[SF EXO] .... x Baek •Black lover •

ลำดับตอนที่ #1 : Black lover : 1 40%

Black lover 1

“อะ...อ..อ๊า”

           เสียงครวญครางระงมคลุกเคล้าไปกับเสียงฟ้าร้อง จนไม่อาจแยกได้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร นี่คือจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตใหม่ของใครบางคน ใช่ เริ่มต้นจากการพูดคุย จากนนั้นก็จบลงที่เตียง หลายคนอาจมองว่าเป็นการกระทำที่ผิดศีลธรรมแต่จะทำไงได้เพื่อปากท้องของครอบครัวผมก็ควรจะทำมัน ผมบยอนแบคฮยอน เด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงในครอบครัวที่ยากจน ผมควรจะดีใจที่พวกเขาเก็บผมมาเลี้ยงให้ผมได้มีชีวิตอยู่อยู่ทุกวันแม้จะต้องลำบากกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันแต่อย่างน้อย...ผมก็มีครอบครัว....

ผมไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับใครโดยเฉพาะกับพวกเขาไม่สมควรจะมารับในความเลวของผม แต่ยังไงหน้าที่ก็คือหน้าที่แม้กลางคืนจะต้องทำงาน...แต่กลางวันผมก็ต้องเรียน

       วันนี้ผมมาถึงโรงเรียนเช้ากว่าปกติ เพราะจากการขาดเรียนไปวานอาจจะทำไงผมต้องรับศึกหนักกับการทำงานที่ค้างคาส่งครูเป็นแน่   ส่วนสาเหตุที่ทำให้ผมขาดเรียนน่ะหรอ..เหอะ 

“แบคกี้ มาเช้าจังเลย” จาง อี้ชิง เขามาพร้อมรอยยิ้มเสมอกับลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มแล้ว ดูมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว ผมอดที่จะยิ้มตามกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้

“ขอมาเช้าซักวันบ้างเถอะ ฮ่าๆ” ผมพูดติดตลกพร้อมกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมา

“ห้ะ นั่นสิเนอะ เอ้อ..ว่าแต่ทำการบ้านเสร็จยังล่ะเนี่ย”  คำพูดพูดของอี้ชิงทำให้ผมนึกบางอย่างได้  ลืมไปเลยแหะว่าตัวเองเช้าทำไม ห้ะๆ

“เอ่อ.อี้.เอ่ออออ” ผมทำเป็นอ้ำอึ้งรอคอยให้อี้ชิงถามกลับมา แหนะเป็นไงล่ะ ห้ะๆ

“ยังไม่ทำล่ะสิ เดี๋ยวเราไปขอยืมของเพื่อนให้  ของเราส่งไปตั้งแต่เมื่อวานละ” จางอี้ นายน่ารักมากกก เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากให้คนที่เกี่ยวข้องกับผมรู้เรื่อง.....

 “ของคุณมากนะ”

        ผมหันไปมองตามอี้ชิงที่เดินไปขอยืมงานเพื่อนให้ อี้ชิงเดินไปอีกไม่กี่โต๊ะก็ไปหยุดที่โต๊ะของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งอ่าา โต๊ะนั้นมันว่างมานานแล้วนะ สงสัยคงจะเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา เรื่องนี้ผมก็พอรู้มาจากอาจารย์บ้างละนะ แต่เอ๊ะคนนั้น..ที่อี้ชิงพูดด้วยผมคุ้นมากนะ ถึงจะมองจากด้านหลังก็เถอะ สงสัยผมคงคิดมากไปเองแหละ

      ไม่นานอี้ชิงก็กลับมาพร้อมกับถือสมุดประมาน 5-6 เล่มได้  หวังว่าคงไม่ใช่สมุดการที่ผมต้องทำส่งหรอกนะ

