[SF EXO] TALKIN' BOUT LOVE [HUNHAN etc.]

ตอนที่ 20 : [ S F ] LOVE IS NEXT DOOR ( Sehun x Luhan ) [1]

 { Part one }
                       Whose room is this?

หยาดฝน

โปรยลงมาทีละเม็ดๆ

สักพักมันก็เริ่มแรง ส่งเสียงดัง จากปรอยๆก็ตกลงมาห่าใหญ่ เสียงครืนกระหึ่มดังไปทั่ว ผมมองละอองฝนที่กระเซ็นเกาะเต็มหน้าต่าง นึกโชคดีที่เอะใจจึงเก็บผ้าที่แขวนไว้เข้ามาก่อนหน้านี้

บรรยากาศกำลังดี…. ลู่หานลุกจากหน้าจอคอมที่เปิดอยู่นานเป็นชั่วโมง เดินเข้าไปในครัวเล็กๆ เปิดตู้เย็นแล้วหยิบเบียร์กระป๋องออกมา จัดการเปิดมัน ค่อยๆจิบอย่างสบายใจแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ

ฝนตก อากาศเย็น และกลิ่นดินชื้น ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว บรรยากาศมันชวนให้จินตนาการของเขากระเตื้องขึ้นมา ถ้าเป็นตอนกลางวันในเวลาที่ร้อนจัด เขาเกลียดมัน เขาจะหงุดหงิดมากจนไม่มีอารมณ์อยากจะเปิดไฟล์งานขึ้นมาทำ และใช้เวลาจมอยู่กับการเล่นเกมส์ตลอดวัน

ความจริงในเวลาแบบนี้มันน่าจะตั้งหม้อต้มรามยอนเสียด้วยซ้ำ นั่งซดน้ำซุปอุ่นๆในคืนฝนตกมันก็ดีไปอย่าง

ตึ่งง!!!

เสียงเอะอะโวยวายเกิดขึ้นที่หน้าประตูห้อง

ตุ้บบ โครม!!

เหมือนมีของหนักๆกระแทกใส่ประตูไม้ของห้องเค้า

ลู่หานชะงัก….เขาได้ยินเสียงคนคุยกันเสียงดังอยู่ข้างนอก แข่งกับเสียงฝน

“เอาไงดีวะเนี่ย”

“ปล่อยแม่งไว้งี้แหละ”

“เห้ย แต่สภาพมันไม่ไหวแล้วนะ”

ร่างเล็กค่อยๆเดินไปที่ประตู ค่อยๆแนบหูกับแผ่นไม้หนาเพื่อฟังเสียงเหล่านั้น

“เดี๋ยวเช้ามันก็ตื่นมาเองแหละ”

เงียบ…….

มันเงียบไปแล้ว…….

เขากลืนน้ำลาย ยืนชั่งใจอยู่ว่าควรจะเปิดประตูออกไปดูหรือไม่ ทว่ายืนคิดได้ไม่นานมือเจ้ากรรมมันก็ปลดล็อกกลอนไปแล้ว บิดลูกบิดแล้วเสียด้วย

“……อะไรวะเนี่ย”

ประตูมันติดอยู่อย่างนั้น มันเปิดแง้มได้เพียงสี่สิบห้าองศาก็ไปติดอยู่กับอะไรสักอย่าง  ลู่หานพยายามใช้แรงดันออก แต่ก็ไม่ได้ผล

หมับบ!

“เห้ย!!”

มือปริศนาโผล่มาเกาะที่ขอบประตู  ร่างทั้งร่างแทรกตัวเข้ามา โถมกายอันหนักอึ้งเข้าใส่ลู่หาน จนเขาตั้งตัวไปทันแล้วล้มหงายหลังลงไป

“ว้ากก!! ปล่อยฉัน!!” ทั้งดันทั้งถีบ  “ลุกเซ่ นี่!! คุณ!! ..บ้าเอ้ย อะไรวะเนี่ย”

กลิ่นเหล้าโชยหึ่งขึ้นมาแตะจมูก ลู่หานเบือนหน้าหนีแล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีดันร่างของชายคนนี้ออกไปจากตัว  เขาหอบแฮ่กหน้าแดงไปหมด ร่างเมามายกำลังนอนอยู่ในห้องเช่าของเขา

ฝนหยุดแล้ว

มันหายไปพร้อมส่งชายปริศนาเข้ามาด้วย เสื้อเชิ้ตยับย่น ผมสีบลอนด์อ่อนเละเทะไม่เป็นทรง มองเห็นก็แต่สันจมูกคมที่น่าอิจฉา ลู่หานเกาหัวตัวเองจนยุ่ง กำลังสงสัยอยู่ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไร และก็เดาว่าชายคนนี้คงเป็นเจ้าของห้องไหนสักห้องในชั้นนี้ เพราะเขาได้ยินมาว่าอาทิตย์ที่แล้วมีคนย้ายมาใหม่ ก็คงจะเป็นคนนี้สินะ

มือเรียวจับป้ายชื่อที่สอดอยู่ในกระเป๋าเสื้อ เขาไม่ได้จงใจจะล้วงนะ แต่มันโผล่ออกมาและสายตาเขาบังเอิญเหลือบไปเห็นพอดีหรอก

