รักสุดใจของยัยแว่นสุดเซอร์

ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันอีกแระ - -"

'เฮ้อ ! วันนี้ซวยแต่เช้าเลย น่าปวดหัวชะมัด'  แต่พอเมื่อฉันเปิดประตูห้องเรียน ฉันก็ต้องปวดหัวเพิ่มอีกเป็น2เท่า
"นี่ น้ำตาล  เธอโดนนร.ชาย ร.ร.ประกาชัย เรียกว่า "ยัยแว่นผมเปีย" เหรอ ฮิฮิฮิ" แอนนาเพื่อนของฉันพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ
'อะไรกัน ทำไมข่าวมาไวจัง'
"แต่ผู้ชายที่พูดกับน้ำตาลน๊า  ดูดีมากๆเลยแหละ" เพื่อนของแอนนาพูดขึ้น
"ต๊าย ! จริงเหรอน้ำตาล" แอนนาหันมาถามฉัน
"ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน ! หมอนั่นลามกจะตาย อย่าไปยุ่งด้วยเลย!! " ฉันพูดพร้อมกับหยิบเข็มและด้ายจากกระเป๋าออกมาเพื่อเย็บซิบที่แตกไปพลางๆก่อน
"แต่ฉันว่า....เค้าออกจะหล่อ" เพื่อนของแอนนาพูดขึ้นอย่างฝันๆ
"อยากเห็นจัง จะหลอจริงรึเปล่านะ  แต่ถึงเค้าจะคุยกับเธอ เค้าคงไม่สนเธอหรอกน้ำตาล ดูสิ! แว่นเชยๆนั่น เมื่อไหร่จะเปลี่ยนเป็นแบบน่ารักๆซะทีนะ หรือเป็นคอนแทคเลนส์ก็ได้  แต่เอ๊ะ! ของเชยๆแบบนี้ก็เหมาะกับเธอดีนะ ฮิฮิฮิ"
'หนอย! เนี่ยนะ ที่เพื่อนเค้าจะพูดให้กันน่ะ ยัยบ้า'
"เออใช่ น้ำตาล เดี๋ยวฉันขอยืมอังกฤษลอกหน่อยสิ ได้ใช่ไหมล่ะ ก็เราเป็เพื่อนกันนี่นา ฮิฮิ" ยัยแอนนามาขอลอกการบ้านฉันอีกแล้ว
'มีที่ไหนกัน มาพูดว่า "เราเป็นเพื่อนกัน" ตอนที่เธอได้ประโยชน์คนเดียวน่ะ โอ๊ย! เก็บกดเป็นบ้าเลยยยย'

พอเลิกเรียน ฉัน แอนนา และเพื่อนๆ กำลังเดินออกจากร.ร.ด้วยกัน แต่... เอ๊ะ! ฉันต้องหยุดเดินแล้ว
"นี่! หยุดเดินทำไม ไม่บอกสักคำล่ะยะ" เสียงของแอนนาดังมาจากข้างหลังฉัน
"ว๊าย! นั่นไงผู้ชายที่คุยกับน้ำตาลเมื่อเช้า" พวกของแอนนากรี๊ดกร๊าดกันใหญ่หลังจากที่เห็น อีตา 3 คนนั่น (ใครก็ได้ เอาน้ำมนต์มารดพวกนี้ที - -a)
เนื่องจากภาพเหตุการณืเมื่อเช้ายังอยู่ในหน่วยความจำของฉันเป็นอย่างดี  ฉันจึงตัดสินใจทำเป็นมองไม่เห็น และแกล้งเดินผ่านไป แต่ โป๊ก!!! โอ๊ย เจ็บๆๆ
"เธอไม่ต้องแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเลย คนเค้าอุตส่าห์เอาหนังสือมาคืนให้แท้ๆเชียว" นายคอป พูดหลางเอาหนังสือเคาะลงบนหัวของฉันอีกหลายที
"โอ๊ย!! เจ็บนะ! " ฉันเอามือปิดหัว พลางมองนายคอปอย่างค้อนๆ
"อ่ะ! นี่ หนังสือ" นายคอปยื่นหนังสือมาให้ฉัน
"ขะ...ขอบใจ"  ฉันยื่นมือจะไปรับหนังสือ แต่นายคอปเอาหนังสือหนีไปอีกด้านซะก่อน
"อะไรอีกล่ะ!!! " ฉันพูดอย่างเหลืออด
