[SF EXO] TALKIN' BOUT LOVE [HUNHAN etc.]

ตอนที่ 14 : [ S F ] BE MY BABY ( HANHUN ( ?? ) [2] END

PLS BE MY BABY
Part ll

















 

ในกลางดึก

ผมลืมตาขึ้นมา มองเพดานที่จำได้ว่าไม่ใช่ห้องของตัวเอง เสียงเม็ดฝนเงียบหายไปแล้ว มองจ้องเพดานพลางพยายามนึกสิ่งต่างๆ วินาทีแรกที่หันใบหน้าไปเห็นก็คือขนตายาวของคนที่หลับอยู่ข้างๆ

จากนั้นก็มองอีกด้านของเตียง ซึ่งมีแต่ชุดนักศึกษา กางเกง ชั้นในโยนเกลื่อนไปหมด

มองคนที่ยังหลับอยู่อีกรอบ เซฮุนนอนหลับตาพริ้ม ดูสงบ มองลงไปเห็นมือของเขากอดไว้ที่เอวของผม และอยู่ๆความรู้สึกทั้งหมดก็ประเดประดังเข้ามาในหัว

“…….”

พูดอะไรไม่ออก

ตอนนี้….

ขอ…

ผมขอ…

ขอ….

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

ตะโกนลั่นห้องเลยแม่งงงงงงงงงงงงง แม่งงงงงงงงง เวอร์จิ้นกูวววววว กูพ่ายแล้วฮื่อออออออ ข้าศึกบุกโจมตี ตีประตูหลังด้วยสาดดด หมด หมดเลยย ไม่เหลือแล้วลู่หานสุดหล่อของปีสาม

กู! โดน! เด็ก! ฟัน!

อิสึดดด (;______;)

“พี่เสียงดังทำไมเนี่ย เดี๋ยวเจ้าของหอมาด่าผมนะ”

เซฮุนตวัดร่างผมลงไปอยู่ในอ้อมกอด เอามือปิดปากผมที่เสียสติ ไม่สิ สติพังแล้วตอนนี้ กูตื่นมาเปลือยเปล่า เจ็บตูดก็เจ็บ มึงจะให้กูทำไงวะ จุ๊บแก้มมึงแล้วเอ่ยราตรีสวัสดิ์หรออออ

หรอออออออออออ!!

“อื้อออ อ่อยอี้นะ” (อื้อออ ปล่อยพี่นะ)

“พี่ใจเย็นๆก่อนสิ”

“เอ็นอ้าไอ อำไออำแอบอี้”(เย็นบ้าไร ทำไมทำแบบนี้)

กูไม่เย็นนนนนนนน กูเป็นบ้าาาาาาา

“ผมขอโทษ แต่ช่วยฟังผมหน่อยได้มั้ย”

ผมสงบสติอารมณ์ ให้ใจเย็น ค่อยๆนิ่งลง เซฮุนเห็นว่าผมโอเคแล้วเลยปล่อยมือ แต่ยังไงเขาก็ไม่ผละออกไปจากตัว

“พี่คงโกรธมากสินะ”

“…….” กูไม่โกรธเลยมั้ง มายิงประตูกูเฉยเลยเนี่ย ผมทำหน้าบึ้ง เสมองไปทางอื่นไม่ได้พูดอะไร

“พี่จะโกรธผมไปตลอดชาติเลยก็ได้ แต่ผมอยากบอกพี่ให้รู้”

“…….”

“ผมทำลงไป เพราะผมชอบพี่จริงๆนะ”

“……..”

“พี่ลู่หาน…”

ไม่ต้องมาทำตัวน่าสงสารเลยยย ไม่ใจอ่อนหรอกนะ ขอบอก ไม่ต้องทำหน้าเศร้าด้วย เออ !!! จริงๆใจอ่อนนิดๆก็ได้

“มันอาจจะดูแย่มาก แต่ผมยืนยันว่าที่ผมทำ”

“……..”

