ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่7 ออกเดต!
เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงอันไม่น่าอภิรมย์แม้ว่ามันจะไพเราะขนาดไหนก็ตาม ดังขึ้นจากโทรศัพท์เครื่องเล็กรูปทรงสวยงามสีขาวสะอาดตาของเธอ
~เฮ้ มีใครอยู่บ้างครับ วอซซับ จะรับสายกันมั้ยคร้าบ โย่ๆ เฮ้~
“โอ้ย ใครโทรมากันเนี่ย”
โอเชน่าบ่นอย่างรำคาญ พลางตะเกียดตะกายลุกขึ้นจากที่นอนอยางยากลำบาก รับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“ฮัลโหล ครายยอ่ะ รู้หมายว่านี่มันกี่ดมงกันหา ฮ้าวววว”
โอเชน่าพูดไปหาวไป เรียกเสียงหัวเราะคิกคักดังตามสายมา ก่อนที่น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่แสนจะคุ้นหูก็พูดขึ้น
“นี่เธอยังไม่ตื่นอีกเหรอ ว้า ใช้ไม่ได้นะเนี่ย เป็นสาวเป็นนางนอนตื่นสาย”
น้ำเสียงแกมประชดแกมขบขันดังตามสายมา ทำให้อาการง่วงนอนของเธอหายเป็นปลิดทิ้ง!
“นี่นาย...”
โอเชน่าตะลึงเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
“อืม ฉันเองแหละ แหม จากกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำเป็นจำแฟนตัวเองไม่ได้ น้อยใจนะเนี่ย”
น้ำเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่างยังคงดังเรื่อยมาตามสาย
“ทำไม มีธุระอะไร รู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามกันหา”
โอเชน่าซึ่งอารมณ์เสียอย่างสุดๆ ที่ถูกปลุกขึ้นก่อนเวลาอันควรหลายชั่วโมง
“รู้สิ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เวลาเจ็ดโมงสิบห้านาที และตอนนี้เธอยู่ในชุดนอนแขนขายาวสีขาวลายทางสีฟ้า กับตุ๊กตาตัวโตสีน้ำตาล อะ เหมือนฉันเห็นคราบน้ำลายที่ข้างแก้มเธอกับที่หน้าของตุ๊กตาด้วย”
โอเชน่าเบิกตาโพลงขึ้นอย่างตกใจ ทำไมมันถึงรู้รายละเอียดได้ขนาดนั้น แล้วเธอก็หันขวับไปมองรอบๆห้องอย่างระแวง
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องมองหาฉันหรอก ฉันไม่ได้อยู่ในห้องเธอหรอกนะ ห้องผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ รกอย่างกะรังหนู อะ อาจจะยิ่งกว่าอีกมั้ง”
“โว้ย พูดมากอยู่นั่นแหละ แล้วนายรู้เบอร์ของฉันได้ไง”
โอเชน่าโวยวายใส่โทรศัพท์ของเธอทั้งที่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด
“ก็ถามเอาจากเพื่อนเธอ”
‘ไอ้เพื่อนทรยศ’ โอเชน่าคิดเงียบๆในใจ
“แล้วนายรู้ได้ไงว่าในห้องฉันมีตุ๊กตาสีน้ำตาล”
โอเชน่าถามอีกครั้ง
“ไม่เห็นจะยาก ร้อยละเก้าสิบแปดของห้องเด็กผู้หญิง อย่างน้องจะต้องมีตุ๊กตาอยู่ด้วย และโดยส่วนมากตุ๊กตามาตรฐานจะเป็นสีน้ำตาล”
โอเชน่าถึงกับอึ้งเมื่อได้รู้คำตอบ ไอ้หมอนี่มันเดาเอาหมดเลยเหรอ
“แล้วเรื่องชุดนอนของฉันล่ะ”
โอเชน่าถามย้ำอีกครั้ง
“โหย อันนี้ยิ่งง่ายสุดๆ ก็เพราะว่าฉันเห็นเธอใส่น่ะสิ”
สิ้นเสียงพูดตามสายโทรศัพท์ ผ้าม่านสีครีมบริเวณหน้าต่างตรงหัวนอนก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก!
