หนีไม่พ้นค้นจนเจอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

               เช้าวันนี้อากาศไม่เป็นใจเอาซะเลย ฝนตกทั้งวัน ทั้งคืน พักผ่อนบ้างก็ได้นะจ๊ะฝนจ๋า ฉันลุกขึ้นจากเตียง เดินงัวเงียเหมือนคนเมาไม่สร่างออกมาจากห้องนอนอันรกรุงรังไม่ได้เก็บกวาดมาประมาณสามชาติเศษ ไปที่โต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม น่ากินเป็นที่สุด

“ตองเอ้ย ไปล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย แล้วค่อยกินข้าว ผู้ชายมาเห็นสภาพนี้ลูกพ่อขายไม่ออกแน่ ๆ เขาคงช็อคมากอ่ะลูก” พ่อพูดอย่างอารมณ์ดี พ่อของฉันมีนามว่า เต่า อายุจะขึ้นเลขห้าแล้วหน้ายังสักสี่สิบต้น ๆ อยู่เลย คงเป็นเพราะเป็นคนตัวเล็กด้วยล่ะมั้ง             “ตองกินข้าวก่อนไม่ได้หรอ ไหนตองขอกอดพ่อหน่อยสิ” ฉันพูดพลางเดินไปกอดร่างอวบ “ฮ่า นุ่มนิ่งจังเลย ท้องใครหว่าน้ำตาใครไหล ตั่ลลั้ลลาเอ้าตั่ลลั้ลลา” พ่อฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะเห็นฉันเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ สำหรับคนอื่นน่ะหรอ ฝันไปเถอะ!                                 “อะหือ นี่ปากคนหรือถังขยะเปียกเนี่ย เหม็นได้ใจ” พ่อพูดแซว แถมยังเอามือปิดจมูกอีกแน่ะ ฉันยกมือขึ้นป้องที่ปากเพื่อเช็คกลิ่น อะหือ เหม็นจริงอะไรจริง                                                                                                                                               
“ยอมแล้วครับผม งั้นตองไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันวิ่งจู๊ดเข้าห้องอย่างเร็วจี๋

               เห็นพ่อบ่นว่าปวดหัว ฉันจึงจะพาพ่อไปหาหมอ พ่อฉันดื้อมาก บอกกลัวเข็ม ฉันหาเหตุผลต่าง ๆ นานา แต่พ่อก็ปฏิเสธลูกเดียว บอกให้ฉันไปซื้อยาพาราเซตามอลมาก็พอแล้ว เป็นลูกจะเถียงอะไรได้ ฝนหยุดตกพอดี ฉันจึงเดินไปซื้อยาที่ร้านขายยาหน้าปากซอย บ้านฉันไม่มีรถใช้กันหรอก แม้แต่รถจักรยานยังไม่มีเลย ตอนขากลับเดินมาถึงศาลาพักใจของหมู่บ้าน ฝนดันตกหนักมาก มีฟ้าแลบด้วย  เอาไงดี ๆ ลุยเลยดีกว่า เอาวะ หนึ่ง สอง สาม! วิ่งได้สองก้าวก็ต้องกลับมาอยู่ในศาลาดังเดิม ตองแตงไม่ไหวจริงๆ เม็ดฝนก็ทำให้เจ็บได้เหมือนกันนะเนี่ย ก้มมองดูสภาพตัวเองที่ตอนนี้เปียกไปทั่วร่างแล้ว ตอนแรกคิดว่าไหว พอเจอฝนเม็ดโป้งใหญ่เท่าควายเท่านั้นแหละ ต้องมานั่งคิดใหม่เลย โทรศัพท์ก็ไม่มีโทรหาพ่อ รอหนูแปปนะ คิดสิวะคิดสามสิบนาทีผ่านไป… เต้นแร้งเต้นกา กระวนกระวาย อยู่ในศาลาพักใจ ฝนตกหนักกว่าเดิมอีก หนึ่งชั่วโมงผ่านไป… นั่ง ๆ ยืน ๆ แรงเริ่มหมด เหนื่อยจากการเดินไปเดินมา รอฝนซาก็ได้วะ

               รอ ร้อ รอ ก็ยังไม่หยุด ตกหนักเหมือนเดิม จู่ ๆ มีคนวิ่งเข้ามาหลบฝนในศาลาเหมือนกัน เปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า คนอะไร ขนาดเปียกยังหล่อโฮก น้ำฝนที่เกาะอยู่บนผิวเผยหน้าสด ใสกิ๊ก พ่อคุณเอ้ย ใสเหมือนแก้มเด็กเลย ทรงผมไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไป ขนาดยีหัวยังดูดี เดี๋ยวนะ น้ำกระเด็นโดนหน้าฉันด้วยล่ะ เสื้อเชิตสีขาวอยู่นอกกางเกงขายาวสีดำ มันแนบเนื้อไปหมด แม่เจ้าโว้ย แล้วนั่นจะทำอะไรน่ะ กะ เกะกระดุม! ถะ ถอดเสื้อ!