“เพราะผมชอบพี่ พี่ไม่รู้สึกดีหรอ พี่ไม่รู้สึกดีกับผมบ้างหรอพี่”

ขอร้องล่ะเซฮุน พี่แพ้สายตาแบบนั้นมาก อย่ามาทำแบบนี้ได้มั้ย ฮึกก คือ…ผมยอมรับครับว่ามันรู้สึกดี แต่ใครมาจะกล้าพูดตรงๆละ  คือ..แบบ โอ๊ยยย

ผมไม่รู้

ตอนนี้ไม่รู้อะไรทั้งนั้น

“เซฮุน…”

“………”

“พี่ขอเวลาสักพักนะ”

หลายวันต่อมา

จนกระทั่งตอนนี้ ที่ผมบอกว่าขอเวลาผมก็ยังทำเช่นนั้นอยู่ครับ  เซฮุนเองก็ยอมรับแต่โดยดี และก็รู้สึกผิดไม่แพ้กัน ผมก็รู้สึกแย่นะ ไม่ชอบหน้าแบบนั้นของน้องเลย ผมชอบรอยยิ้มของเซฮุน ยิ่งเวลาเซฮุนยิ้มกว้างจนตาหยี๋เป็นขีด เขาน่ารักมากๆ

บ้าจริง

ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำไรเลยนอกจากคิดถึงเรื่องเขา

ลู่หานเดินไปเรื่อยตามทางเดินของตึกเรียน เจอรุ่นน้องผู้หญิงส่งยิ้มทักทายก็ทำได้แต่ยิ้มกลับแห้งๆ วันนี้ผมเขายุ่งเพราะไม่มีเวลาเซ็ต มันไม่ได้ตั้งชี้ขึ้นเหมือนแต่ก่อน จะบอกว่ายุ่งก็ไม่ถูก ต้องบอกว่าช่วงนี้เค้ามัวแต่คิด คิดมากจนไม่มีเวลาดูแลอะไรตัวเองเท่าไหร่ ใบหน้าที่เคยสดใสก็ดูหม่นลง มีรอยคล้ำใต้ตาหน่อยๆ

นับจากวันนั้น ผมออกจากออกของเซฮุนมา นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเขา เราไม่ได้เจอกันอีกนับจากวันนั้น  จากคนที่เคยคุยกันทุกวัน ก็เงียบไป

หายไปจากสารระบบของผม จนแบคฮยอนเอ่ยปากถามหลายครั้ง

ผมไล่ดูรายชื่อในโทรศัพท์ รายชื่อของคนที่เคยคุยด้วย มันเบื่อนี่ครับ อยากจะกลับไปคุยกับสาวสักสองสามคน แต่พอเลื่อนไปดูก็เบื่อ ไม่รู้ทำไม

ร่างเล็กในชุดนักศึกษาเก็บไอโฟนลงกระเป๋า เดินไปยังห้องน้ำข้างบนไดของตึก แต่พอเดินเข้าไปไม่เท่าไหร่ก็ต้องชะงักแทบจะหันหลังวิ่งหนีออกมา

“ไม่ต้องทำเหมือนเห็นผีก็ได้นะครับ”

คนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วเอ่ยเสียงอ่อย เซฮุนรู้ว่าลู่หานยังคงไม่ให้อภัยในสิ่งที่เขาทำ

“คือพี่…”

“…….”

“อ่ะ! จะทำอะไร”

ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดตัว ลู่หานยังคงหลบตาและพยายามถอยห่าง ท่าทีแบบนั้นทำให้เซฮุนยิ่งน้อยใจ เขาดึงรุ่นพี่ให้เดินตามมา แล้วดันร่างนั้นเข้าไปในห้องน้ำห้องในสุด

“ไม่ อย่า อย่าไม่เอา”

 

ลู่หานท้วงเต็มที่ พยายามดันตัวออก แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อร่างของรุ่นน้องดึงเขาเข้าไปกอดไว้

“ผมคิดถึงพี่..”

“………”

“ผมคิดถึงพี่มากนะ ถ้าเราไม่ได้คิดเหมือนกัน พี่ช่วยอะไรผมหน่อยได้มั้ย”

“อ..อะไร”

เซฮุนจ้องตาผม ภายในแววตาของเขาดูเศร้าสร้อย

“บอกว่าเกลียดผมที”

“บอกว่าไม่เคยคิดอะไร ไม่ได้ชอบผมเลยสักนิด ไม่รู้สึกอะไรเลยตอนที่เราคุยกัน บอกผมสิ…ว่ามันไม่มีอะไรเลย บอกผมได้รึเปล่า”

สมองของผมมันรวนไปหมดแล้วตอนนี้ จะปฏิเสธก็ไม่เต็มปาก ผมน่ะรู้สึกดีกับเขาจริงๆ พอน้องหายไปผมถึงได้รู้ว่ามันเหงาแค่ไหน เวลาไม่มีคนคอยอ้อน

ได้โปรด เซฮุนได้โปรด

อย่าทำแบบนี้

“ผมขอโทษที่รบกวนครับ…รุ่นพี่”

เซฮุนผละออกไป น้องกำลังจะเดินจากไปแล้ว แผ่นหลังของเขามันดูเล็กนิดเดียวในตอนนี้ ทั้งๆที่ตอนผมเจ็บจุกมากจนเผลอจิกเล็บข่วนมันลงไป มันดูใหญ่อบอุ่น ดูกว้างกว่านี้ เฮ้ยยย แล้วกูจะมาจำมาคิดฉากนั้นทำไมฟระ! TAT

“เซฮุน…เดี๋ยว!!”