“นี่แบคกี้อา นี่สมุดเลขทั้งพื้นฐานและก็เพิ่มเติม นี่สมุดเคมี....ฟิสิกส์..นี่ก็เป็นดาราศาสตร์ นี่ชีวะ...2@#@@%^*))_*&*%.....” ไม่ทันไร คำพูดของอี้ชิงก็ทำให้ผมกระจ่าง สมุดการบ้านถูกวางลงตรงหน้าโดยอีกคนพร้อมคำอธิบายยาวเหยียด

ไม่เข้าใจคนจัดตารางเรียนมาให้จริงๆทำไมถึงเอาวิชาพวกนี้มาอยู่ในวันเดียวกันได้นะ

เฮ้อถึงยังไง ผมก็คิดว่าผมไม่ผิด มันผิดที่คนจัดตารางเรียนจัดมาให้ผมขาดผิดวันเอง

เชอะ!........

“หมดนี่เลยหรออี้ งืออออ”

“หมดนี่เลย  รีบทำนะมีอะไรให้ช่วยก็บอกล่ะ” ช่วยทำให้หมดนี่เลยยยจิ

ได้แต่คิดอยู่ในใจ แต่คงไม่พูดไปหรอก ฮ่าๆ

“ไม่เป็นไรหรอก เราลอกเฉยๆน่ะ เดี๋ยวก็คงเสร็จ” เอาไปทำให้หมดเลยก็ได้

“เคๆ งั้นรีบทำล่ะกัน แต่ตอนนี้ก็เก็บก่อนครูเข้าละ” ผมรีบเก็บสมุดใส่เก๊ะทันที ทำไงได้ล่ะก็แบบ คือครูทุกคนจะมีอาการแบบว่าไม่พอใจทุกทีที่นักเรียนไม่สนใจ และการเอาการบ้านวิชาอื่นมาทำก็เป็นการทำให้ครูไม่พอใจได้   อืมม ผมเข้าใจครูนะ....

         ผมให้การใช้ชีวิตวันนี้เป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ก็ยังแอบๆมองดูเด็กใหม่คนนั้น ที่เพิ่งย้ายมาใหม่อยู่ คือผมคุ้นมากกกกกคุ้นเขามาก เคยเจอที่ไหนนะ แต่ผมก็คิดไม่ออก ตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนของผมล่ะ เฮ้อทำไมมันเร็วนักนะ..... แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมานั่งคร่ำครวญ ผมควรจะไปทำงาน คิดได้ดังนั้นก็มุ่งหน้าไปทำงานทันที โดยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมายังตน

...........................................

“อ่าว แบค..วันนี้มาเร็วจัง” ไม่ใช่ใครที่ไหน เสียงพี่ลู่หานบาริสตาร์ประจำร้านเอ่ยทักผม  ผมเคยสงสัยนะในงานที่เกี่ยวสังคมแบบนี้คนอื่นจะมองไม่ดีทำไมพี่ลู่หานถึงได้มาทำ แต่ก็ได้คำตอบ..... ความจริงแล้วมันไม่ได้ต่างอะไรจากผมเลย

“ครับ พี่ผมอยากมาเตรียมตัวน่ะ”

“ความจริงไม่ต้องรีบก็ได้นะ” นั่นสิเนอะ ผมไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นานเลย

“ยังไงก็ได้มาแล้วเนอะ ฮ่าๆ พี่ครับ เอ่อ..มันหมดแล้ว พี่ยังพอมีเหลืออีกมั้ย” ผมถามพี่เขาไปทันที ที่นึกถึงบางอย่างได้

“เหลือนะ คราวที่แล้วที่นายได้ไปมันเยอะอยู่นี่ อย่าบอกนะว่านายใช้มันทุกครั้งเลย!”

