คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ ๙
ตอนที่ ๙
Taemin's Talk
วันนี้พี่จงฮยอน จะมาโรงเรียนมั้ยเนี่ย เมื่อวันก่อน อยู่ดีๆก็วิ่งตามพี่คีย์ไป แล้วปล่อยให้ผมอยู่กับใครก็ไม่รู้ เค้าจะรู้บ้างมั้ยว่าผมรู้สึกยังไง เค้ารู้บ้างมั้ยยย !!! ฮึกฮืออ .. ผมควรจะทำยังไงต่อไป ผมไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว นอกจากพี่ แต่ในใจพี่ จะมีผมบ้างมั้ย
"ลีแทมิน"
ผมหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่า พี่จงฮยอนมาอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่ผมนั่ง หันไปรอบๆก็พบว่าทุกคนไปทานข้าวกันหมดแล้ว นี่พักเที่ยงแล้วหรอเนี่ย
"คระ ครับ"
"เหม่อ อะไรอยู่เนี่ย ไปกินข้าวกัน ^^ พี่หิวแล้ว"
"อ่าา ครับๆ"
พี่จงฮยอนจับมือผมเดินไปที่โรงอาหาร ขณะที่ผมกำลังช็อกอยู่ มือพี่.. อุ่นจังง ผมพยายามเก็บความรู้สึกแบบนี้เอาไว้ลึกๆของหัวใจ
"กริ๊ดดดด ปล่อยมือจากโอปป้าของชั้นนะ !!!!"
ร่างหนึ่งตรงมาที่ผมอย่างรวดเร็วแล้วสะบัดมือผมออกจากพี่จงฮยอนอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกทีผมก็ถูกผลักไปกระแทกกับพื้น TT เจ็บก้น
"เจส ทำไมทำแบบนี้หละ แทมินเดี๋ยวพี่ช่วย"
พี่จงฮยอนเอื้อมมือมาช่วยผม แต่ยัยเจสก็เข้ามาขวางไว้
"พี่จง ทำไมพี่จงทำแบบนี้ กริ๊ดดด พี่คบกับเค้าหรอ บอกเจสมา !! "
"เจส หยุดโวยวายเดี๋ยวนี้นะ"
ตอนนี้ทุกคนในโรงอาหารต่างมองมาที่พวกเรา ฮึก วันนี้มันเป็นวันเฟลแห่งชาติหรอออ !
"พี่บอกเจสมา บอกมาเดี๋ยวนี้!!!"
"นี่เจส แทมินเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆของพี่ พอใจรึยัง แทมินเป็นน้องชายพี่ พี่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่านี้ แล้วเค้าก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่"
"แล้วทำไมต้องจับมือกันด้วยหละ"
"โอ๊ยยย เจส ถ้ายังคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ ไม่ต้องมาคุยกับพี่เลย ไปเถอะ ! แทมิน"
ผมไม่ได้ยินเสียงใครพูดอะไรทั้งนั้น ในหัวผมมีแค่คำพูดของพี่จงฮยอนวนเวียนในนั้น
พี่จงฮยอนไม่เคยคิดอะไรกับเราจริงๆด้วย ฮึก ฮึก ผมรู้สึกหายใจไม่ออก ทุกอย่างกดดันมาที่อกของผม หัวใจของผม ที่มีแต่พี่ มีแค่พี่คนเดียวเท่านั้น ผมไม่เคยรักใครได้มากเท่ากับพี่ ไม่เคยมีใครที่ผมจะแคร์เท่าพี่ และไม่เคยมีใครได้หัวใจของผมนอกจากพี่ ผมมันโง่ ใช่มั้ย ที่แอบไปรักพี่ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ พี่จงฮยอนเอื้อมมือมา แต่ผมปัดมันทิ้ง ผมยังไม่สามารถรับรู้อะไรได้ในตอนนี้ ผมลุกขึ้นและเริ่มต้นวิ่ง ผมวิ่งออกไป วิ่งให้ไกลจากที่นี่ ความคิดในหัวผมตอนนี้โล่งและว่างเปล่า สมองสั่งการให้วิ่งเพียงอย่างเดียว วิ่งและวิ่ง สุดท้ายเท้าของผมก็มาหยุดที่ดาดฟ้า พอได้มายืนอยู่ในที่ๆเราสามารถเชื่อมต่อกับท้องฟ้าได้มากที่สุด ผมก็เริ่มปล่อยให้น้ำตาที่เก็บเอาไว้ ไหลออกมา ไหลออกมาให้หมด ทำไม ทำไมถึงต้องเป็นพี่ ถ้าผมไม่ได้รักพี่ ผมก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้ แต่ทำยังไงผมถึงจะเลิกรักพี่ได้
"เทวดา บอกผมมาสิ !! ว่าต้องทำยังไง ห๊าาา !!! ผมถึงจะเลิกรักเค้าได้ ฮือออ บอกผมมาเซ่ !!! ว่าต้องทำยังไงง "
"ก็ลองรักคนอื่นดูสิ"
เสียงหนึ่งลอยเข้ามาสู่โสตประสาทของผม ผมหันไปดูก็ไม่พบใครที่อยู่รอบๆตัวผมเลย แล้วเสียงมันมาจากไหนเนี่ย
"มองมาข้างหน้านี่สิ !"
