คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ป่วนให้รัก มัดหัวใจให้อมยิ้มตอนที่2(อัพ100%)
“nu eng “อาเลเอ้ย!! รื้อไปรับแขกหน้าร้านที...เดี๋ยวม๊าจะไปเข้าห้องน้ำก่อน ไม่ไหวเลี๊ยวขี้จะแตก” “ครับม๊า!...เดี๋ยวอั๊วไปรับแขกแทนให้ ม๊ารีบไปเหอะ เดี๋ยวจะอั้นไม่ไหวซะก่อน” “ขอบใจมั่กๆเลยลูกรัก ม๊าไปขี้ก่อนนะ” หลังจากพูดจบม๊าก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำทันที ส่วนผมเมื่อได้รับคำสั่งเสียจากม๊าแล้ว(อั้วยังไม่ตายนะเว้ย<<ม๊าแอบบ่น)ผมก็รีบไปรับแขกหน้าร้าน ที่ตอนนี้เริ่มมีทยอยเข้ามากันเรื่อยๆ อะ ฮึ่ม!! ผมแนะนำตัวก่อนเลยละกันนะ ผมชื่อ เลเวล' ครอบครัวผมเป็นคนจีน แต่บังเอิญว่าตัวผมไม่ใช่คนจีนซะงั้น ไม่ต้องแปลกใจหร๊อกที่ผมไม่ได้มีเชื่อสายจีนก็เพราะว่า ผมเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงยังไงล่ะ ม๊าบอกกับผมว่า ถึงผมจะเกิดมาไม่มีพ่อไม่มีแม่ แต่ก็อย่าคิดว่าตัวเองมีปมด้อยที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เพราะผมยังมีม๊ากับเตี่ยที่คอยรักและโอบอ้อมอารีไม่ต่างอะไรกับพ่อและแม่แท้ๆ และยังคอยอยู่ข้างๆผมเสมอ ที่ม๊ากับเตี่ยรักผมมากขนาดนี้ก็เพราะว่าท่านทั้งสองไม่มีลูก เตี่ยเป็นหมันถาวรตั้งแต่อายุยี่สิบห้าปี แต่ก็ยังดีที่ม๊ารักเตี่ยเพียงคนเดียวเลยไม่เกิดเหตูการณ์ที่ว่า ม๊าแอบไปเล่นจ้ำจี้มะเขือตุบๆกับชายอื่น อันที่จริงฐานะครอบครัวผมก็ไม่ได้รวยอะไรหรอก ก็นับได้ว่าพอมีพอกินไปวันๆ ที่บ้านผมเปิดร้านขายกาแฟโบราณซึ่งในระแวกนี้ไม่มีใครที่ เข้ามาลองชิมแล้วจะไม่ติดใจ เพราะสูตรกาแฟของเตี่ยได้สืบทอดมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถัง(เวอร์ไปนิด) เอาเป็นว่ากาแฟโบราณร้านผมอร่อยเลิศไม่เป็นลองใครแล้วกัน “อาเลเอ้ย! เอาชานมไม่ใส่นมแก้วนึง” อาแปะขาประจำของร้านคนหนึ่งเรียกขื่อผมขึน เอ๊ะ! แต่ว่าชานมบ้าไรของแปะวะไม่ใส่นมแล้วแบบนี้มันจะเป็นชานมได้ไงวะ ตกลงแปะเพี๊ยนรึผมบ้ากันแน่เนี่ย อันที่จริงด้วยความที่แป่ะเป็นลูกค้าขาประจำเก่าแก่ของร้านตั้งแต่สมัยที่ร้านนี้เปิดได้ใหม่ๆ แกก็มักจะชอบแกล้งสั่งอะไรแปลกๆเสมอ สงสัยอาแปะอยากเล่นสนุก เดี๋ยวเลเวลจัดให้ “อ่ะ!....