ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ ๗
ตอนที่ ๗
TAEMIN's Talk
��������� ฮ้า ผู้อ่าน ขอโทษครับที่หายไปนาน พอดีไอ้คนเขียนมันต้องไปจัดการเรื่องรับน้อง แต่ว่าไม่ได้ตันน้า คนเขียนแต่งพล็อตทุกอย่างไว้เรียบร้อยเหลือแค่พิมพ์ลงเด็กดีเท่านั้นเอง อย่าเพิ่งยัวะนะคับ เห็นแก่ความน่ารักของผมก็ได้ ^^ ว่าแต่ วันนี้พี่จงฮยอนเค้ามาแปลกๆ�ท่าทางจะโมโหซะด้วย ใครกันน้าที่เป็นผู้โชคร้ายในวันนี้ เราสองคนเดินตามทางมาเรื่อยๆ ผมก็ก้มหน้าก้มตาเตะก้อนหินไป ก็คนมันไม่รู้จะพูดอะไรนี่นา
��
��������� "แทมิน"� พี่จงเริ่มเปิดบทสนทนา
��������� "ครับ ครับ"�� ผมหันหน้าไปทางพี่จงฮยอน ด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น
��������� "รำคาญพี่เมื่อไหร่ก็บอกนะ"
��������� "อะ อะ อะไรกันครับ ผมจะรำคาญพี่ได้ยังไง"��� ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก็คนมันรัก จะทำยังไงก็รัก จะเจ็บยังไงก็รัก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม TT�
��������� แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในสภาวะเงียบ ........... เราทั้งสองคนเดินมาถึงสวนชิงช้า พวกเราเคยมาเล่นกันที่นี่บ่อยๆ พี่จงฮยอนชอบไกวชิงช้าให้ผมมาก เค้าเคยบอกว่า อดีตภรรยาของพี่จงฮยอนชอบนั่งชิงช้า คำพูดนั้นทำให้ผม งง เป็นไก่ตาแตก แต่พี่เค้าก็เอาแต่หัวเราะ
��������� "แทมิน ไปนั่งชิงช้าไป เดี๋ยวพี่จะไกวให้"
��������� "คร้าบบ ^^"��� ผมเดินไปนั่งที่ชิงช้า ซึ่งสภาพทรุดโทรมขึ้นทุกวัน พี่จงฮยอนเดินมาข้างหลังผม แล้วผลักผมเบาๆ ชิงช้าก็เขยื้อนแรงขึ้นๆ ตอนนี้ผมอยากจะจดจำทุกวินาทีนี้ไว้ข้างในหัวใจของผม จำไว้ว่า ผมเคยรักผู้ชายคนนี้มากขนาดไหน เพียงแค่คิดน้ำตาของผมก็เริ่มไหลอาบแก้ม ผมเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาเร็วๆ แต่เหมือนพี่จงฮยอนจะสังเกตุได้ เค้าหยุดไกว แล้วเดินมาข้างหน้าผม ผมทำได้แค่ก้มหน้าลงแอบน้ำตาไว้
��������� "แทมิน ร้องไห้หรอ"�� พี่จงถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เหมือนทุกครั้งที่ผมร้องไห้ฮึกๆ ทำไมพี่ต้องมาให้ความหวังผมด้วยยยย TT^TT
��������� "ฮึกๆๆ ฮืออออออ"���
หมับ
พี่จงฮยอนทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เค้าคุกเข่าแล้วกอดผมไว้ ตอนนี้ผมกำลังร้องไห้บนบ่าของเค้า บ่าที่ผมโหยหามาตลอด พระเจ้า ! นี่ผมกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเค้าหรอ O.O ถ้าเป็นไปได้ ผมขออยู่แบบนี้นานๆจะได้มั้ย ผมฝังหน้าลงบนบ่าของเค้า
��������� "นายอย่าร้องไห้เลยนะ เอ้ย ไม่ใช่สิ ร้องออกมาให้หมด เพราะพอนายร้องจนหมดแล้ว นายจะได้ไม่ร้องไห้อีก ลีแทมิน นายก็เป็นเหมือนน้องชายแท้ๆของชั้น ชั้นไม่ชอบเห็นน้องชายของชั้นร้องไห้หรอกนะ น้องชายของชั้นต้องเข้มแข๊งสิ ^^"