อ่ะ อ่าว ชิบ มืออออ มือผมมันเหวี่ยงไปอัตโนมัติ กูทำไรเนี่ยย

“คือ…คือพี่”

ผมได้แต่ทำหน้าลำบากใจ มันสับสนไปหมด ผม… ผมต้องยอมรับความจริงใช่มั้ยครับ

โอเค

ก็ได้ ก็ด๊ายยยย

เอออออออ

รู้แล้วว้อยยย อย่าเร่งได้ป้ะ

“ถ้าพี่ไม่มีอะไร..งั้นผม….”

“คิดถึง…”

“……”

“พี่คิดถึงนาย..เซฮุน”

สวัสดีครับ พยอนแบคฮยอนนะครับ

เรียนอยู่ชั้นปีที่สาม คงทราบกันดีว่าผมเป็นเพื่อนไอ้ลู่มัน

จะบอกว่าแปลกใจมั้ยก็แปลกนะ คือมันไม่ชินอะ ผมน่ะชินกับการเห็นลู่หานแซวผู้หญิง วิ่งไปขอเบอร์น้อง  ตามไปจีบไปรับไปส่งสาวคณะอื่น หรือกลางคืนโทรไป มันก็บอกว่าอยู่ผับ กำลังเกี่ยวหญิง

แฟนมันแต่ละคน คบไม่เกินอาทิตย์สองอาทิตย์หรอกครับ เบื่อก็ทิ้ง บางคนก็เหมือนจะรู้ว่าลู่หานเป็นยังไง เธอก็จะมาคบเล่นๆควงเล่นๆ ลู่หานเต็มใจ เธอเองก็ยินยอม

ภาพแบบนี้มันติดตาผมไปซะแล้ว ไม่รู้คบคนแบบมันมาได้ไงตั้งหลายปี

“มึง”

“ว่า..”

“มึงว่าเซฮุนจะชอบตัวไหนอะ”

มันยื่นแบบเสื้อสองตัวในไอโฟนมาให้ดู ระหว่างกำลังนั่งเรียนด้วยกัน ผมก็มองๆ คิดว่ามันคงจะซื้อให้น้องแหละครับ แต่ที่น่าแปลกใจคือ มันเป็นคนคิดมากแบบนี้เมื่อไหร่

แต่ก่อนเห็นซื้อไรก็ให้ส่งๆ ไม่รู้หรอกฝ่ายนั้นจะชอบมั้ย ถือว่าให้ๆไป

“ตัวไหนก็ให้ไปเหอะ มึงให้น้องเค้าก็ดีใจแล้ว”

“กูกลัวไม่ถูกใจนี่ มึงว่าสีแดงหรือสีดำดีอะ”

อ่ะๆๆ ช่วยแม่งหน่อย “สีดำ”

“แต่สีแดงก็สวยนะมึง เซฮุนใส่ต้องเข้ามากอะ”

เอ้า ไอเชี่ยนี่ พอออกความเห็นมึงก็ไม่เอา

“งั้นมึงก็ซื้อสีแดง”

“ก็มึงบอกดำสวย กูลังเล”

โว้ยยย กูละปวดหัวกะมัน-*-

“งั้นมึงก็ซื้อแม่งสองตัวไปเลยจบ!”

“เออหว่ะเนอะ ไม่ต้องเลือก ดีๆ จะให้เซฮุนใส่ให้ดูสองสีเลย”

“….” อิฝัดดด-*- ขอด่าในใจหน่อยเถอะ

ตั้งแต่มีเซฮุนนี่แหละครับ ผมเพิ่งจะเคยเห็นมันในด้านนี้ เรื่องมากอย่างกับผู้หญิง ไม่รู้เมียน้องหรือแม่น้องนะครับ เข้าใจอารมณ์ชอบจับลูกแต่งตัวมั้ย พักนี้ลู่หานมันเห็นไรดีเห็นไรงามแม่งถึงนึกเซฮุนก่อนเพื่อนเลยครับ น้องจะชอบมั้ย จะเหมาะกับเซฮุนมั้ย

โอย เยอะไปหมด

“มึง กูถามจริงนะ”

“หือ ว่า..”

