ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่6 นักกีฬา NBA
“ว้า...มีน่ากันเคท่านี่ช้าจังเลย”
เสียงของสาวน้อยหน้าใสวัย 15 ปี เจ้าของชื่อที่หลายคนได้ยินแล้วต้องเกรงกลัว โอเชน่า
วันนี้เธอนัดเพื่อนสาวที่สนิทของเธอไปเที่ยวที่สวนสนุกกัน แต่ว่า...เวลาที่เธอนัดเพื่อนนั้น มันเลยมากว่า 20 นาทีแล้ว
ทันใดนั้นเสียงคนวิ่งกระหืดกระหอบก็ดังขึ้น พร้อมๆกับที่มีมือเรียวเล็กคล้ายมือผู้หญิง วางหมับลงบนบ่าของเธอ!
“แฮ่ก...ขอโทษที...แฮ่ก...ที่...แฮก”
เพื่อนของโอเชน่ามาถึงก็รีบอธิบายคำขอโทษโดยที่ไม่ดูตัวเองว่ากำลังจะขาดใจตายอยู่ร่อมร่อแล้ว
“เออนี่ ค่อยๆก็ได้ ช้าๆสิ เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอก”
โอเชน่าบอกพลางประคองเพื่อนของเธอทั้งสองคนไปนั่งยังม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆ
“เอ้า อธิบายมาซะดีๆ ว่าทำไมถึงมาสาย ไม่งั้นมีเรื่อง”
โอเชน่าขู่เพื่อนที่เพิ่งหายจากอาการหายใจไม่ทันในทันทีที่เห็นว่าทั้งสองคนนั้นดีขึ้นแล้ว
“ก็แหม บังเอิ๊ญ...บังเอิญ ระหว่างที่ฉันกับเคท่ากำลังตรงดิ่งมาหาเธอเนี่ย สายตาอันว่องไวป่านเหยี่ยวของเคท่าก็เหลืบไปเห็นหนุ่มน้อยรูปหล่อน่ารักอยู่คนหนึ่ง ยืนหันรีหันขวางอยู่ตรงทางม้าลาย แน่นอน ด้วยความดีในตัว ฉันกับเคท่าเลยไปถามเขาว่าจะให้ช่วยอะไรไหมคะ รู้ไหมเขาตอบมาว่ายังไง”
มีน่าเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ส่วนโอเชน่าได้แต่ส่ายหัวกับท่าทีของเพื่อนๆเธอ เฮ่อ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังคงบ้าผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาอยู่ดี
“เขาตอบมาว่า เอ่อ ไม่เป็นไรครับ พอดีผมรอให้ญาติมารับอยู่ครับ”
มีน่าเล่าพลางทำสีหน้าปลื้มอกปลื้มใจ
“แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันด้วยล่ะ ว้าว ยิ้มเขามีเสน่ห์มากๆเลยนะ”
“ยิ้มให้ฉันด้วยสิ”
เคท่าประท้วง
“เออ ใช่ๆ ยิ้มให้เราทั้งสองคนด้วยล่ะ ตอนยิ้มนี่เขาน่ารักมากๆเลยน่ะ”
“แค่นี่เนี่ยนะเหตุผลที่มาสาย”
โอเชน่าถามกลับ ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็ได้แต่โอดครวญ
“โถ่ โอก็(โอเชน่า เรียกสั้นๆว่าโอ) เขาหล่อน่ารักจริงๆนะ อืมลืมไป อีกอย่างนะได้ยินเขาบอกว่าจะไปเล่นบาสกีฬาสุดโปรดของเธอที่สนามแคทีด้วย ป่านนี้คงถึงแล้วมั้ง ไปดูเขากันหน่อยป่ะ”
“ไม่”
โอเชน่าตอบเสียงแข็งทันที
“โถ่ ไปหน่อยนะ เพื่อเธอจะได้ประลองวิชาบาสกะเขาหน่อยไง ให้รู้กันไปเล้ย ว่ามครกันแน่ที่เป็นเทพประจำสนามแคที”
มีน่ากับเคท่าต่างพากันช่วยเชียร์กันใหญ่ เพียงเพื่อหวังว่าจะได้ไปเจอหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นอีกสักครั้ง
“เอ้า ก็ได้ ฉันเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า ไอ้หมอนั่นที่พวกเธอสองคนว่ากันว่าหล่อนักหล่อหนาจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว”
โอเชน่ายอมตกลงในที่สุด มีน่ากับเคท่าต่างลอบยิ้มอยู่ด้านหลังของโอเชน่า
10 นาทีต่อมา...ทั้งสามคนก็มายืนอยู่หน้าสนามแคทีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เข้าไปกันเถอะ ฉันได้ยินเสียงพวกเขาอยู่ข้างหน้า สงสัยคงเริ่มเล่นกันแล้ว”
เคท่าบอกพร้อมกับดุนหลังโอเชน่าให้เดินเข้าไปเป็นคนแรก และทันทีที่เธอเดินเข้าไปในสนาม ผู้เล่นทุกคนต่างพากันหยุดพร้อมกับหันมามองที่เธอเป็นตาเดียวแล้ว...
