Jongkey2Min :) คนนี้แหละ..เนื้อคู่ผม

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ ๔

ตอนที่ ๔


    KEY :


          " อืมมมมมม แม่คร้าบช็อกโกแลตที่แม่ซื้อมาให้ อร่อยจังเลย ขออีกได้มั้ยครับแม่^^"
          "เย็นๆ เย็นจังเลย ทำไมแอร์เย็นขนาดนี้ ฮันนี่หรี่แอร์ให้หน่อย"
          "................................"
          "ฮันนี่!!" 
          "ไม่มีใครอยู่ในนี้หรอก นอกจากชั้นกับ นาย"   
เสียงไอ้คิมจงฮยอนนี่หว่า นี่มันกล้าเข้าบ้านเราเลยหรอเนี่ย หึๆๆ ได้เจอหลุมศพตัวเองแน่ไอ้เป็ด ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ท่าทางจะหลับนานไปหน่อยหนังตาเลยหนั๊กหนัก ภาพที่เห็นตรงหน้า 
.
.
.
อะเฮือออกก 
.
.
.
          "วะฮ่าฮ่าาาๆ คีย์ นี่นายก็หื่นไม่ใช่เล่นนะเนี่ย 555555" 
ภาพแรกที่เห็นก็คือ ผมนอนอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียน ในห้องมีแค่ผมกับคิมเป็ด ที่ ที่ ที่ ............... โป๊ท่อนบนอยู่ คิมคีย์รับไม่ด้ายยยย     ...................  ผมเอามือปิดตาทันที ไม่อยากจะมองภาพอุจาดขนาดนั้น เสียดายจัง ที่พระเจ้าอุตส่าห์มอบดวงตาครบทั้งสองข้าง แต่ลูกดันไปมองสิ่งที่มิดีมิควร โปรดอภัยให้ลูกด้วยเถิดดดดด (TT^TT)

          "อย่าเอามือปิดอย่างนั้นสิ เดี๋ยวเลือดก็ไหลไม่หยุดหรอก"

ไอ้เป็ดปัดมือผมออก มือผมเปื้อนเลือดไปหมด นี่ผมเลือดกำเดาไหลหรอเนี่ย ม่ายยยยย ผมไม่ได้หื่นใช่มั้ย แล้วเป็นกับคิมจงฮยอนด้วย เรื่องนี้เป็นแค่ฝันๆ มันไม่จริ๊งงงงง ผมหยิกตัวเองหลายที ตื่นเซ่ ไอ้คิมคีย์บ้า ผมหวังว่าเมื่อผมลืมตาขึ้นมาทุกสิ่งจะเป็นเพียงฝันเท่านั้น

ผมจะลืมตาแล้วนะ หนึ่ง สอง ซั่ม !     .......................................     ไม่จริ๊งงงงงงงง
หน้าไอ้เป็ดตอนนี้อยู่ใกล้ผมมากๆ มันมองผมเหมือนผมเป็นคนบ้า

          "นี่นายโรคจิตหรอ เห็นคนหล่อแล้วต้องหยิกตัวเอง ?? "

มันถามผมด้วยแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ แล้วก็ยิ้มให้ผม เฮืออกกก เลือดยิ่งไหล 
  
          "ท่าทางนายจะโรคจิตจริงๆด้วยแฮะ มา! เดี๋ยวเช็ดเลือดให้" 

จงฮยอนหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองชุบน้ำ แล้วมาโปะหน้าผม
         
          "ไม่อาวว โว้ยยยยยย"                    ผมขัดขืนเต็มที่แต่ไอ้เป็ดดันรวบมือผมไว้
          "อยู่นิ่งๆ !!! เดี่ยวก็จับกดซะหรอก"     ด้วยคำๆนั้นผมจึงอยู่นิ่งไม่ขัดขืนอีกเลย


    

     JONGHYUN :

