GunZ นักฆ่าโลกอนาคต ภาค1 กำเนิดนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่10 ถูกจับได้

“ไปไหนกันมาหา แล้วไอ้หมอนี่เป็นใคร”

เรื่องเซอร์ไพรท์รอทั้งสองคนที่คฤหาสน์ของโอเชน่า เมื่อลอร์ดนิโคลไลด์กลับมาก่อนกำหนด ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้สภาพของหนุ่มสาวไม่พร้อมเลยที่จะพบ

“ว่าไง ไปไหนมา แล้วทำไมถึงกลับบ้านดึก แล้วดูสิ ดูสภาพเข้าสิ ไปทำอะไรกันมาถึงได้โทรมอย่างนั้น”

ลอร์ดนิโคลไลด์เอ็ดตะโรเข้าใส่ ซึ่งทั้งสองได้แต่มองหน้ากันเลิกลั่ก

“เอ่อ...พ่อคะนี่คิลค่ะ เป็นเพื่อนของ...”

“พ่อไม่เห็นจะรู้ว่าลูกมีเพื่อนผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่”

 ลอร์ดนิโคลไลด์เอ็ดตอบกลบเสียงอธิบายของโอเชน่า

“นั่นดิ ก็ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะเป็นแฟนกัน ใครบอกเธอว่าเป็นเพื่อน”

คิลเอ่ยประท้วงออกมาอย่างไม่ดูสถานการณ์ ซึ่งนั่นส่งผลให้ลอร์ดนิโคลไลด์เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นตกใจราวกับเห็นผี ส่วนโอเชน่าก็ส่งสายตาประณามคำพูดของคิลอย่างแรง

“นายช่วยหุบปากก่อนได้ไหม อย่าพึ่งพูดอะไรในตอนนี้ เดี๋ยวฉันเคลียร์เอง”

โอเชน่าเอ่ยลอดรันออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับกระซิบแต่ดวงตาถลึงมองเข้าใส่อย่างน่ากลัว

“ก็เธอพูดปดอ่ะ เราไม่ใช่เพื่อนกันสักหน่อย เป็นแฟนกันต่างหาก”

คิลยังไม่ยอมหยุด ยังคงเดินหน้าประท้วงต่อไป

“นี่ลูกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพ่อมาเห็นรู้เรื่อง”

ลอร์ดนิโคลไลด์ตะโกนขึ้นมาทันทีอย่างบ้าคลั่ง

“คือพ่อคะ...หนูอธิบายได้นะคะ...คือว่าเราสองคนเป็น...”

“เป็นแฟนกัน...ใช่...เพิ่งเป็นเมื่อวานนี้ และคาดว่าคงจะเป็นต่อไปเรื่อยๆฝากตัวด้วยนะครับคูรว่าที่พ่อตา”

เมื่อเจอไม้นี้เข้าไปลอร์ดนิโคลไลด์รู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้าเข้าอย่างจัง ส่วนโอเชน่าเองนั้นก็คงรู้สึกไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

“นี่นาย...เป็น...”

“ครับ ใช่ครับ อย่างที่บอกไปนั่นแหละครับ อ่ะ จริงด้วยสินี่ก็ดึกมากแล้ว ยังผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วคราวหน้าจะแวะมาใหม่พร้อมกับของฝากนะครับ สวัสดีครับคุณพ่อตา บ๋ายบายที่รัก จุ๊บๆ”

คิลเอ่อยอย่างทะเล้นพร้อมกับส่งจูบ ซึ่งในตอนนี้มันดูน่าหมั่นไส้มากกว่าน่ารัก ก่อนที่จะขยิบตาให้กับลอร์ดนิโคลไลด์และเผ่นแวบหายไปจากประตู ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะดังขึ้นและค่อยๆเบาลง จนเงียบสนิทบ่งบอกให้รู้ว่าบัดนี้เจ้าตัวยุ่งซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด หนีไปแล้วโยนความผิดทั้งหมดมาที่โอเชน่าคนเดียว

‘แกนะแก อย่าให้เจอนะ แม่ฆ่าเรียบ’

โอเชน่าคิดอย่างแค้นใจและเมื่อเธอหันหน้ามาหานิโคลไลด์เธอก็ต้อง...