“คงงั้นมั้งครับ” คงไม่มีใครอยากจำเรือนร่างกายอันสกปรกของตัวเองได้หรอก แค่จำหน้าอีกคนได้ยิ่งแล้วใหญ่..  คุณคงไม่รู้ว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร สิ่งที่อยู่ในบทสนทนาระหว่างผมกับพี่ลู่หานคือ ยา.. มันคือยาบางอย่างที่มีผลทำให้ลืมตัวเองไปชั่วขณะ ซึ่งก็คือเราจะจำอะไรไม่ได้ในระหว่างที่ยาตัวนั้นออกฤทธิ์  นี่คือเหตุผลที่ผมเลือกทำงานนี้

“อ่ะนี่ อย่าใช้หมดเร็วนักนะ” พี่ลู่หานหายไปซักพักและกลับมาพร้อมกับซองกระดาษเล็กๆในนั้นคงบรรจุยาตัวนั้นอยู่

“งั้นผมไปเตรียมตัวล่ะนะพี่” ผมเดินออกจากตรงนั้นมายังอีกห้อง เป็นห้องที่ผมสามารถมาใช้ได้ โดยทางเจ้าของร้านยกห้องนี้ให้กับผม ห้องนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันนะ

ความทรงจำอันน่ารังเกียจ แม้จะเคยกับใครมาเยอะแต่ก็ไม่เคยจำใครได้เลย เพราะเจ้ายาตัวนั้น และเพราะทุกๆครั้งที่ตื่นขึ้นมาจะไม่เคยเจอใครเลย เจอก็แต่ค่าบริการ.......ที่ผู้ใช้ทิ้งไว้ก็แค่นั้น

      ก๊อกๆๆ

“ห้ะ ครับประตูไม่ได้ล็อก” พี่เจ้าของผับเดินเข้ามาหาผม คงถึงเวลาทำงานของผมแล้วสินะ

“มีคนอยากใช้บริการนายน่ะ พี่ไปแล้วนะเข้ารออยู่หน้าห้อง” เมื่อเขาพูดจบก็เดินออกไปข้างนอกทันที

ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินไปยังหน้าประตูเพื่อเปิดให้แขกเข้ามา..... ยังไม่ต้องใช้หรอกมั้ง เจอหน้าซักครั้งคงดีล่ะ

ผมหมุนลูกบิดประตู เตรียมพร้อมจะกล่าวทักทาย

“อ่ะ.” ยังไม่ทันจะได้กล่าวอะไรออกไปบุคคลตรงก็ใช้ผ้ามามัดเพื่อปิดตาผมทันทีโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวและเห็นหน้าเค้าเลยซักนิด ผมพยายามที่จะแกะออกแต่ก็ปล่าวประโยชน์เพราะตอนนี้มือสองข้างของผมก็ถูกมัดไขว้กันไว้ด้านหลัง ด้วยความที่มองอะไรไม่เห็นช่วยตัวเองไม่ได้ มารู้อีกทีก็ตอนลอยหวืออยู่บนอากาศ

“ลองเปลี่ยนบรรยากาศหน่อยมั้ย ไม่ใช่อยู่แต่ห้องนี้”

“...บยอน แบคฮยอน” เสียงทุ้มเน้นหนักในประโยคสุดท้ายที่เป็นชื่อผม เขาเป็นใครกัน! แล้วตอนนี้ผมควรทำยังไง ใช่ผมต้องดิ้น!

“ถ้าไม่กลัวตกลงไปก็ดิ้นตามสบาย”

“น..นาย นายเป็นใคร ปล่อยฉันลงนะ ปล่อยย!!” ตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากดิ้น เพื่อให้เค้าปล่อยผม

“ฉัน บอกให้หยุดแบคฮยอน!!”

“.....” ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ทำไมละ ทำไมผมถึงต้องทำตาม เขาเป็นใครกันและเขาจะพาผมไปไหน.......

At ..x...