ได้แล้วแปะชานมที่สั่ง” ผมยื่นแก้ว ชา กับ กระป๋องนมให้แปะ “ 0.0! หือ!” อาแปะทำหน้าอึ้งเล็กน้อย “นี่ไงแป่ะ..นี่ชา”ผมชี้นิ้วไปที่แก้วชา “ส่วนนี่นม ….” “เลี๊ยวมันเป็งชานมไม่ใส่นมตรงไหนฟะ อาเลเวล..ไม่เห็นตรงตามที่อั๊วสั่งเลย-0-” “เอ้า! - -* มันไม่เป็นยังไงล่ะแป่ะ ก็นี่ชา แล้วนี่ก็ นม แล้วแป่ะสั่ง ชานมไม่ใส่นมไม่ใช่เรอะ” “อื้ม! ก็ใช่” “แล้วนี่ผมยก ชามาพร้อมกับนมแล้วเนี่ยไง นี่ไงชานม...แล้วแป่ะเห็นชามั้ย ชามันไม่ใส่นม “ - -* ตูล่ะงงกะมึงจริงๆเลยอาเลเวล รื้อนี่กวนติงไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ” “แหมๆ อาแป่ะก็กวนโอ๊ยไม่แปรเปลี่ยนเหมือนกันแหละ ^0^”ผมพูดพลางเดินอ้อมตัวไป “อ่ะฮึ๊ม อ่ะฮึ๊ม ฝีมือการนวดของรื๊อเนี่ยยังหนักแน่นเหมือนเดิมเลยนะ” แป่ะพูดพลางหัวเราะแหยะๆ “ค่าชานม สิบห้าบาท แต่ค่านวดต่างหากห้าสิบ รวมกันก็เป็นหกสิบห้าบาทนะแป่ะ” “0.0 หือ! มีค่านวดด้วยเหรอฟะ งั้นรื๊อไม่ต้องนวดแล้ว ไปๆๆ ไอ้หย๋าเกือบเสียตังค์ฟรีเลี๊ยว” “แต่ฉันว่าอย่าเพิ่งเลยเทียน ฉันว่าเหมือนร้านจะปิดแล้วนะ ไม่ยักมีคนอยู่” “แต่ฉันว่านะเราน่าจะเข้าไปดูเลยดีกว่า ถ้าเกิดไม่มีคนอยู่จริงๆเราค่อยกลับ” “รับอะไรดีครับ” มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาตรงโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่กับลูกน้อง แล้วก็ถามพวกเราขึ้น สงสัยจะเป็นคนเสิร์ฟกาแฟของร้านนี้ล่ะมั้ง แต่ก็ไม่แน่อาจจะเป็นไอ้เลเวร!!อะไรนั่น ที่พี่ธูปสั่งฉันให้มาเก็บมันก็ได้ ทางที่ดีต้องถาม “นายเป็นใคร?” ฉันเงยหน้าถามชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า จะว่าไปแล้วหมอนี่ก็น่าตาดีใช้ได้ “ผมเป็นลูกชายเจ้าของร้านนี้ครับ..” โป๊ะเช๊ะ!! ต้องสับให้โช๊ะเด๊ะ ใช่เลย นายนี่คงเป็นนายเลเวลสินะนี่เหรอศัตรูคู่อาฆาตรของพี่ชายฉัน จะว่าไปแล้วที่ยัยผู้หญิงคนนั้นทิ้งพี่ชายฉันมาคบหมอนี่มันก็น่าอยู่หรอกนะ ก็ดูสิหมอนี่หน้าตาซื่อบื้อจะตาย ไม่เหมือนพี่ชายฉันหน้าหื่นซะขนาดนั้น ผู้หญิงคนไหนเห็นเป็นต้องกลัวกันทั้งนั้นแหละ “ว่าแต่คุณจะรับอะไรดีเหรอครับ” ฉันสะดุ้งตัวโหยงหลังจากที่นายเลเวลถามฉันขึ้นอีกที “ เอ่อ....