GunZ นักฆ่าโลกอนาคต ภาค1 กำเนิดนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 บันทึกนักฆ่า

ค.ศ. 3028 
        วันนี้เป็นวันที่อากาศค่อนข้างดี ท้องฟ้ามีเมฆไม่มากนัก เผยให้เห็นดวงอาทิตย์จำลองสามดวงลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า

ใช่! มันเป็นดวงอาทิตย์จำลอง เนื่องจากดวงอาทิตย์จริงนั้นแตกดับไปนานกว่าห้าร้อยปีแล้ว มนุษย์จึงทำการสร้างดวงอาทิตย์จำลองขึ้นเพื่อให้มันทำหน้าที่แทน

เอาล่ะเข้าเรื่องซะที ก่อนอื่นต้องของแนะนำตัวเองซะก่อน ผมมีนามว่า......

ปัจจุบันผมอายุสิบหกปี ซึ่งตอนนี้ไม่ได้เรียนแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ผมจบการศึกษาแล้วน่ะสิ

มันเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้วสำหรับยุคนี้ เด็กๆส่วนมากเรียนจบเมื่ออายุยี่สิบ อย่างมากก็ไม่เกินยี่สิบสอง ขึ้นอยู่กับความสามารถทางด้านสมองและการพัฒนา

หลายๆท่านคงสงสัย ว่าผมทำงานอะไร จะบอกให้ก็ได้ แต่ถ้าบอกไปแล้วเกรงว่าผมคงต้องเก็บท่าน ผมเป็นนักฆ่า! หึหึรู้แล้วก็เฉยไว้ล่ะ ไม่งั้นวันใดวันหนึ่ง ผมอาจจะไปเคาะประตูบ้านของท่านก็เป็นได้

ซึ่งเมื่อก่อนผมไม่ได้ใฝ่ฝันหรือตั้งเป้าไว้เลยว่าจะเป็นนักฆ่า แต่ก็นะ ก็เป็นมาแล้วนี่ คงต้องทำให้ดีที่สุดล่ะ

อยากรู้หรือเปล่าว่าเมื่อก่อนผมเป็นใคร แล้วทำไมถึงมาเป็นนักฆ่า เอาล่ะจะบอกให้ฟังก็ได้ เรื่องมันเป็นมาหยั่งงี้...

            ย้อนกลับหลังไปเมื่อสิบปีก่อน

ค.ศ. 3018

ผมเกิดมาในครอบครัวขนาดกลางครอบครัวหนึ่ง มีพ่อกับแม่และผมเพียงสามคนเท่านั้นในครอบครัวนี้ ซึ่งผมเองก็คิดว่า นี้แหละคือความสุข แต่เอาเข้าจริงความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน

ผมยังจำได้ดีว่าวันที่สิบสี่ เดือนกุมพา ค.ศ. 3018 เป็นวันที่ผมและแม่ต้องพบกับความทุกข์อย่างแสนสาหัส มันเป็นวันที่พ่อของผมถูกฆ่าตาย!

ตอนนั้นผมมีอายุเพียงแค่หกขวบ ราวกับฟ้าเล่นตลก ผมกับแม่ต้องย้ายออกจากบ้านที่เราเคยอยู่ เพราะไม่มีเงินพอกับค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ผมต้องออกจากโรงเรียนเดิม ที่ดีที่สุดในเมือง และย้ายไปเข้าโรงเรียนของรัฐแทน ซึ่งค่าใช้จ่ายต่างๆถูกกว่า

ในตอนแรก เราสองคนแม่ลูกต้องลำบากกันเอามากๆ ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆรอบตัว ซึ่งเราสองคนก็ช่วยกันฝ่าฟันจนสำเร็จ

แต่เมื่อชีวิตกำลังจะเข้ารูปเข้ารอย เหตุการณ์อันแสนทรมาน ก็เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นแม่ของผมที่ต้องตาย!

ชีวิตของผมตอนนี้ เหลือเพียงแค่ผมคนเดียว เด็กชายวัยเก้าขวบกับโลกกว้างที่ยังไม่รู้จักอย่างท่องแท้

จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้ผมต้องผันชีวิตตัวเองอีกครั้ง จากที่เคยเรียนก็ไม่ได้เรียน เคยกินอิ่ม ก็เริ่มอดอยาก จากที่เคยหลับสบาย ก็เริ่มผวาหลับๆตื่น วนเวียนอยู่กับความฝันซ้ำซากในวันที่พ่อกับแม่ตาย

เมื่อชีวิตของผมดิ่งลงเหวจนขีดสุด ผมหมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ผมล้มตัวลงนอนในกองขยะ และหวังว่า...ขอให้ผมตายโดยเร็ว

แต่ก็เหมือนว่าฟ้าได้ทดสอบผม และผมผ่านการทดสอบนั้นแล้ว ผมตื่นขึ้น! ราวกับว่าผมตื่นจากความตาย ลำคอของผมแห้งผาก ลำไส้และกระเพาะในท้องบิดกันอย่างรุนแรงราวกับงู

ด้วยความหิวโหย ผมมองเห็นนมสดหนึ่งแก้วกับขนมปังหนึ่งก้อนวางอยู่บนถาดข้างๆตัวผม ผมคว้ามากินอย่างตะกรุมตะกราม ไม่นาน ขนมปังและนมก็เกลี้ยง

ผมเริ่มมองสำรวจบริเวณสาถนที่ที่ผมอยู่ในขณะนี้ มันเป็นห้องๆหนึ่ง ไม่กว้างนัก มีเตียงนอนสีขาวเตียงเดียว ซึ่งก็คือที่ที่ผมนั่งอยู่ขณะนี้ กับโคมไฟข้างเตียง ไม่มีอะไรอื่นเลยนอกจากนั้น

แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเดิน เสียงนั้นมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของผม มีเสียงเปิดประตูเข้ามา และผมก็เห็นคนคนหนึ่ง แต่งกายด้วยชุดสีขาวเหมือนว่าเขาจะเป็นหมอ และเขามากับคนอีกคน ซึ่งแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำ

ผมมองเขาทั้งสองคนด้วยความรู้แปลกๆ จะกลัวก็ไม่ใช่ อยากขอบใจที่ช่วยก็ไม่เชิง แต่พวกเขาพูดกับผมด้วยประโยคเพียงสองประโยคเท่านั้น แล้วพวกเขาก็เดินออกจากห้องไป

ประโยคสองประโยคที่ผมไม่มีวันลืม...

“ยินดีด้วยที่ฟื้น เด็กส่วนใหญ่มักจะไม่รอด”

กับ

“ขอต้อนรับเข้าสู่ กันซ์ บ้านของเหล่านักฆ่า และเธอก็จะเป็นเหมือนดั่งพวกเรา เป็นนักฆ่า”

            นั่นแหละครับ คือจุดที่เปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปโดยสิ้นเชิง จากเด็กกุ้ยที่เกือบจะตายอยู่รอมร่อ ตอนนี้ผมกลายเป็นผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร ผมเป็นนักฆ่า!