ตอนนี้ผมเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดที่ไหลลงมาเรื่อยๆของคีย์ 555555 ท่าทางของคีย์เหมือนเสือร้ายที่กลับกลายเป็นลูกแมวน่ารัก แต่ก็ยังขัดขืนอยู่บ้าง ผมค่อยๆเช็ดไป พิจารณาไป จริงๆแล้วคีย์เป็นคนที่ทั้งหล่อ เท่ สวย และน่ารักอยู่ในคนเดียวกัน มิน่าสาวถึงกริ๊ด ผมมองตาคีย์ แววตานั้นเป็นสิ่งที่จริงใจมากสำหรับคนอื่น แต่เมื่อมองมาที่ผมเมื่อไหร่ จะมีแต่ความเกลียดชังแฝงอยู่ในนั้น ทำไมผมจะไม่รู้เล่า 

          "แล้ว แล้ว ทำไมนายถึงโป๊ท่อนบนอะ"     คีย์ถามด้วยท่าทางกลัวนิดๆ
          "หึๆ นายจำได้มั้ยว่าสิ่งสุดท้ายที่นายทำคืออะไร ??"     คีย์ทำท่านึก ถ้าจำไม่ได้นี่ผมจะโขกหัวซักตุ้บนึง โทษฐานใสซื่อเกินจะรับไหว
          "(- -  )(  - -) จำไม่ได้อะ" 

.
. 
          
โป้กก !
.
.

          "โอ๊ยยย ! โขกหัวทำมายย ไอ้เป็ด"      คีย์ทำท่าเจ็บสุดขีด น่ารักจริงๆ
          "นึกดูดีๆ เซ่!"                คีย์ทำท่านึกอีกรอบ
          "ชั้นกับนายโดนทำโทษ ชั้นเตะกับต่อยนาย ยูริกับเจสสิก้ามา ชั้นมึนกับน้ำหอม เจสสิก้าจุ๊บนาย จากนั้น จากนั้นนน"
          "จากนั้นอะไร ?"        หน้าคีย์ค่อยๆซีดลง แล้วคีย์ก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดฝัน
          

          "ขอโทษ !!!"  คีย์ยกมือไหว้พร้อมๆกับหลบหน้า ไม่กล้ามองหน้าผม ทำให้ผมเกือบหลุดขำ คิมคีย์บอมผู้ยิ่งใหญ่ยอมขอโทษผมเนี่ยนะ 5555555 แต่ยังไงผมก็ยังต้องเก๊กเอาไว้ก่อน ฮะฮึ่ม
          "นายสำนึกแล้วใช่มั้ย ห๊าา !"
          "(-   -)(_   _)(-    -)(_  _)"      คีย์พยักหน้าน้อยๆ ผมพอนึกอะไรออกแล้ว
          "แล้วนายอยากจะแสดงความเสียใจกับอ้วกของนายที่เลอะเสื้อชั้นด้วยใช่มั้ย??"
          "อื้มมมม"
          "งั้นนายต้องทำอะไรให้ชั้นอย่างนึง"     คีย์หันขึ้นมามองตาผมด้วยหน้าแบบงงๆ
          "อะไร ? แล้วถ้าชั้นไม่ทำแหละ นายจะทำไม"      น่านนน มีย้อน
          "ชั้นก็จะจับนายกดมันซะตรงนี้ไง!!!"    

ผมตะโกนพร้อมกับขึ้นไปคร่อมบนตัวคีย์ หน้าคีย์ดูตกใจมากๆ ผมรู้สึก สะจายยย 55555 แต่จริงๆถ้าผมจะทำก็ไม่มีใครรู้หรอกเพราะเค้ากลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลือแค่คีย์กับผม ซึ่งจริงๆผมควรจะปล่อยให้เค้านอนคนเดียวไปซะก็ได้ แต่พอดีผมเป็นคนดีเกินไป ใช่มั้ยยยยย ??  

