ตอนที่ 4 : [ S F ] T W I N S [ 13.04.20 HBD LUHAN ] [ 3 ]
SF TWINS
ตรู๊ดดด ตรุ๊ดดด…..
“เห้ย อะไรของเค้าวะ ยังไม่ทันพูดจบเลย”
ทางด้านนี้ ชานยอลมองมือถือเพื่อนอย่างงงๆ เขายังไม่ทันจะบอกว่าเซฮุนแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย อีกฝ่ายก็ดันตัดบทซะก่อน ยังไม่ได้ไถ่ถามเลยว่าใคร งั้นไหนๆก็กดดูชื่อที่เม็มเบอร์เมื่อกี้ไว้อีกที
“เสี่ยว ลู่ ของ ผม… ใครวะ?… แฟนไอฮุนหรอ”
==
หลังจากเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ลู่หานก็รีบเก็บของยัดใส่เป้ หันมาทำตาหวานใส่เพื่อนที่ยังนั่งงงอยู่ เออ มึงนี่ก็งงไปจนจบเรื่องเลยนะ
“คริสสสสสส อู๋อี้ฟานเพื่อนรัก สุดหล่อออออ หล่อบรม หล่อเหี้ยๆ”
“สาบานว่านั่นชม-*-”
“เออออกูชม คาบสุดท้ายกูโดดนะ ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะ เหตุฉุกเฉินอะ บายยยยย”
ลู่หานแม่งวาร์ปไปแล้วครับ วิ่งไปด้วยความไวแสง เร็วแรงดุจลิงลม นักกรีฑาเหรียญทองโอลิมปิกยังต้องอายมัน
เฮ้อ.. คงจะเป็นเรื่องของน้องชายสุดที่รักสินะ ถึงได้รีบวิ่งออกไปแบบนั้น
ใกล้เริ่มวิชาสุดท้ายของวันแล้ว คริสหันไปมองโต๊ะเรียนข้างๆที่ว่างเปล่า เพราะเจ้าตัวกำลังวิ่งปรู๊ดอยู่ข้างล่างสนามตอนนี้ คนตัวใหญ่ได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“เอาแต่วิ่งไปข้างหน้า…”
“ไม่เคยมองฉัน คนที่ยืนรออยู่ข้างหลังเลยนะ ลู่หาน...”
“นายว่าไงนะ ใครโทรมา”
“เนี่ย เสี่ยวลู่อะไรเนี่ยแหละ”
“หรอ…”
“พอบอกว่านายอยู่ห้องพยาบาล ก็รีบตัดสายไปเลยอะ งงชะมัด”
“อืม…ขอบใจ แล้วนี่จะกลับบ้านยัง”
“อ่า ไปสิ ….นี่เสี่ยวลู่ไรนี่แฟนหรอ”
“ไม่ใช่หรอก พี่ชายน่ะ พี่ชายฝาแฝด”
“อ้าว นายมีแฝดหรอ? ทำไมฉันไม่รู้เลยวะ นึกว่าแฟนนะเนี่ย โห ไม่งั้นสาวๆหนุ่มๆครึ่งโรงเรียนอกหักดังเป๊าะเลยดิ่”
“คงไม่ค่อยได้พูดถึงล่ะมั้ง ป่ะ กลับเหอะ หนาวจะแย่” เซฮุนนึกโทษตัวเองที่วันนี้ลืมหยิบผ้าพันคอมาจากบ้าน เมื่อเช้าก็เอ๋อๆเบลอๆ ไม่เป็นตัวเองสักเท่าไหร่ มัวแต่คิดเรื่องของคริสกับลู่หาน
เราไม่เคยมีความลับต่อกัน
เรามักจะจริงใจต่อกันเสมอ
มีเรื่องอะไร เราต้องรู้เรื่องของกันและกันเป็นคนแรก
แต่พอมีหมอนั่นเขามา พี่กลับมีความลับกับเรา
“เซฮุน แกดูหน้าโรงเรียนดิ่ คนมุงเต็มเลย มีคนโรงเรียนฝั่งโน้นมายืนรอใครไม่รู้ว่ะ ตัวเล็กน่ารักดี”
ทีแรกเขาก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งร่างที่ว่านั่นมันดูคุ้นๆ
จนเมื่อเพ่งมองอีกทีจึงกระจ่าง
“เสี่ยวลู่…”
==
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง พูดไม่รู้เรื่องหรอ!”