ฮึก ฮึก สุดท้ายผมก็เป็นได้แค่น้องชายสินะ แล้วผมจะเข้มแข๊งได้ยังไง ! ผมไม่ได้อยากเป็นน้องพี่ !!!�
����� พี่จงลูบหัวผมเบาๆ แล้วกอดผมไว้เนิ่นนาน จนตอนนี้น้ำตาผมไม่เหลือแล้ว
��������� "อ้าว นั่นจงฮยอนหนิ"� พี่จงฮยอนกับผมหันไปตามเสียงเรียก
��������� "คีย์ ..."�� พี่จงรีบคลายกอดทันที เมื่อเห็นพี่คีย์กับผู้ชายหน้าตาดีอีกคน
����� "จงฮยอนจริงๆด้วย เจอกันอีกแล้ว 555" ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นเดินเข้าไปหาพี่จง แต่สายตาของพี่มองไปที่พี่คีย์
����� "ชั้นขอตัว"� พี่คีย์หันหลังกลับแล้ววิ่งออกไป
����� "เดี๋ยวสิคีย์ มินโฮ ฝากแทมินด้วยนะ"���� พี่จงฮยอนรีบวิ่งตามพี่คีย์ไปทันที ผมกับผู้ชายที่ชื่อมินโฮ ได้แค่มองตากัน ฮึก�ทำไมผมถึงเจ็บหัวใจได้ขนาดนี้ TT^TT น้ำตาที่หยุดไปแล้ว กลับไหลลงมาอีกครั้ง�ผู้ชายที่ชื่อมินโฮ ถึงกับตกใจที่เห็นผมร้องไห้
����� "เฮ้ย น้องร้องไห้ทำไม"
����� "ฮือออออ ๆ ทำไม!�ฮึก ทำไมผมถึงไม่เคยสมหวังในความรักอย่างเค้าบ้าง"
����� "โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ เด็กน้อย" หนอยแหนะ มาว่าผมว่าเป็นเด็กน้อยหรอ
ปึ๊กก !!
���� "โอ๊ย !!! น้องเหยียบเท้าพี่ทำม๊ายยย "��ผู้ชายคนนั้นกระโดดโหยงๆ 5555
�����"5555555�ก็มาเรียกเด็กน้อยทำไม ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฮึ่ม"
���� "คร้าบๆ น้อง ทำไมเดี๋ยวนี้เคะโหดกันทุกคนเลยวะ ..."
���� "พี่ว่าไงนะ !"
���� "เปล๊า ! แฮ่ๆ นั่นแหนะ อารมณ์ดีขึ้นแล้วหละสิ น้องอะ"
�����"เออ ใช่ ลืม .... ฮืออออออ "
�����"เฮ้ย อย่าร้องไห้สิ น้อง พี่ขอร้อง"
�����"ฮืออออออ!!!"�� ผมร้องดังขึ้นอีก 5555 การแกล้งคนนี่มันสนุกจริงๆเล้ย
���� "น้องหยุดเถอะนะ พี่ไหว้หละ"
���� "ฮือออออออ หนมๆ ฮืออออออ"
���� "ขนมหรอ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปกินพิซซ่าน้า แต่หยุดร้องไห้เถอะ"
���� "..... จริงอะ งั้นไปกันเถอะ"�� 555 วันนี้จะมีคนเลี้ยงพิซซ่า แล้ววว^^
�����"โอ้โหหห หยุดร้องเลย ชอบกินพิซซ่าหรอ"
���� "ครับ ^^ ชอบที่สุดเลย"
���� "โอเค งั้นพี่เลี้ยงก็ได้ แต่ห้ามร้องไห้อีกนะ"
�����"อึ้มๆๆ "
KEY's Talk
หึ กอดกันไม่อายฟ้าอายดิน โถ่เว้ยยย คนสวยโมโห�.. แล้วทำไมต้องโมโหด้วยวะ ไม่เข้าใจ !�เราเป็นอะไรกันแน่เนี่ย
หมับ
มีคนมาจับข้อมือเราไว้ หึๆๆ คิมจงฮยอนนี่เอง
������ "ปล่อย!"
������ "ไม่ปล่อยย !!"
������ "บอกให้ปล่อย !�อยากโดนอีกหรือไง"� ผมยื้อกำปั้นขึ้นแล้วทำหน้าโหด
������ "ปล่อยก็ด้ายย .."�� ทันทีที่ไอ้เป็ดปล่อยผมก็เดินทันที
���
������ "โกรธหรอ�?"���
������ "เปล่าหนิ"
������ "แต่ท่าทางเหมือนโกรธ"� ผมหยุดเดินทันที
������ "ไม่ได้โกรธ!"