เอาโจ๊กไม่ใส่ไข่ ใส่แต่เครื่องใน ไม่ใส่ขิง ชะ ชามนึง” ต๊ายยย ฉันพูดอะไรออกไป “ -_-*” นี่คือหน้านายเลเวลตอนนี้ “ ลูกพี่ๆ นี่ร้านกาแฟนะ พี่มาสั่งโจ๊กแล้วเค้าจะมีให้พี่กินมั้ยเนี่ย” ส่วนไอ้เฟิร์สก็กระซิบข้างหูเตือนสติฉันขึ้นรู้แล้วน่าว่าร้านกาแฟ ชิ! ฉันอยากกินโจ๊กใครจะทำไมล่ะ(พูดแก้เก้อ) ตึง!! ฉันเอาฝ่ามือทุบโต๊ะอย่างแรงพร้อมกับลุกตัวยืนขึ้นจากเก้าอี้ “ ไม่กงไม่กินมันแล้วเว้ย.....ร้านอะไรเนี่ยไม่เห็นมีอะไรน่ากินเลย” ฉันพูดโวยวายใส่หน้าเลเวล อันที่จริงที่ตอบเรื่องโจ๊กไปนั้นฉันรู้สึกอับอายมาก เลยไม่รู้จะแก้เก้อยังไงฉันก็เลยต้องใช้วิธีนี้ เปิดศึกมันซะเลยเป็นไง “0.0” นี่คือสีหน้าของนายเลเวลในตอนนี้ นายนี่คงงงเป็นไงตาแตก ว่าตัวเองทำอะไรผิด ตอนนี้ทุกคนกำลังตกอยุ่ในภวังค์ความเงียบหลังจากที่ฉันทุบโต๊ะดัง ตึง!แล้วก็ลุกขึ้นมาโวยวายใส่หน้าของนายเลเวล ฉันเชื่อว่า ไอ้เซนไอเฟิร์สมันก็คงจะงงเป็นไก่ตาแตกไม่แพ้นาเลเวลอะไรนั่นด้วย หลังจากที่ฉันกับลูกน้องอีกสองคนและนายเลเวลเงียบมาประมาณสักห้านาที จู่ๆนายเลเวลก็พูดขึ้นว่า “ตกลงคุณจะรับอะไรดีครับ - -*” นายเลเวลถามฉันเสียงเรียบ หือ! นี่หมอนี่ไม่คิดจะโกรธฉันบ้างเหรอไงนะ ถ้าเป็นฉันนะโดนลูกค้าด่าตอกหน้าขนาดนี้ฉันจะสอยให้หน้าแหกเลยแหละ แต่ดูนายนี่สิทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วสรุปฉันจะเริ่มจีบหมอนี่ยังไงเนี่ย แค่เจอหน้าครั้งแรกแม่ก็ไม่ปลื้มแล้ว >>,<<! เอาวิธีนี้เลยละกัน “ฉันจะเอานาย - -* ” “0.0” และนี่คือสีหน้าของหมอนี่หลังจากได้ยินฉันพูดจบ ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยนะ “เฮ้ย! ฉันจะเอาเบอร์นายต่างหาก” ทีนี้ฉันพูดถูกรึยังเนี่ย “คุณจะเอาเบอร์ผมไปทำไมเหรอ..หือ..” นายเลเวลถามฉันขึ้น “ฉันจะเอาเบอร์ไว้....ไว้โทสั่งกาแฟกินยังไงล่ะ” “แต่ร้านเราไม่มีบริการเดลิเวอร์ลี่ส่งฟรีถึงบ้านนะครับ” กรรมล่ะสิ แล้วทีนี้จะแก้ตัวยังไงดีเนี่ยจะบอกว่า “เอ่อ....ใครบอกว่าฉันจะโทสั่งกาแฟ ฉันจะโทจองโต๊ะต่างหาก เผื่อวันไหนฉันนึกอยากมาจิบกาแฟที่นี้ แล้วถ้าเผื่อคนเยอะโต๊ะเต็ม ฉันจะได้โทรมาจองก่อนไง” โฮ๊ะๆๆ แถไปเรื่อยเลยฉัน เอาวะ ยังไงก็อย่าให้หมอนี่สงสัยว่าฉันตั้งใจจะมาจีบ เพื่อแก้แค้นให้พี่ชายสุดที่รัก!!