ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 เช้าวันใหม่กับคุณลุงมหาภัย
~หากไม่รับสาย...จะหาว่าไม่เตือน...ระวังโดนเป่าขมองงงง~
“ใครโทรมาฟ่ะ ไม่รู้จักเวล่ำเวลาบ้างเล้ย”
ผมตะโกนอย่างหัวเสีย หลังจากที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของโทรศัพท์
“ฮัลโหล ใครอ่ะ”
“นี้ เพื่อนกันรับสายให้มันเร็วๆหน่อยดิ ช้าจริง”
“ก็ใครใช้ให้แกโทรมาตอนนี้ฟ่ะ นี้เป็นเวลาพักผ่อนนะโว้ย รู้ป่าวหา เวลาพักผ่อนน่ะ ฟรีไทม์น่ะ หา อาร์ยูโนว”
“ไม่รู้จักโว้ย และก็ไม่อยากโทรมารบกวนอะไรแกหรอก บอสเค้าฝากมาบอกว่า วันที่จะเริ่มงานถูกเลื่อนให้เร็วขึ้น เป็นสัปดาห์หน้าน่ะ”
“หา!!! สัปดาห์หน้า แต่นี่มันวันเสาร์ สัปดาห์หน้าก็..”
“วันจันทร์ พูดง่ายๆก็คือ แกเหลือเวลาเตรียมตัวอีกแค่สองวัน คือวันนี้กับพรุ่งนี้”
“สองวัน!!!”
“เออ แค่นี้แหละ”
ปี๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
สายตัดไปแล้ว
“เฮ่อ....เซ็งโว้ยยยย วู้ ชีวิตนี่มันช่างเซ็งสิ้นดี”
ผมบ่นอย่างหัวเสียอีกครั้ง อะไรกันก็ม่ายรุ ตอนแรกบอกมีเวลาเตรียมตัวสองเดือน ไหงกลายมาเป็นสองวัน ใครมันจะเตรียมตัวทันฟ่ะ
แต่ไหนๆก็รับงานมาแล้ว ผมจึงได้แต่พึมพำในลำคอ คว้าเสื้อผ้าเปลี่ยนแล้วเดินเข้าห้องน้ำ (สมัยนี้ไม่ต้องใช้ผ้าเช็ดตัวแล้ว มีเครื่องเป่าแห้งให้เสร็จสรรพ)
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมเดินออกมาจากที่พัก กะว่าจะไปหาของรองท้องตอนเช้าเสียหน่อย กินอะไรดีน้า
“สี่ร้อยฟาค่ะ”
พนักงานขายในร้านบอกราคาผม หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว ผมเดินออกจากร้านมา เดินเต๊ะจุ๊ยเลียบฟุตบาทไปเรื่อยๆอย่างคนว่างงาน
ตอนนี้ทั้งในเมืองไทย ทั่วโลกและทั่วจักรวาล ต่างพากันเปลี่ยนสกุลเงิน มาเป็นสกุลฟา โดยใช้สกุลเงินเดียวกันทั่วทั้งจักรวาล
วันหยุดสองวันของผม จะทำอะไรดีหว่า
“ว่างจังโว้ยยยยย”
ผมตะโกนขึ้น หลังจากที่เดินมามานาน
“ว่างมากก็มาช่วยลุงกวาดถนนไหมล่ะพ่อหนุ่ม”
เจี๊ยกกกกกกกก!! มีคนรับมุขซะงั้น
“เอ่อ....ขอผลัดไปก่อนละกันลุง”
ผมบอกกับแกด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“อีโธ่ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ป๊อดนี่หว่า”
อ้าวววว ซวยเลยถูกคนแกดูถูกว่าป๊อดซะงั้น หน็อยแน่ะอย่าอ้อนให้มากนักนะลุง เดี๋ยวจะหาไม่เตือน ผมเป็นนักฆ่านะ เข้าใจไหมนักฆ่าน่ะ
“โหลุง พูดหยั่งงี้มาต่อยกันดีกว่าไหม”
“หึหึ ต่อยกันลุงคงสู้ไม่ได้หรอก แต่ถ้าให้ยิงกันก็ไม่แน่ ถนัดใช่ไหมล่ะเรื่องยิงกันน่ะ ว่าไง พ่อนักฆ่าระดับเอส”
!!!!!!!!
ผมได้ยินประโยคทักกลับแค่นั้น ผมกระชากปืนสั้นที่ติดเอวมาด้วยอย่างรวดเร็ว แต่เสียงคำรามของปืนที่อยู่ตรงหน้าดังขึ้นเสียก่อน
ปุบ!!
ผมเบี่ยงตัวหลบทั้งๆที่มองไม่เห็นกระสุน แต่จากประสบการณ์และการฝึกของผม ทำให้ผมเดาทิศทางของกระสุนได้อย่างไม่ยากนัก
ผมกระโดดหลบออกข้างทางพร้อมกับกลิ้งตัว เพื่อให้พ้นจากเป้าหมายหน้าลำกล้องของลุงติดอาวุธ
“แกเป็นใคร ตำรวจลับรึ??”
