Death Console

ลำดับตอนที่ #1 : In The Dead Hours

สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยความมืดมิด มีเพียงแสงไฟดวงเล๊ก อยู่ข้างหน้า เด็กหนุ่มคนนึงเดินตามแสงนั้นไป ซักพักเขาก็ได้ยินเสียง

ของใครบางคน พุดกับเขา “ยินดีต้อนรับ บอกโค้ดเนมของท่านมาสิ?” เสียงปริศนาถามเขา “รีเบลเลี่ยน” เด็กหนุ่มตอบ เสียงปริศนายังคงถามคำถามเขาอีก “นี่คือข้อตกลงของเรา ท่านสนใจจะฟังมันก่อนตัดสินใจไหม?” ข้อความลอยขึ้นในอากาศ เป็นข้อๆ พร้อมปุ่มตกลงข้างล่าง เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจอะไร จึงรีบกดตกลงไป “เอาละ ขอให้ท่านโชคดีนะ”เสียงปริศนาพูดเป้นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีขาว...

เมื่อเขารุ้สึกตัวอีกทีเขาก็พบว่าตัวเองนั้นอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวพร้อมกับกลุ่มคนบางกลุ่มที่กำลังวุ่นกับอะไรบางสิ่ง เขาเดินสำรวจภายในห้องสี่เหลี่ยมนั้น ซักพักก็มีเสียงระเบิดของบางสิ่งแรงระเบิดทำให้เขากระเด็นติดกำแพง เขารีบตั้งสติแล้วลุกขึ้นมา เห็นผุ้หญิงคนนึงในชุดนักเรียนเดินออกมาจากรูโหว่นั้น “ช่วยด้วย...”เธอพุดแล้วรีบเดินมาหาเขา สภาพร่างกายเหมือนถูกบางสิ่งกัดมา “นายมีเซรุ่มไหม ขอเร็วๆเลย”เด็กสาวพุดพลางหอบ

“เอ่อ...เซรุ่มคืออะไรครับ?” เขาพุดอย่างงงๆ ขณะนั้นมีมือเกาะรอยแตกของกำแพงออกมา หน้าตาของมันเหมือนคนตายแล้ว มันค่อยเดินมาหาพวกเขา “แย่แล้ว วิ่งเร็ว” เด็กสาวพาชายหนุ่มวิ่งไปที่ห้องแล๊บ ระหว่างทาง เขาได้เห็นผุ้คนวิ่งหนีตายกันอลหม่าน บางคนก็ถูกมันกัดตาย บางคนก็กลายเป็นพวกของมัน ทั้งสองก็ยังวิ่งไปที่ห้องแล๊บอย่างไม่หยุดยั้ง

สุดทางข้างหน้าเป็นห้องเล๊บสีขาวที่มีลุกกลงขวางอยู่ เทอรีบเดินไปใส่รหัสผ่านและเขาไปเอาเซรุ่ม ฉีดใส่ตัว เด็กหนุ่มรุ้สึกแปลกใจเมื่อเห้นแผลของเธอค่อยๆปิดกลับไปเป็นอย่างเดิม “นี่นายไม่รุ้อะไรเลยใช่ไหม?” เธอถามอย่างอารมเสีย “ครับ” เด็กหนุ่มตอบอย่างง่ายดาย “นายไม่ได้อ่านข้อตกลงใช่ไหม” เธอถามอีกครั้ง “ไม่ได้อ่านครับ” เขาตอบเหมือนไม่คิดอะไร เธอเอามือกุมหัวก่อนที่จะอธิบายเรื่องราวต่างๆในโลกแห่งนี้ให้เขาฟัง

“ที่นี่คือ โลกหลังความตาย ถ้านายมาที่นี่ได้แสดงว่านายตายไปแล้ว แต่ไม่ต้องตกใจหรอก ที่นี่คือจุดเริ่มต้น แต่ถ้านายไปหาคนที่ชื่อ คูโดมาน่า เขาออกจะเป็นคนเพี้ยนๆ แต่เขาเป้นคนเดียวที่รุ้ว่าจะออกจากโลกแห่งนี้ยังไง

 เราต้องรีบออกเดินทางไปที่กองกำลังของเราก่อนแล้วหล่ะ” เธออธิบายยืดยาวชายหนุ่มฟังจนจะหลับ ซักพักสิ่งของบางอย่างกระเด็นใส่หน้าเขา

แต่เขาก็ใช้มือรับได้อย่างคล่องแคล่ว สิ่งที่ได้รับก็คือ ปืนชนิดหนึ่งลักษณะภายนอกเหมือนปืนธรรมดา แต่กลับไม่มีกระสุน หรือ แม๊กกาซีน ให้เปลี่ยน

“แล้วอย่างนี้มันจะยิงได้หรอ”เขาถามเธอ”มันใช้พลังงานโปรตอนในการยิง ไม่ต้องกลัวว่ากระสุนจะหมดหรอก ถ้าโปรตอนหมดนายก็เปลี่ยนแบ๊ตเตอรี่เอานะ”พุดเสร๊จเธอก็เก็บของใช้ที่จำเป้นใส่กระเป๋าเป้ให้ตัวเองและโยนให้ชายหนุ่มอีกใบนึง จากนั้นเธอก็พาเขามุดเข้าช่องแอร์ ตอนนี้เสียงของผุ้คนก็เงียบสงัดลง เขามองผ่านรูช่องแอร์ เห็นแต่พวกมันเดินเร่ร่อนเต็มไปหมด

ในใจเขากำลังขัดแย้งกันเอง เขาจะตามหาคนที่รอดชีวิตหรือว่าเขาจะหนีเอาตัวรอดไปเองกันแน่ สุดทางของช่องแอร์ ทั้งสองคนลงมาที่โกดังเก็บของที่เงียบสงัด ไร้ซึ่งพวกมันอยู่ เขาและเธอเดินลึกเข้าไปในโกดังมีประตูบานใหญ่ตั้งอยู่ เธอให้เขาเปิดมันออกทั้งคุ่เข้าไปภายในนั้น ลักษณะของที่นี่คือโกดังขนาดใหญ่มาก แต่มีเพียง ห้องทดลองเล็กๆกับผุ้คนกลุ่มนึง

ที่นี่คือที่หลบภัยหรอ เขาถามตัวเอง และแล้วเรื่องราวการเอาชีวิตรอดของเขาก็เริ่มต้นขึ้น ...