[Fic B1A4] PSEUDO ,, หลอกให้รัก ! [JinChan]

ตอนที่ 2 : - Chapter 1 - "ฉันก็มีของฉัน? เธอก็มีของเธอ?"

 “Chapter one

สีของท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นแสงสีส้มอ่อนๆแล้ว รองเท้าผ้าใบสาวเท้าก้าวเดินไปตามทางกลับห้องของตัวเอง จินยองไม่ต้องรีบร้อนอะไร เพราะแมนชั่นของเขาห่างจากโรงเรียนแค่ใช้เวลาเดินเท้าเพียงสิบห้านาทีเท่านั้น

แต่ทว่าวันนี้แปลกกว่าทุกๆวัน เพราะตอนนี้เงาสีดำที่ควรจะทอดยาวอยู่คนเดียวกลับมีเงาอีกเงานึงคอยตามอยู่ห่างๆ

ชายร่างสมส่วนยกยิ้มนิดๆแล้วเดินต่อไป ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าใครกำลังเดินตาม แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้กลับทำให้จองจินยองแอบหลุดขำน้อยๆออกมา

“นี่…หยุดพูดเรื่องที่แมนชั่นเดี๋ยวนี้เลยนะ” กงชานชิคคนดังของโรงเรียน ลงทุนลากจินยองออกมาคุยกันอย่างเงียบๆ

“เรื่องไหนอะ?”

“ก็เรื่องนั้นล่ะ…”

“เรื่องนั้นอะเรื่องไหน? เรื่องที่นายใส่บ๊อกเซอร์ลายโพโรโระ หรือว่าที่นายใส่มัดจุกใส่แว่นหนาๆกับกางเกงวอร์มยืดๆ…..”

“ย๊า…! ! ”

จินยองยังจำหน้าบูดบึ้ง ตอนที่เขาเผลอแกล้งแหย่เล่นนิดหน่อยได้ดี กงชานชิคคนดังของโรงเรียนคงจะเป็นโรคหวงภาพลักษณ์ตัวเองงั้นสินะ ? แต่มันก็น่าแกล้งใช่ย่อยนี่…

.

.

“หยุดเดินตามได้หรือยัง?”

ผ้าใบที่เดินเอื่อยๆหยุดชะงักก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนด้านหลังสะดุ้ง แล้วก็รีบเดินแซงขึ้นมาก่อนจะเถียงอย่างข้างๆคูๆ

“มะ…ไม่ได้เดินตามซักหน่อย”

“หรอ..”

“ก..ก็นี่มันทางกลับแมนชั่น เราไม่ได้อยู่แมนชั่นเดียวกันหรือไง”         

จากนั้นจินยองก็เห็นเพียงหลังไวไวของคนที่สะกดรอยตามตัวเองเดินนำลิ่วๆไป พร้อมกับบ่นงืมงำคนเดียวไม่ยอมหยุด

.

.

.

.

พลบค่ำแล้ว กงชานที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินเอาผ้าขนหนูพาดบ่า ออกมารับลมที่หน้าระเบียง ในมือมีเทคโนโลยีเครื่องขนาดย่อมที่กำลังต่อสายหาใครอีกคนที่ช่วงนี้จะชอบคุยกันเป็นประจำ ไม่รู้ว่าเค้าจะถามเรื่องวันนี้อีกแค่ไหน แต่ก็พยายามให้เค้าลืมๆมันไปซะ

[“ว่าไงกงกง..”]

น้ำเสียงอบอุ่นแบบนี้ของชินอูนี่แหละที่กงชานชอบที่สุด

“ชินจังงง อาบน้ำรึยัง?”

[“เรียบร้อยแล้วครับผม”]

“วันนี้การบ้านยากมากเลยอ่ะ อยากให้ชินจังมาช่วยสอนจังเลย...”

น้ำเสียงแบบนี้ ถ้าไม่เรียกว่า’อ้อย’ ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

[“กงกง ก็ต้องพยายามด้วยตัวเองเข้านะ”]

“ใจร้ายจริงๆเลย”

[“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า ถ้าอยากให้สอนจริงๆจะไปสอนให้นะ”]

“จริงนะ?”

[“อื้ม”]

“ชินจังสัญญาแล้วนะ......อะ รอแป็ปนึง”

สักพักปลายสายก็เงียบไป พร้อมกับเสียงจิ้มอะไรบางอย่างบนหน้าจอมือถือ แล้วก็มีเสียงกรอกสายกลับมา

“ชินจัง นับ1 2 3 แล้วพูดสัญญา..นะ”

[“โห...ต้องอัดเสียงกันเลยใช่มั้ย?”]

“ใช่.. เดี๋ยวชินจังผิดคำพูด”

จากนั้นชินดงอูก็ต้องยอมตามใจอีกคน เพราะเดี๋ยวคนน่ารักจะกริ้วเอา

[“เทสๆ...ฮัลโหล ผมชินดงอู สัญญาว่าจะติวการบ้านให้กงชานชิคอย่างแน่นอนครับ เชื่อกันหน่อยนะ สัญญาๆ...”]

เพียงเท่านั้นก็เรียกรอยยิ้มของคนฟังได้ดี กงชานกดบันทึกเสร็จสรรพแล้วก็ยิ้มกับผลงานที่ได้จากความน่ารักของรุ่นพี่คนนี้ ก่อนที่จะกลับไปคุยต่อ ก็เผอิญได้ยินเสียงแว่วลอยๆมาจากคนที่อยู่อีกชั้น ข้างล่างลงไป

“จ้า.. พี่รู้...พี่ก็คิดถึงเธอนะ..”

กงชานเงี่ยหูฟังสักพัก ก็มองลงไปที่ระเบียงชั้นล่าง เขาพบว่าเจ้าของห้องชั้นล่างเขาก็กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่เช่นกัน

“คุยกะแฟนล่ะสิท่า...ยิ้มหน้าบานเชียว...”

เสียงบนงืมงำลอดผ่านเข้าไปในช่องสายทำให้ปลายสายที่กำลังคุยค้างอยู่ต้องทักขึ้นมา

[“กงกง? ฮัลโหลๆ...”]

“อ๊ะ..ชินจัง ขอโทษที...” สติกลับคืนมาก็รีบขอโทษขอโพยอีกฝ่ายในสาย นี่เค้ากำลังถ้ำมองชาวบ้านหรอเนี่ย แย่จัง.....  “บันทึกสัญญากันแล้วนะ ผิดคำพูดต้องโดนทำโทษ...”

[“คร้าบบ...”]

กงชานแย้มรอยยิ้มที่ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่เห็น แต่ก็ยังไม่วายชะเง้อลงไปข้างล่างอีกครั้ง ก็พบว่า คนที่ยืนอยู่ตรงระเบียงชั้นล่างหายวับไปซะแล้ว...

สงสัยจะเข้าห้องไปคุยกะแฟนต่อ....

.....หมันไส้จัง......

To be con…..

ขอให้ชอบเรื่องนี้ ตามเพื่อนๆมาอ่านกันเยอะๆนะ!! 5555555 ^ ^

PS. ฝาก OPV จินชานบนหน้าบทความด้วยนะคะ ทำเองเลยยย ! > <

อยู่ๆก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจ