[โน่ริท]พี่หกน้องแปด พรหมลิขิตให้รักกัน

ลำดับตอนที่ #3 : DAY 2 เข้ารอบแรกของเดอะดาว

เข้ารอบแรกของเดอะดาว

                ผมวิ่งออกมาจากไอ้โรคจิตคนนั้น มันน่าเจ็บใจนัก ผมน่าจะทำมากกว่านั้นซะอีก ชิส์ ผมนึกพลางลูบปากของตัวเอง ยังไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อน มันผู้นั้น ชั่วมาก!!!!!

                “หมายเลข 68680 คร้าบบ 68680 คร้าบ!!”

                ผมหยุดความคิดของผมทันที 68680 งั้นหรอ ผมก้มมองที่หน้าอกผม มีสติ๊กเกอร์ 68680 อยู่ อ่าว เลขที่ผมนี่หว่า ไวเท่าความคิด ผมก็ยกมือทันที

                “ผมคร้าบบบ อยู่นี่คร้าบบผม”

                “ถึงคิวคุณแล้วครับ พี่ๆเค้ารออยู่”

                “เอ่อ ครับ”

                เอาละหว่า ร้องเพลงอะไรดีวะ อย่าใกล้กันเลย เออ เพลงนี้ได้หวะ โอเคๆ พร้อมนะเฟร้ย ไอ้ริท ฮู่ๆๆๆๆๆๆ ผมพยายามไม่ให้ตัวเองตื่นเต้น แต่มันก็อดไม่ได้ ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพี่แฟรงกี้ ดูเหมือนว่าจะมาสัมภาษณ์ผมเหมือนคนอื่น

                “สวัสดีครับ ชื่ออะไรครับ”

                “ ...............................”    ผมอยู่ในอาการเงียบ กล้อง ไมค์ อะไรกันวะ เดี๋ยวนะพี่เค้าถามว่าอะไรนะ

                “อะไรนะครับ”

                “เอ่อ ชื่ออะไรครับ” พี่แฟรงกี้ทำหน้า งง

                “อ๋อ สวัสดีครับ ผมชื่อริท ศุภริท ครับเรียนอยู่คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น”

                “หรอครับ แต่พี่ยังไม่ได้ถามเลยนะครับว่าเรียนที่ไหน”      พี่แฟรงกี้ทำหน้ากวน ผมหละเงียบเลย เล่นงี้เลยหรอ   ผมไม่รู้จะทำไง ทำหน้าบูด เลยละกัน (-*-)

                “.............................................”

                “เงียบอีกแล้ว โอ๋ พี่ล้อเล่นน่า แต่เราทำหน้าบูดดูน่ารักดีนะเนี่ย”

                “พี่ ผมเป็นผู้ชายนะ แล้วก็แมนทั้งแท่งด้วยแล้วจะน่ารักได้ไงเล่า!!” (^////^) ผมเขินนะเนี่ย เดี๋ยวฟ้องพี่เอกกี้เลย

                “แมนก็แมน งั้นไม่ต้องตื่นเต้นนะ พี่เค้าจะดูเราร้องเพลงนะ”

                “ขอบคุณครับ” (^______^)

                “งั้นไปลุยเลยยยย”

                ผมเดินเข้าไปในห้องด้วยความมั่นใจสุดๆ ฮุยเล่ฮุย กรู๊ต้องทำได้โว้ยยยยย ผมหันหลังไปมองที่ที่ผมเดินจากมา ไอ้โรคจิตนั่นมานั่งแทนที่ผม มันมองผม แล้วมันก็. .... ยักคิ้ว   ไอ้กวนส้น Teeen อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลยย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ สู้โว้ยยยยยยยยยย ผมผลักประตูเข้าไป ในใจเต้นตึกตักๆ ห้องนี้ดูค่อนข้างใหญ่ มีผ้าม่านสีฟ้าลูกไม้ เป็นสิ่งที่ผมเห็นเป็นสิ่งแรก [ไอ้สำคัญๆ นี่ไม่มองเลยนะ] แล้วก็พี่เพชรรูด พี่หม่าม้า แล้วก็พี่จ้ำจี้โจ้

                “สวัสดีครับ ผมชื่อ ริท ศุภริทครับ เรียนอยู่แพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่นครับ “

                “หรอคะ แต่ดิชั้นยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ”

                เสียงมาจากผู้ฉิงคนนึง เธอใส่เสื้อแขนกุด คอวีสี่ดำที่คว้านลงไปเกือบเห็นร่องซีลีโคนของเธอ เธอผู้นี้มีนามว่า พี่หม่าม้าแห่งบ้านเดอะดาวนั่นเอง !!!

