[SF EXO] TALKIN' BOUT LOVE [HUNHAN etc.]

ตอนที่ 22 : [ S F ] LOVE IS NEXT DOOR ( Sehun x Luhan ) [2]

              { Part two }
 

                       Room of heart



















 

อากาศเริ่มหนาวขึ้นทุกวัน ลู่หานนั่งพิมพ์งานทั้งที่บนตัวมีผ้าห่มคลุมกาย เขาเอามืออังแก้วกาแฟอุ่นบ้างในบางครั้งที่รู้สึกมือเย็นจนเกินจะแตะแป้นพิมพ์ ดวงตากลมหันไปมองแก้วใบนั้นแล้วนิ่งคิดถึงอาทิตย์ก่อน ตอนที่ผู้ชายคนนั้นนำแก้วมาคืนเขา มันถูกล้างมาอย่างสะอาดเอี่ยม

“ผมเอาแก้วมาคืนคุณน่ะ”

“อ่อ วางไว้บนโต๊ะก็ได้”

ลู่หานตอบปัดๆเพราะเขากำลังตั้งใจดูการ์ตูนอยู่ในตอนนั้น และเขาก็รู้สึกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ยอมออกไปจากห้องเขาอีกแล้ว

“มีอะไรอีกล่ะ”

“คือ...”

“หืม?”

“ผมขอยืมโทรศัพท์คุณหน่อยได้มั้ย พอดีผมหามันไม่เจอน่ะ”

“อยู่บนโต๊ะคอมแหละหยิบเอา”

เขาตอบส่งแบบขอไปทีอีกครั้ง บางทีลู่หานก็เป็นคนที่ซื่อเกินกว่าที่เซฮุนคิด ชายหนุ่มยิ้มบางๆให้คนที่ง่วนอยู่กับการดูการ์ตูนแล้วเดินไปหยิบเครื่องมือสื่อสารเล็กๆมากดเบอร์ตัวเองลงไป และไม่นานนักมันก็ติดที่เครื่องของเขา

ลู่หานรีบหันขวับมาในทันทีที่เซฮุนหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“มันก็อยู่กับนายนี่!?”

“ผมคงลืมน่ะ”

“ลืม?! สาบาน?”

“หึ ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ไปล่ะ”

เซฮุนเดินออกจากประตูโดยไม่ลืมที่จะหันมายิ้มให้คนที่ยังนิ่งค้างอยู่แบบนั้น ลู่หานทำปากพะงาบๆแบบพูดอะไรไม่ออก กว่าสติจะคืนมาก็ตอนที่มีแมสเสจส่งเข้าเครื่องเขาแล้ว

‘หน้าตอนตกใจของคุณนี่น่ารักดีนะ’ – From: ไม่มีชื่อ

เขาพลาดแล้ว

ลู่หานพลาดจริงๆ

หลังจากนั้น จากที่โทรศัพท์ไม่เคยดังนอกจากมีคนโทรมาทวงงานทวงต้นฉบับ เขาก็มักจะได้ยินเสียงเรียกเข้าของมันอยู่บ่อยๆเพราะผู้ชายที่ชื่อโอเซฮุน ซึ่งเขาทำการเม็มชื่อกิตติมศักดิ์ให้ในโทรศัพท์ว่า’คนบ้าข้างห้อง’

คนบ้ารายนี้ชอบโทรมาเมื่อมีเวลาว่าง หรือแม้ในขณะเวลางานที่ออฟฟิศก็ยังโทรมา ลู่หานไม่รู้จะทำยังไง ปกติเขาไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แต่พอเป็นผู้ชายคนนี้เขากลับได้สัมผัสถึงรสชาตคำว่าคุยจนหูร้อน เขารู้สึกมันจริงๆ  เพราะบางวัน เซฮุนเล่นคุยกับเขาจนดึกดื่น

“ฮ้าว~”

[“คุณง่วงหรอ”]

“แล้วนายไม่ง่วงรึไง”

[“ยังอะ”]

ความจริงเขาสองคนจะเดินออกมาคุยกันหน้าห้องก็ทำได้ แต่เซฮุนดึงดันที่จะโทรหาเขา

“พรุ่งนี้ต้องทำงานไม่ใช่หรอ วางเหอะ”

[“ผมตื่นไหว”]

“ดื้อจริงๆเลยนายนี่”

[“คุณต่างหากที่ดื้อ รู้ตัวมั้ย”]

“ฉันดื้อยังไง?”