(กัดฟันพูด) “แถไปเรื่อย จะจีบฉันก็บอกตรงๆเหอะ” หือ!! หมอนี่ว่าไงนะ ฉันเนี่ยนะจะจีบนาย ถ้าพี่ชายไม่ขอร้องฉันไม่มีวันทำเด็ดขาด เหอะ! ไม่ได้ๆ ฉันต้องรีบแก้ตัวก่อนที่หมอนี่มันจะได้ใจ คิดว่าฉันชอบมันจริงๆ “โด่!....นี่นายอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า ฉันเนี่ยนะจะจีบนาย ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อย ดูหน้านายซะก่อนอย่างกับปลาไหลตากแห้ง ชิ!” “อย่ามาโกหกเลยน่า ฉันรู้นะว่าเธออยากจะกินฉัน เมื่อกี้เธอยังบอกอยู่เลยว่าเธอจะเอา!! ฉัน ฮ่าๆ ^O^” หน็อยแหน่ะ ฉันเกลียดที่สุดเลยไอ้พวกผุ้ชายที่ชอบหลงตัวเองเนี่ย เดี๋ยวเถอะ แม่จะเต่ะผ่าหมากให้พิการใช้งานไม่ได้สิบชาติเลยคอยดู “นายไม่ต้องมาพูดมาก รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันไม่ได้ชอบนายและไม่คิดจะชอบด้วย.....เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากตายรีบส่งเบอร์มือถือนายมาซะ” ฉันพูดตะคอกใส่นายเลเวลพลางใช้มือดึงคอเสื้อหมอนี่เข้ามาไกล้ๆ “ธะ...เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย เธอเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วจู่ๆเธอจะมาบังคับฉันแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย” นายแลเวลพูดพร้อมกับพยายามเอามือมาจับมือฉันให้หลุดออกจากคอเสื้อของเขา “ตกลงนายจะให้มั้ย!! -[]- ….” ฉันตวาดหมอนั่นเสียงเข้มอีกครั้ง “ทำไมฉันต้องให้ เธออยากได้ฉันมากขนาดนั้นเลยเรอะ ยัยโรคจิต” หน็อยไอ้บ้านี่เริ่มทำให้ฉันมีน้ำโหแล้วนะ “ถ้านายไม่ให้ ฉันจะจับน้องชายนายมาเจี๋ยนซะ ไอ้เฟิร์ส! ไอ้เซน! จับหมอนี่มาขึงไว้” “นี่เธอจะทำอะไรฉันยัยโรคจิต เธอจะบ้าไปแล้วเรอะ *[]*” ส่วนนายเลเวลก็ได้แต่ร้องแหกปากโวยวาย “หึหึ! ฉันก็จะเจี๋ยนน้องชายนายไง ^-*” ฉันพูดพลางหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนนายเลเวลสภาพหมอนี่ตอนนี้รู้สึกว่าจะกลัวฉันมาก ถึงขั้นเหงื่อแตกท่วมตัวเลยล่ะ “อะ....โอเคๆๆ ฉันให้เธอแล้วก็ได้ ฉันให้เบอร์เธอแล้วก็ได้ แต่อย่าเอาน้องชายฉันไป๊เลย..TT[]TT” “หึหึ!.. ว่าเบอร์นายมาสิ”ฉันพูดพลางหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเพื่อจะรอกดเบอร์ของนายเลเวล “สะ...