คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [SF]เรื่อง......รักสุดท้ายขอจบที่นายคนนี้ Part 1
วันนี้มีเรื่องสั้นมานำเสนอจ้า เรื่องนี้เป็น เพิร์ธนิว (?) อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ ต้องติดตาม
เรื่อง...รักสุดท้ายขอจบที่นายคนนี้
รักแรกจบที่การจากลา
รักต่อมา....สิ้นสุดลงด้วย......ความตาย
2 ชม.ที่แล้ว
สวัสดีครับ ผมนิว The Split ครับ ผมเป็นมือกลองของวงฮะ ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดใน 3 โลกเลยครับ เพราะอะไรนะหรอ เพราะผมเป็นแฟนกับมือกีตาร์ในวงครับ ถึงไม่เอ่ยชื่อก็รู้จักกันใช่ไหมครับ จริงๆแล้วเป็นแฟนกันมาตั้งหลายเดือนแล้วล่ะครับ แต่เรื่องนี้เป็นความลับ เพราะกลัวแฟนคลับเขาจะรับไม่ได้ T_T
“นิวไปกินไอติมกันไหม^__^”เอิ่มที่รักผมถามเองละครับ ถึงแม้ว่าจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่แววตาแลดูเศร้าจัง
“ป่ะ ไปกันเถอะ”ตอนนี้เลิกเรียนแล้วล่ะครับ กำลังเก็บของไปกินไอติมที่ร้านเดิม ร้านที่โซ่บอกรักผมแล้วเราก็คบกัน ในร้านแห่งนั้นแหละครับ และเนื่องจากทางร้านได้จ้างผมแล้วโซ่ไปเล่นดนตรีที่ร้าน ทำให้ผมไปที่นั่นทุกวัน จันทร์ แต่วันนี้วันอังคารพี่ทีร้านก็ไม่ได้จ้าง ไม่รู้ว่าโซ่มันจะพาผมไปทำอะไร เพราะว่าปกติถ้าชวนไปร้านนั้นมันจะต้องเป็นผมมากกว่าที่ชวนไปไม่ใช่มันซึ่งแปลกไปจากปกติ ทั้งสีหน้าและแววตา ไม่รู้ว่ามันปกปิดอะไรกับผมรึเปล่า
ณ ร้านไอติมหน้าโรงเรียน ซึ่งเป็นที่ที่นักเรียนส่วนใหญ่ไปนั่งคุยกันบ้าง ทำงานบ้าง แต่ยังไงกิจการของร้านนี้ก็เจริญรุ่งเรืองดี เนื่องมาจากว่าทางร้านได้จ้างเขาทั้งสอง หรือ นิวและโซ่ มาเล่นดนตรีเพื่อเรียกลูกค้าให้เข้าร้าน
“โซ่......โซ่มีไรโซ่บอกนิวได้นะ”ผมตัดสินใจถามไปตรงๆเพราะถ้าเก็บไว้อย่างนี้มันอาจจะทำให้เกิดความห่างเหินระหว่างเราเป็นแน่แท้ แต่ถ้าโซ่ไม่อยากบอกผมก็ไม่เป็นไรเพราะผมก็ไม่อยากจะคาดคั้นอะไรกับโซ่หรอกฮะ ถ้าถึงเวลาโซ่คงบอกเรื่องนี้กับผมเอง
“คือว่านิว.....โซ่ว่า....เราเลิกกันเถอะ”ผมถึงกับสตั้นไป 5 วิ เพราะเนื่องจากคำพูดและแววตาของมันสื่อออกมาได้เลยว่า คำพูดที่เอ่ยออกมาไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน
“ทะ ทะ ทำไมโซ่ ทำไมT_T”น้ำตาที่พยายามจะกลั้นไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่โซ่พูดได้ไหลออกมาอาบแก้มทังสองข้างอย่างรู้หน้าที่
“พี่โซ่ค่ะ”เสียงใสๆ หวานๆ ดังแว่วทะลุเข้าโพร่งประสาทการรับรู้ของผมอย่างตั้งใจ
“เพราะงี้ใช่ป่ะ ทำไมโซ่ไม่บอกนิวตั้งแต่แรก ว่าโซ่มีคนอื่น !!”ผมพูดทั้งน้ำตา แล้วเดินออกมาจากร้าน ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมโซ่ต้องทำอย่างนี้กับผมด้วย ผมไม่เข้าใจ T_T หรือเพราะว่าผมเป็น.....ผู้ชาย
ระหว่างที่ผมเดินออกมาจากร้านเพื่อจะเดินทางกลับบ้าน โชคร้ายฝนเจ้ากรรมดั้นตกลงมาพอดี ซึ่งประจวบเหมาะกับคนอกหักอย่างผมเหลือเกิน