  
        ร่างเล็กตื่นขึ้นมาเจอความมืด โดยไม่ต้องสงสัยอะไรมากก่อนจะมาที่นี่เขาโดนปิดตานี่นา แต่ที่แปลกใจคือ..ทำไมถึงเอาแขนขาเตะพื้นไม่ได้ ความรู้สึกคือมันลอยอยู่บนอากาศและรู้สึกเย็นๆแถวๆข้อมือ กับข้อเท้า นี่เขาอยู่ในสภาพไหนกันถ้าเดาไม่ผิดเขาต้องอยู่บนที่นอนเป็นแน่ แต่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าตนอยู่ในสภาพอย่างไร ทั้งที่ตอนแรกแขนเขาถูกมัดไขว้กันแต่แล้วตอนนี้กับแยกออกจากกันไปคนละข้างบนอากาศ  พลันความคิดบางอย่างก็ลอยเข้ามา ไม่นะ!!

“ตื่นแล้วหรอ ดิ้นเชียว หึหึ”

“นาย.. นายเป็นใคร นายพาฉันมานี่ทำไม แล้วชั้นอยู่ที่ไหน บอกมานะ!!”

“เหอะ ตื่นมากก็ถามเลยนะ ชั้นจะตอบเท่าที่ชั้นตอบได้แล้วกัน...”

“นายอยู่ที่บ้านฉัน บนห้องและบนเตียงฉัน.... ส่วน...ฉันเป็นใครนั้นนายไม่จำเป็นต้องรู้ ไว้..ใช้ร่างกายของนายศึกษาฉันสิ”  เขากำลังพูดอะไร คำพูดนั้นทำให้ผมขนลุกซู่ ไม่นะ เขาน่ากลัวเกินไป...

“นายปล่อยฉันไปเถอะ นะ” 

“มันง่ายไปรึปล่าวห้ะ!! ชั้นซื้อตัวนายมาแล้วจะปล่อยง่ายๆได้ไงกัน!” มันเกิดอะไรขึ้น บอกผมทีว่ามันไม่จริง

“นาย นายหมาความว่าไง!”

“หมายความว่าตอนนี้นายเป็นของฉัน ฉันซื้อตัวนายจากเจ้าของผับแล้ว ส่วนค่าตัว..ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พอใจฉันเมื่อไหร่ นายได้แน่!” ได้ยินดังนั้นน้ำตาก็ถึงกับไหลออกมาเลยทันที แบคฮยอนไม่อาจได้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยันที่ถูกส่งมาจากอีกคนได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากัน

       ไม่ทันได้ท้วง ไม่ทันได้คิด สัมผัสเย็นๆจากมือใหญ่ที่ถูกทาบทามลงบนหน้าท้องทำให้เขารู้สึกตัวทันทีว่าตอนนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่เลย...

“ถ้านายอยากไป ก็ว่าง่ายๆ สนองความต้องการฉัน แบบที่นายเคยทำให้หลายๆคน มันคงไม่ยากเกินไปหรอก เหอะ”  แล้วเขาเองจะทำได้ยังไง ก็ทุกทีที่เกิดขึ้น เขาทำอะไรลงไปเขาก็ไม่อาจรู้ตัวแล้วเขาต้องทำยังไงกัน แล้วน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งหากจะออกไปได้ต้องสอนงความต้องเท่านั้นในเมื่อเค้าที่ไม่อาจจะจำได้ เขาจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง

“ฉันจะเริ่มล่ะนะ นายผ่านมาเยอะคงไม่ต้องเตรียมการอะไรมาหรอก หึหึ”

…… อีก 60%มั้ง .......

Talk : คือแบบ มันคือฟิคเรื่องแรก ถ้ามีคนอ่านก็จะอัพต่ออ่ะนะแก(ตอนหน้ามี..นั่นล่ะๆ)

ถ้าคำไหนผิดแกก็ช่วยอ่านให้มันถูกนะ ไม่ไหวจะแก้ว่ะ

บั่บบายยย รักนะ ป้าบๆๆ ห้าห้า

BlackForest