������ "งั้นยิ้มให้ดูหน่อยดิ"���� ผมหันไปทางไอ้เป็ดแล้วยิ้มให้มันหนึ่งที แล้วก็กลับมาหน้าบึ้งใหม่
�������"พอใจยัง"
������ "ยัง"���� ไอ้เป็ดชักจะกวนตีนซะแล้ว
������ "ยังไม่พอใจก็เรื่องของนายและ"��� ผมไม่สนใจแล้วเดินต่อทันที
������ "นี่�ปากบอกไม่โกรธแล้วทำไมต้องทำเหมือนโกรธด้วยหละ"
������ "อ้าว ก็เรื่องของชั้น นายเกี่ยวไรด้วย"
������ "ก็เพราะว่าต้นเหตุที่ทำให้นายโกรธ เป็นเพราะชั้นกอดแทมินใช่มั้ย หืม"��� ไอเป็ดจับข้อมือผมแล้วดึงให้กลับมาเผชิญหน้ากัน ทำให้ผมเสียหลัก แล้วก็ .. ไปอยู่ในอ้อมกอดมัน -*-��ไอ้เป็ดฉวยโอกาส
�������ตอนนี้หน้าผมกับหน้ามันห่างกันนิดเดียว เหมือนในละคร มันส่งยิ้มละลายใจมาให้ผม เฮือกกก O///O
�������"อะ เอ่อ ปละ ปละเปล่า ซักหน่อย"
������ "แล้วทำไมต้องติดอ่างด้วยหละ หืมม"
������ "เปล่าซักหน่อย"
������ "แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละ หืม"� คิมจงเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม จมูกเราชนกัน ทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัว ใจเต้นโครมๆ เหมือนรถไฟกำลังจะพุ่งชน
������ "ปล่อยชั้นเถอะ ไอ้บ้า"
������ "ว่าใครบ้า"� ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของมัน แล้วก็จังหวะการเต้นของหัวใจด้วย หัวใจของไอ้เป็ดเต้นเร็วมาก มันจะรู้รึเปล่าว่าใจผมเต้นแบบไหน ไม่นะต้องรีบทำอะไรซักอย่าง ทันใดนั้น
�������
������'เต่า เต่า เต่า เต่ามันมีสี่ขา สีตีนเดินมา มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ'
������"โทรศัพท์ชั้นเข้า ขอรับก่อนได้ปะ"�� พระเจ้าเห็นใจชั้นแล้ว
����� "อึ้ม !!"���� คิมเป็ดปล่อยผมแล้วทำหน้าเซ็งๆ
����� "ฮัลโหล คุณคีย์ ฮันนี่เองนะครับ"
����� "ว่าไง"
������"คุณผู้หญิงกลับมาแล้วนะครับ"
����� "งั้นหรอ แล้วผลการเลือกตั้งเป็นไงบ้าง�?"� ผมเห็นคิมเป็ดเริ่มหันมาสนใจ
����� "คุณผู้หญิงชนะคร้าบบบบ"
������ "จริงหรอ ^^ ห่างกันเท่าไหร่อะ"
������ "หนึ่งคะแนนครับคุณคีย์"
�������"โอเคๆ ขอบใจมาก เดี๋ยวชั้นก็กลับบ้านและ แค่นี้นะ"
������ "ว่าไง ใครชนะ"
������ "แอบฟังคนคุยโทรศัพท์ ไม่มีมารยาท -*-"
�������"ตกลงใครชนะ?"