ผมเริ่มเปิดประเด็นกับมันตอนเราเดินลงจากตึก เพื่อมานั่งประจำที่ตรงม้าหินหน้าคณะเช่นเดิม ตอนนี้แม่งก็ไม่ค่อยได้สนใจผมหรอกครับ ตานี่จะติดจอมือถือละ นิ้วเอาแต่จิ้มส่งสติ๊กเกอร์ในไลน์

นี่มึงจะปล่อยน้องเค้าร่ำเรียนหาวิชาความรู้บ้างได้มั้ยครับเพื่อน

 “ตั้งแต่มึงมีเซฮุน มึงเปลี่ยนไปมากรู้ตัวมั้ย”

“หือ เปลี่ยนยังไงวะ”

น่ะ ยัง ยังไม่เลิกจิ้มแชทซะที

“น้อยใจกูติดแฟนหรอแบคฮยอน โอ๋ๆ”

“ไม่ใช่ละ กูหมายถึง เปลี่ยนอะ มึงเปลี่ยน”

ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดนึง แล้วยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ มันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเกาแก้มเขินๆ

“กูรู้น่า ว่ามึงไม่ชิน”

“…..”

“กูก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันแหละว่าทำไมเป็นเอามากขนาดนี้” มันถอนหายใจแล้วพูดต่อ “กูก็…แรกๆก็รับไม่ได้หรอก คนมันเคยเป็นฝ่ายฟันเค้าเว้ย เออตอนนี้มาโดนฟัน  ตลกว่ะ”

“…..”

“แต่…ไม่รู้สิ เพราะเซฮุนมั้ง”

“หรอ”

“อื้ม ”

“…..”

“เพราะว่าเป็นเซฮุนไงมึง กูถึงมีความสุขมาก”

ผมมองรอยยิ้มของลู่หานแล้วก็ต้องยิ้มตามนิดๆ ผมเชื่อแล้วว่าเพื่อนของผมมีความสุขจริงๆ และก็ดีใจด้วย ที่มันเจอกับคนคนนั้นของมันเข้าแล้ว

นี่สินะครับ

ที่เค้าเรียกกันว่า ‘ความรัก’

“มึง เซฮุนมาละ กูไปนะ”

ผมมองไปยังอีกด้านหนึ่ง ที่มีรุ่นน้องตัวสูงยืนยิ้มมองมาทางนี้ ลู่หานเก็บของมัน โบกมือลาผมแล้วรีบเดินเข้าไปหาน้อง เซฮุนยิ้มกว้างก่อนที่ลู่หานจะเอื้อมมือไปจัดผมให้ น้องมันก็เขินแล้วมองมาทางผมเชิงทักทาย

ผมคิดได้แล้วว่ามันไม่มีอะไรเลย

ความจริงสิ่งเหล่านี้ไม่มีอะไรที่ต้องคิดให้หัวหมุนเลย

เซฮุนเอื้อมมือไปจับมือลู่หานมาจูง สองคนนั้นเดินไปจากคณะพร้อมกัน คุยกันด้วยรอยยิ้มร่าเริงไปตลอดทาง

ผมลองตัดสิ่งอื่นๆออกไป สิ่งที่ผมเคยคิดไว้

และผมก็ต้องยิ้มกับมัน

จริงๆแล้ว…..

ไอคำว่ารุกหรือหรือรับมันไม่สำคัญเลยครับ

มันสำคัญที่ว่าเซฮุนกับลู่หานรักกัน

ผมว่านั่นก็เพียงพอมากแล้ว….

END

แบคฮยอนนายหล่อมาก ; w ;

ถามว่าทำไมถึงเอาแบคมาปิดเรื่อง นี่คือสิ่งที่อยากบอกค่ะ อย่ายึดติดกับคำว่ารุกหรือรับเท่ากับเซฮุนลู่หานรักกัน <3 >< แงงงงรรรรร้ 555555555555555

กลับมาอยู่หอละ ข่าวร้ายคือกำลังจะเปิดเทอม แฮร่ๆ เป็นพี่ปีสามแล้วด้วย เป็นป้ารหัสจะมีหลานแล้วด้วย โคตรแก่ TAT