“คุณ! ทำอะไรน่ะ” ฉันถามคนตัวสูง แล้วจับคอเสื้อตัวเองอย่างมิดชิด                                                                            
“อ่าว มีคนอยู่ด้วยหรอ ผมจะตากเสื้อน่ะ มันเปียก คุณก็เห็น” คนตัวสูงตอบสบาย ๆ นั่นยิ่งทำให้ฉันของขึ้น ดูชิวไปแล้วนะ    
“ใส่เข้าไปเหมือนเดิมเลย ฉันเป็นผู้หญิงนะ! ให้เกียรติกันบ้างสิ” ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่เดือดปุด ๆ                                       
“ผมไม่ถือ เสื้อคุณก็บางจะตายเปียกแนบเนื้อขนาดนั้น ไม่ต้องปิดหรอก ผมเห็นหมดแหละ หยวน ๆ คุณเห็นของผม ผมเห็นของคุณ
เคนะ” เห็นคงเห็นของอะไรกัน ดูพูดจาเข้า ก่อนที่ฉันจะอ้าปากว่า คนตัวสูงทำมือชู่ว์ บอกให้ฉันเงียบ เขาหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย ทำอย่างกับฉันเป็นชู้กับเขานั้นแหละแล้วมีแฟนเขาโทรมายังไงอย่างงั้น แหวะ!

“ฮาโหล ที่รักคะ วันนี้พี่เสือไปไม่ได้ละนะ ขอโทษนะ คราวหน้าพี่จะจัดชุดใหญ่ให้เลย” คนตัวสูงพูด วางสายเสร็จก็มีอีกสายโทรมาพอดี “ดาร์ลิ้งค์จ๊ะ วันนี้พี่มาส่งแม่หาหมอ พี่ขอเลื่อนนัดของเรานะ แปปนะ แม่พี่เรียก ครับแม่!จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ แค่นี้นะแม่ผมเรียกแล้ว” หันหน้ามาทางฉันทำไม ใครแม่นาย ช่างเหอะ เรื่องนี้ช่างมันก่อน เอาเรื่องเสียงฟ้าร้องก่อน ฉันกลัวจนตดจะแตกแล้วเนี่ย ฟ้านี้ก็ร้องดังจัง ฉันยืนกอดต้นเสาไว้แน่น ไม่ปล่อยเลย ตัวนี่สั่น ผับ ๆ อย่างห้ามไม่อยู่                                             
“คุณไปทำอะไรกับต้นเสาน่ะ แล้วทำหน้าอย่างนั้นทำไม กลัวผมมากหรอ ไม่ต้องกลัว ผมใจดี” คนตัวสูงถาม                              
 “ใครกลัวคุณ ช่างฉันเถอะ นี่คุณฝนมันตก ฟ้าก็ร้อง เขาไม่ให้ใช้โทรศัพท์ ฟ้ามันจะผ่า คุณตายฉันก็จะตายไปด้วยนะ ฝนหยุดตกค่อยโทรก็ได้” ฉันพูดกับคนตัวสูงที่ดูทำหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังกดรับสายที่โทรมาอยู่ดี  ทำหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อน น่าเขกกะบาลหัวอันสวยงามนัก คราวนี้เสียงฟ้าร้องดังมาก ถ้าฟ้าผ่าขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ ใครจะเอายาไปให้พ่อ ใครจะดูแลพ่อ อยู่กับพ่อ ไม่ได้ ๆ ฟ้าจะผ่าไม่ได้    
“ได้! จะคุยอยู่ใช่ไหม” ฉันเดินเข้าไปหาเขา คว้าโทรศัพท์ที่แนบหู ทำการปิดเครื่องอย่างเสร็จสรรพ                      
“คุณ! เอาโทรศัพท์ของผมคืนมา” คนตัวสูงเข้ามาประชิดตัว ทำท่าจะแย่งคืน เอ่อ โปรดเอาหน้าอกขาวๆของนายออกไปด้วย                      
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าคุณยังขืนแย่ง ฉันขว้างลงคลองจริงนะ อยู่ข้างนี่เอง” นายตัวสูงไม่ฟัง จะแย่งมาให้ได้                           
“ไม่หยุดใช่ไหม!! ฟิ๊ว จ๋อม!” ฉันขว้างโทรศัพท์ลงน้ำอย่างสวยงาม คนอย่างฉัน พูดจริงทำจริงย่ะ                                            
“เห้ย! ทำจริงหรอเนี่ย คุณต้องรับผิดชอบ!” คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด                                                                          
“อะไรของคุณ ก็ฉันบอกไปแล้วว่าอย่าแย่ง ยังไงตอนฝนซาฉันก็จะคืนให้คุณอยู่ดี ไม่เชื่อเองนิ ช่วยไม่ได้” ก็มันจริงนิ ฉันเตือนแล้ว
แท้ ๆ                                                                                                                                                                    
“ไม่รู้ล่ะ ทำอย่างนี้มันเกินไป คุณต้องรับผิดชอบ!” โอ๊ย พูดอย่างกับฉันไปทำนายท้องงั้นแหละ พูดรับผิดชอบอยู่นั่น “เลือกเอานะ รับผิดชอบแบบที่หนึ่งคือซื้อให้ฉันใหม่ แบบที่สองเจอกันที่สถานีตำรวจ” หา สถานีตำรวจ พ่อรู้ฉันต้องตายแหง ๆ                              
 “ก็ได้ ๆ รับผิดชอบแบบที่หนึ่ง” แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อให้เขาล่ะเนี่ย เงินเก็บทั้งชีวิตมีอยู่แค่สองร้อย!!