หนีไม่พ้นค้นจนเจอ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 นายขี้งก

บทที่ 1

นายขี้งก

               ฝนหยุดตกแล้ว หยุดซะได้จังหวะเชียวนะ ฉันรวบรวมความกล้าเพื่อต่อรองเรื่องราคา

“เอ่อ คุณ ฉันขอผ่อนเดือนละสองร้อยได้ไหม คือฉันตกงานอ่ะ ไม่มีเงินเลย สงสารฉันเถอะนะ” ฉันอ้อนวอนด้วยสายตาน่าสงสาร เผื่อคนตัวสูงจะเห็นใจกันบ้าง สักนิด.. ก็ยังดี

“สองร้อยบาทเนี่ยนะคุณ ผ่อนยันคุณแก่แน่เลย น้อยเกินไปรึเปล่า หืม” คนตัวสูงพูดอย่างเอาเรื่อง โทรศัพท์นายฝังเพชรกรอบทองคำรึไง อะไรจะแพงขนาดนั้นผู้ชายอะไรพูดหยาบคาย แก่อะไร ฉันพึ่งยี่สิบต้น ๆ ย่ะ ก็คนมันไม่มีตังค์อ่ะ ฮ่วย!

“โอเค ฉันจะหางานทำให้ได้เร็วที่สุด แล้วจะใช้เงินคืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์เลยนะ ว่าแต่โทรศัพท์มือถือคุณกี่บาทล่ะ”                
ฉันขี้เกียจต่อรองนายขี้งกนี่ละล่ะ ไม่สงสารเด็กน้อยตาดำ ๆ นี่บ้างเลย  บทเรียนอันยิ่งใหญ่ของฉัน!

“สองหมื่นห้า ผมจะเอาหลักฐานการซื้อโทรศัพท์มาให้คุณดูละกัน โถ ลูกพ่อ ซื้อยังไม่ถึงอาทิตย์ก็จากพ่อไปซะละ เอาเบอร์โทรคุณมา อ๊ะ อ๊ะ อย่าคิดว่าผมจีบคุณนะ ผมกลัวคุณจะหนีไปต่างหาก” นายขี้งกพูด  แล้วใครจะคิดว่านายจีบฉันล่ะ บรึย ขนลุก เชิญไปกับสาว ๆ ของนายเถอะค่ะ ส่วนเรื่องเบอร์โทรศัพท์ เอ่อ คือ ฉันจะพูดยังไงดี ฉันไม่มีโทรศัพท์!

“ไปบ้านฉันไหม” ฉันพูดจ้องหน้านายขี้งกอย่างจริงจัง เวลาฉันทำอะไร ฉันไม่หนีอยู่แล้ว ผิดก็ยอมรับผิด ฉันลูกผู้หญิงพอ

“เฮ้ย คุณจะบ้าหรอ ถึงกับเอาตัวเข้าแลกเลยรึเนี่ย” นายขี้งกทำตาโต ตกใจสุดขีด เมื่อได้ยินประโยคที่ฉันพูดเมื่อกี้ คิดได้แต่เรื่องอย่างนี้สินะ ข่มอารมณ์เข้าไว้ตองแตง หายใจเข้าพุท.. หายใจออกโธ..

“นี่คุณ! ผู้หญิงเขาก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ อย่าเอาความคิดอันสกปรกของคุณที่คงจะแก้ยาก มาดูถูกคนอื่น! ฉันไม่มีโทรศัพท์ใช้ไง ถึงได้ให้คุณน่ะ ไปที่บ้านฉัน ไปดูสถานที่ฉันอยู่ เป็นหลักประกันว่าฉันจะไม่หนีไปไหน” ฉันควบคุมอารมณ์ให้เย็นดังสายน้ำไม่ได้จริง ๆ คนอย่างเขาต้องเจออย่างฉันนี่ ฉันพูดกระแทกใส่หน้านายขี้งกอย่างเต็มแม็กไม่มีหมกเม็ด เขาคงรู้สึกผิดล่ะที่พูดไม่ทันคิดอย่างนั้นออกมา สายตาเขามันฟ้อง ฉันดูออก

“ผมขอโทษ” นายขี้งกก้มหน้าแล้วโค้งตัวลง จากเมื่อกี้อารมณ์ฉันปรี๊ดแตก แทบพุ่งไปงับหัวนายนั่นแล้ว แต่เพียงแค่คำขอโทษและการกระทำนั่นที่ฉันรู้สึกได้ว่ารู้สึกผิดจริง ๆ กลายเป็นฉันไม่โกรธแล้ว เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย

“ช่างเหอะ ทีหน้าทีหลังอย่าพูดกับใครแบบนนั้นอีกนะ เขาจะเสียใจ ผู้หญิงก็มีหัวใจและมีคุณค่ากว่าที่คุณคิด” ฉันพูดด้วยความรู้สึกที่ออกจากใจเลย ประโยคที่นายพูดแทงใจฉันเมื่อกี้ ขอให้ฉันได้ยินมันเป็นคนสุดท้ายเถอะนะ ฉันไม่อยากให้ใครรู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่า

“เรื่องโทรศัพท์มือถือผมน่ะ คุณไม่ต้องหาเงินมาใช้แล้วนะ ผมไม่เอาเรื่องคุณแล้วล่ะ” นายขี้งกพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง หน้าตาก็ดูเศร้าลงด้วย เห็นหน้าเขาเศร้าแล้วทำไมฉันรู้สึกแปลก ๆ บอกไม่ถูก เหมือนประมาณแบบอยากกุมมือไว้แล้วให้กำลังใจ เอ๊ะ ฉันคิดอะไรเนี่ย

“คุณไม่ต้องทำแบบนั้นเพราะรู้สึกผิดหรอก ฉันทำอะไรไว้ก็ต้องชดใช้น่ะถูกแล้ว” ฉันยังยันที่จะหาเงินมาคืนตามราคาที่เขาซื้อมาให้ได้ แม้ตอนนี้ฉันยังไม่มีงานทำก็ตาม

“ผมบอกว่าไม่ต้องใช้คืน ก็คือไม่ต้องไง ผมจะไปทำธุระต่อล่ะ เอ้อ แล้วอย่าพูดชวนกับคนอื่นไปบ้านคุณแบบนั้นอีกนะ โดยเฉพาะผู้ชาย มันก็จริงที่คุณไม่ได้คิดอะไร บริสุทธิ์ใจ แต่เป็นผู้ชายแท้ ร้อยทั้งร้อย เขาก็คิดแบบนั้นกันทั้งนั้น เป็นผู้หญิงอ่ะ อย่าพูดแบบนั้นอีก มันดูไม่งาม ถึงแม้จะมีเหตุผลของตัวเองก็ตาม ให้ผมได้ยินเป็นคนสุดท้ายละกัน และก็ต้องขอโทษด้วยที่พูดแบบนั้นออกไป ทำให้คุณเสียหาย ขอโทษจริง ๆ ครับ” ฉันยืนฟังคนที่ฉันเรียกว่านายขี้งก ด้วยความตะลึง คนอย่างเขาถ้าพูดอะไรที่มีสาระมันดูน่ามองมาก ที่นายนั่นพูดก็ถูกที่ฉันดันไปชวนอย่างนั้น แต่มีบางอย่างที่ฉันรู้สึกแปลก ๆ นายนั่นคิดเหมือนฉันเลยที่อยากให้เป็นคนสุดท้าย  สุดท้ายที่ให้เขาพูดดูถูกผู้หญิงคือฉัน… และสุดท้ายที่ฉันพูดชวนไปบ้านคือเขา…