"ต้องพูดว่า ขอบคุณ สิ" 
'เชอะ อะไรกันนักกันหนา'
"ขอบคุณที่มีพระมหากรุณาธิคุณที่นำหนังสือมาคืนให้นะคะ" ฉันพูดอย่างประชดประชัน พร้อมกับยิ้มหวานแบบแม่มด
"แหม! ขอโทษนะคะ เพื่อนฉันเป็นคนไร้มารยาทอย่างนี้แหละค่ะ อย่าไปถือสาเลยนะคะ" ยัยแอนนา (เสนอหน้า) มาอีกแล้ว
"แต่ยัยแว่น ก็มีเพื่อนน่ารักๆเยอะเหมือนกันนี่" นายเต็ง (กิ้งก่า) พูดขึ้น
"เอางี้ไหมคะ พรุ่งนี้เรามาจัดปาร์ตี้จับคู่กัน" แอนนาเสนอความคิดเห็นที่ชาญฉลาดที่สุดเท่าที่สมองของเธอจะคิดได้ในตอนนั้น
"อืมก็ดีเหมือนกัน คลายเครียด" นายกอล์ฟคนที่เงียบที่สุดในกลุ่มของนายคอปพูดขึ้น
"ถ้ามีคนแปลกๆไปด้วยฉันก็จะไป" นายคอปพูดพลางเหล่มาทางฉัน
"งั้นให้ยัยแว่นเป็นคนประสานงานละกัน" นี่ นายเต็ง นายอย่าพูดเองเออเองสิ
"หะ....หา อะไรนะ! "
"ฉันจะเอ็นคนจัดการเองค่ะ" ดีที่แอนนาออกมารับงานนี้แทนฉัน
"งั้นฉันก็ไม่ต้องไปแล้วใช่ไหมล่ะ ^^ "
"น้ำตาล เธอน่ะต้องไปกับฉันด้วย" เธอคิดจะทำอะไรน่ะแอนนา ><
"ช่ายๆ ถ้ายัยแว่นไม่ไป งานก็ไม่สนุกสิ ฮ่าฮ่าฮ่า" นายเต็งพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง (ฉันละอยากเสกหนังควายเข้าท้องตานี่จัง)
'แงๆ ฉันไม่อยากไป TT'

วันรุ่งขึ้น ฉันมาร.ร.พร้อมกับสมองที่โล่งปลอดโปร่ง โปร่งมากกกก โปร่งแบบไม่มีความรู้อยู่เลย
'นี่ฉันคิดเรื่องปาร์ตี้บ้าๆนั่น มากไปรึเปล่านะ'
ในขณะที่ฉันกำลังสลัดความคิดบ้าๆนี้ออกจากหัวก็มีกระดาษโยนมาที่โต๊ะของฉัน
'ของแอนนานี่ เขียนว่าอะไรนะ'
'6โมงเย็น เจอกันที่ร้านโรสแมรี่นะ' นี่ฉันต้องไปจริงๆเหรอเนี่ย เอ~ แต่ถ้าไปฉันใส่ชุดนร.ไปฉันอาจจะไม่ต้องไปปาร์ตี้นั่นก็ได้ เพราะร้านแบบนี้เค้าไม่ให้นร.เข้า ^o^ อิอิ ฉันนี่ฉลาดจัง

"นี่ ! น้ำตาล ทำไมเธอไม่หาชุดที่มันดีกว่านี้ล่ะ" แอนนาพูดหลังจากที่เห็นสภาพชุดของฉันแล้ว
"ก็มัน...กระทันหันนี่"
"อ้าว! มีปัญหาอะไรกันล่ะ" พวก 3 คนนั่น มาพอดีเลย
"ก็ดู ยัยน้ำตาลสิคะ ดันใส่ชุดนร.มา" แอนนาพูดพร้อมกับไปยืนข้างๆนายคอป
"อืม....ม ชุดนร.แบบนี้ร้านคอฟฟี่ชอปยังไม่ให้เข้าเลยนะ" นายกอล์ฟพูดขึ้น
"งั้น ฉันกลับก่อนนะ ฉันไม่ไปแล้ว" เย้ๆ กลับบ้านๆๆ ^^/
อยู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนมาจับมือฉัน พอฉันหันไปมอง ง่า! นายคอป มาจับมือช้านทามมาย  ><
"ปล่อยนะ ! ตาบ้ากาม" ฉันพยามยามสะบัดมือให้หลุด
"ตามมา เหอะน่า" นายคอปพาฉันเดินไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่หน้าร้านขายเสื้อผ้า