บัตรแข็งในซองพลาสติกใสที่เหมือนกับป้ายชื่อพนักงานบริษัทอะไรสักอย่าง ลู่หานไม่รู้จักเพราะมันเป็นภาษาอังกฤษยาวเหยียด เขาอ่านออกแค่เพียงชื่อบนบัตรที่เป็นภาษาเกาหลี

เขียนว่า

 “โอ เซ ฮุน”

ร้อน

คันด้วย เหงื่อเต็มไปหมด

บ้าจริง เขาลืมเปิดหน้าต่างงั้นหรอ ทำไมห้องมันถึงได้ร้อนแบบนี้  เซฮุนปลดกระดุมเสื้อออกสองสามเม็ด รู้สึกค่อยๆดีขึ้น แต่ความปวดหัวก็แล่นพล่านเข้ามา มึนตึงจนหัวจะระเบิด

นาฬิกาบนข้อมือเขาบอกเวลาว่ามันเที่ยงกว่าแล้ว  และความรู้สึกของที่ที่เขานอนอยู่ก็บอกว่ามันไม่ใช่ห้องของเขาอย่างที่ควรจะเป็น เขานอนอยู่บนพื้น มันเป็นห้องของใครไม่รู้ แต่พอมองออกไปนอกหน้าต่าง นี่มันก็คือตึกของห้องเช่าที่เขาพักนี่นา

มองร่างตัวเองก็นึกสมเพช เขายังใส่ชุดเมื่อวานอยู่เลย หัวก็พันกันยุ่งไปหมด จำได้ว่าเมื่อคืนที่ทำงานไปฉลองกัน แล้วก็จำไม่ได้ว่าเมาหนักไปตอนไหน พวกชานยอลคงจะพามาส่ง แต่พวกนั้นก็คงไม่รู้ที่เก็บกุญแจห้องของเขา

แต่สรุปแล้ว....ที่นี่มันห้องใครล่ะ……?

หวังว่าเขาคงไม่ได้เมามายจนโดนใครลากขึ้นห้องหรอกนะ

เซฮุนยังคงมองไปรอบๆ เห็นโต๊ะหนังสือที่มีโน๊ตบุ๊ควางไว้ มีกาแฟหนึ่งแก้วอยู่ข้างๆ มีตู้หนังสือกับหนังสือเยอะแยะไปหมด ทีวีตรงหน้าเขาเปิดทิ้งไว้ แต่มันไม่มีเสียง มันเป็นการ์ตูนสำหรับเด็กที่เขาเลิกดูมันไปตั้งแต่สิบขวบแล้ว

เขาสำรวจข้าวของภายในห้องได้ไม่นาน เสียงปลดล็อกกุญแจที่ประตูก็เรียกให้เขาต้องหันไปมอง ร่างเล็กๆหอบของพะรุงพะรัง ถุงซูเปอร์มาร์เก็ตบรรจุของใบโตหลายใบปิดหน้าของเจ้าของห้องคนนี้จนมิด เซฮุนมองไม่เห็นใบหน้าของคนๆนี้ได้ชัดเจน ได้ยินเพียงแค่เสียง

“ตื่นแล้วหรอ ฉันนึกว่านายตายแล้วซะอีก”

หืม? อยู่ดีๆมาแช่งทำไมละเนี่ย

“เมื่อคืนนี้....”

“นายเมาใช่มั้ยล่ะ” เจ้าของห้องเดินหอบของเยอะแยะผ่านเขาเข้าไปยังพื้นที่ครัว ซึ่งมันมีผนังกั้น และมีเพียงหน้าต่างบานเล็กๆ ดังนั้นเซฮุนก็ยังไม่ได้เห็นหน้าบุคคลนี้สักที

“อ่า...”

“เมาเป็นหมาเลย แล้วนายก็บุกเข้าห้องฉัน” เสียงทุ้มนั้นตะโกนตอบเขาพลางเก็บของเข้าชั้น และเอาของบางส่วนใส่ตู้เย็น เหมือนกำลังทำอะไรวุ่นๆอยู่ในครัว

“.......”

เซฮุนนึกอะไรไม่ออก เขาจำได้แค่ว่าพวกเพื่อนจอมแสบนั่นหลอกให้เขาดื่มเหล้าเพียวๆตั้งหลายต่อหลายครั้ง เสียงหัวเราะเฮฮาปะปนไปหมด จนมาตื่นขึ้นที่ห้องคนอื่นนี่แหละ นอกนั้นก็นึกอะไรไม่ออก

“ผมขอโทษแล้วกันนะ คุณ....”

“ลู่หาน”

น้ำเสียงกวนๆมันชัดขึ้น ร่างเล็กเดินออกมาประจันหน้ากับเขาตรงหน้าหลังจากจัดการของทุกอย่างจนเสร็จสิ้น เซฮุนคิดว่าบางที เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้อย่างที่คนๆนี้พูด

แสงแดดบางเบานั้นกำลังทำตาของเขาพร่ามัว เซฮุนมองตากลมโตแวววาว ใบหน้าสวย จมูกเล็กๆดูรั้น ริมฝีปากบางเชิดขึ้น ผู้หญิงงั้นหรอ? หรือว่าผู้ชาย?