                ผมรู้สึกหน้าเสียด้วยมุขเดิม 2 รอบ แต่ ด้วยความมั่นใจของผม ผมจึงตอบไปว่า

                “เอ่อ พี่หม่าม้าครับ มุขนี้เมื่อกี๊พี่แฟรงกี้เล่นไปแล้วอะครับ มันเลยไม่ขำแล้ว”

ผมรู้สึกถึงดวงตาอมหิตส่งมาที่ผม โอ้ ไม่นะ เมื่อกี๊ผมพูดบ้าอะไรไป ผมมองหน้าที่ดูเหมือนระเบิดที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ พออยู่กับเสื้อคอวีสีดำ มันเลยเข้ากันได้ดีกับหน้าระเบิดเลย เฮ่ยยย

                “เจ้าแฟรงกี้หนะหรอ มันช่างกล้า เดี๋ยวฟ้องให้เอกกี้จับกดซะให้เข็ด”

                “เอ่อ ..”

ขอคั่น หน่อยนะ เนื่องจากหากพูดแบบความเป็นจริง นิยายเรื่องนี้มันจะ KoD ยาว

                “แล้วจะร้องเพลงไรจ๊ะ พ่อหนุ่ม”

                “อย่าใกล้กันเลย”

                “แล้วถ้าจะยิ่งกว่านั้นหละจ๊ะ”

                “แฮ่ๆๆ “ ผมทำหน้าแหยๆ ยิ่งกว่านั้นหรอ อะไรวะ

                “อ่า เชิญเล้ยย “

                “ครับ” ฮู่ววววว

 

                “ก่อนที่ใครสักคนจะคิดเลยเถิด
               จะคิดให้มันมากกว่านี้ มันคงไม่ดีเท่าไหร่
               ก่อนที่ใครสักคนจะเริ่มทำผิด
               ฉันคิดว่าควรหยุดดีไหม
               อย่าบ่อยเอาไว้ให้มันลุกลามมมมม”

                “ก็ใช้ได้นะครับบุคลิกก็ดูเป็นคนเค้าเรียกอะไรนะ เอ๋อๆปะ แต่มีเสน่ห์นะคุณ”  พี่จ้ำจี้โจ้พูด  

                “เอ่อ ก็จริงนะ แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณจะเป็นหมอ จับฉลากเอารึเปล่าคะเนี่ย” พี่หม่าม้าก็พูดเสริม

                “ของอย่างนี้มันก็ต้องมีดวงบ้างแหละครับ” ผมพูดตามที่ใจคิด

                “งั้นก็ วันนี้เดอะดาวจะให้คุณไปต่อ นะครับเจอกันพรุ่งนี้” พี่เพชรรูด สรุปขึ้นมา ผมซึ่งตอนนี้กำลังงงอยู่ ก็อยู่เฉย มองหน้าพี่ๆทั้งสามท่าน

                “........................................”

                “เสร็จแล้วหรอครับ” ผมถามด้วยน้ำเสียงเอ๋อๆ

                “ก็ใช่หนะสิ หรือว่าคุณจะกลับไปที่บ้านกับดิชั้น แล้วจะต่อ กันหละ” พี่หม่าม้าทำหน้า แบบว่า “น่ากลัววว”

                “หรอครับ ขอบคุณครับ “  ผมส่งไมค์คืนให้พี่พนักงาน แล้วค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง พี่แฟรงกี้เดินเข้ามาหาผม

                “ได้มั้ย”

                “ได้ครับ”

                ผมหันไปมองที่ประตู ไอ้โรคจิต มันทำหน้าตกใจที่ผมได้เข้า ผมก็เลยยักคิ้วส่งไปให้มัน แต่แปลกที่มันยิ้มกลับมาให้ผม แล้วยิ้มนั่นมันอบอุ่น จังเลย เฮ้ยย มันก็แค่ยิ้มเย้ยหยันเท่านั้นแหละ

                “รู้จักหรอ”

                “อ๋อ เปล่าครับ” พี่แฟรงกี้มองหน้าผมเหมือนจะจับพิรุธ

                “คนนั้น เค้ามีชื่อว่า โตโน่ คนโก้”

                “ใครถามพี่หรอครับ” ผมพูดกวนแล้วยิ้มกลับไปให้พี่แฟรงกี้

                “แหม แรงนะเรา เล่นกลับหรอ”

                “555 ล้อเล่นหนะครับ”

                “แล้วจะกลับบ้านเลยรึเปล่า”

                “ก็ใช่ครับ”

