ตอนที่ 3 : - Chapter 2 - "ไม่เข้าใจ"
“Chapter two
เช้าวันนี้มีเสียงปิดประตูบนชั้นสามดังปัง! พร้อมกับหนุ่มน้อยที่วิ่งตึงตังลงบันไดมาอย่างรีบร้อน ปากคาบขนมปังไว้หนึ่งแผ่น กะว่าจะกินไปวิ่งไป เพราะนาฬิกาที่ข้อมือตอนนี้บอกเวลาว่าถ้าเค้าไม่รีบ เค้าจะได้โดนทำโทษหน้าโรงเรียนก่อนเข้าเรียนแน่ๆ
ไม่ไม่ไม่ กงชานชิคคนดังไม่เคยโดนทำโทษแบบนั้นนนนนน
เมื่อวิ่งออกมาจนถึงถนนเล็กๆเส้นทางไปโรงเรียนแล้วก็วิ่งไปเรื่อยๆ มองไปเห็นแผ่นหลังกับกระเป๋าเป้ที่คุ้นตากำลังเดินเอื่อยๆเฉื่อยๆแล้วก็ทำหน้าสงสัย
“แฮ่ก…นี่.. สายแล้วนะ”
จินยองผงะ หันมามองหน้ารุ่นน้องจอมแบ๊วที่ยืนหอบอยู่ข้างๆ
“หือ?”
เขาทำหน้าไม่เดือดเนื้อร้อนใจจนชานชิครู้สึกทนไม่ไหว คนบ้าอะไรดูไม่รีบเอาซะเลย จึง ตัดสินใจจะวิ่งนำหน้าไป แต่ทว่า…..
กริ๊งๆๆๆๆ
“ระวัง!!!!!!!! ”
“เหวออออออออ”
ร่างผอมบางดูเก้งก้างลอยไปตามแรงกระชากจากด้านหลังไปปะทะเข้ากับอ้อมกอดของอีกคนพอดิบพอดี ขณะที่จักรยานที่แล่นตัดหน้ามาเกือบเฉี่ยวชนเค้า
เกือบแล้ว……….
เกือบเสียโฉมแล้ว………
ถ้าไม่ได้……….
ดวงตากลมดำขลับเผลอจ้องมองใบหน้าเรียวที่ห่างกันไม่ถึงคืบ จินยองสบตาอีกฝ่ายค้างไว้แบบนั้น ลอบมองปากแดงฉ่ำที่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่คำเอื้อนเอ่ยใดๆ เพราะกงชานกำลังตกตะลึง จึงพูดอะไรไม่ออก
กระทั่งจินยองเรียกสติตนเองคืนมา จึงค่อยๆผละออก…อย่างเสียดาย
“เอ่อ..ขอบ..ขอบคุณ”
กงชานเอ่ยไม่เต็มเสียง ก่อนจะก้มหน้าไม่ยอมสบตา ส่วนจินยองยังยืนนิ่งแล้วถามขึ้นมา
“จะรีบไปไหนนักหนา..”
“รีบ….” เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “จริงสิ!!!! สายแล้วว!!! อ๊า เพราะรุ่นพี่แท้ๆเลย!!!”
จองจินยองทำหน้างงที่อยู่ๆความผิดก็โดนโบ้ยมาที่ตน
“ป่านนี้ประตูโรงเรียนปิดแล้วแน่ๆ บ้าจริง”
ร่างโปร่งบางพึมพำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ พลางดูนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาสายมากแล้ว
จินยองก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตนก่อนจะเอ่ยประโยคสั้นๆที่ทำให้กงชานชิคยืนตัวแข็งอยู่แบบนั้น..
“ขอโทษนะ….แต่นี่มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเองนะครับ คุณรุ่นน้อง”
กงชานชิคสัญญาว่า ….วันนี้จะเอานาฬิกาโพโรโระไปเปลี่ยนถ่าน………
--------ห ล อ ก ใ ห้ รั ก-----------
เสียงออดเวลาพักเที่ยงดังขึ้นไล่เลี่ยกับโทรศัพท์มือถือของจินยองที่ตั้งระบบสั่น จินยองยังไม่ทันจะรับปลายสายก็กดวางไปเสียก่อน พอดูหน้าจอว่าใครที่โทรมากดรีบต่อสายโทรกลับไปพร้อมๆกับที่โดนชินอูลากเดินไปยังโรงอาหารด้วย
“ไอชิน แกไปซื้อข้าวก่อนได้เลยนะ ฉันไปคุยโทรศัพท์แปป..”
