คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ ๒
KEY
Ringdingdong Riningdong diggyding diggyding ding ding
เร่าร้อนพรั่งพรูออกมาจากปากเรียวแดง ช่างเป็นภาพที่น่ามองอย่างยิ่ง
“คีย์ ผมไม่ไหวแล้ว จะปล่อยแล้วนะ อ๊า !!!” อีกฝ่าย ท่าทางจะไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งสองต่าง
ร้องซี๊ดๆ ผลัดกันไปมาในบรรยากาศที่แสนจะอบอ้าว เหงื่อไหลไคลย้อย
“ฮันนี่ มาช่วยผมยกตู้นี่หน่อยสิ นะๆ ผมยกคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ” คีย์ตะโกนเรียก ม่อบ้าน
(มาจากพ่อบวกแม่) ให้ขึ้นมาช่วยคีย์ยกตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดใหญ่ และท่าทางจะหนักมากๆด้วย
"ได้เลยคร้าาบ คีย์ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปครับ รอซักครู่" เพียงชั่วอึดใจ ฮันนี่ก็ขึ้นมาที่ห้องนอนของคีย์ ด้วยความเร็วแสง พอขึ้นมาก็เห็นคีย์อยู่ในชุดเสื้อยืด กางเกงบ๊อกเซอร์โชว์ขาเรียวสวย ทำให้ ฮันนี่น้ำลายไหล ! จับคีย์กดทันที (* ^ *) ....ไม่ใช่และ ฮันนี่ยกตู้ข้างหนึ่ง ถึงฮันนี่จะเป็นกระเทยกระบือ แต่ตู้ซึ่งบรรจุเสื้อผ้านับพันของคีย์ก็ใหญ่เกินความสามารถของฮันนี่ คีย์จึงรีบเข้าไปช่วยฮันนี่ทันที
"โอ้ยฮันนี่ มันหนักอะ เดี๋ยวผมจะนับหนึ่งถึงสามแล้วยกพร้อมกันนะ หนึ่ง สอง ซั่ม!"
คีย์และฮันนี่ยกตู้ขึ้นมา แล้วค่อยๆขยับไปทางห้องน้ำซึ่งอยู่ตรงข้ามกับตู้ แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อตู้เริ่มโย้เย้เพราะแรงของคนสองคนไม่พอสำหรับตู้ใบเบ้อเริ่ม
"คีย์ ผมเจ็บมืออ่า คีย์ไหวมั้ย?" ฮันนี่ถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย แต่อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องน้ำแล้ว คีย์จึงไม่ยอมแพ้
“อืมมมมมมมมมม แรงอีกๆ อ๊า เร็วๆอีกนะ ฮันนี่ นั่นแหละ ตรงนั้นแหละ อ๊า !” คีย์บอกให้ฮันนี่ยกแรงขึ้น เพราะอาจจะเป็นแรงเฮือกสุดท้าย และให้เดินเร็วขึ้นไปทางห้องน้ำ ในที่สุดก็ถึงที่
“คีย์ ผมไม่ไหวแล้ว จะปล่อยแล้วนะ อ๊า !!!” ฮันนี่ปล่อยตู้ลงไปที่พื้น แต่โชคไม่ดีตอนที่วางตู้ ตู้มันดันหนีบนิ้วก้อยของฮันนี่ ฮันนี่จึงสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับร้องอ๊า! ออกมาอย่างดัง ท่าทางจะเจ็บน่าดู คีย์มองมือตัวเองที่แดงแจ๋ แล้วร้องซี๊ดออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ท่าทางฮันนี่จะไม่ไหวจริงๆ
"ฮันนี่ เจ็บมากเปล่าเดี๋ยวผมไปเอากล่องยามานะ รอแปป" คีย์รีบวิ่งลงไปข้างล่างหยิบกล่องยาแต่ตอนที่กำลังจะขึ้นบันได คิมซูจิน แม่ของคีย์ก็เดินออกมาจากห้องครัว
"คีย์ เมื่อกี๊เสียงอะไรอะ เสียงอย่างกับควายออกลูก = =" คิมซูจินไม่สามารถหาคำใดมาเปรียบเปรยเสียงเมื่อกี๊ที่ตนได้ยินได้ คำที่เหมาะสมกับเสียงร้องโหยหวนเมื่อกี๊ก็คือ ควายออกลูก -*-
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ พอดีฮันนี่โดนตู้ทับนิ้วก้อย เดี๋ยวผมขึ้นไปปฐมพยาบาลก่อนนะแล้วเดี๋ยวค่อยไปโรงเรียน"
"รีบๆหน่อยนะลูก ดูซิ น้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ แล้วยังจะใส่บ๊อกเซอร์ลงมาข้างล่างอีก สาวใช้ข้างหลังแม่ มองลูกตาเป็นมันเลย ดูซิ (รวมถึงไรเตอร์ด้วย น้ำลายจะไหยย)"
"แหม แม่ ก็ผมมันหล่ออะ ช่วยไม่ได้ 5555 ไปก่อนนะแม่เดี๋ยวฮันนี่จะตายซะก่อน" คีย์รีบวิ่งขึ้นมาบนห้อง พร้อมกับกล่องยา
"คุณคีย์คร้าบบบบ ผมจะตายอยู่แล้ว อยู่ไหนเนี่ยยย !!!! " ฮันนี่ร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ
"มาแล้วโว้ยยยย นี่ตกลงใครเป็นเจ้านายกันวะ ห๊า ฮันนี่"
"โถ คุณคีย์ก็ ผมอะ เป็นเจ้านายอยู่แล้วสิ ถามมาได้" ฮันนี่ส่งสายตาเชิงหยอกล้อ
