทคเลนซ์มา”ผมพูดพลางจัดการกับเค้กที่อยู่ตรงหน้า ผมเชื่อล่ะ เวลาสองเดือน นอทคงจะมีใจให้ผมไม่น้อย ฝีมือระดับกับเราซะอย่าง มันยิ้มให้ผมครับ ยิ้มแบบน่ารักตามประสาแต่ทำไม ผมสังหารถึงอะไรบางอย่าง ผมเลยถือวิสาสะจับมือมันนิดหน่อย มั้นเงียบไปสักพัก มันไม่ดึงออกเหมือนทุกครั้งแต่กลับพูดอะไรบางอย่าง...
....
....
...
“นอทเราว่า นายเลิกทำแบบนี้เถอะ เราขอร้อง ปล่อยเราเถอะ ยังไงเราก็ชอบนายไม่ได้หรอก”ผมนั่งนิ่งมันจุกจนทำอะไรไม่ได้เลยร่างกายแข็งทื่อ
“นะ นอท...”มันยิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไป หยดน้ำใสเริ่มคลออยู่ที่กระบอกตาสงสัยจะเป็นเพราะว่าผมมันแพ้คอนแทคเลนซ์รึเปล่า สองเดือนที่ผ่านมามันคงจะศูนย์เปล่าแล้วสินะ ผมยิ้มยอมรับก่อนจะเดินออกไป....
ผมคงทำได้แค่นี้จริงๆ...
หัวใจมันเจ็บลึก...สุดๆเลยล่ะ
ความคิดเห็น