“เฮือก โดนฆ่าแน่ๆเลยฉัน”

ลอร์ดนิโคลไลด์ทำหน้าตาแยกเขี้ยวราวกับปีศาจดูดเลือดแต่สีหน้าก็ค่อยๆสงบลงก่อนที่จะดีขึ้นเรื่อยๆและในที่สุดก็...

“ฮ่าๆๆ...ให้มันได้หยั่งนี้สิถึงจะสมกับเป็นลูกผู้ชาย...ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างไม่ต้องการอินโทร ทำให้โอเชน่าถึงกับนิ่งสนิท

“เอ่อ...พ่อคะ พ่อเป็นพ่อไรไปคะ”

โอเชน่าถามอย่างคลางใจ ก็ในตอนแรกทำทีราวกับว่าเธอไปฆ่าใครมา แต่ตอนนี้กับหัวเราะอารมณ์ดีเป็นที่สุด (โอ๊ยยย คนน่ารักงงไปหมดแล้ว แหวะ!)

“หึหึ...แค่นี้ก็ยังไม่รู้อีก...มันก็แค่...หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ลอร์ดนิโคลไลด์ล้มเหลวอีกครั้งกับการกลั้นเสียงหัวเราะของตน ซึ่งกว่าจะตั้งสติได้ ร้อนถึงโอเชน่าซึ่งกำลังงงต้องตะโกนถามอยู่หลายครั้ง

“แหม...ก็มันน่าดีใจน้อยเสียเมื่อไหร่ ในเมื่อลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเรา ซึ่งนับวันยิ่งทำตัวห่างจากคำว่ากุลสตรีมากขึ้นเรื่อยๆ กำลังมีแฟนซึ่งเป็นผู้ชาย แถมยังหล่อไม่เบาทีเดียว”

ลอร์ดนิโคลไลด์ชี้แจงทแยงตั้งข้างนอนแบบแปลกๆ (เอ...คุ้นๆเหมือนสูตรอะไรหว่า)

“หนูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”

โอเชน่าถามกลับพร้อมกับรอยขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

“ปักโถ่...มันจะยากอะไร...ก็ตั้งแต่เล็กๆน่ะ เจ้าชอบทำตัวเป็นเหมือนกับเด็กผู้ชาย เล่นอะไรแรงแบบผู้ชาย แถมความเก่งกาจนั้นก็ปราบเสียจนผู้ชายยังยอมซูฮกเลย แถมมีเพื่อนก็มีแต่เพื่อนผู้หญิง พ่อก็เลยเริ่มกลุ้มใจว่า เราน่ะอาจจะเป็น...”

“พ่อกลัวหนูจะเป็นทอม”

โอเชน่าต่อให้เสร็จสรรพ ซึ่งผู้เป็นบิดาก็พยักหน้าตอบ

“เฮ่อ...ก็นึกว่าอะไร โถ่...พ่อก็ หนูน่ะนะเป็นผู้หญิงทั้งตัวและหัวใจนะคะ ไม่มีวันที่จะเบี่ยงเบนหรอก”

โอเชน่าสีแจงเสียงเรียบ ทำให้ลอร์ดนิโคลไลด์ระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 “เฮ่อ...ก็แล้วไป ว่าแต่...ไอ้หมอนั้นเป็นใครล่ะ พ่อไม่เคยเห็นเลยนี่ จะว่าเป็นเพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่น่าจะใช่ ลูกไปโรงเรียนแทบนับวันได้ไม่ถึงสองหลักด้วยซ้ำ”

ลอร์ดนิโคลไลด์ถามโอเชน่ากลับ

“ก็เรื่องมันยาวนะค่ะ คือว่า........................................................”

