[SF EXO] TALKIN' BOUT LOVE [HUNHAN etc.]

ตอนที่ 12 : [ S P ] W O L F ( Sehun x Luhan ) --- special part *

W O L F

Sehun  x Luhan

Maybe I’m sick. Have I fallen ill?

Yeah I’m in trouble.

Get a grip. How’d you get your heart stolen by a human?

เขาเกลียดนัก

เกลียดเสียงลมพัดในที่แห่งนี้

เกลียดต้นหญ้าดอกหญ้าทุกต้น

เกลียด

เกลียดที่มันซ้ำเติมความอ่อนแอของเขาเสมอ

ลู่หานเอากิ่งไม้เขี่ยนู่นนี่อย่างเซ็งๆ เขากำลังนั่งมองฝูงแกะเล็มหญ้าแล้วเคี้ยวเอื้องเอื่อยเฉื่อย เป็นภาพที่น่าเบื่อ ยิ่งในยามเขาต้องกลับมาในสถานที่นี้ ทุ่งกว้างแถวชายป่าแห่งนี้ เขายิ่งไม่อยากทนนั่งอยู่

“โง่เง่าสิ้นดี.... ลู่หาน”

หลังจากคืนพระจันทร์เต็มดวง ลู่หานตื่นเช้าขึ้นมาภายในห้อง บนเตียงขนแกะนุ่มนิ่มของตัวเอง เสื้อผ้าของเขา ชุดนอนตัวยาวอยู่ครบบนตัวเรียบร้อย สิ่งที่หายไปคือผ้าพันคอไหมพรมที่เขาถักเอง

และสิ่งที่เพิ่มมาใหม่คงเป็นร้อยรักเต็มทั่วตัวของเขา พร้อมความเจ็บปวดช่วงล่างที่ทราบสาเหตุดี

โชคดีนักที่เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว ลู่หานสามารถใส่เสื้อผ้าหนาๆเพื่อปกปิดร่องรอยน่าอายเหล่านั้นได้ และแกล้งทำเป็นป่วยซมอยู่บนเตียงได้อยู่วันสองวัน แต่แท้จริงมันเจ็บจุกมากจนเดินไม่ไหว

หึ ทั้งหมดนี้เพราะใคร

เพราะหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ไง

อย่ามาถามนะว่ามันหายไปไหน

จะไปตายไปกลายร่างที่ไหนก็ไปเถอะ

“ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย!...”

ลู่หานขว้างกิ่งไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรงเพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่น ทว่ามันกระเด็นกระดอนไปโดนเจ้าลูกแกะในฝูง และตอนนี้มันกำลังตกใจ วิ่งเตลิดออกนอกฝูงไป

“อ๊ะ...ไม่นะ”

ลู่หานรีบวิ่งตามแล้วร้องเรียก “นี่ กลับมานะ!!!”

ขาเรียวก้าวฉับๆ ลูกแกะน้อยจอมดื้อไม่ยอมฟังเขาเอาซะเลย วิ่งมุ่งไปแต่ข้างหน้า และแน่นอนลู่หานปล่อยมันไปไม่ได้

“เจ้าแกะน้อยยย! กลับมา!!~~”

เขาเริ่มเห็นมันไกลออกไปเรื่อยๆ สุดท้ายมันก็วิ่งข้ามลำธารเข้าไปใกล้ป่า ไปไกลลับตา ลู่หานเหนื่อยอ่อนจนทรุดตัวอยู่ริมลำธาร เขาเหนื่อย เหนื่อยกับทุกสรรพสิ่ง รวมๆแล้วเรื่องในตอนนี้มันทำให้เขาอยากหายไปจากโลก ในที่สุดเขาก็ร้องไห้ออกมา

“ฮึก...ฮืออ....”

พอที... เขาเหนื่อย…….

ไม่รู้จะโทษใคร จะโทษคนที่มาขโมยหัวใจเขาดีหรือโทษตัวเองที่ใจง่ายเกินไปดี ทุกอย่างเหมือนความฝัน ....ฝันแสนสวยที่พอตื่นขึ้นมาก็พบกับความจริงที่ตรงกันข้าม อยากจะลืมก็ลืมไม่ได้ ไม่รู้จะต้องทำเช่นไร

ลู่หานไม่รู้จริงๆ

น้ำตาที่เก็บกักเอาไว้มันไหลออกไม่ขาดสาย ลู่หานปล่อยโฮเหมือนเด็กๆ มือน้อยปาดน้ำตาป้อยๆอย่างน่าสงสาร ร่างบางกอดเข่าตัวเอง ซุกหน้าร้องไห้ไม่ต้องอายใคร ระบายออกมาจนหมด ในเมื่อตรงนี้มันมีเขาอยู่เพียงแค่คนเดียว

