ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่11 โครม!!
~หื้มมม หืมม เย้เย เบยย์เบ พลีสทราย ทู ฟอร์กีฟมี เซย์เฮีย...~
“ครายยยยยโทรมาอ่า”
โอเชน่าครวญเบาๆ ก่อนที่จะพยายามขยับเขยินร่างกายที่แสนจะหนักอึ้งออกจากที่นอน
ทันใดที่กดปุ่มรับโทรศัพท์นั้นขึ้นแนบกับใบหู เธอก็เด้งผึ่งขึ้นจากที่นอนเพราะเสียงตามสายที่ดังมา
“เฮ้ วันนี้วันจันทร์นะ ไม่คิดจะลุกจากที่นอนแล้วไปโรงเรียนบ้างหรือไง หรือว่าเรียนไม่เป็น”
น้ำเสียงติดจะกวนนิดๆดังมาตามสาย ซึ่งแน่นอนว่าบัดนี้เจ้าตัวที่กำลังฟังอยู่รู้สึกรำคาญเป็นที่สุด แต่ทว่า ภายในความรู้สึกลึกๆนั้นกลับมีบางอย่างซ่อนอยู่
“ใครบอกนายว่าฉันเรียนไม่เป็น ฉันนี่แหละนัมเบอร์วันของโรงเรียน”
โอเชน่าตอบกลับไปด้วยความมันส์ในอารมณ์ พลางลุกเดินไปยังตู้เสื้อผ้าซึ่งมีอยู่นับสิบๆตู้ ในห้องอันแสนใหญ่โตของเธอ
“จริงเรอะ แล้วทำไมในใบเกรดของเธอมันถึงฟ้องว่าเธอติดเอฟถึงสี่ตัวล่ะ”
น้ำเสียงเรื่อยๆเปื่อยๆทำให้โอเชน่าซึ่งบัดนี้กำลังค้นตู้เสื้อผ้าหาชุดนักเรียนที่ไม่ได้ใส่มานานชะงักในทันที
“นายว่าอะไรนะ เอฟสี่ตัว ไม่มีทางฉันไม่มีวันได้เกรดต่ำกว่าเอบวก”
โอเชน่าคำรามกลับไป แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะ
“หึหึ นี่แหละน้า เอาเถอะ ไว้เธอมาเห็นเองแล้วก็จะรู้ โอเคแค่นี้นะ แล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารเช้าในบ้านเธอ บาย”
ทันทีที่สิ้นคำพูดสุดท้ายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปดื้อๆ
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ ฮัลโหลๆๆ เดี๋ยวสิ ปัดโถ่เว้ย”
โอเชน่าคำรามอย่างหัวเสีย โทรศัพท์มือถือเครื่องเรือนหมื่นที่ไม่รู้ว่ามีเวรกรรมแต่ใดมาถูกขว้างลงอย่างโหดร้าย (ยังที่เธอมีสติพอที่จะขว้างมันลงบนเตียง แป่ว)
“โอเชน่า ลงมาได้แล้วลูก เพื่อนมารอนานแล้วนะ”
เสียงของลอร์ดนิโคลไลด์ลอยแว่วมาตามทางเดิน ทำให้เธอจัดการตัวเองอย่างรีบเร่ง ซึ่งทุกอย่างเสร็จภายในสองนาที (อะไรจะไวปานนั้น)
“มาแล้วค่ะ”
ด้วยความรีบเร่งทำให้เธอจ้ำพรวดๆลงบันไดมาที่ละสองขั้น ซึ่งแน่นอนว่าตามหลักหนังไทยนางเองต้องสะดุดล้มและพระเองก็จะมารับไว้ได้ทันอย่างพอดิบพอดี ซึ่งเรื่องนี้ก็เหมือนกัน
“ค่อยๆเดินลูก เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
ลอร์ดนิโคลไลด์อุทานขึ้นอย่างตกใจ และก็เป็นไปตามคาด
“เหวออออ!”
โอเชน่าเสียหลัก หมุนตัวลอยกลางอากาศพุ่งมาตามทางลาดตรงเข้าหาคิลซึ่งรออยู่แล้ว...และ...
โครม!!
โอเชน่าเอาก้นของเธอกระแทกลงกับพื้นหินอ่อนเต็มแรง (อ้าวเฮ้ย ไหงนายไม่รับล่ะ เป็นพระเองไม่ใช่เหรอไง)
“โอ้ยยยย เจ็บอ่า”
โอเชน่าร้องโอดครวญอยู่บนพื้น ก่อนที่จะหันขวับมามองคิลด้วยสายตาอาฆาตแค้น
“ใจดำ ใจร้าย ไม่รับกันเลย”
Y_Y
“ไม่ทัน”
O_o!!
คิลตอบสั้น แต่ก็ฉุดมือดึงโอเชน่าลุกขึ้นมาจากพื้น
“ไม่ต้องมายุ่งเลย”
โอเชน่าปัดมือคิลออกอย่างเคืองๆ แต่นั่นก็หลังจากที่ลุกขึ้นมาจากพื้นเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณสักคำก็ไม่มี รู้งี้ไม่ช่วยซะก็ดีหรอก”
คิลเอ่ยเรียบๆ ทำให้โอเชน่าหันกลับมามองอีกครั้งพร้อมกับเส้นเลือดตรงขมับที่เต้นตุบๆ
“เออ ก็ได้ ขอบคุณ พอใจยัง”
โอเชน่าพูดประชด
“ก็ยังดี”
คิลเอ่ยต่อเรียบๆ ก่อนที่จะพูดต่อ
“เอ้า ช้าอยู่ได้ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก”
“เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ”
โอเชน่าท้วงอย่างไม่พอใจ
“ก็ใครให้ชักช้าล่ะ ไม่ต้องกินแล้ว เดี๋ยวไปหาอะไรกินที่โรงเรียนเอา”
คิลเอ่ยก่อนที่จะหันกลับไปกล่าวขอบคุณกับลอร์ดนิโคลไลด์ สำหรับอาหารเช้า ก่อนที่จะหันหลังเดินไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ที่หน้าบ้าน
“เออ หนูไปก่อนนะคะพ่อ หวัดดีค่ะ”
โอเชน่าพูดก่อนที่จะรีบวิ่งไปยังรถของคิลซึ่งตอนนี้กำลังจะออกจากประตูบ้านเธอแล้ว
“รอด้วยๆ เดี๋ยวรอฉันด้วย”
ทั้งสองขึ้นรถและขับหายออกไป ทิ้งลอร์ดนิโคลไลด์ไว้เบื้องหลังกับรอยยิ้มที่คาดเดาความหมายได้ยากยิ่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น