“ขอต้อนรับท่านโอเชน่า เทพประจำสนามแคที”
ทิโมเทส หักโจกของเหล่านักบาสวัยรุ่นกล่าวขึ้นพร้อมกับทำมือเคารพแบบทหาร ซึ่งทุกคนต่างพากันทำตามอย่างพร้อมเพรียงยกเว้นเสียก็แต่...
“อุ๊ยนั่นไง ดูสิ เขาอยู่นั่น”
มีน่าสังเกตเห็นว่ามีเด็กหนุ่มอยู่คนหนึ่งที่ไม่ทำความเคารพตามทิโมเทส ซึ่งเป็นเขา เด็กหนุ่มคนที่เธอกับเคท่าเจอก่อนมาหาโอเชน่า
“เฮ้ย ไอ้เด็กใหม่ รีบทำความเคารพท่านโอเชน่าเสียสิ”
ทิโมเทสเห็นว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ทำความเคารพตามคนอื่นๆ
“ทำไมล่ะ เธอเป็นใครถึงต้องทำความเคารพ”
เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งหัวเราะกึ่งล้อเลียน
“แก...แกไม่รู้จักท่านโอเชน่าหรือไง ท่านเป็นถึง...”
ทิโมเทสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหอย่างยิ่ง แต่โอเชน่ากลับขัดขึ้นเสียก่อน
“ช่างถอะ เขาคงยังจะไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง”
โอเชน่าพูดขึ้นพร้อมกับเดินลงไปยังที่สนาม เธอเดินตรงเข้าไปหาเด็กหนุ่มคนนั้นพร้อมกับบอกว่า
“มาเลย นายมาดวลบาสกับฉัน จะได้รู้กันไปเลย ว่านายต้องทำความเคารพฉันหรือไม่”
“ตกลง”
เขารับเสียงใส ก่อนที่จะหันมาถามว่า
“แล้วจะดวลกันยังไงล่ะ ทีมรึ?”
“หึ ตัวๆสิ ไม่เห็นจะยาก”
โอเชน่าตอบกลับ แต่ว่า
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเอาเปรียบผู้หญิง เธอเลือกคนมาอีกสองคนสิ แล้วมาดวลกับฉัน ถ้าเธอชนะบอกว่าเลยว่าจะให้ทำยังไง แต่ถ้าฉันชนะ เธอ...”
“อะไร”
โอเชน่าถามกลับ
“เธอต้องยอมเป็นแฟนฉัน ตกลงไหม?”
“หา! ว่าไงนะ”
โอเชน่าเบิกตากว้างขึ้นอย่างน่ากลัวหลังจากที่ได้ยินคำตอบของเด็กหนุ่มปริศนาคนนั้น
“ว่าไง ถ้าตกลงก็เรียกคนมาเพิ่มแล้วโดดลงมาได้เลย หรือว่าเธอไม่กล้า”
เด็กหนุ่มคนเดิมท้าทาย
“ได้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”
โอเชน่ากัดฟันพูด ก่อนที่จะหันไปเรียกทิโมเทสกับลูกน้องของทิโมเทสอีกคนลงสนามกับเธอ
“หืมม หวังว่าคงมีดีเยอะๆนะ”
เด็กหนุ่มคนเดิมสวนคำพูดของเธอ เล่นเอาเธอเดือดปุดๆทีเดียว
“พร้อมนะ สาม สอง หนึ่ง เริ่มได้!”
สิ้นเสียงประกาศ ลูกบาสก็ถูกโยนขึ้นไปบนฟ้า แล้วการดวลระหว่าง 3: 1 ก็เริ่มขึ้น
เด็กหนุ่มคนนั้นถีบตัวขึ้นจะพื้นทะยานขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะคว้าลูกบาสที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศเอาไว้ได้
“โห นั่นมันตั้งห้าเมตรนะนั้น หมอนั่นมันเป็นนักกีฬาเอ็นบีเอหรือไงนะ”
เสียงคนดูข้างสนามพูดขึ้นทันทีที่เห็การโดดคว้าลูกบาสของเขา
เด็กหนุ่มผู้นั้นเลี้ยงบาสไปมาระหว่างมือทั้งสองข้างอย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่เขาจะพุ่งตัวไปข้างหน้าสู่ห่วงบาสที่เป็นเป้าหมาย
ทันใดนั้นทิโมเทสก็พุ่งเข้ามาสกัดเขา พร้อมกับง้างมือขึ้นหมายจะตะครุบลูกบาส...และ...วื้ด...