ตึกตึกตึก

เสียงวิ่งของร่างที่คุ้นตากำลังวิ่งตรงมา ลูกแกะน้อยตัวเมื่อกี้วิ่งกลับมาทางเขา มันหยุดมองลู่หานที่นั่งร้องไห้เป็นเด็กแล้ววิ่งกลับไปทางเก่า ลู่หานไม่มีแม้แต่แรงจะเดินแล้วตอนนี้ เขาคิดว่าลูกแกะมันคงวิ่งกลับไปหาแม่มันเองจึงทรุดตัวอย่างอ่อนล้าอยู่ตรงที่เก่า

“มานั่งร้องไห้ตรงนี้ เดี๋ยวหมาป่าก็จับไปกินหรอก”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ....โอ้ย พอเถิด เขาเบื่อคำหลอกลวงโลกเรื่องหมาป่า ต่อไปนี้เขาไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แม้แต่หมาป่าตัวมหึมาก็ตาม จับเขาไปกินซะก็ดี จะได้ไม่ต้องมาทรมานมีชีวิตอยู่ แล้วก็เจ็บอยู่ทุกวันแบบนี้

“ก็ดี ข้าจะได้ตายๆไป”

“ทำไมอยากตายนัก”

“เรื่องของข้า”

“โดนคนรักทิ้งมาหรือ”

“......”

“ข้าพูดถูกรึไง...”

“เจ้าพูดผิด ข้าไม่ได้รักเขา”

ลู่หานเหลือบตาขึ้นมามองคนแปลกหน้าที่ยืนพูดอยู่นาน แต่เงยมาก็เห็นแค่ปลายเท้าเปลือยเปล่ายืนอยู่

“จริงหรอ เจ้าพูดจริง?”

ค่อยๆเงยขึ้นไปอีก ก็พบว่าชุดที่สวมกับผิวกายขาวๆนี้มันช่างคุ้นตา 

“.......”

ลู่หานมองจนสุดลำตัว ผ่านเอว ผ่านช่วงไหล่ ผ่านลำคอที่มีผ้าพันคอไหมพรมที่จำได้ดีว่าเขาถักเองกับมือ จนถึงใบหน้าได้รูปที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกเมื่อทุกค่ำคืนปรากฏตรงหน้าเขา

“ไม่ได้รักแน่หรอ”

เสียงน้อยใจปนความเศร้าของชายร่างสูงทำให้คำพูดที่กำลังจะพ่นด่ากลืนหายไปในคอ

“........”

เซฮุนก้มลงมามองลู่หาน ใช้มือปาดน้ำตาที่เลอะเปื้อนใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน

มันแปลกตาที่ผมของเซฮุนเปลี่ยนสีไป จากสีเงินสว่างกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนธรรมชาติ ผิวขาวซีดที่เคยมีก็อมชมพูมากขึ้น  อุ้งมือที่แตะเขา อุณหภูมิที่เคยเย็นเฉียบกลายเป็นความอบอุ่น

ที่สำคัญดวงตาสีเพลิงแวววาวมันแปลเปลี่ยนเป็นสีลูกโอ๊คไปแล้ว

“.........”

“ทำไมทำหน้าตกใจขนาด..อ่ะ!....”

จู่ๆร่างเล็กก็โถมตัวใส่เขา เซฮุนรับแรงกระแทกไว้แทบไม่ทัน เขาไม่มีแรงมากๆเหมือนดั่งเมื่อก่อนแล้ว ตัวเขาแทบจะล้มลงไปพร้อมลู่หาน  ยังดีที่ขายันพื้นไว้

“เจ้าบ้า!! เจ้าหมาบ้า!!”

ลู่หานรัวมือทุบลงทั้งบนอกทั้งไหล่ลาดดังตุ้บตั้บ ทุบเข้า ทุบจนตัวเองเหนื่อยหอบ

เซฮุนปล่อยให้ลู่หานทำตามใจ เพราะเขาก็รู้สึกว่าเขาผิดจริงๆในเรื่องนี้ เขารอให้ลู่หานอารมณ์เย็นลงก่อน ไม่ใช่ว่าไม่แยแส ไม่ใช่ว่าไม่ใยดี เขาน่ะห่วงคนตัวเล็กซะยิ่งกว่าใครๆ

ว่ากันว่า คนที่เสียบริสุทธิ์จะดูอวบอิ่มขึ้นจริงน่ะหรือ

ไม่รู้ไม่ทราบแน่เช่นกัน รู้แต่ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าลู่หานดูน่ารักขึ้นยังไงไม่รู้สิ

“ทุบตีข้าเหนื่อยหรือยัง..”

เขาพูดเสียงอ่อน มองคนในอ้อมกอดที่ก้มหน้างุดๆไม่ยอมเงยหน้ามาสบตาเขาเลยสักนิด เซฮุนเอื้อมมือมาเชยคางเรียวอีกคน ลู่หานยังคงทำหน้าบูดบึ้ง เบี่ยงหน้าออกอย่างดื้อดึง

“ทีนี้ก็ฟัง...”

“ไม่ฟัง...”

“ไม่ฟัง จะรู้ว่ามั้ยว่าข้ารักเจ้า”

“ไม่..อ..อะไรนะ.....” ลู่หานชะงักไป

เซฮุนยิ้มละมุน ก้มลงมาใกล้ๆแล้วบอกอีกครั้ง “ข้ารักเจ้า ลู่หานที่รัก..”