“พูดดีๆหน่อยไม่เป็นรึไงห๊า คนสวย”
ผู้ชายสองสามคนกำลังยืมล้อมลู่หานอยู่หน้าโรงเรียน แต่ดูท่าทางคนตัวเล็กไม่ได้กลัวเลยสักนิด
“ใครคนสวยวะ บอกว่ารอคนอยู่ก็ยังจะมายุ่งย่ามอีก”
สวยบ้านอาแป่ะมันดิ่ กูออกจะหล่อ -*- ดูตรงไหนว่าสวยวะ กูไม่ใช่โซนยอชิแดนะ
“นี่ ถ้าจะมาถิ่นโรงเรียนคนอื่นก็อย่าปากดีนักนะ!”
ผู้คนเริ่มมุงกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ เพราะดูแล้วเหมือนจะมีเรื่องกัน บางคนก็นึกสงสารคนตัวเล็กที่โดนรุมเอาอย่างนี้
แต่ทว่า….
พลั่กก!!
“ปากไม่ได้ดีอย่างเดียวนะเว้ยบอกก่อน!”
ของเหลวสีแดงไหลลงจากปลายจมูกของผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแก็งนักเรียนพวกนั้น เกิดเสียงฮือฮาขึ้นไปอีก คงได้มีมวยสดหน้าโรงเรียนให้ได้ดูซะแล้ว
“หนอย! กล้าต่อยฉันเรอะ ไอเปี๊ยก!!”
“ลู่หาน!!”
พลั่กก!!
หมัดหลุ่นๆนั่นกำลังจะปะทะเข้าหาลู่หานพอดี คนตัวเล็กยืนประจันหน้าไม่ยอมหลบง่ายๆ แต่ทว่ากลับมีอีกคนแทรกเข้ามารับหมัดแทนซะก่อน ทั้งคนต่อยและคนเกือบถูกต่อยถึงกับตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“ซ..เซฮุน”
“ร..รุ่นพี่”
“เป็นอะไรมั้ย” คนตัวขาวซีดหันมาถามพี่ชาย
“น..นาย..เลือด..เลือด”
เพียงแค่รอยช้ำบนมุมปากของน้องชายสุดที่รัก ลู่หานกำหมัดแน่น ยืนตัวสั่นด้วยฤทธิ์โกรธ กล้าดียังไงมาทำเซฮุนแบบนี้ กล้าดียังไงมาทำเซฮุนเลือดออก…ไอ้เด็กเหลือขอ…อย่า อยู่ เลยยยยยยยยยยยยย
ก่อนที่จะได้กระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายแต่ก็โดนคนน้องรวบตัวเอาไว้
“พอได้แล้ว ลู่หาน”
“แต่….”