เสียงของมือที่จั่วลมดังขึ้น เพราะเด็กหนุ่มผู้นั้นล็อคบาสไว้แล้วส่งมันลอดระหว่างขาของเขาไปที่มืออีกข้างหนึ่งพร้อมกับหมุตตัวหลบการสกัดของทิโมเทสไปได้ย่างสวยงาม
และทันใดนั้น เขาก็...ซูม...ฟ้าว...และ...โครม ฟุบ!
เด็กหนุ่มผู้นั้นกระโดดจากเส้น 3 คะแนนก่อนที่จะดั๊งค์ลงห่วงที่อยู่ห่างออกไปด้วยมือทั้งสองข้างอย่างสวยงาม
“โห...ไอ้หมอนั้นมันมืออาชีพชัดๆ”
เสียงฮือฮาดังมาจากรอบๆสนาม เด็กหนุ่มผู้นั้นหมุนตัวกลับมาก่อนที่จะหันไปยิ้มให้แก่โอเชน่า ก่อนที่จะพูดว่า
“เป็นไงล่ะ จะยอมหรือยัง”
โอเชน่าเค้นยิ้มอย่างยากเย็น ก่อนที่จะตอบกลับไปด้วยอารมณ์ที่ใกล้จะระเบิดแล้ว!
“เกมยังไม่จบโดนกดยังไงก็ต้องเล่น เวลายังไม่หมด ยังไม่รู้ใครสยบ สงครามไม่สงบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร”
สิ้นเสียงพูดของโอเชน่า กองเชียร์รอบๆสนามก็เฮลั่น
“เอาแล้วโว้ย ท่านโอเชน่าเอาจริงแล้ว สงสัยงานนี้มีเฮ”
ทันใดนั้น โอเชน่าก็พุ่งตัวด้วยความเร็วสูงไปยังลูกบาสที่กลิ้งอยู่บนพื้นสนามบริเวณใต้แป้นบาส ก่อนที่จะกระดกลูกบาสขึ้นมาด้วยมือเพียงข้างเดียว!
โอเชน่าเลี้ยงลูกบาสอย่างชำนาญ เธอพาลูกบาสออกมาจากเส้น 3 คะแนน ก่อนที่จะหยุดมองหาเพื่อนเพื่อที่จะหาทางส่ง
และแล้วทิโมเทสก็วิ่งวกออกมาจากอีกด้านของสนามพร้อมกับชูมือขึ้นฟ้าส่งสัญญาณว่าตอนนี้ว่าง
โอเชน่าไม่รอช้า เธอส่งบาสไปยังทิโมเทส ก่อนที่ตัวเองจะหาช่องว่างแล้ววิ่งเข้าไปตรงเส้นชู้ตลูกโทษ!
ทิโมเทสเลี้ยงบาสไปสองสามก้าวเมื่อเห็นว่าโอเชน่าอยู่ในระยะทำแต้มแล้ว เขาจึงส่งลูกบาสโดยให้มันกระดอนกับพื้นเพื่อที่จะหลบการปัดแย่งกลางอากาศของเด็กหนุ่มคนนั้น
ทันทีที่โอเชน่าได้ลูก เธอก็วิ่งพร้อมกับเลี้ยงลูกบาสไปยังแป้นบาสเพื่อที่จะทำแต้ม เธอกระโดดขึ้นจากพื้นก่อนที่จะถือลูกบาสไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วส่งมันลอดด้านล่างของขา ก่อนที่จะรับมันไว้ด้วยมือข้างซ้ายพร้อมๆกับที่เธอยกมือซ้ายขึ้นด้วยท่าเลอัพ!
ระยะห่างระหว่างลูกบาสกับแป้นเหลือเพียงแค่หนึ่งฟุต...มันใกล้จะกระแทกกับแป้นแล้วลงห่วงแล้ว...