ฝนที่ตกมาราวกับตอกย้ำรอยแผลในใจของผมตอนนี้มันเริ่มที่จะตกหนักขึ้นทุกที จนผมคิดว่าต้องหาที่หลบฝนก่อน แล้วสายตาผมก็ไปประทะกบชายคาที่ยื่นออกมาพอดีกับที่คนตัวเล็กๆ(?)อย่างผมจะไปอยู่ได้ จากนั้นผมก็รีบก้าวขาฉับ ฉับ ไปอยู่ใต้ชายคาเฮ้อ.......ผมสัญญาว่าถ้าฝนหยุดตกผมจะลืม.......โซ่ให้ได้ ผมจะต้องเปิดใจรับคนใหม่เพื่อวันที่สดใส ผมต้องเลิกร้องไห้เสียที แล้วผมก็หลับตาทำสมาธิสัก 10 วิ
1
2
3
…
10
ผมลืมตาขึ้น
“เฮ้ย!!!”ตั้นไป 3 วิ ใครก็ไม่รูเอาหน้ามาใกล้ๆผม หรือเรียกว่าจ้องหน้าเลยก็เป็นได้
“นะ นะ นาย เป็นใครอ่ะ”หลังจากที่ชายตรงหน้าผมเลือนใบหน้าออกห่างจากหน้าผม =///= ผมก็เลยแก้เขินโดยการถาม
“ผมชื่อ เพิร์ธ แล้วนายมาหลับตรงนี้ทำไม”
“ผมไม่ได้หลับนะ ผมแค่ตั้งสตินิดหน่อย”
“อกหักละซิ”ฉึก!! อุตสาห์ลืมได้แล้วเชียว จะทักทำไม -3-
“ประมาณนั้นTT^TT”พอพูดถึงเรื่องนี้ผมก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“เฮ้ย ไม่เอาไม่ร้องไห้ซิ เพิร์ธก็อกหักเหมือนกัน เพิร์ธไม่เห็นร้องไห้เลย ^__^”รอยยิ้มที่อ่อนโยนมันทำให้ผมแทบจะตกหลุมรักทันที >////<
“ไม่ได้ร๊อง”
“เสียงสูง โกหกอ่ะ ไม่เป็นไรเพิร์ธเชื่อ”ทำไมน่ารักอย่างนี้กันนะ
“แล้วเพิร์ธกลับยังไงอ่ะ”ผมพร้อมที่จะมีรักใหม่แล้วล่ะ (เร็วไปไหม : ไรเตอร์)
“เดี๋ยวแม่มารับอ่า แล้ว นายชื่อไรอ่ะ”อ้าว นี้ผมลืมบอกชื่อตัวเองไปอ่อ
“เราชื่อนิว≧0≦”ฝนยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก เลย ดีจัง อยากอยู่แบบนี้..... ตลอดไป
“นิวอ๋อ แล้วนิวกลับบ้านยังไงล่ะ ฝนยังไม่หยุดเลย”น้ำเสียงที่ห่วงใย เป็นน้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินจากโซ่ มานานพอควรล่ะ
“ไม่รู้อ่ะ ลืมเอาร่มมาด้วย T^T”
“งั้นเดี๋ยวเพิร์ธไปส่ง”ใจดีจุง ซาบซึ้ง T///T
“ไม่เป็นไรหรอกเพิร์ธ ถ้าฝนหยุดตกเดี๋ยวนิวค่อยกลับกะได้”
“งั้นก็ได้ แม่เพิร์ธมาแล้ว งั้นเพิร์ธไปก่อนนะ”ไปซะล่ะ เสียใจT.,T
“บ๊าย บ๊ายยยยย”ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาอันสั้น แต่ผมก็มีความสุขมากที่ได้คุยกับเพิร์ธ
แล้วเพิร์ธก็เดินไปขึ้นรถ ยนต์ส่วนตัวคันหรู อ๊ะ เพิร์ธเดินลงมาพร้อมร่มและ เสื้อโค้ดตัวใหญ่
“นิว เพิร์ธเอาเสื้อมาให้ เสื้อนักเรียนมันบาง แล้วก็เปียกด้วยเดี๋ยวไม่สบาย แล้วนี้ร่ม กลับบ้านแล้วนะ :”) ”ทำไมเพิร์ธแสนดีอย่างนี้นะ T^T
“ขอบคุณมากมากนะ เพิร์ธเป็นคนดีจริงๆเลยนะ”
“เพิร์ธไปนะ”
“บ๊ายยยยยยยย”ผมยกมือบ๊าย บาย อีกครั้ง
ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกไป ผมก็โทรหาแม่ให้มารับ ผมไม่ได้โกหกเพิร์ธนะ -3- แค่บอกไม่หมดเอง แล้วผมก็เก็บเสื้อของเพิร์ธ เอาเข้ากระเป๋าให้หมด เดี๋ยวเปียก
10 นาทีผ่านไป................. แม่บอกว่าให้ผมเดินไปคอยที่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งผมก็กำลังจะไป แถวนี้รถเยอะจังเลย ทำไมไม่สร้างสะพานลอยฟร่ะ -*-
ซึ่งแถวนี้ก็ไม่ค่อยมีคนเดินข้ามกันด้วย ผมเลยฉายเดี่ยว เดินข้ามถนน พร้อมร่มลายหมีพูว์สุดน่ารัก ที่รับมาจากคนน่ารักนั้นเอง ลั้นล๊าๆ อยากเจอเพิร์ธอีกครั้งจัง ....