ศูน แปดหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด” “แน่ใจนะว่าเบอร์นาย” “นะ...แน่ใจสิ!” นายเลเวลตอบอย่างกระตุกกระตัก หลังจากวันนี้ไป เชื่อฉันได้เลยว่าหมอนี่จะต้องกลัวฉันขึ้นสมองอย่างแน่นอน เพื่อความแน่ใจฉันจึงลองกดโทรออกไปยังเบอร์ที่นายเลวลให้ไว้ และผลก็คือ 'ไม่มีเลขหมายที่ท่านเรียกค่ะ' “หือ!! นายกล้าโกหกฉันเหรอไอ้หน้าปลาไหลใส้แห้ง......นายอยากลองดีใช่มั้ยได้*0* ” ฉันพูดตวาดนายเลเวลพลางหยิบ สก็อตเทปสีดำจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาด้วย “ธะ...เธอจะทำอะไรฉัน” ส่วนนายเลเวลตอนนี้ก็ทำสีหน้าแบบว่าตกใจสุดๆ “นายเห็นนี่มั้ย....นี่สก็อตเทป....ฉันจะเอามันมาแป่ะไว้ที่หนวดนายแล้วก็ดึงมันออกซะ โฮ๊ะๆๆ^0^แล้วนายคิดดูสิ มันจะเจ็บแสบแค่ไหนถ้าฉันดึงมันออกหลังจากที่แป่ะมันไว้ตรงหนวดของนาย” “อย่านะยัยกระทิงป่า*[]*....ตะ...ตกลงฉันจะให้เบอร์เธอจริงๆแล้วก็ได้ 085-441-9966 ทีนี้พอใจรึยังT^T” “อื้ม!! โอเค....ให้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง มัวเล่นตัวอยู่ได้ ป่ะพวกเรา กลับ!! - -* ” หลังจากที่ฉันได้เบอร์นายเลเวลตามต้องการแล้วฉันกับพักพวกก็รีบกลับบ้านกันทันที ผู้หญิงอะไรหน้ากลัวชะมัดเลย ถ้าใครได้ยัยนี่เป็นแฟนคงซวยไปทั้งชาติ บรึ๊ย!!>> ~ <<
มันจะไม่ถูกยังไงล่ะแป่ะ ก็นี่ไงชานมไม่ใส่นม”
ยืนหลังแป่ะแล้วก็เอามือมานวดไหล่ให้อาแป่ะ
อย่างพอใจ
เมื่อผมพูดจบแป่ะแกถึงกับสะดุ้งโหยง
(ตูก็นึกว่าเป็งโปรโมชั่งบริการนวดฟรี ห่าเอ้ย!เกือบเสียตังค์เลี๊ยวไม๊ล่ะ)<<แป่ะแอบบ่น
ร้านนี้แหล่ะ ต้องใช่ร้านนี้แน่ๆ ฉันพูดกับตัวเองในใจก่อนที่จะเดินย่างกายเข้าไปในร้านกาแฟโบราณที่เป็นร้านเป้าหมายของฉัน ดูจากสภาพภายนอกแล้วฉันคิดว่าร้านนี้คงเปิดมาไม่ต่ำกว่าสิบปี ด้วยสภาพที่โทรมมากลักษณะของตัวร้านส่วนมากจะเป็นไม้อัดขัดเงาได้อย่างเงาวับ แต่แปลกแฮะ ทำไมไม่มีคนเข้าร้านเลยแฮะ
(อ้าว ไหนอีเลเวลบอกมีแต่คนเข้าร้านไง<<ไรเตอร์)
“เข้าไปเลยมั้ยลูกพี่”เฟิร์สไทม์เอ่ยถามฉันขึ้น