ลู่หานงงกับสิ่งที่เซฮุนบอก [“ดื้อสิ”]

“.......”

[“ความจริงคุณจะวางสายแล้วนอนก็ได้ แต่ก็ยังดื้อคุยกับผมทั้งที่ง่วง”]

“.......”

[“จริงมั้ย?”]

ลู่หานรู้สึกพลาดเป็นครั้งที่สอง

พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ

ร่างเล็กสะบัดหัวสองสามทีหลังจากเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตั้งใจพิมพ์งานต่อ เขาคิดถึงเรื่องชายคนนั้นอีกแล้ว และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เซฮุนยังไม่มีวี่แววว่าจะโทรมา เขาแค่เป็นห่วงว่าจะเกิดไรขึ้นเท่านั้นเองหรอกนะ เขาไม่ได้รอให้นายนั่นโทรมาสักหน่อย เพราะวันนี้ยังไม่ได้ยินเสียงไขประตูกลับเข้าห้องเลยด้วย

หืม...

นี่เขารอฟังเสียงประตูงั้นหรอ...

“บ้าไปแล้วลู่หาน สติ!”

เขาทึ้งหัวตัวเองเหมือนคนบ้า ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดแล้วลุยงานต่อ แต่ในขณะที่ตั้งใจจะทำงาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน คนที่บอกตัวเองว่าไม่ได้รอโทรศัพท์กลับวิ่งหน้าตื่นไปคว้าเครื่องมือสื่อสารที่วางแหมะอยู่บนโซฟาซะอย่างนั้น

“ฮะ ฮัลโหล”

[“แปลกแฮะ”]

“อะไร”

[“รับเร็วจัง”]

ลู่หานทำเสียงกลบเกลื่อน

“ก็..ก็มันอยู่ใกล้มือ”

[“งั้นหรอ...ไม่ใช่ว่ารออยู่หรอกนะครับ?”]

ลู่หานกัดริมฝีปากล่างแล้วตอบปฏิเสธไป แต่ก็โดนเสียงหัวเราะหึเบาๆออกมาจากสาย

[“คุณกินอะไรรึยัง?”]

“ยัง ทำไม”

ก๊อก ก๊อก

ไม่ทันไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ลู่หานทำหน้างงทั้งที่ยังไม่วางสาย เขาเดินไปเปิดประตูโดยที่หูยังแนบโทรศัพท์ไว้ข้างนึง และพอเปิดออกมาก็เจอเซฮุนยืนยิ้มกว้าง เขาอยู่ในชุดหนุ่มออฟฟิศ เสื้อเชิ้ตขาวถูกพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก มือข้างนึงของชายหนุ่มมีถุงอาหารเต็มไปหมด

และมืออีกข้าง

กำลังถือโทรศัพท์คุยกับเขา

“กินข้าวกัน”

 Love is next door <3

 เขาว่ากันว่า

ช่วงเวลาที่เรามีความสุขมันจะผ่านไปไวเสมอ โดยที่เราไม่รู้ตัว

นานนับเดือนแล้วที่มันเป็นแบบนี้ ในตอนเช้าตรู่บางครั้งเป็นเวลาที่ลู่หานเพิ่งเสร็จจากภาระงาน เขากำลังจะล้มตัวลงนอน แล้วก็ต้องหยิบมือถือขึ้นมาเช็คเสมอ มันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากข้อความจากโอเซฮุน ที่ส่งมาบอกว่าเขาได้ออกมาทำงานแล้ว