ผมหันไปมองตามที่เสียงนิรนามบอกให้มอง ก็พบว่า ดาดฟ้าของตึกอีกตึกมีผู้ชายคนนึงยืนอยู่ ว่าแต่เค้าคือใครกัน แต่ก็คุ้นๆนะ
"เด็กน้อย !! ร้องไห้อีกแล้วน้าาา" ชายผู้นั้นตะโกนข้ามตึกมา
"เชวมินโฮ O O"
"ใช่แล้ววว เด็กน้อยโทรหาชั้นหน่อย ขี้เกียจตะโกนแบบนี้ !!"
แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามที่เค้าบอก เอ๊ะ ! แล้วทำไมผมต้องโทรด้วย แต่ก็ไม่ทันแล้ว อีกฝั่งนึงรับโทรศัพท์เรียบร้อย
"เฮ้ เด็กน้อยเกิดอะไรขึ้น"
"เปล่า ไม่มีอะไรซักหน่อย ว่าแต่คุณเหอะ เป็นเด็กมหาลัยแล้วมาทำอะไรที่นี่"
"อ๋อ โดดมาหนะ"
"นิสัยไม่ดี ... แล้วทำไมต้องมาที่นี่ด้วย"
"ก็มาหาคนๆนึงหนะ"
"ใคร ผมรู้จักเปล่า"
"อืม อาจจะรู้จัก เด็กน้อยรู้จักหนุ่มหน้าสวยแห่งออนโชปะหละ" พี่คีย์หนิ แล้วนายคนนี้จะมาหาพี่คีย์ทำไมน้าาา น่าแปลกใจ
"เฮ้ ทำไมเงียบไป รู้จักเปล่า คิมคีย์บอมหนะ"
"รู้จักสิ แล้วมาหาทำไม เป็นแฟนเค้าหรอ"
"55555 ตอนนี้ึคงยังเป็นได้แค่แฟนคลับ แต่ต่อไปเนี่ย ไม่แน่ ^////^ "
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง มาตามจีบเค้าอยู่หละสิ พี่คีย์เค้าอยู่ห้องเดียวกันกับ .. "
"กับ .. กับใครหรอเด็กน้อย"
"คิมจงฮยอน..."
"รู้แล้วหละ"
"คุณรู้จักคิมจงฮยอนด้วย หรอออ O O"
"อื้ม เค้าเป็นแฟนเด็กน้อยใช่ปะ เห็นวันนั้นอยู่ด้วยกันที่สวนหนะ" ผมชะงักไปหลังจากได้ยินคำๆนั้น ฮึก น้ำตาผมกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง
"ฮือออออออ ฮึก ฮึก ฮือออ "
"เฮ้ยยยยยย เป็นอะไรเด็กน้อยย "
"ฮือออ ผม ฮึก ไม่ใช่ ฮึก แฟนเค้าหรอก ฮือออ ผมมันก็เป็นได้แค่น้องชาย ฮือออ"
"อ่าๆ อย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวเลี้ยงขนม หนมๆไง พิซซ่ามะ"
"คิดว่าผมเห็นแก่กินงั้นหรอ !!! ฮือออ "
"อ่าวว คราวนี้ไม่อยากกินหนมแล้วหรอ ไอติมมะๆ ให้ 2 แท่งเลย"
"ไม่อาววว จะอาว 3 แท่งงง ฮือออ "
"อะๆ 3 ก็ 3 แต่ต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะ"
"ฮืออ พูดมันง่าย ฮึก ฮึก แต่ ทำ ฮึก มันยาก ฮือออ "
"แล้วต้องทำไง เอางี้ละกัน ฟังนะ มองมาที่ชั้นด้วย เอาหละนะ"
"จะทำอะไรอะ ฮืออออ "
"1 2 3 ฉันเป็นกาต้มน้ำน้อยอ้วนม่อต้อ .. นี่คือหูของฉัน นั่นคือพวยกางอ ยามเมื่อน้ำมันเดือด ฉันร้องฮ่ออ ยก.. ฉันลง แล้วก็ชงฉันหน่อยยยย"
ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือเด็กมหาลัยคนนึงร้องเพลง แล้วก็โยกย้ายเอว ไปๆมาๆ
"555555555555555555"
"นั่นไง มันตลกใช่มั้ยหละ"
"5555 ขอดูอีกรอบได้มั้ยอะ "
"ไม่เอาแล่ว ของดีมีให้ดูรอบเดียว อยากดูอีกก็ห้ามร้องไห้แล้วนะ"
"ถ้าไม่ร้องไห้แล้วจะได้ดูหรอ 5555"
"เด็กคนนี้นี่ รู้ดีจริง"
"ผมไม่ใช่เด็กน้าา"
"อะๆๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ไปกินไอติมกันเถอะลุง"
"ม่ายยย ผมก็ไม่ใช่ลุงงนะเฟ้ยย"
"แสดงว่าจะไม่ไปกินไอติมกันใช่ปะ"
"ไม่ได้บอกซักหน่อย แล้วจะไปยังไง อีกสิบนาทีผมต้องเรียนแล้วนะ"