ทันใดนั้น! เด็กหนุ่มคนเดิมก็พุ่งขึ้นจากพื้นด้วยความสูงที่เรียกได้ว่า สูงเอามากๆ เขาให้มือข้างขวาสกัดลูกบาสก่อนที่มันจะกระแทกแป้นเพียงแค่ 3 นิ้ว แล้วพามันลงมาหามือข้างซ้ายก่อนที่จะลงสู่พื้นแล้วเลี้ยงบาสออกไปจากวง 3 คะแนน การสกัดลูกกลางอากาศในครั้งนี้ เรียกเสียงฮือฮาจากเหล่ากองเชียร์รอบสนามได้ไม่ยาก
“ว้าว...มันเจ๋งเป้งเลยว่ะ”
“ฮู้ๆ เทพจริงๆเว้ย”
“โห...ชัดเลย...มันเอ็นบีเอชัดๆ”
เด็กหนุ่มคนนั้นเลี้ยงบาสไว้ในมือแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับโอเชน่าอีกครั้ง ก่อนที่จะฉีกยิ้มกว้างให้
“หน็อย ได้ เดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน”
โอเชน่าคำรามขึ้นอย่างหัวเสีย
“มาเริ่มกันอีกรอบนะ”
เด็กหนุ่มคนเดิมบอก พร้อมกับเลี้ยงบาสห่างออกมาจากเส้น 3 แต้ม
เขาเลี้ยงบาสถอยออกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบถึงกลางสนาม และเขาก็ค่อยๆเขย่งตัวขึ้นพร้อมกับตั้งท่าชู้ต!
“เฮ้ย! มันจะชู้ตครึ่งสนามจริงๆเหรอ”
เสียงกองเชียร์รอบๆสนาม ต่างพากันลุ่มว่าเขาจะชู้ตจริงหรือไม่ และถ้าหากชู้ต จะลงหรือไม่
“มันไม่ชู้ตหรอก ถึงชู้ตก็ไม่ลง ใครมันจะไปทำได้วะ ไกลกันตั้งเป็นไมล์”
เสียงคนบางคนพึมพำมาจากข้างสนาม...และทันใดนั้น!
สวบ!!!
ลูกบาสกระดอนกับพื้นสนามบริเวณใต้แป้นบาสทันทีที่มันได้ทำหน้าที่ของมันสำเร็จลง
ลูกบาสนั้น พุ่งตรงเข้าห่วงอย่างสวยงามและไม่กระแทกโดนแป้นหรือขอบห่วงเลยสักนิด!
“เย้ย! มันชู้ตจริงๆด้วย”
“มันชู้ตลงด้วยอ่ะ”
“เฮ้ย ชั้นว่ามันไม่ใช่คนแล้วละมั้ง สงสัยมันเป็นมนุษย์ต่างดาวแน่ๆ คนอะไรวะ แม่นโคตรๆ”
โอเชน่ากับลูกทีมสองคนในสนามต่างพากันมองเด็กหนุ่มผู้นั้นตาค้างราวกับเห็นผี!
“เอ่อ..........................................................”
ทั้งสามคนไม่รู้จะหาคำอะไรมาพูดได้อีกแล้วในขณะนี้ ไม่ต้องมีคำบรรยายกันจริงๆ
“ยอมแพ้แล้วสินะ”
เด็กหนุ่มผู้นั้นถามขึ้น ซึ่งโอเชน่าพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ เพราะรู้ว่าถึงตนเองจะดันทุรังยังไงก็ไม่มีทางเอาชนะเด็กหนุ่มผู้นี้ได้เลย ไม่มีทางเลยจริงๆ ที่จะต่อกรกับคนที่ชู้ตครึ่งสนามแล้งลงแบบไร้ห่วง
“ถ้างั้น สัญญาต้องเป็นสัญญา เธอต้องมาเป็นแฟนฉัน”
เด็กหนุ่มผู้นั้นทวงทันที
“เออน่า รู้แล้วๆ ทวงอยู่ได้”
โอเชน่าบอกอย่างหงุดหงิด
“งั้นก็ดี ถ้างั้น...พรุ่งนี้ เธอมาหาฉันที่นี่นะ สักเก้าโมงเช้าก็แล้วกัน จะได้ไปเที่ยวกัน...อะ...ไม่ใช่สิ เค้าต้องเรียกว่าไปเดท จริงป่ะ”
เด็กหนุ่มผู้นั้นนัดแนะเสร็จสรรพ ก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากสนามไป แต่ยังไม่ทันจะพ้นสนามบาส โอเชน่าก็ถามขึ้น
“แล้วนายชื่ออะไรล่ะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลยนะ”
เด็กหนุ่มคนนั้นชะงักในทันทีก่อนที่จะหันกลับมาตอบว่า
“แหม...นึกว่าจะไม่ถามกันซะแล้ว ฉันชื่อรีนาฟ...คิล รีนาฟ จะเรียกคิลเฉยๆก็ได้นะ หรือจะเรียกหมายเลขชั้นก็ได้ ชั้นหมายเลยหกหกเก้า บายนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“หมายเลขหกหกเก้างั้นเหรอ หมายเลขอะไรกันอ่ะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชื่อละเนี่ย”
โอเชน่าถามคำถาม ที่ไม่มีวันรู้คำตอบอยู่ในใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น