�������"วะฮ่าฮ่า ยังไงแม่ชั้นก็ชนะพ่อนาย"
�������"งั้นหรอ ^^"����� อ้าว แทนที่มันจะซึม ทำไมยิ้มวะ
������ "-*- ทำไมนายยิ้มหละ"
������ "เปล๊า กลับบ้านกันเถอะ ชั้นไปส่ง"
������ "ใช้คำว่าไปส่ง ทั้งๆที่ทางกลับบ้านก็ทางเดียวกัน�ก็บ้านอยู่ข้างกัน ใช้คำซะดูดี"
������ "5555 ไปเถอะ เดี๋ยวบ้านนายจะจัดปาร์ตี้หนิ"
������ "อื้ม ก็เดินไปสิ"
ผมเดินนำหน้าคิมจงฮยอนไป ท่าทางนายนี่จะเพี้ยนขึ้นทุกวันๆ
จบไปอีกตอน�
WRITER�B)
����
���������
TAEMIN's Talk
��������� ฮ้า ผู้อ่าน ขอโทษครับที่หายไปนาน พอดีไอ้คนเขียนมันต้องไปจัดการเรื่องรับน้อง แต่ว่าไม่ได้ตันน้า คนเขียนแต่งพล็อตทุกอย่างไว้เรียบร้อยเหลือแค่พิมพ์ลงเด็กดีเท่านั้นเอง อย่าเพิ่งยัวะนะคับ เห็นแก่ความน่ารักของผมก็ได้ ^^ ว่าแต่ วันนี้พี่จงฮยอนเค้ามาแปลกๆ�ท่าทางจะโมโหซะด้วย ใครกันน้าที่เป็นผู้โชคร้ายในวันนี้ เราสองคนเดินตามทางมาเรื่อยๆ ผมก็ก้มหน้าก้มตาเตะก้อนหินไป ก็คนมันไม่รู้จะพูดอะไรนี่นา
��
��������� "แทมิน"� พี่จงเริ่มเปิดบทสนทนา
��������� "ครับ ครับ"�� ผมหันหน้าไปทางพี่จงฮยอน ด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น
��������� "รำคาญพี่เมื่อไหร่ก็บอกนะ"
��������� "อะ อะ อะไรกันครับ ผมจะรำคาญพี่ได้ยังไง"��� ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก็คนมันรัก จะทำยังไงก็รัก จะเจ็บยังไงก็รัก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม TT�
��������� แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในสภาวะเงียบ ........... เราทั้งสองคนเดินมาถึงสวนชิงช้า พวกเราเคยมาเล่นกันที่นี่บ่อยๆ พี่จงฮยอนชอบไกวชิงช้าให้ผมมาก เค้าเคยบอกว่า อดีตภรรยาของพี่จงฮยอนชอบนั่งชิงช้า คำพูดนั้นทำให้ผม งง เป็นไก่ตาแตก แต่พี่เค้าก็เอาแต่หัวเราะ
��������� "แทมิน ไปนั่งชิงช้าไป เดี๋ยวพี่จะไกวให้"
��������� "คร้าบบ ^^"��� ผมเดินไปนั่งที่ชิงช้า ซึ่งสภาพทรุดโทรมขึ้นทุกวัน พี่จงฮยอนเดินมาข้างหลังผม แล้วผลักผมเบาๆ ชิงช้าก็เขยื้อนแรงขึ้นๆ ตอนนี้ผมอยากจะจดจำทุกวินาทีนี้ไว้ข้างในหัวใจของผม จำไว้ว่า ผมเคยรักผู้ชายคนนี้มากขนาดไหน เพียงแค่คิดน้ำตาของผมก็เริ่มไหลอาบแก้ม ผมเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาเร็วๆ แต่เหมือนพี่จงฮยอนจะสังเกตุได้ เค้าหยุดไกว แล้วเดินมาข้างหน้าผม ผมทำได้แค่ก้มหน้าลงแอบน้ำตาไว้
��������� "แทมิน ร้องไห้หรอ"�� พี่จงถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เหมือนทุกครั้งที่ผมร้องไห้ฮึกๆ ทำไมพี่ต้องมาให้ความหวังผมด้วยยยย TT^TT
��������� "ฮึกๆๆ ฮืออออออ"���
หมับ
พี่จงฮยอนทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เค้าคุกเข่าแล้วกอดผมไว้ ตอนนี้ผมกำลังร้องไห้บนบ่าของเค้า บ่าที่ผมโหยหามาตลอด พระเจ้า ! นี่ผมกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเค้าหรอ O.O ถ้าเป็นไปได้ ผมขออยู่แบบนี้นานๆจะได้มั้ย ผมฝังหน้าลงบนบ่าของเค้า