ชินอูพยักหน้าหงึกหงักให้จินยองแล้วก็มองร่างโปร่งเดินผละออกไปอย่างรีบร้อน แต่สวนทางกับผู้ที่เดินเข้ามาใหม่พอดี
“อ้าว..ชินจัง หมอนั่น…เอ่อ..พ..พี่จินยองไปไหนซะละ” กงชานแก้สรรพนามแทบจะไม่ทัน
“อ่อ จินยองเค้าไปคุยโทรศัพท์น่ะ..”
ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังที่ลับไปแล้วก็รู้ทันทีว่าคนคนนั้นคงไปคุยกะแฟนสุดที่รักที่เขาเคยได้ยินแน่ๆ….. แต่ก็พยายามเบนความสนใจไปหาคนตรงหน้าแทน
“ชินจัง เค้าหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน..”
“อ้าว แล้วเพื่อนๆล่ะ ? ”
“ก็พอพวกนั้นเห็นชินจังก็แกล้งชิ่งหนีเค้ากันไปหมดเลยน่ะสิ”
หนุ่มตัวสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะขยับแว่นนิดนึง แล้วเดินนำอีกคนไปยังโต๊ะอาหาร ชินดงอูรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็ได้ใกล้ชิดเด็กคนนี้มากกว่าใครในระดับนึง จะถือว่าเป็นแฟนก็ยังไม่ใช่ เพราะกงชานเองก็อ้อนใครไปทั่วเหมือนเค้า แต่ถึงอย่างนั้น ชินอูจะขอคิดเข้าข้างตัวเองว่ากงชานหยิบยื่นคำว่าคนพิเศษมาให้ เขาจะดูเห็นแก่ตัวไปมั้ยนะ ?
.
.
จองจินยองเดินกลับมาหาเพื่อนสนิท ก่อนจะพบว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่กับเพื่อนด้วย ร่างโปร่งสาวเท้าเข้าไปนั่งลงข้างๆหนุ่มแว่น ทำให้รุ่นน้องตากลมต้องเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็หลบสายตาก้มลงทานข้าวต่ออย่างรวดเร็ว เพราะนึกได้ว่าเมื่อเช้าก่อวีรกรรมอะไรไว้
“อะ ขนมปังที่นายฝากซื้อ”
“ขอบใจ”
“กินแค่ขนมปังอิ่มหรอฮะรุ่นพี่ ? อืมม สงสัยจะอิ่มอกอิ่มใจแล้ว..”
เสียงที่พูดลอยๆขึ้นมาทำให้จินยองทำหน้างงใส่ แต่กงชานก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทำเป็นทานข้าวต่อไป
“แล้วนี่จินนาโทรมาอีกแล้วหรอ..”
“อืม”
เพราะมีชื่อผู้หญิงมาเกี่ยวเลยทำให้คนที่กินข้าวอยู่เงยหน้าขึ้นมานิดๆ ก่อนจะเจอสายตาของจินยองที่กำลังเอ่ยตอบคำถามต่อ
“เค้าโทรมาบอกว่าแม่ป่วยนิดหน่อยน่ะ แต่อาการไม่น่าเป็นห่วง แล้วอ้อนบอกว่าคิดถึงโอปป้าตามเคยน่ะแหละ…”
ร่างโปร่งสบตาของรุ่นน้องที่นั่งเยื้องกันอยู่ ก่อนจะกัดขนมปังกิน โดยที่ชินอูเอื้อมมือมาตบบ่าแล้วหัวเราะเบาๆ
“ฮ่าๆ น้องสาวนายนี่โคตรน่ารักเลยเนอะ..”