นายคอปปล่อยมือฉันแล้ว เรา 2 คนค่อยๆเดินเข้าไปในร้าน
"สนใจ เสื้อตัวไหนคะ" พนักงานในร้านเดินเข้ามาถาม ดูๆแล้วเสื้อผ้าร้านนี้ค่อนข้างมีราคาแพงซะด้วย
"ช่วยเลือกเสื้อผ้า ที่เหมาะกับเธอคนนี้หน่อยนะครับ" นายคอปบอกกับพนักงานพร้อมกับชี้มาทางฉัน
"งั้น ตามมาทางนี้หน่อยนะคะ" พนักงานหญิงพาฉันเดินเข้าไปด้านในของร้าน
ภายในร้านมีเสื้อผ้ามากมาย แต่ละชุดสวยๆทั้งนั้น ฉันโดนวัดสัดส่วน แล้วพนักงานก็หยิบชุดมาให้ฉัน 1 ชุด
มันเป็นชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนยาวพอดีเข่า พอใส่แล้วทำให้ฉันดูเป็นสาวหวานมากขึ้น พร้อมกับผมของฉันที่ถูกปล่อยให้ยาวพอดีบ่า พนักงานอีกคนนำรองเท้าคัตชูส้นเตี้ยสีชมพูอ่อนเข้ากับชุดมาให้ฉันใส่
เมื่อฉันถูกพนักงานช่วยแต่งตัวจนเสร็จ ฉันก็เดินไปส่องกระจกบานใหญ่ข้างๆ ภาพที่ฉันเห็นคือ.....คือ....ใครหว่า มองไม่เห็น.....อ่ะ ลืมใส่แว่น พอฉันใส่แว่นก็เห็นตัวฉันเองที่กำลังใส่ชุดสีหวานและรองเท้าเข้าชุดกัน
หลังจากนั้น พนักงานก็มาฉันเดินออกมาหน้าร้าน ซึ่งตอนนี้นายคอปกำลังนั่งรออยู่บนโซฟาของร้าน พอนายคอปเงยหน้าขึ้นมองฉันก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
"นี่! จะมองฉันอีกนานไหม เราจะไปกันได้รึยัง" ฉันพูดขึ้นแก้เขินหลังจากที่โดนนายคอปจ้องแบบไม่วางตา
"นายๆๆๆ " ฉันเอามือไปสะกิดนายคอปอีก
นายคอปสะดุ้งเล็กน้อย แล้วยืนขึ้น เขาเดินไปจ่ายเงินกับพนักงาน แล้วเรา 2 คนก็เดินออกจากร้านด้วยกัน

เรากลับไปที่ร้านโรสแมรี่ ซึ่งตอนนี้แอนนา เต็งหนึ่ง กอล์ฟ ไปนั่งกันอยู่ที่โต๊ะแล้ว
"มาแล้ว ^^" นายคอปพูดเสียงสดใส
"มาช้าจัง ไปไหนมาอ่ะ โห ยัยแว่นไปเปลี่ยนชุดมาแล้วเหรอ ดูดีขึ้นนะ แต่ยังคงสภาพความจืดไม่เปลี่ยนเลย ฮ่าฮ่าฮ่า" นายเต็งหัวเราะพร้อมกับแอนนา บนโต๊ะมีฉัน นายคอป และนายกอล์ฟเท่านั้นที่ไม่ได้ร่วมหัวเราะด้วย
'ทำไงดีนะ ฉันถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ นั่น! สปายนี่นา กินแล้วแกล้งทำเป็นเมาดีกว่าจะได้กลับไวๆ'
ฉันรีบกระดกสปายเข้าไปอึกใหญ่
"โห! ยัยแว่นดื่มเก่งเหมือนกันนี่" นายเต็งพูดขึ้นหลังจากที่เห็นฉันกระดกสปายไปหลายอึกใหญ่
ฉันมองหน้านายเต็งอย่างเหลืออด ในมือฉันถือแก้วสปายไว้ แต่อยู่ๆมือของแอนนาก็มาปัดแก้วของฉันเฉยเลย ทำให้สปายหกใส่ชุดของฉัน
"ตายแล้ว เธอนี่ไม่ระวังเลยนะ ดูสิ ชุดนี้คอปเค้าอุตส่าซื้อให้นะ" แอนนาทำเป็นพูดเสียงเล็กเสียงน้อย
'ก็เธอมาปัดมือฉันทำไมล่ะ?'