          "อะไรว้าา ขอโทษก็ขอโทษไปแล้ว ยังจะเอาอะไรอีก (-*-)"
          "เอาเวอร์จิ้นนายไง"       คีย์ทำหน้าตื่นกลัว เหมือนลูกแมวน้อยๆกำลังพยายามหนีจากผม
          "ไม่นะ ไอ้เป็ด แกยังเป็นคนอยู่ใช่มั้ย?"    น้ำตาเริ่มคลอเบ้าของคนตัวเล็ก ผมเริ่มจะใจอ่อนแล้วสิ       ไม่หนุกแล้วแฮะ 
          "งั้นชั้นขออะไรอย่างนึง"
          "ฮึก อืม อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เวอร์จิ้นของชั้น ฮึกๆ"        อย่าร้องน้าาาาคิมคีย์
.
.
.
          "อย่าเกลียดชั้นเลยนะ"



          KEY :

ตอนนี้ผมกำลังเดินออกจากโรงเรียน ข้างๆผมก็คือคิมจงฮยอนนั่นเอง ตอนนี้ผมก็ไม่ต้องทำท่าปั้นปึ่งใส่มันอีกแล้ว เดี๋ยวจะย้อนกลับไปซักยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้

         "นาย อย่าเกลียดชั้นเลยนะ"     คิมจงฮยอนถามผมด้วยสายตาเว้าวอนทั้งๆที่ยังคร่อมบนตัวผมแล้วมันก็โป๊ท่อนบนอีกด้วย ผมคิดไตร่ตรองดีๆ ถ้าผมดีกับมัน ผมก็มีแต่ได้กับได้ แต่ผมคงยังบอกแม่ผมไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่งั้น ..... บ้านแตกแน่
          "อืม ก็ได้"
          "จริงหรอ คิมคีย์"     มันดึงตัวผมขึ้นไปกอด ผมอยู่ในอาการอึ้งเล็กน้อย กลิ่นกายผู้ชายเตะจมูกผม มันเป็นกลิ่นที่หอมจริงๆ ทำให้ผมแอบเคลิ้มมม เฮ้ออออ
          "นี่ๆ พอได้แล้ว ไม่ใช่ว่าพอชั้นไม่เกลียดนายแล้วชั้นจะทำดีกับนายซักหน่อย ปล่อยโว้ย"
          "อืม แล้วแต่ดิ กลับบ้านเหอะ หิวข้าว เดี๋ยวชั้นไปส่ง"
เฮ้ย ไม่ได้ เดี๋ยวแม่เห็น ไอ้เป็ดได้โดนลูกกระสุนกรอกปากแน่ๆ ท่าทางต้องแยกกันไป
          "ไม่เอา! จะกลับเองง" 
          "กลับเองหรือกลับกับชั้นก็เหมือนกันนั่นแหละ ก็บ้านเราติดกันนี่นา"    คิมเป็ดมองอย่างใสซื่อท่าทางจะไม่ได้คิดไตร่ตรองอะไรเลยสินะเนี่ยยยยย
          "ช่างเหอะ วันนี้ชั้นจะเดินกลับบ้านเอง!"
          "แต่มันดึกแล้วนะ ไอ้คีย์"
          "ก็จะกลับเองอ่าาาา !"

แล้วในที่สุดมันก็ยอมผม เราเดินมาถึงหน้าโรงเรียน แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านโดยคิมเป็ด มีพ่อบ้านมารับ ส่วนผม เดินกลับ TT^TT ไอ้เป็ดต้องขอบคุณผมนะเนี่ยที่ผมทำให้ชีวิตมันยังไม่ไปไหนผมค่อยๆเดินไปตามทางที่คุ้นเคย เพราะจริงๆแล้วผมก็กลับบ้านเองออกจะบ่อย ตอนนี้ก็หกโมงครึ่งแล้ว บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ อีกยี่สิบนาทีผมคงถึงบ้าน ผมเดินผ่านซอยๆนึง ท่าทางน่ากลัวจัง ถ้าปกติในหนัง ตรงนี้มักจะเป็นฉากที่นางเอกถูกผู้ร้ายรังแกแล้วพระเอกก็จะมาช่วย แต่มันก็คงมีแค่ในละครแหละ   ..... มั้ง 