“เธอเชื่อไหมความรักเหมือนทำให้เราหลับตา” ผมเดินข้ามถนนพร้อมกับฮัมเพลงสบายอารมณ์ ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับว่าจะเกิดภัยภิบัติ ร้ายแรงในชั่วค่ำคืนนี้เป็นแน่ ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวฟ้าผ่ากลัวๆ T^T รีบข้ามดีกว่า จากนั้นผมจึงตัดสินใจรีบวิ่งข้ามถนนดีกว่า เร็วดีรีบไปจะได้ไม่ต้องเสี่ยงอยู่กลางถนน
แต่ช่วงจังหวะที่ผมวิ่งข้ามถนนอยู่นั้นก็เหมือนกับมีแสงส่องไฟมาเข้าตาผม ใครนะมาเล่นอะไรพิเรนทร์ตอนฝนตกเนี้ย ผมจึงพินิจพิเคราะห์อีกทีหนึ่งแสงไฟเริ่มเข้ามาเรื่อยๆจนทำให้ผมรู้ว่านั้นเป็นรถ 10 ล้อ ที่หักหลบอะไรบ้างอย่างและกำลังพุ่งมาหาผมด้วยความเร็วสูง ผมพยายามวิ่งหลบแต่ไม่ทันแล้ว รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วไม่สามารถที่จะหยุดได้ทันเวลา ทำให้วิ่งชนร่างบางที่เดินกางร่มลายหมีพูว์ อาจจะเป็นเพราะความเร็วที่วิ่ง มาทำให้ร่างนั้นกระเด็นไปเกือบ 2 เมตร ศีรษะกระแทกที่ฟุตบาต ร่างนั้นไร้สติได้ยินเสียงคนกรีดร้องเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดได้ดับวูบลง แต่ตอนที่ยังมีสติผมนึกถึงคนคนหนึ่ง คนที่ทำให้ผมยิ้มได้หลังจากเพิ่งจะร้องไห้ คนที่มีรอยยิ้มที่สดใส คนที่ใช่สำหรับผม
แต่ทำไม....ทั้งที่ผมเจอคนใหม่ คนที่คิดว่าใช่สำหรับผมแล้ว แต่ทำไมผมต้องตาย ทำไมกันนะ
เฮ้อ...........อยากเจอเพิร์ธอีกครั้งแม้จะตายกลายเป็นวิญญาณก็ตาม อยากเจอ อยากพูดคุย อยากอยู่ด้วยกัน
ตลอดไป.......
Hello
เอิร์ธกลับมาพร้อม เอสเอฟเรื่องใหม่จ้า อร๊ายยยยย
จะบอกว่า เอสเอฟอันนี้ยังไม่จบนะจ๊ะ ยังมีต่อๆ แต่ว่าครั้งต่อไปจะอัพฟิคยาวก่อนแล้วค่อยอัพ เอสเอฟเรื่องนี้ต่อ
แล้วนะ เรื่องที่บ่นอ่ะ ไม่ต้องเอาไปคิดมากนะ มันก็แค่เป็นเรื่องน้อยใจเล็กๆน้อยๆ
ของไรเตอร์หน้าตาดีเพียงเท่านี้เอง (O_o)
จะบอกว่า เศร้าใจเรื่องเม้นเวอร์อ่า (╥﹏╥)
ไม่เข้าใจว่าทำไมยอด วิวขึ้นนะ ขึ้นทุกครั้งเลยที่เข้ามาดูอ่ะ แต่ว่าทำไมเม้นเท่าเดิม เอิทรู้ว่าตอนนี้เปิดเทอมกันแล้ว การบ้านเยอะ ใช่
งานเยอะ ใช่
แล้วไม่คิดหรอว่าเอิทก็งาน การบ้านก็เยอะเหมือนกัน ทำไมเอิทอัพได้ แล้วอย่าคิดว่าก็แค่อัพไม่เท่าไหร่ แค่ไม่เท่าไหร่ก็แต่งได้ เห็นใจบ้าง เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างก็ดีนะ >︿<
แล้วตอนนี้เอิทก็ทำโปรเจคพิเศษอยู่ด้วย อย่าลืมเข้าไปอ่านนะรีดเดอร์ที่น่ารัก น่าหยิก ◕‿◕
ใครไม่เม้นนะ (╯3╰) ตอนต่อไปอาจจะไม่ได้อ่านนะ ขอเตือน
เม้นหน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอเม้นนนนนนนนนน
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ให้ฉันหน่อยยยยยยยย
เชื่อเหอะ เม้นไม่ขึ้นอ่ะ
ไม่อยากอัพตอนต่อไปเลย ไม่ยอมเม้นกันอ่ะ เซ็งเลย
ขอโทษด้วยที่มาบ่นให้ฟัง :”)
+
naru
ความคิดเห็น