ในเวลาเที่ยง ร่างเล็กก็ตื่นขึ้นมา เพราะเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์จากคนที่กำลังพักทานอาหารอยู่ที่ออฟฟิศ ชายหนุ่มโทรมาเพื่อบอกให้เขาตื่นขึ้นมาหาอะไรใส่ท้อง น้ำเสียงปนดุของโอเซฮุนทำให้ลู่หานบ่นอุบอิบ

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ …เขาก็งัดตัวเองออกจากเตียง

ตอนเย็นๆ เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะเดิมที่ลู่หานเริ่มชินหูกับจังหวะการเคาะแบบนี้ เขารู้ว่ามีคนเดียวที่มาหาเขาในตอนเย็นพร้อมกับอาหารมากมาย บางครั้งลู่หานก็นึกเกรงใจที่เซฮุนมากินข้าวกับเขาทุกวัน แถมยังเป็นเงินของหมอนั่นอีก เขาพยายามจะจ่ายคืน แต่เซฮุนก็ไม่ยอม จนเขาต้องบอกว่างั้นมาผลัดกันเลี้ยง ลู่หานตื้อจนได้ออกเงินในที่สุด

สิ่งเหล่านี้กำลังเกิดขึ้นทุกวัน

ซ้ำๆกัน…

“เซฮุน ซื้อของเยอะไปรึเปล่า”

ร่างสูงที่กำลังเพ่งเลือกแอปเปิ้ลอย่างตั้งใจหันกลับมามองหญิงสาวซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานในแผนกเขานั่นเอง เธอมองเขาด้วยรอยยิ้มแปลก ซึ่งเซฮุนรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร

“ผมไม่ได้กินคนเดียวน่ะ”

“เอ๋ ?”

เซฮุนไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาส่งยิ้มบนมุมปากให้หญิงสาวไป และกลับมาสนใจกับกองแอปเปิ้ลที่อยู่ตรงหน้า เขาอยากได้ลูกหวานๆเพราะลู่หานชอบ

“ผมเอาทั้งหมดนี่ครับป้า”

ร่างสูงเดินถือถุงของกินมาตามทางเดินที่คุ้นเคย เซฮุนไม่เคยรู้สึกดีกับการกลับห้องพักเท่าตอนนี้ เพียงแค่คิดว่ามีคนกำลังรออยู่ที่แห่งนั้น เขาก็ยิ้มได้ทุกครั้ง

วันดีคืนดี พอไปเคาะประตูห้อง เจอเจ้าของเดินมาเปิดด้วยหน้าตาสะลืมสะลือ ผมบนหัวมัดจุกเป็นทรงแอปเปิ้ลแบบที่เขาถืออยู่ มันก็ทำให้เขาอดเอ็นดูไม่ได้

ก๊อก ก๊อก ….

กว่าประตูจะเปิดออก วันนี้มันนานผิดปกติ เขาต้องเคาะถึงสามครั้ง เซฮุนแทรกตัวเข้าไปพร้อมกับถุงอาหารมากมายอย่างเคย ทว่าในวันนี้กลับไม่มีเสียงตอบรับของเจ้าของห้อง  

ลู่หานเดินมาเปิดประตูให้เขา แล้วเดินลากเท้ากลับไปยังโซฟา ทิ้งตัวลงนอนแผ่เหมือนคนหมดแรง นั่นทำให้เซฮุนสงสัยว่าคนน่ารักของเขาเป็นอะไรไป

“ลู่หาน”

“อือ..”