“ต..แต่ แต่เจ้าเป็นหมาป่า เจ้ามีหู อ๊ะ..หูไปไหน...”

ลู่หานเขินมากกับคำนั้นแต่ก็เก็บอาการไว้ พยายามมองหา ใช้มือปัดปอยผมดู แต่มันไม่มีแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เซฮุนหัวเราะขัน เขาดึงคนตัวเล็กมากอดแนบแน่นกว่าเดิม

“ไม่อีกต่อไปแล้ว...”

“........”

“ที่ข้าบอกว่าข้าจะเลิกเป็นลูกครึ่งมนุษย์หมาป่า....ข้าเลือกได้ และข้าเลือกจะไม่กลายเป็นหมาป่าเต็มตัว”

“..ท..ทำไม”

“ข้าเลือก...ที่จะเป็นมนุษย์”

“.........” ลู่หานมองแววตาคนตรงหน้า มันทำให้เขาอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อฟังประโยคถัดไป กลายเป็นคนขี้แยที่น้ำตาไหลไม่รู้จักจบจักสิ้น

“ถ้าสามารถรักเจ้าได้.........

เซฮุนยอมเป็นมนุษย์ผู้อ่อนแอ แต่สัญญาว่าจะปกป้องลู่หานคนนี้ตลอดไป”

ไม่มีสิ่งใดนอกจากรอยยิ้ม

ลู่หานกำลังยิ้มทั้งน้ำตา

เสียงลมพัดไหวมาอีกครั้ง ไม่มีเวลาจะคิดถึงฝูงแกะ ลู่หานไม่สนใจอะไรอีกแล้ว สิ่งที่เขาสนใจคือริมฝีปากที่กำลังเคลื่อนมาใกล้ช้าๆ จบแนบชิดไม่เหลือช่องว่าง ลมหายใจถูกสูบเข้าไป มีแต่เสียงอื้ออึงดังจากลำคอ

และเสียงที่เซฮุนพร่ำบอกรักเขา กอดเขา และจูบแก้มแดงของเขาอย่างมีความสุข

ซ้ำแล้ว.... ซ้ำเล่า

That yellow moon teases me, that I can’t have you.

‘But you’re only a rough beast.’

If you’re going to say that kind of thing, get lost. If you need [me], change me.

I can never let her go

REAL END

:Talk:

หลังจากโดนหลายคนไซโค อ่อยยย 55555555

โอเคนะ ดีกันนะ *เกี่ยวก้อย* > 3 <

ฝากกกกกแท็ก  #TalkAbtLove

ว่างแง่ะ ตอบเม้น*

ความคิดเห็นที่ 126 (จากตอนที่ 11)

กระแสวูฟตอนนี้มาแรงสุดๆ เห็นลุคแต่ละคนแล้วแบบ >< ฮือออ ฮุนโคตรจะเมะแล้วอ่ะ #ดีใจสุดๆ
ไรท์เตอร์สู้ๆนะ รออ่านอยู่ อยากขย้ำกวางน้อยมากเลยตอนนี้ 555

---

PS.  M A M A

คือมันใช่ตรง ฮุนโคตรเมะนี่แหละ 555555555555555

นี่เป็นอะไรที่น้ำตาจะไหลจริงๆนะ สำหรับแม่ยกฮุนฮานนะ คือบั่บบ ฮรื่อออ โอเซฮุนคนเมื่อตอนเดบิวต์กลับมาละ 555555

Name : AuroraDeer< My.iD > [ IP : 110.171.228.8 ] 
Email / Msn: - 
วันที่: 23 พฤษภาคม 2556 / 21:39
 

ความคิดเห็นที่ 141 (จากตอนที่ 11)

เซฮุนหมาบ้า ทำไมทำแบบนี้กับลู่หาน TT;;
ตกลงจะกลายเป็นคนมั้ย หรือว่า พอร่วมรักกันแล้ว
ลู่หานจะกลายเป็นครึ่งหมาป่า 55555555 
ขอจบแบบใหม่ได้มั้ยคะไรท์เตอร์ 

*ตบเข่าฉาดดด*

ชอบอ่ะ ลู่หานจะแบบติดเชื้อกลายเป็นหมาป่าไปอีกตัวงี้เนาะ ><

โอ้ย อิไรเตอร์คิดไม่ถึงจริงๆ ไม่งั้นแต่งและ 55555555

Name : ♡fxck♡< My.iD >  [ IP : 27.145.218.72 ] 
Email / Msn: f_ck.xx(แอท)hotmail.com ส่งข้อความลับ
วันที่: 26 พฤษภาคม 2556 / 19:12
 

คือมีคอมเม้นท์อีกมากมายที่แทะโลมหมาป่า อยากขย้ำมั่งล่ะ อยากโดนเลียปากมั่งล่ะ
อ่อมมมมมมมมมมมม อะไรยะหญิงไทยย 55555

CRY .q