ผมถามขึ้นหลังจากที่ได้ที่กำบังเป็นหลักแหล่งแล้ว
“หึหึ ถ้าฉันเป็นตำรวจลับ แกก็คงเป็นนักฆ่าสินะ”
ลุกเจ้าปัญหาตอบกลับ ฮึ่ม ชัดเลย ได้เดี๋ยวได้รู้กัน
“งั้นก็อโหสินะ ไม่ว่ากันใช่ไหมหากมีการล้มหายตายจาก”
ผมตอบแกกลับ ด้วยตอนนี้อารมณ์ผมเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาหน่อยๆแล้ว
“หึหึเลือกทำงานอาชีพนี้ ทั้งตำรวจและนักฆ่า ย่อมอโหสิให้แก่ผู้ปลิดชีวิตตนเองอยู่แล้ว”
ลุงแกตอบกลับมา คารมไม่เลวทีเดียว
“น่าเสียดายนะลุง หากเราเจอกันแบบอื่น แบบที่ไม่ใช่ในระหว่างหน้าที่นี้ เราอาจเป็นเพื่อนซี้กันได้ ผมจะเลี้ยงเหล้าลุงด้วยเอ้า”
“หึหึ ข้าก็ว่างั้นแหละ แต่ตอนนี้มาวัดกันดีกว่า!!”
หลังจากกล่าวจบ ห่ากระสุนก็ปลิวว่อนมาจากปากกระบอกปืนของลุงมหาภัย!!
ปุบๆๆๆๆ
พื้นหินข้างตัวผมกระจุยด้วยอำนาจแห่งการทำลายล้างและประหัตประหาร ของกระสุนหัวตัดขนาดจุดสี่สี่
“หึหึ ได้เลยลุง แล้วอย่าหาว่าผมขี้โกงล่ะ”
ผมคำรามแล้วเลื่อนไกปืนขึ้น พร้อมกับตวัดปากกระบอกไปทางด้านที่ลุงแกหลบอยู่
ปุ!
กระสุนของผมพุ่งเข้าปะทะกับเสาคอนกรีต แล้วทะลุออกไปยังด้านหลัง!!
“ไงล่ะลุง ฝีมืออาจจะพอๆกัน แต่อำนาจการทำลาย ปืนผมเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด”
ไม่มีเสียงตอบจากลุงคนนั้น แกคงกำลังอึ้งอยู่กับการที่เห็นเสาคอนกรีตที่ใช้วางรับน้ำหนักสะพาน ซึ่งหนากว่าสิบนิ้วถูกทะลวงด้วยกระสุนของปืนสั้น!!
“ข้ายอมรับ อำนาจการสังหารปืนของเอ็งมากกว่าข้าอยู่โข แต่ข้าไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก”
ลุงซึ่งหลบอยู่ตอบกลับมา ผมเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น ผมรู้ว่าแกเป็นคนจริง นักเลงจริง และตงไม่ยอมถอยเป็นแน่ ต่อให้ต้องตายก็ตาม
“งั้นก็เจอกันโลกหน้าละกันลุง บาย”
พูดจบ กระสุนปืนในมือผมก็ลั่นขึ้นอีกครั้ง!!
ปุ
สิ้นเสียงปืน ผมหลับตาลงแล้วเดินออกมาจากที่กำบัง หันหลังให้เสาคอนกรีตที่อดีตตำรวจลับรุ่นเดอะเคยหลบอยู่ แล้วเดินจากไปช้าๆ
‘อโหสิเถอะนะลุง’
ผมเดินลับหายไปจากบริเวณอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่เคยมีตัวตน!
กระสุนนัดนั้นของผม พุ่งเข้าเจาะเสาคอนกรีตหนานั้นอย่างรุนแรง แล้วพุ่งทะลุเจาะเข้าไปในหน้าอก ตัดขั้วหัวใจของลุงคนนั้น ก่อนที่จะทะลุงออกทางด้านหลัง แล้วพุ่งหายวับไป
ด้วยอำนาจการทะลุทะลวงของศาสตราวุธในมืออย่างที่อีกกี่สิบปี ตำรวจก็ไม่มีวันทาบติด และด้วยอำนาจการมองเห็นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของนัยน์ตา ที่บ้านกันซ์ผ่าตัดมอบให้ ทำให้ผมสามารถมองเห็นสิ่งที่เหนือกว่าประสาทสัมผัสของมนุษย์จะเห็นได้ ทั้งการมองผ่านสิ่งกีดขวางที่ไม่ว่าจะหนาสักเพียงใด ขนาดเล็กแค่ไหน ไกลแค่ไหน หรือมืดแค่ไหน นัยน์ตานี้ก็สามารถเห็นได้อย่างไร้ขีดจำกัด เปรียบดั่งดวงตาแห่งยมทูต!
ผมกลับถึงที่พักด้วยอาการที่อิดโรย ผมไม่เคยฆ่าคนที่อยู่นอกเหนือการว่าจ้างมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก แต่จำเป็นต้องทำ เพื่อความอยู่รอด
ผมผล็อยหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมก็ผุดลุกจากที่นอน เข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการท่องเที่ยวในยามราตรี ก่อนที่จะเริ่มงานในวันจันทร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น