"ก็โดดเรียนไงไม่เห็นจะยาก ลงไปเจอกันที่หน้าประตูนะ เดี๋ยวพี่พาออกไป"
"จะดีหรอ ผมต้องโดดเรียนนะ .... โอเค ไปเจอกันข้างล่างนะครับ ^^ "
Jonghyun's Talk
โอ๊ยยย วันนี้เกิดอะไรขึ้น แทมินวิ่งไปไหนเนี่ยย หิวโว้ยยยย ไปหาที่นั่นก็ไม่มี ที่นี่ก็ไม่เจอ ผมควรจะทำไงหละทีนี้ หรือว่าจะอยู่ที่ตึกนั้น ลองไปดูดีกว่า สมองสั่ง ขาตาม
ผมวิ่งไปตึกที่ว่า วิ่งไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงไวโอลินออกมาจากชั้นสี่ เป็นเพลง Symphony 40 ของ Mozart ท่าทางคนเล่นจะมีฝีมือใช้ได้เลย ทำเอาผมเคลิ้มจนผมลืมเรื่องแทมินไปสนิท ร่างกายและจิตใจของผมถูกดึงเข้าไปอยู่ในห้วงของเสียงเพลง ผมเดินตามเสียงนั้นไปที่ห้องดนตรี ภายในห้องดนตรี ทำให้ผมได้เห็นภาพที่งดงามไร้ที่ติ ตราตรึงลึกบาดลึกเข้าไปในหัวใจ ภาพนั้นคือ ภาพคีย์ในเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อนอกสีดำกำลังสีไวโอลินด้วยอารมณ์ที่ไปร่วมกับเพลง แสงอาทิตย์ส่องลอดผ้าม่านกระทบผมสีดำสลวยที่เซตขึ้นไปของคีย์ ผิวขาวดูตัดกันกับเสื้อนอกสีดำ เหมือนภาพวาดที่มีชีวิต และเสียงเพลงที่คีย์บรรเลงทำให้ใจของผมเต้นระส่ำ ผมยืนดูอยู่นาน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้องโดยไม่รู้ตัว คีย์ชะงักเล็กน้อยที่เห็นว่ามีผู้เข้ามารบกวนอารมณ์ศิลป์ของเค้า แต่แล้วก็ต้องอึ้งยิ่งไปอีกเมื่อพบว่าผู้บุกรุกผู้นั้นบุกรุกเข้าประชิดตัว เพียงไม่กี่วินาที ผมพึ่งรู้ตัวว่าหน้าผมอยู่ห่างกับหน้าคีย์แค่คืบ แต่กว่าจะรู้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วหละ ผมค่อยๆประคองใบหน้าใสอมชมพูนั้นเข้ามาใกล้ สายตาที่ผมต้องการสื่อไปให้ประสานกับดวงตาจ้องฉงนและสงสัย ลมหายใจเราทั้งสองกระทบกัน แล้วผมก็บรรจงจุมพิตลงบนปากจิ้มลิ้มนั้นเนิ่นนาน ลิ้นรุกเร้าเข้าไปควานหาความหวานของปากคนตัวเล็ก ลิ้นของคนอ่อนประสบการณ์พยายามหลีกหนีแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น มือผมเริ่มอยู่ไม่นิ่งคว้าเอวคีย์เข้ามาประชิดตัวมากยิ่งขึ้น มอบความอบอุ่นจากอ้อมแขนให้กับคีย์ และเริ่มรู้สึกว่าคีย์เริ่มอ่อนแรง ผมจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาจากปากคนตัวเล็ก หน้าคนตัวเล็กแดงเถือกไปจนถึงหู แล้วด้วยเวลาอันรวดเร็ว ผมก็พบว่าตัวเองหน้าหันไปอีกทางนึง .. ผมโดนคีย์ต่อย (อีกแล้ว)
"ทำบ้าอะไรของนายยย !! ห๊าา"
คีย์ที่ยังหอบถามมาด้วยใบหน้าแดงจัดเพราะความโกรธหรือ เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ แต่คำถามที่คีย์ถามมา ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน
"เอ่ออ เอ่อ ไปเรียนกันเหอะ " คีย์มองหน้าผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ ผมพูดเสร็จแล้วก็วิ่งออกไปเลย นี่ผมทำอะไรไปวะเนี่ย แล้วเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของผม ที่ตอนนี้มันก็ยังเต้นไม่เลิก หรือว่าผม ...
ความคิดเห็น