          "ว่าไงคนสวยย จะกลับบ้านหรอจ๊ะ"   น่านน พูดยังไม่ทันขาดคำมันมีจริงๆด้วย กลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงเดินออกมาจากปากซอย แล้วเดินตรงมาทางผม
          "ว้าวหน้าตาน่ารักหนิ แต่เป็นผู้ชายหนิหว่า"   ผู้ชายคนที่สองพูดขึ้น ตอนนี้ผมต้องมีสติ ต้องป้องกันตัวเอง
          "แบบนี้แหละ พี่ชอบบบบ มามาะ ตรูขอก่อนนะ"   ผู้ชายอีกคนหน้าตาขาวๆพอดูได้พุ่งตัวมาที่ผม พยายามจะถอดแจ๊กเก็ตผมออก แต่ผมชกหน้ามันเตะผ่าหมากมันจนมันลงไปกองกับพื้นเพื่อนๆมันมองแบบอึ้งๆ
          "แสบไม่เบาเลยหนิคนสวย งั้นพวกเราลุย!"    คราวนี้มันมาทั้งกลุ่มประมาณห้าหกคน             
          "หมาหมู่นี่หว่า แน่จริงก็เข้ามาเล้ย ชั้นไม่กลัวหรอกเว้ย ไอ้กร๊วก"   ผมท้ามันทั้งๆที่ก็ไม่แน่ใจ เพราะผมมีตัวคนเดียว
          "ใจกล้าหนิ ลุยเว้ย"    คนแรกเข้ามาเจอส้นทีนผมก่อน คนที่สองมาเจอหมัดผมเต็มๆ คนที่สามเข้ามาล็อคตัวผมไว้ เพื่อไอ้คนที่สี่เข้ามาชกท้องผม ผมรู้สึกจุกอย่างแรง มันคนนั้นเข้ามาจะจูบผม แต่ผมถีบมันออกไปชนกำแพง ฮึก น้ำตาผมไหลพราก ผมจะไม่ยอมเสียเวอร์จิ้นเด็ดขาด ทั้งๆที่อุตส่าห์รอดพ้นจากมือจงฮยอนมาแหมบๆ ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย ....


          "ย้ากกกก ! ไอ้พวกเวร"   มีคนๆนึงเข้ามาช่วยผมแล้ว เค้าทั้งเตะทั้งต่อยมัน แต่ไอ้คนที่มันล็อคตัวผมอยู่ก็ยังไม่ปล่อย คนๆนั้นเดินเข้ามาทางผม
          "ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ .... บอกให้ปล่อยไง!"
แล้วไอ้เวรนั่นก็ปล่อยผม คนคนนั้นเข้ามาอุ้มผม เสียงเหมือนจงฮยอนเลย นั่นจงฮยอนหรอ.....

        

          "ตื่นแล้วหรอ"   ผมค่อยๆกระพริบตา เพื่อที่จะได้มองเห็นชัดขึ้น ตอนนี้ผมน่าจะอยู่ในรถกับ ผู้ชาย ........ผู้ชายย งั้นหรอออ !
          "นะ นาย นายเป็นใคร ?"   ผมตรวจดูเสื้อผ้าตัวเอง โชคดีที่อยู่ครบทุกส่วน ผู้ชายที่นั่งข้างๆผม ท่าทางจะเป็นคนที่หล่อทีเดียว จัดว่าหล่อมากกก ก็ว่าได้
          "ผม เชวมินโฮ ครับ อยู่มหาวิทยาลัยฮะเก๋า"    เชวมินโฮงั้นหรอ เดือนมหาลัยนี่หว่าาา
          "อะครับ ผม คิมคีย์บอม อยู่โรงเรียนมัธยมออนโชครับ ขอบคุณมากที่ช่วยผมเอาไว้"
          "อืม ไม่เปนไร เป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอยู่แล้ว ว่าแต่บ้านน้องอยู่ที่ไหนพี่จะไปส่ง"
          "ไม่ดีกว่าครับ อยู่ใกล้นิดเดียวเอง ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนครับ"
          "น้องไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนหรอ แล้วน้องจะรู้ได้ไงว่าบ้านน้องอยู่ใกล้ที่นี่ 55555 "   ว้ายย หน้าแตก
          "งั้นต้องรบกวนพี่ด้วยครับ บ้านผมอยู่ ถนนโน้นนี้ ซอยนี่นั่นโน่น ครับ"
          "โอเค เดี๋ยวพี่จัดให้"
         