��������� "นายอย่าร้องไห้เลยนะ เอ้ย ไม่ใช่สิ ร้องออกมาให้หมด เพราะพอนายร้องจนหมดแล้ว นายจะได้ไม่ร้องไห้อีก ลีแทมิน นายก็เป็นเหมือนน้องชายแท้ๆของชั้น ชั้นไม่ชอบเห็นน้องชายของชั้นร้องไห้หรอกนะ น้องชายของชั้นต้องเข้มแข๊งสิ ^^"
ฮึก ฮึก สุดท้ายผมก็เป็นได้แค่น้องชายสินะ แล้วผมจะเข้มแข๊งได้ยังไง ! ผมไม่ได้อยากเป็นน้องพี่ !!!�
����� พี่จงลูบหัวผมเบาๆ แล้วกอดผมไว้เนิ่นนาน จนตอนนี้น้ำตาผมไม่เหลือแล้ว
��������� "อ้าว นั่นจงฮยอนหนิ"� พี่จงฮยอนกับผมหันไปตามเสียงเรียก
��������� "คีย์ ..."�� พี่จงรีบคลายกอดทันที เมื่อเห็นพี่คีย์กับผู้ชายหน้าตาดีอีกคน
����� "จงฮยอนจริงๆด้วย เจอกันอีกแล้ว 555" ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นเดินเข้าไปหาพี่จง แต่สายตาของพี่มองไปที่พี่คีย์
����� "ชั้นขอตัว"� พี่คีย์หันหลังกลับแล้ววิ่งออกไป
����� "เดี๋ยวสิคีย์ มินโฮ ฝากแทมินด้วยนะ"���� พี่จงฮยอนรีบวิ่งตามพี่คีย์ไปทันที ผมกับผู้ชายที่ชื่อมินโฮ ได้แค่มองตากัน ฮึก�ทำไมผมถึงเจ็บหัวใจได้ขนาดนี้ TT^TT น้ำตาที่หยุดไปแล้ว กลับไหลลงมาอีกครั้ง�ผู้ชายที่ชื่อมินโฮ ถึงกับตกใจที่เห็นผมร้องไห้
����� "เฮ้ย น้องร้องไห้ทำไม"
����� "ฮือออออ ๆ ทำไม!�ฮึก ทำไมผมถึงไม่เคยสมหวังในความรักอย่างเค้าบ้าง"
����� "โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ เด็กน้อย" หนอยแหนะ มาว่าผมว่าเป็นเด็กน้อยหรอ
ปึ๊กก !!
���� "โอ๊ย !!! น้องเหยียบเท้าพี่ทำม๊ายยย "��ผู้ชายคนนั้นกระโดดโหยงๆ 5555
�����"5555555�ก็มาเรียกเด็กน้อยทำไม ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฮึ่ม"
���� "คร้าบๆ น้อง ทำไมเดี๋ยวนี้เคะโหดกันทุกคนเลยวะ ..."
���� "พี่ว่าไงนะ !"
���� "เปล๊า ! แฮ่ๆ นั่นแหนะ อารมณ์ดีขึ้นแล้วหละสิ น้องอะ"
�����"เออ ใช่ ลืม .... ฮืออออออ "
�����"เฮ้ย อย่าร้องไห้สิ น้อง พี่ขอร้อง"
�����"ฮืออออออ!!!"�� ผมร้องดังขึ้นอีก 5555 การแกล้งคนนี่มันสนุกจริงๆเล้ย
���� "น้องหยุดเถอะนะ พี่ไหว้หละ"
���� "ฮือออออออ หนมๆ ฮืออออออ"
���� "ขนมหรอ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปกินพิซซ่าน้า แต่หยุดร้องไห้เถอะ"
���� "..... จริงอะ งั้นไปกันเถอะ"�� 555 วันนี้จะมีคนเลี้ยงพิซซ่า แล้ววว^^
�����"โอ้โหหห หยุดร้องเลย ชอบกินพิซซ่าหรอ"
���� "ครับ ^^ ชอบที่สุดเลย"
���� "โอเค งั้นพี่เลี้ยงก็ได้ แต่ห้ามร้องไห้อีกนะ"
�����"อึ้มๆๆ "
KEY's Talk
หึ กอดกันไม่อายฟ้าอายดิน โถ่เว้ยยย คนสวยโมโห�.. แล้วทำไมต้องโมโหด้วยวะ ไม่เข้าใจ !�เราเป็นอะไรกันแน่เนี่ย
หมับ
มีคนมาจับข้อมือเราไว้ หึๆๆ คิมจงฮยอนนี่เอง
������ "ปล่อย!"
������ "ไม่ปล่อยย !!"
������ "บอกให้ปล่อย !�อยากโดนอีกหรือไง"� ผมยื้อกำปั้นขึ้นแล้วทำหน้าโหด
������ "ปล่อยก็ด้ายย .."�� ทันทีที่ไอ้เป็ดปล่อยผมก็เดินทันที
���
������ "โกรธหรอ�?"���
������ "เปล่าหนิ"
������ "แต่ท่าทางเหมือนโกรธ"� ผมหยุดเดินทันที
������ "ไม่ได้โกรธ!"