เขาเอ่ยเรียกร่างเล็กแต่มีเพียงเสียงในลำคอตอบรับมา ลู่หานเหมือนจะหลับได้ทุกเมื่อ และเพราะอย่างนั้นเซฮุนเลยเอะใจ พลางใช้หลังมืออังกับหน้าผากของอีกคน

“ร้อนจี๋เลย” เขาชักมือกลับเพราะไอความร้อนมันแผ่ออกมาจนน่ากลัว

“คุณ …คุณตื่นก่อน ไปนอนที่เตียงเถอะ”

เขาพยายามปลุกคนตัวเล็กแต่ท่าทางจะไม่ได้ผล ลู่หานไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับเลย คงหมดแรงไปกับการเดินมาเปิดประตูให้เขา แม้จะป่วยจนหมดแรงขนาดนี้ ลู่หานก็ยังทนเดินมาเปิดประตูต้อนรับเขา

เซฮุนใช้แขนประคองร่างลู่หาน แขนอีกข้างก็ช้อนใต้ข้อพับเข่า ร่างโปร่งอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะพาเขาไปนอนสบายๆบนเตียง หลังจากนั้นก็เดินไปหากะละมังพร้อมผ้าผืนเล็ก เขารองน้ำมาใส่มันแล้วใช้ผ้าชุบลงไป

“ฮื่อ…”

ลู่หานครางออกมาเมื่อรู้สึกถึงความเย็นแตะลงบนแก้ม ร่างเล็กปรือตาขึ้นมองและพบว่าเป็นเซฮุนที่กำลังเช็ดตัวให้เขา

“เซฮุน..” เสียงของลู่หานเบาหวิว

แต่เขาไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังทำให้คนที่ได้ยินกำลังดีใจแค่ไหน  มันน้อยครั้งมากที่ลู่หานจะเรียกชื่อจริงของเซฮุน วันๆเขาได้ยินแต่คำว่านาย นาย นาย

“นอนเฉยๆเถอะคุณ”

“อือ”

วันนี้ลู่หานเชื่อฟังเซฮุนอย่างประหลาด ร่างสูงนึกขันเพราะเขาไม่เคยเจอร่างเล็กในโหมดนี้

“เค้าหนาว”

หืม?

เค้างั้นหรอ? นี่คือลู่หานในโหมดคนป่วยเป็นแบบนี้น่ะหรอ

“บ้าจริง เห็นว่าป่วยอยู่หรอกนะ”

เซฮุนเช็ดตัวให้ร่างเล็กจนเสร็จ เขาคิดว่าคงจะนั่งอยู่ดูคนป่วยอ้อนแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เขาอาจจะเผลอจับร่างเล็กมาฟัดทั้งที่ป่วยอยู่แบบนี้

แต่…

สักนิดคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ดวงตากลมกำลังปิดสนิท และเซฮุนก็เห็นเส้นขนตาเป็นแพงอนยาว บวกกับแก้มที่แดงเพราะพิษไข้ ปากเผยอออกหน่อยๆในตอนหลับ ลู่หานเหมือนกับเด็ก เขาดูบริสุทธิ์มากในเวลาหลับ

เซฮุนยิ้ม

แล้วกดริมฝีปากลงไปบนแก้มอิ่ม จูบเบาๆพลางใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มใสของลู่หาน

“จะตื่นมาด่าผมก็ยอมนะ”

Talk: ครบ 100 %

สรุปนางก็ปั่นยืดจนมีตอนสามโผล่ค่ะ 555555555555555 จบตอนหน้า (มั้งนะเพคะ) 
โอ้ย ไม่ไหวละค่ะ ที่แค่งยืดยาวที่ไม่ใช่อะไร หลงไหลในตัวหนุ่มออฟฟิศคนดีศรีโคเรียนี่ละเกิลลลลลล T v T 
ขอแบบนี้คนนึงซื้อได้ที่ไหนคะ

พรุ่งนี้จะมาเปิดจองฟิคนะค๊าาาาา เจอกันตอนหน้าค่ะ

   แปะแท็ก #TalkAbtLove

:)  Shalunla