        JONGHYUN :

หลังจากขึ้นรถมา ผมก็เริ่มไม่มั่นใจ เพราะข้างนอกก็มืดแล้วคีย์กลับบ้านคนเดียว คงอันตรายมากแน่ๆ ผมเลยบอกให้พ่อบ้านลีจอดรถแล้วเดินตามคีย์ไป พอไปถึงซอยเปลี่ยว ผมก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี   ภาพที่ผมเห็นตอนนั้นก็คือ คีย์กำลังจะโดนพวกนักเลงจูบ ผมรีบวิ่งจะเข้าไปช่วย แต่ก็มีชายนิรนามคนนึงเข้าไปก่อนผม เค้าสู้กับพวกนักเลงจนมันสลบหมด แล้วอุ้มร่างไร้สติของคีย์ไป ตอนแรกผมจะเข้าไปขวาง แต่ท่าทางเค้าน่าจะเป็นพลเมืองดีผมเลยปล่อยไป ตอนที่ผมกำลังจะกลับขึ้นไปที่รถ ความเป็นห่วงก็ยังติดค้างในตัวผม ผมเลยบอกให้พ่อบ้านลีตามรถคันนั้นไป แล้วในที่สุด รถคันนั้นก็พาคีย์กลับมาถึงบ้าน ผมค่อยโล่งใจหน่อย แต่สภาพที่คีย์ลงมาจากรถ ดูมอมแมมมาก แล้วปากก็แตกด้วย นี่ผมเป็นอะไร ทำไมต้องห่วงขนาดนี้ เนี่ย

   หลังจากกลับขึ้นมาที่ห้อง ผมก็อาบน้ำล้างตัวกลับมาดูทีวี มองไปทางหน้าต่างก็เห็นลูกชายบ้านนั้นทำแผลให้ตัวเองอยู่หน้ากระจก 555555 ท่าทางจะลำบาก อะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ผมเดินไปทางหน้าต่าง ผมเปิดกระจก แล้วเอื้อมมือไปเคาะกระจกอีกหลังนึง คีย์หันมาแล้วทำหน้ามุ่ย เป็นหน้าที่ตลกมากๆ คีย์ค่อยๆเดินมา ผมปิดกระจกแล้วหยิบปากกากับกระดาษมาเขียนว่า

          'ปากเป็นอะไรอะ ?'

แล้วแปะไปที่หน้าต่าง คีย์เดินไปหยิบปากกากับสมุดโน้ตสีชมพูดมา จดยิกๆยิกๆแล้วแปะที่หน้าต่าง
   
          'อ๋อ เดินชนเสาหนะ ไอ้เป็ด'

ทำไมต้องโกหกกันด้วยนะ ตอนแรกผมว่าจะเขียน แต่ถ้าเขียนไป คีย์ก็รู้ดิว่าผมตามไป ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเสียฟอร์มจงฮยอนหมด ผมเลยเขียนไปว่า

          'นึกว่าโดนหมาฟัด 5555 หายเร็วๆนะ'

คีย์ทำหน้ามุ่ยอีกครั้งแต่ท่าทางจะเจ็บปาก คีย์จดยิกๆ

          'ไอ้เป็ดปากหมานี่ ไปนอนแล้วนะ บาย' 

แล้วคีย์ก็โบกมือลวกๆ ปิดผ้าม่านแล้วก็ ....... ผมก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย แต่ผมก็ยังเขียนแล้วแปะที่หน้าต่างว่า 

         'ฝันดีนะ'






จบไปอีกตอน ไม่รู้ว่าสั้นไปเปล่า
จะพยายามแต่งยาวๆ ติชมกันได้นะจ๊ะ
อยากแต่งยูลสิกอะ จะลองแต่งดูนะคะรีดเดอร์

WRITER B-]