������ "งั้นยิ้มให้ดูหน่อยดิ"���� ผมหันไปทางไอ้เป็ดแล้วยิ้มให้มันหนึ่งที แล้วก็กลับมาหน้าบึ้งใหม่
�������"พอใจยัง"
������ "ยัง"���� ไอ้เป็ดชักจะกวนตีนซะแล้ว
������ "ยังไม่พอใจก็เรื่องของนายและ"��� ผมไม่สนใจแล้วเดินต่อทันที
������ "นี่�ปากบอกไม่โกรธแล้วทำไมต้องทำเหมือนโกรธด้วยหละ"
������ "อ้าว ก็เรื่องของชั้น นายเกี่ยวไรด้วย"
������ "ก็เพราะว่าต้นเหตุที่ทำให้นายโกรธ เป็นเพราะชั้นกอดแทมินใช่มั้ย หืม"��� ไอเป็ดจับข้อมือผมแล้วดึงให้กลับมาเผชิญหน้ากัน ทำให้ผมเสียหลัก แล้วก็ .. ไปอยู่ในอ้อมกอดมัน -*-��ไอ้เป็ดฉวยโอกาส
�������ตอนนี้หน้าผมกับหน้ามันห่างกันนิดเดียว เหมือนในละคร มันส่งยิ้มละลายใจมาให้ผม เฮือกกก O///O
�������"อะ เอ่อ ปละ ปละเปล่า ซักหน่อย"
������ "แล้วทำไมต้องติดอ่างด้วยหละ หืมม"
������ "เปล่าซักหน่อย"
������ "แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละ หืม"� คิมจงเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม จมูกเราชนกัน ทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัว ใจเต้นโครมๆ เหมือนรถไฟกำลังจะพุ่งชน
������ "ปล่อยชั้นเถอะ ไอ้บ้า"
������ "ว่าใครบ้า"� ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของมัน แล้วก็จังหวะการเต้นของหัวใจด้วย หัวใจของไอ้เป็ดเต้นเร็วมาก มันจะรู้รึเปล่าว่าใจผมเต้นแบบไหน ไม่นะต้องรีบทำอะไรซักอย่าง ทันใดนั้น
�������
������'เต่า เต่า เต่า เต่ามันมีสี่ขา สีตีนเดินมา มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ'
������"โทรศัพท์ชั้นเข้า ขอรับก่อนได้ปะ"�� พระเจ้าเห็นใจชั้นแล้ว
����� "อึ้ม !!"���� คิมเป็ดปล่อยผมแล้วทำหน้าเซ็งๆ
����� "ฮัลโหล คุณคีย์ ฮันนี่เองนะครับ"
����� "ว่าไง"
������"คุณผู้หญิงกลับมาแล้วนะครับ"
����� "งั้นหรอ แล้วผลการเลือกตั้งเป็นไงบ้าง�?"� ผมเห็นคิมเป็ดเริ่มหันมาสนใจ
����� "คุณผู้หญิงชนะคร้าบบบบ"
������ "จริงหรอ ^^ ห่างกันเท่าไหร่อะ"
������ "หนึ่งคะแนนครับคุณคีย์"
�������"โอเคๆ ขอบใจมาก เดี๋ยวชั้นก็กลับบ้านและ แค่นี้นะ"
������ "ว่าไง ใครชนะ"
������ "แอบฟังคนคุยโทรศัพท์ ไม่มีมารยาท -*-"
�������"ตกลงใครชนะ?"
�������"วะฮ่าฮ่า ยังไงแม่ชั้นก็ชนะพ่อนาย"
�������"งั้นหรอ ^^"����� อ้าว แทนที่มันจะซึม ทำไมยิ้มวะ
������ "-*- ทำไมนายยิ้มหละ"
������ "เปล๊า กลับบ้านกันเถอะ ชั้นไปส่ง"
������ "ใช้คำว่าไปส่ง ทั้งๆที่ทางกลับบ้านก็ทางเดียวกัน�ก็บ้านอยู่ข้างกัน ใช้คำซะดูดี"
������ "5555 ไปเถอะ เดี๋ยวบ้านนายจะจัดปาร์ตี้หนิ"
������ "อื้ม ก็เดินไปสิ"
ผมเดินนำหน้าคิมจงฮยอนไป ท่าทางนายนี่จะเพี้ยนขึ้นทุกวันๆ
จบไปอีกตอน�
WRITER�B)
����
���������
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น