พี่ชายท้วงอะไรไม่ออก ตอนนี้เซฮุนดูน่ากลัวพิลึก ไม่ใช่เซฮุนคนที่ชอบถูกรังแกเหมือนตอนเด็กๆเลย
“ส่วนนาย รู้ไว้ซะด้วย”
ร่างสูงหันมาเอาเรื่องกลุ่มรุ่นน้องที่กล้ามาหาเรื่องพี่ชายตน
“ค..ครับ”
“ลู่หาน เป็น… คน ของ ฉัน”
นักเรียนดีเด่นที่ทั้งโรงเรียนรู้จักประกาศกร้าวตรงประตูโรงเรียนว่าคนตัวเล็กนี่เป็นคนของตัวแบบนี้ ให้ตายสิ แล้วใครมันจะกล้ายุ่ง
รุ่นน้องกลุ่มนั้นรีบก้มหัวขอโทษรุ่นพี่ เพราะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีนัก พวกเขาอาจจะโดนคนเกลียดไปครึ่งค่อนโรงเรียนแน่ๆงานนี้
“ที่เหลือฝากเคลียร์ด้วยนะชานยอล …. “
ประธานนักเรียนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทพยักหน้ารับ นั่นยิ่งทำให้รุ่นน้องกลุ่มนั้นหน้าซีดเป็นไก่ต้มยิ่งกว่าเดิม
ป..ประธานนักเรียนปาร์ค ซวย ซวยโคตรๆงานนี้
“ไปเถอะลู่หาน”
“…..” กรรมเวร พี่ชายกูยืนช็อคไปแล้วครับ
“เสี่ยวลู่!” เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กๆ
“ห๊ะ...ห๊า”
“กลับ บ้าน กับ ฉัน”
“อ..เอ่อ..อื้มๆ”
เซฮุนนา อย่าดุเราสิ
เรากลัวแล้วนะ แง T^T
==
อากาศของฤดูหนาวกำลังจะหมดแล้ว แต่ลมหนาวยังพัดไหวมาสม่ำเสมอ ร่างสูงเดินเงียบมาตลอดทางระหว่างกลับบ้าน แถมยังเดินทิ้งห่างพี่ชายโดยไม่รอ ปล่อยให้ลู่หานต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินตาม ช่วยไม่ได้เกิดมาเป็นพี่ดันเตี้ยกว่า ขาสั้นกว่า โถ่… ชีวิตรันทดยิ่งนัก
จะว่าไปลู่หานเองก็ไม่ได้สังเกตุมานานแล้ว น้องชายของเขาน่ะ โตขึ้นมาก สูงขึ้น ๆ ทุกวัน ตอนนี้ก็สูงแซงเค้าไปแล้ว อืม กี่เซนกันนะ ….ไหล่กว้างขึ้น ดูสมชายมากขึ้น … กล้ามที่มีเพียงเล็กน้อยทำให้เซฮุนไม่ดูบางจนเกินไป
“ฮัดชิ้วว!!”
“…..”
ลู่หานดึงคนน้องให้หยุดเดิน แล้วถอดผ้าพันคอของตัวเองออกจะเอามาพาดให้เซฮุน
“ไม่ต้อง พี่ใส่เหอะ”
“เราไม่หนาว เซฮุนเอาไปเถอะ”
“เราบอกว่าไม่เอา” ร่างสูงปฏิเสธเสียงแข็ง คงจะเผลอใส่อารมณ์มากเกินไป เซฮุนบอกขอโทษพี่ชายเบาๆแล้วทำท่าจะเดินต่อ
“เราแค่กลัวเซฮุนจะไม่สบาย”
“……”
“เราไม่อยากเห็นเซฮุนเป็นไข้”
“…….”
“เราก็แค่ห่วง เราเป็นห่วงเซฮุนมากๆ”
“……”
“แต่..ถ้านายรำคาญพี่” สรรพนามถูกเปลี่ยนแปลงไป กลายเป็นห่างเหินกันมากขึ้น
“พี่ขอโทษก็แล้วกัน”
หมับ!