เผยให้เห็นร่าวสูงโปร่งของเด็กหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีฟ้าสดใสและกางเกงยีนส์สีใกล้กันกับเสื้อสเวตเตอร์สีน้ำตาลมีหมวกในตัว
เด็กหนุ่มผู้นั้นยิ้มนิดๆพลางก้มหัวนิดๆ
“นาย...นาย...นายเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง”
โอเชน่าตวาดออกมาอย่างเหลืออด เรียกรอยยิ้มของคิลให้ฉีกกว้างขึ้นไป
“ไม่เห็นจะยาก ก็หน้าต่างห้องเธอไม่ได้ล็อคอ่ะ”
โอเชน่าอึ้งไปสักพัก ‘ไอ้หมอนี่มันปีนเข้ามาทางหน้าต่างจริงๆเหรอ นี่มันตั้งชั้นห้าเชียวนะ’
“นายปืนขึ้นมาจริงๆเหรอ ชั้นห้าเชียวนะ”
โอเชน่าถามคำถามที่คิดขึ้นในใจ
“ก็แหงสิ ฉันไม่ยากเจอกับพวกองครักษ์ของพ่อเธอพวกนั้นหรอก”
คิลพูดยิ้ม เรียกเสียงหัวเราะน้อยๆได้จากโอเชน่า
“ฮิฮิ นายกลัวเหมือนกันเหรอ”
“เปล่าร้อก ใครบอกว่าฉันกลัว ปัดโถ่ กะอีแค่พวกองครักษ์ หมัดเดียวก็จอด”
คิลพูดอย่างอวดๆ ทำให้โอเชน่าชักสีหน้าใส่
“แล้วนี่นายเข้ามาได้ไงเนี่ย ห้องของฉันอยู่เขตในสุดเชียวนะ และอีกอย่าง บ้านฉันก็กว้างไม่ใช่เล่น นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“โถ่เอ้ย ถามอะไรปัญญาอ่อนจังนะ ไม่เห็นจะยากเลย ก็ห้องนอนของบุตรสาวคนเดียว แถมยังรวยแบบสุดๆ และยังเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ตระกูลเจ้าฟ้าอีกต่างหาก ดังนั้น ห้องนอนของเธอก็ต้องเป็นห้องที่อยู่ทางด้านหน้าสุดของตัวคฤหาสน์ด้านใน และมีหลังคาตัวเดี่ยวรูปคล้ายห้องคอยและต้องมีระเบียงด้านหน้าอย่างแน่นอน”
คิลชี้แจงอย่างอารมณ์ดี แต่ว่าโอเชน่ากลับเริ่มเครียด
ไอ้หมอนี่มันรู้ละเอียดขนาดนี้เลยหรือ?
“แล้วที่นายเข้ามาเนี่ย ไม่กลัวว่าพ่อฉันจะรู้หรือไง”
โอเชน่าถามกลับ แต่ทว่าคนเบื้องหน้ากลับยิ้มกริ่มซะงั้น
“หมดปัญหา พ่อเธอไปงานนอกสถานที่ กว่าจะกลับก้คงอีกซักสองวัน”
“เฮ้ย นี่นายรู้ได้ไง”
โอเชน่าพูดอย่างตกใจที่คนตรงหน้ารอบรู้เรื่องราวทุกเรื่องราวกับพระเจ้า!
“ก็ถามคนที่เฝ้าประตูทางเข้าหน้าบ้านเธอไง”
คิลตอบอย่างสบายๆ
“แล้วตกลงที่นายเข้ามาหาฉันถึงในห้องเนี่ย หมายความว่ายังไงกันหา”
โอเชน่าถามอีกครั้ง
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่มาทวงสัญญา”
คิลตอบกลับ
“สัญญา...สัญญาอะไร”
โอเชน่าถามอย่างสงสัย
“ก็ที่เรานัดเดตกันไว้ไงเล่า ปัดโถ่ แค่นี้ก็ทำเป็นจำไม่ได้”
“ง่า...โทดที แต่ว่า ที่เรานัดกันมันเก้าโมงไม่ใช่เหรอไง”
โอเชน่าไม่ยอมแพ้ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเถียงต่อ
“มันก็ถูกของเธออ่ะนะ ว่าเรานัดกันเก้าโมง แต่ว่าตอนนี้ มันแปดโมงสี่สิบห้าแล้วนะ!”
คิลแย้งเสียงเรียบๆ แต่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้โอเชน่ารีบลุกพรวดจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่วายสวนคำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ทำไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้”
“ก็เห็นเธอถามเอาๆ ก็เลยไม่มีเวลาบอก”
เมื่อได้คำตอบ (ซึ่งน่ากระโดดเข้าไปถีบสักป้าบ) โอเชน่าจึงถอนหายใจอย่างปลงตก จะกี่ทีกี่หน คนตรงหน้าก็ยังคงชนะเธอเสมอในเรื่องของคำพูด เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงหันหลังแล้วปิดประตูห้องน้ำลงกลอน แล้วเสียงสายน้ำไหลกระทบอ่างก็เริ่มขึ้น
‘เฮ่อ กว่าจะลุกจากที่นอนได้ ผู้หญิงหนอผู้หญิง’ คิลรำพึงเบาๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น