“.......”

“เอ้า อยู่ๆก็เงียบ”

“ตายแล้วจริงๆรึเปล่าวะเรา...” ร่างโปร่งยืนพึมพำกับตัวเอง

“นายว่าไรนะ?”

“ปะ..เปล่า”

“นายนี่ท่าจะประสาทนะ เมาค้างหรอ?”

ลู่หานส่ายหน้าไปมาเบาๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในครัว เซฮุนยืนมองตามสักพักเลยตัดสินใจเดินตามเข้าไปด้วย แต่พื้นที่ครัวนี่มันแคบ เขาเลยได้แต่ยืนอยู่ตรงทางเข้า

ไม่นานร่างเล็กก็เดินมาหาเขาพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟอุ่นๆมาให้

“กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล แก้เมาค้าง”

“ขอบคุณครับ”

ในวันนั้น

ท้องฟ้าโปร่งและมีแสงแดดอ่อนๆ

แก้วกาแฟในมือของเซฮุนมันว่างเปล่าแล้ว แต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั้น ไม่รู้ตัวว่าทำไมเขายังอยู่ที่นั่น เซฮุนไม่เคยคิดว่าเขาจะอยู่นิ่งๆในนานขนาดนี้ นี่มันนับชั่วโมงแล้วที่เขานั่งอยู่เฉยๆ

เขานั่งมองร่างเล็กที่ง่วนอยู่กับหน้าจอคอม นั่งพิมพ์คีย์บอร์ดต๊อกแต๊กอยู่คนเดียว บางทีก็ทำหน้ายุ่ง บางทีก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรสักอย่าง หรือบางทีก็ยิ้มเบาๆกับตัวเองและหน้าจอ

ไม่รู้ทำไม ... แต่เซฮุนไม่รู้สึกเบื่อที่ได้มอง

“นี่..”

“ค..ครับ?” เขาถึงกับสะดุ้งเมื่อร่างนั้นหันมาทำหน้ายุ่งใส่เขาแทน

“ไม่กลับห้องรึไง หมดธุระแล้วหนิ”

ดวงตากลมนั้นกำลังจ้องมาที่เขาอย่างสงสัย และคงจะปนตำหนิอยู่เล็กน้อย ก็เขาอยู่นี่มานานแล้วนี่นา แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังรู้สึกแปลกๆอยู่เลย

“งั้น...ผมกลับละนะ”

“อื้อๆ”

ลู่หานเพียงแค่ส่งเสียงรับในลำคอและสนใจกับงานของตัวเองตรงหน้าต่อ เซฮุนเลยไม่อยากกวนอะไรร่างเล็กมาก เขาเดินไปยังประตูห้อง จับลูกบิดเปิดมันออกจนกว้าง แต่แล้วก็หันมาบอกประโยคสุดท้าย ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มกว้างที่สดใสพอๆกับท้องฟ้าตอนนี้

“แก้วนี่ เอาไว้ผมจะล้างมาคืนคุณนะ ... ลู่หาน”

ปัง

เซฮุนจากไปแล้วพร้อมกับแก้วกาแฟ

“แปลกคนแฮะ..” ลู่หานพึมพำเบาๆ

แต่มาคิดอีกทีก็โอเคนะ  มีน้ำใจเอาไปล้างให้ ก็ดี... เขาจะได้ไม่เปลืองค่าน้ำ ชงให้กินแล้วก็ต้องล้างมาคืนสิ ใช่...ลู่หานคิดแบบนั้น....

แต่เขาไม่รู้

ไม่รู้ว่าเซฮุนไม่ได้คิดอย่างเขา

ลู่หานไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังหาเรื่องมาหาเขาที่ห้องอีกรอบเท่านั้นเอง

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงหน้าต่างอีกบานข้างห้องถูกเปิดออก เซฮุนคงจะเข้าไปในห้องแล้ว... ไม่ใช่สิ ...ลู่หานสลัดเรื่องของชายขี้เมานั่นออกไปจากสมองอย่างรวดเร็ว แล้วตั้งใจพิมพ์งานต่อ เขาควรคิดแต่เรื่องงานสิ มีสมาธิหน่อยลู่หาน

ก็แค่…

คนข้างห้องคนนึงเท่านั้นเอง...

 100%

Talk:

ครบ ! เป็นฟิคที่อุดมไปด้วยน้ำซะจริง55555555555555555

มันเป็นพล็อตที่ค้างไว้นานมากค่ะ ช่วงหน้าฝนนี่แหละ ตกได้ตกดี

ออกแนวละมุนๆค่ะ ไม่ค่อยมีอะไรมาก น่าจะเป็นโรแมนติกน่ารักเหมือนเดิม ฝากด้วยนะคะ
รวมเล่มช็อตฟิคค่ะ จิ้ม>> http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=938134&chapter=21

   แปะแท็ก #TalkAbtLove

:)  Shalunla