“เราขอโทษ เสี่ยวลู่เราขอโทษ”
ทันทีที่โดนน้องดึงมากอด ลู่หานก็กลายเป็นแค่คนอ่อนแอคนนึง ที่ภายนอกดูเข้มแข็งมาก แต่ข้างในน่ะอ่อนไหวเกินกว่าใครจะเข้าใจ
สิ่งเดียวที่มีผลต่อเขาอย่างมากก็คือโอเซฮุน
โอเซฮุนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในโลก
คนเดียว คนที่ไม่มีใครมาแทนได้
ตึกตัก…
แค่น้องกอดเอง ลู่หาน…
แค่น้องกอด ทำไมถึงอ่อนแอขนาดนี้
ทำไมหัวใจเต้นดังขนาดนี้
“ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย” เซฮุนประคองใบหน้าลู่หานเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะสวมกอดอีกครั้ง คราวนี้กอดเอาไว้แน่นแล้วโยกตัวลู่หานไปมาเบาๆ
“ป่าวนะ ใครร้อง ป่าวซะหน่อย” เถียงกลับมาเสียงอู้อี้เพราะแทบจมเข้าไปในอก
“คนแถวนี้แหละ”
“อย่าล้อนะ”
รอยยิ้มกลับมาประดับบนใบหน้าทั้งคู่ดังเดิม เซฮุนยอมพันผ้าพันคอของลู่หานโดยมีข้อแลกเปลี่ยน กลัวพี่ชายจะหนาวกว่าตน และคนตัวเล็กกว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธ …ไม่เคยปฏิเสธน้องได้อยู่แล้ว เคยทำได้ซะที่ไหนกัน เฮ่อ….
“อุ่นสุดๆเลยตอนนี้”
“(.///////. )”
มือของลู่หานกำลังถูกกอบกุมด้วยมือของเซฮุน
แถมร่างสูงยังเอามือที่จับกันอยู่ล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวเองอีกที
บ้าจริง
คนมองกันใหญ่แล้ววว!
“อุ่นจนร้อนแล้วมั้งเนี่ย เสี่ยวลู่หน้าแดงแปร๊ดเลย ฮ่าๆๆ”
“หยุดพูดแล้วก็รีบๆเดินซะทีหน่า!”
100%
Talk:
เขินก็บอกไม่ต้องมาโวยกลบเกลื่อน 555
โหย ยอดวิวเกิน500แล้วเรื่องนี้ ขอบคุณทุกคนจริงๆ ทุกคอมเม้น แล้วก็ที่มาแอบอ่านทุกคนด้วย <3
จากที่ไม่ได้แต่งฟิคมานาน พอมานั่งอ่านคอมเม้นฟิคอีกครั้งรู้สึกมีความสุขจริงๆ^^
*ชี้แจง :: ทวินส์กลายเป็นฟิคโปรเจควันเกิดฮุนหานไปละค่ะ 5555 คือสงสัยมันจะยาวเกินช็อตฟิคแล้วเลยแบ่งเป็นส่วนวันเกิดลู่หานด้วยซะเลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮุนทำไมไม่ต่อยคืน คือต้องเเมนกว่าพี่ลู่ดิ 555555
ใครจะไปคิดว่าเฮียคริสเเอบชอบพี่ลู่ โถ่วว
เซฮุนไม่ได้เป็นเด็กอ่อนแออีกแล้ว อย่างน้อยก็ปกป้องลู่หานได้อ่ะนะ ..
ชอบๆๆๆ
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ชกได้ชก ถูกใจน้องมากกกก
เซฮุนแอบน่ากลัว นิ่งๆ แต่คนอื่นกลัวได้ มีเพื่อนเป็นประธานอีก เจ๋ง
สรุปพี่คริสแอบชอบพีลู่ โถน่าสงสาาร
ลู่หานเป็นคนของฉัน ฮิ้ววววว
ฟินเว่อ ว๊านหวาน
ส่วนลู่นี่ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ๕๕๕ แต่ก็รักกันดีกับแฝดนะจ๊ะจิบิ
ฮุนแบบ ใช่อ่ะ นายแมนขัดกับตัวจริงมาก 555555555555
เขินสุดๆ ฉากมือในเสื้อโค้ด >////////<
เซฮุนเป็นผู้มีอิทธิพลหรอนี่ วิ้ววว
โว้ย~จับมงจับมือ เขินตัวบิด กรี๊ดๆๆ
ฟินสุดๆเลยยย หวั่นไหวล่ะเซ่ ใช่มะๆ
เฮียชอบอาลู่เรอะ -[]-
ฮุนแมนมากๆ ชอบบบ อาลู่กลายเป็นงุ้งงิ้งไปเลย 55
สงสารคริสเหมือนกันนะ v v