                “พี่ไปส่งให้รึเปล่าหละจ๊ะ” พี่แฟรงกี้มองด้วยสายตามีเลศนัย

                “ไม่หละครับ ผมกลัวพี่เอกกี้ตามมาตบ”

                “เหอๆๆๆ หรอครับงั้นพี่ขอตัวก่อนนะ “

                ผมพยักหน้าน้อยๆ โตโน่อย่างนั้นหรอ คนบ้าอะไรชื่ออย่างกับไอ้ตูบ ป่านนี้คงจะถูกพี่หม่าม้าด่าซะเละแล้วมั้ง เห้อ ในที่สุดเราก็ผ่านรอบแรกมาได้ เอ๊ะ เราผ่านรอบแรกหรอ

                “ฮู้วววววววววววววววววววววววววววววว!!! ผมผ่านรอบแรกแล้ว วะฮู้”

                ผมตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ถึงแม้ว่าผมจะออกเอ๋อๆ แต่ผมก็ผ่านรอบแรกมาแล้วว ดีใจเป็นบ้า ความฝันที่จะได้เจอพี่กัมบี้อยู่ใกล้ริบหรี่ พี่กัมบี้ Super Star จากบ้านเดอะดาวเป็นผู้ที่ผมใฝ่ฝันไว้ว่าอยากเจอมาก และเป็นแรงบันดาลใจให้ผมมาแข่งเดอะดาว ตอนนี้อยากกอดแม่จังเลยย ผมรีบเดินด้วยความรวดเร็ว เพื่อที่จะเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน                     

ผ่านไปประมาณ 30 นาที 26 วินาที

                “แม่จ๋า แม่!! แม่อยู่ที่หนายย”

                “อยู่นีไอ้ริท ในครัว”

ผมรีบวิ่งเข้าไปในครัว กลิ่นแกงส้มชะอมทอดสุดโปรดของผมเข้ามา side kick ใส่จมูกน้อยๆของผม เห็นแม่ผมหันหลัง ต้มแกงส้มอยู่ ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้าแม่มากอด ด้วยที่ผมเป็นคนตัวค่อนข้างเล็ก แม่ผมเลยไม่กระเด็นด้วยแรงของผม

                “อะไรกัน วันนี้มาแปลกแฮะ หรือว่าแกเป็นมนุษย์ต่างดาว” ผมมองหน้าแม่แบบงงๆ

                “แม่นี่ผมเอ๊ง”

                “ขึ้นเสียงสูงหรอ แก๊ เอาลูกชั้นคืนมาเดี๋ยวนี้นะ” แม่ทำท่าจะตีผม

                “แม่นี่ผมเอง” ผมพูดด้วยเสียงที่ต่ำที่สุด

                “เออ จริงด้วย ไอ้ริทหนิหว่า แม่ก็นึกว่ามนุษย์นอกโลก แปลงร่างเป็นลูก” แม่ผมชักจะเพี้ยนหน่อยๆแล้วนะเนี่ย

                “แม่ ผมมีข่าวดีจะบอก “

                “อะไรหละ แต่ปล่อยแม่ก่อนเถอะ แม่จะขาดใจตาย” ผมค่อยๆ คลายกอดแล้วมองหน้าแม่

                “แม่จ๋า ผมติดเดอะดาว”

                “เฮ้ย จริงหรอ เอ้อ ดีๆแม่อยากเห็นลูกออกทีวี แล้วพรุ่งนี้ต้องไปอีกรึกเปล่าหละ”

                “ก็ไปสิแม่ แต่พรุ่งนี้แม่จะไปเที่ยวกับพ่อไม่ใช่หรอ”

                “ งั้นเดี๋ยวแม่ก็ส่งกำลังใจไว้ให้ก็ได้นี่นา แม่ภูมิใจแล้วหละ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”

                “ขอบคุณครับ ป๋มฮักอีแม่ ที่สู๊ดดด เลย”

                “แม่ก็ฮักเจ้าที่สู๊ดดดด เหมือนกัน”

                “ป้อก็ฮักแม่กับเจ้าที่สู๊ดด”

 พ่อผมเข้ามาแล้วก็กอดเราสองแม่ลูก ตอนนี้ผมคิดว่าครอบครัวของผมคงจะรักกันมากที่สุดเลยครับ

                ไม่เห็นต้อง sad อะไร อะไรมากมาย
               ไม่กลัวอยู่แล้ว ยังไง ยังไง ไม่ตาย
              ตะโกนคำนี้ไปเลย ให้ดังๆ.. It’s alright..

เสียงนาฬิกาปลุกของผม ปลุกให้รู้ว่าถึงเวลาต้องไปลุยกันแล้วววว