ส่วนเซนก็ท้วงฉันไว้ ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมเซนไม่เรียกฉันว่าลูกพี่เหมือนคนอื่น เพราะว่าหมอนี่มีความเป็นผู้ใหญ่สูง จึงมีความคิดมากว่าลูกน้องคนอื่นๆของฉัน แต่ใช่ว่าเซนมันจะหัวแข็งซะทีเดียว เพราะฉันให้มันทำอะไรมันก็ทำตามทุกอย่าง เว้นซะบางเรื่องที่มันเห็นว่าไม่สมควรมันก็จะห้ามฉันไว้ หรือสรุปง่ายๆก็คือเซนมันไม่ปัญญาอ่อนติงต๊องเหมือนไอ้พวกนั้นไง
ว่าแล้วฉันก็เดินนำหน้าเฟิร์สไทม์กับเซนไปทันที แล้วฉันก็วางก้นนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
แต่ถามว่าหล่อมั้ยน่ะเหรอ ฉันอยากจะบอกว่าฉันดูผู้ชายไม่เป็น ผู้ชายหล่อเป็นยังไงเรอะ - -*
หมอนั่นทำหน้าฉงนซักพักก่อนจะตอบมันออกมาว่า
นี่มันร้านกาแฟโบราณนะยัยเทียนหอมไม่ใช่ร้านโจ๊ก ไต๋หลุดแล้วสิเรา
ลูกค้าอย่างฉันถึงต้องอาละวาดใส่
แค่ฉันบอกว่าจะเอานายไปเป็นแฟนฉัน ฉันพูดผิดตรงไหนเรอะ หรือว่าฉันพูดผิดวะ
พลางทำหน้าฉงนใส่ฉัน
ฉันจะจีบนายไปตรงๆดีเลยมั้ยเนี่ย ไม่ได้ๆ- -* ถึงฉันจะกล้าต่อยกับผู้ชายแต่ใช่ว่าฉันจะกล้าจีบผุ้ชายนะเออ
เมื่อได้รับคำสั่งจากลูกพี่อย่างฉัน ไอ้เฟิร์สกับไอ้เซนก็รีบไปล็อกตัวของนายเลเวลทาบกับฝาพนังทันที
คงกำลังคิดหนักว่าฉันจะทำอะไรกับเขาต่อไป
หลังจากนั้นฉันก็กดโทออกเบอร์ที่หมอนั่นบอก แล้วเสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงสามส่วนของหมอนั่นก็ดังขึ้น
ผมพูดกับตัวเองในใจหลังจากที่ยัยกระทิงป่ากับพักพวกกลับไป ยัยกระทิงป่าที่ว่าก็คือยัยผู้หญิงโรคจิตที่มาขอเบอร์ผมเมื่อตะกี๊นั่นล่ะ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ บ้าบิ่นโรคจิตวิปริตเท่ายัยนี่เลย มีอย่างที่ไหนมาบังคับเอาเบอร์โทรจากผม ถ้าผมไม่ให้ยัยนั่นก็ขู่ว่าจะกระชากบักหำใหญ่ของผมไปซะ(เค้ามีแต่บักหำน้อยไม่ใช่เรอะ<<ไรเตอร์) แต่ของผมมันใหญ่นี่หว่า.. - -* เอาล่ะ จะเล็กจะใหญ่อย่าเพิ่งไปสนใจ ที่ผมสนใจตอนนี้ก็คือผมต้องพยายามไม่รับสายโทรศัพท์จากเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา เพราะผมไม่รู้ว่ายัยโรคจิตนั่นจะทำอะไรกับผมต่อไป หึ!!
อัพ100%แล้วค่ะ เอาล่ะสิในที่สุดเทียนหอมก็เอาเบอร์เลเวลมาได้สำเร็จหลังจากที่ขู่เลเวลสารพัด
แล้วทีนี้เทียนหอมเด็กสาววัยสิบแปดที่ไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาวกับเค้าเลย จะมีวิธีจีบเลเวลพระเอกของเรายังไง
อย่าลิมติดตามชมกันนะคะ
ความคิดเห็น