"ดูดิ รอยเป็นรูปหัวใจด้วย ตลกดีจัง ฮ่าฮ่าฮ่า" นายเต็งและแอนนาเริ่มหัวเราะเยาะฉัน
"เฮ้ย พอได้แล้วไอ้เต็ง แกไปหัวเราะน้ำตาลแบบนั้นได้ไง" กอล์ฟมาช่วยห้ามนายเต็งไว้
"ฮ่าฮ่าฮ่า..." แต่เสียงหัวเราะก็ยังคงดำเนินต่อไป
ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ
"ฉันกลับก่อนนะ" ฉันลุกขึ้นยืนพร้อมกลับจะเดินออกนอกร้าน
"รอเดี๋ยว น้ำตาล" นายคอป เดินตามฉันมาติดๆ
"นายจะตามฉันมาทำไม!! " ฉันหยุดเดินแล้วหันไปพูดกับนายคอป
"เราไปที่อื่นกันเถอะนะ ถ้าเธอไม่ชอบที่นี่" นายคอปพูดพร้อมกับจูงมือฉันไป
นายคอปพาฉันเดินจนมาหยุดที่สวนสาธารณะ และนั่งลงที่ม้าหินอ่อนริมสระน้ำ ฉันค่อยๆนั่งลงข้างๆเค้า และมองไปที่ผิวน้ำอย่างเซ็งๆ
"เพื่อนเธอที่ชื่อ "แอนนา" เค้าชอบแกล้งเธอเสมอเลยเหรอ" อยู่ๆนายคอปก็ถามฉันขึ้นมา
"ก็....อืม ถามทำไม นายชอบเค้ารึไง" ฉันหันไปถามนายคอป
"เปล่า....นี่ๆ เธอดูนี่ดีกว่า"
"อะไรเหรอ" ฉันมองตามมือที่คอปชี้ไป  ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังตกล่ะ
"สวยไหม" นายคอปถามฉัน
"อืม"
เย็นนั้นเรา 2 คนนั่งดูพระอาทิตย์ตก และพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆมากมาย
"หิวน้ำไหมเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้" นายคอปลุกขึ้นยืนแล้วถามฉัน
"อืม"
สักพักนายคอปก็ยื่นถุงใส่น้ำอัดลมกระป๋องมาให้ฉัน
"อีกกระป๋องนึงเป็นเบียร์นะ อย่ากินผิดล่ะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน"
อยู่ๆฉันก็รู้สึกหูอื้อ และไม่ทันได้ฟังว่านายคอปพูดอะไร ฉันหยิบกระป๋องจากในถุงแล้วเปิดกระป๋องยกกระดกทันที
'เอ~ ทำไมรสชาติมันแปลกๆ รสรูทเบียร์เหรอ'
ฉันค่อยๆกินจนหมดไปค่อนกระป๋อง  อยู่ๆฉันก็รู้สึกตาลาย ยังไงชอบกล
"มาแล้ว~ " นายคอปมานั่งข้างๆฉัน
"มา...แล้ว...เหรอ....เอิ๊ก" ฉันหันไปถามเค้าอย่างเบลอๆ
"ทำไมดูแปลกๆไป เฮ้! เธอกินเบียร์เข้าไปนี่นา" นายคอปพูดขึ้นและเหลือบไปเห็นกระป๋องเบียร์ในมือฉันเข้า
"แหวะ! อ้วก!" แล้วฉันก็รู้สึกว่ากำลังจะหลับไป
"เหวอ! เธออ้วกใส่เสื้อฉันเหรอเนี่ย เฮ้! เธอๆ น้ำตาลๆๆ อย่าเพิ่งหลับสิ"