กึก…
กงชานเผลอกัดช้อนนิดนึงพร้อมกับความรู้สึกกระตุกวาบที่หัวใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะชินจังชมผู้หญิงอื่น หรือว่า…………เพราะสิ่งที่ได้รู้มาว่าตัวเองเข้าใจอะไรผิดกันแน่
ทั้งเยาะเย้ยตัวเองที่คิดอะไรบ้าๆ
แล้วทำไม….
ทำไมต้องดีใจด้วย
ทำไมต้องรู้สึกโล่งใจ … พอรู้ว่ารุ่นพี่ไม่ได้มีใคร
ทำไมกัน…..
ความเงียบเข้าปกคลุมกงชานชิคจนหนุ่มแว่นต้องหันไปชวนคุย เดี๋ยวพอทานข้าวเสร็จเขาก็มีหน้าที่ต้องเดินไปส่งรุ่นน้องที่น่ารักถึงห้องเรียน แต่ทว่า….พอพูดสิ่งที่เพิ่งนึกขึ้นได้ออกมา เล่นเอาทั้งจินยองและกงชานใบ้รับประทานไปเลยทั้งคู่
“เออ กงกง เดี๋ยววันนี้พี่จะไปช่วยเราทำการบ้านนะ จะได้ไปทำข้าวเย็นให้นายกินด้วยไง สะดวกรึเปล่า ? หืม ?”
“เอ่อ… สอนที่โรงเรียนนี่ก็ได้นะชินจัง ห้องเค้ารกมากเลยอะ ย..ยังไม่ได้เก็บเลย”
เมื่อหันไปมองหน้ารุ่นพี่อีกคนก็เจอสายตากับรอยยิ้มที่เคยหวานหยดกลายเป็นยิ้มเยาะเล็กๆส่งมา พร้อมกับปากที่ขยับพอที่กงชานจะจับคำพูดได้ว่า…
“โพโรโระ….คิ...”
To be con…..
อิลีดกวนติง = = 5555555
ขออภัยที่ไม่ได้มาอัพนาน มัวแต่ไปฟินจินชานมา เพราะสายที่เกาหลีรายงาน มาว่าเมื่อวันที่กงชานไปสอบเข้ามหาลัย(ของเกาหลี) พี่ลีดไปส่งน้องเน่สอบซะด้วยยยย =.,= อุอิ๊
อินี่เปิดเทอมแล้วค่ะ จะหาเวลามาอัพให้มากกว่านี้นะ TT______TT
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สู้ๆนะค่ะอยากอ่านต่อเเล้ว
หน้าแตกเลยลูกเอ๊ย นาฬิกาตาย - - ทีหลังดูดีๆก่อนนะลูก
เหมือนน้องกงจะเริ่มรู้สึกอะไรกับลีดแล้วใช่ม้ายยย
สนุกอ่ะ ชอบบบมากๆค่า รอติดตามตอนต่อไปนะ
ไรท์เตอร์สู้ๆ มาอัพไวๆนะจ๊ะ ^^V
ลีดจินเรื่องนี้กวนติงน้องได้ใจอ่ะ ไปแกล้งเด็กอ่าา ชานนี่น่ารักน่าน่าอแกล้งก็อย่าไปแกล้งเค้านักซี่ โถ่
อุว้าวววววว ชานนี่เริ่มรู้สึกแปลกขึ้นมาแล้วสิเนี่ย หึหึ
เรื่องท่าทางจะสนุกแล้วเนี่ย สู้ๆนะครับ
อัพเร็วนะน่อ เอาใจช่วยติมตามนะครับ
เชียร์ลีดจินสุดใจขาดดิ้น อิอิ
อัพต่อนะไรเตอร์
รออ่านอยู่นะ
อ๊ากกกกกกกก ชอบจินชานแบบนี้มากๆ ><
น่ารักมากเลยยย มาต่อให้ครบร้อยเปอร์ไวไวนะไรเตอร์! >O<
ชานชิคคค หัดดูเวลาดีๆหน่อยสิคร้าบบ~
เกือบ..แล้ว...อ่ะจินยอง น่าเสียดายแทนเนอะ =^=
อัพเถอะ ได้โปรดดด ><'
รออีก 60%><
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 3 พฤศจิกายน 2554 / 11:17