หลังจากที่โอเชน่าเล่าจบ ลอร์ดนิโคลไลด์ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกรอบ

“ฮ่าๆๆ ไอ้หมอนั้นมันทำเอาลูกสาวที่แสนเก่งกาจของพ่อต้องพ่ายไม่เป็นท่ามาถึงสองครั้งสองคราแล้วเหรอ โห สงสัยคงเก่งน่าดู มิน่า ลูกถึงต้องไปเป็น...เป็น...”

“เป็นแฟนตามเงื่อนไขที่พนันไว้” 
        โอเชน่าต่อให้เสร็จสรรพ เมื่อเหไนว่าบิดาไม่กล้าที่จะพูดคำนั้นออกมา

“อืม...นั่นแหละๆ”

ลอร์ดนิโคลไลด์บอก ในใจนั้นกลับนึกขอบคุณเด็กหนุ่มคนนั้นที่สามารถทำให้สถิติไร้พ่ายของบุตรสาวของเขามีอันต้องจบลง

“แล้วพรุ่งนี้เขาจะมาหรือเปล่าลูก”

ลอร์ดนิโคลไลด์ถามอีกครั้งหลังจากที่ทั้งสองพักเรื่องราวเอาไว้เพื่อที่จะรับประทานอาหารเย็นเสียก่อน

“อืม...ถ้าหมอนั่นบอกว่าจะมาก็ต้องมาแน่นอน ถึงจะดูกะล่อน เข้าใจยาก เอาแต่ใจ แต่ว่าหมอนั่นรักษาคำพูดเสมอ”

โอเชน่าเอ่ยด้วยความรู้สึกที่มีจากการที่ได้ไปผจญภัย(นอกบ้าน) ถึงกับเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่แน่นอนว่าไม่มีทางหลุดรอดไปจากการสังเกตของลอร์ดนิโคลไลด์ผู้เป็นบิดาไปแน่

“ลูกรู้สึกยังไงกับเขา”

ลอร์ดนิโคลไลด์ผู้เป็นบิดาถามจี้ตรงจุด แต่แน่นอนว่าคนระดับโอเชน่าแล้วต้องเตรียมคำตอบมาเป็นอย่างดี

“ก็เฉยๆค่ะ ไม่รู้สิคะ ชอบมั้ง เอ่ะ หรือว่าไม่...รู้สิค่ะ”

โอเชน่าถามพลางทำท่าคิด แต่จริงๆแล้วในใจกลับรู้สึกแปลกออกไป เหงื่อเริ่มออกตามฝ่ามือ แผ่นรู้สึกเย็นเฉียบ ขณะที่หัวใจเริ่มที่จะเพิ่มการสูบฉีดโลหิตมากขึ้น นี่เธอเป็นอะไรไปกันน่ะ!

“จริงเหรอ?”

คำถามที่เล่นเอาความรู้สึกของโอเชน่ากระตุกวูบ หรือว่าพ่อของเธอจะรู้! รู้ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวช้าๆภายในส่วนลึกที่สุดของจิตใจ

“คงงั้นมั้งค่ะ”

โอเชน่าตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ แน่นอนว่าเธอแสร้งทำ

“งั้นก็ดี...ไม่มีอะไรหรอกนะ ลูกยังเด็กมาก ไม่รู้จักหรอกเรื่องความรักแบบนี้ แต่สักวันหนึ่งลูกจะรู้ สักวันเมื่อลูกโตขึ้น และเมื่อถึงเวลานั้นพ่อขอลูกเพียงอย่างเดียว อย่างได้ฝืนใจตัวเองเป็นอันขาดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เพราะผลสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือทั้งเขาและลูก พ่อไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ลูกรัก”

ลอร์นิโคลไลด์พูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นบนไปยังห้องนอนของตน ทิ้งให้โอเชน่าครุ่นคิดอยู่กับคำพูดและความรู้สึกที่ไม่มีรู้ดีไปกว่าตัวเธอเอง