"เดี๋ยวจะโดน ฮันนี่"
"โดนอะไรครับ คุณคีย์ โดนจูจุ๊บหรอ โอ้ยยยยย !" ฮันนี่พูดไม่ทันขาดคำคีย์ก็เอายามาโป๊ะที่นิ้วก้อย ด้วยความแรงเกินคน
"คุณคีย์ครับ ผมก็คนนะครับ ถึงจะไม่ใช่คนปกติก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนน้า"
"ไม่ระวังปากเองหนิ เชอะ ช่วยไม่ได้ แค่ชั้นทำแผลให้ทำเป็นได้ใจ"
"ก็คุณคีย์ น่ารักอะครับ ผมก็ต้องหยอกเล่นบ้าง ไม่เคยได้ยินหรอ รักหยอกจึงหรอกเล่น"
"ไอ้บ้า รักหรอกจึงหยอกเล่นต่างหาก ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เอ้าเสร็จแล้ว ลุกขึ้นแล้วออกไปซะ ชั้นจะอาบน้ำ -****-"
"คุณคีย์ไล่ผมอ่าาา เชอะ ไปก็ได้" ฮันนี่ลุกขึ้นประคองนิ้วก้อยที่น่าสงสารไปที่ประตู แต่ก่อนจะไป ก็โผล่หน้ามา
"คุณคีย์ไม่อยากให้ผมถูหลังให้หรอคร้าบบบ"
"จะบ้าหรอ ออกไปได้แล่ววว !" คีย์รีบวิ่งมาปิดประตูใส่หน้าฮันนี่ทันที
"โอ้ยยยยย คุณคีย์โหดชะมัด ตอนเด็กๆผมก็ถูหลังให้คุณคีย์ประจำทีงี้มาทำเป็นเขิน" ฮันนี่บ่นอุบอิบแล้วลงไปข้างล่าง
หลังจากฮันนี่ออกไป คีย์ก็รีบวิ่งไปอาบน้ำ แต่งชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายออนโช ฉีดน้ำหอมของ อามานี่ นาฬิกาของโซบราเน่ เนคไทบอชีเย่ รองเท้าของสคอร์ เซตผมเปิดเหม่งสะท้อนแสงไฟ แต่ถึงยังไงความหล่อเหลาก็ไม่ได้ลดลงเลยซักนิด เมื่อตรวจดูเรียบร้อยว่าพร้อมไปโรงเรียนแล้ว คีย์ก็หยิบกระเป๋าเปิดดู
......................
..............
.........
........
"...... ไม่น้าาาา การบ้านคณิตยังไม่ได้ทำา ชั้นลืมไปได้ไงเนี่ยยยย!"
....................................................................................................
ณ คุกประจำจังหวัดโฮดง
"คุณคิมจงฮยอนครับ ตื่นได้แล้วครับ" สารวัตรซีวอนปลุกจงฮยอนซึ่งกำลังนอนเปิดพุงบนเตียงที่แสนจะฝุ่นเขรอะ
"หืมมม ขออีกสิบนาทีหน่า" จงฮยอนลืมตาปรือๆ แล้วหลับต่อ
"แต่วันนี้คุณต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอครับ?"
"ไม่ไปโว้ยยย จะนอน"
"แล้วแต่คุณแล้วกัน" แล้วสารวัตรซีวอนก็ล๊อคประตูคุก แล้วกลับไปนั่งที่เดิม
JONGHYUN
เอ๊ะ ทำไมวันนี้พ่อบ้านลียอมเราง่ายจังวะ ทั้งๆที่ปกติต้องเซ้าซี้จนกว่าเราจะไปอาบน้ำ อืมมมม สงสัยเป็นเพราะ วันนี้พ่อบ้านลีคงจะเห็นใจคนหล่ออย่างเรา คงจะเป็นแบบนั้น
" zzzzzzzzzz"
'ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทยยย เป็นประชารัฐ ......' ทำไมพ่อบ้านลีเปิดเพลงชาติในบ้านเนี่ยยยย โอย วันนี้เกิดอาการรักชาติขึ้นมาฉับพลันหรอ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาแบบเซงๆ
"เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยยย ! คุกนี่หว่า" ตอนนี้ผมอยู่ในคุก มาอยู่ได้ไง เดี๋ยวนะ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเหตุการณ์เมื่อวานค่อยๆย้อนกลับเข้ามาในหัวผม อ๋ออ ผมติดคุกอยู่นี่หว่า เดี๋ยวนะเพลงชาติ เพลงชาติ ..... แปดโมงแล้วนี่หว่าาาาาาา !! หลังจากเพลงชาติจบ สารวัตรก็เดินเข้ามา
"สารวัตร ทำไมไม่ปลุกผ๊มมม !"
"อ้าว ก็คุณบอกเองหนิว่า ไม่ไปโรงเรียน ผมก็คิดว่าคุณหลงรักคุกนี้ซะแล้ว กะว่าจะโทรไปบอกพ่อคุณ ว่าคุณอาจจะอยากอยู่ซักเดือน"
"แล้วพ่อผมอยู่ไหน???"
"พ่อคุณบอกว่า วันนี้ให้คุณเดินไปโรงเรียนเอง เสื้อผ้ากับกระเป๋าท่านฝากมาให้ตั้งแต่เช้าแล้ว ห้องน้ำอยู่ทางนู้นนะครับ คุณคิมจงฮยอนแล้วผ้าเช็ดตัวก็อยู่ในนั้นแล้วด้วย เชิญครับ"
สารวัตรเดินมาเปิดประตูคุกให้ผม แล้วเดินจากไป ทำไมซวยตั้งแต่เช้าเลยวะ TT^TT แล้วโรงเรียนมันไกลจากคุกนี้มั้ยอ่าา ผมอยากตายยยยย แต่สุดท้าย ออกไปข้างนอกก็ยังดีกว่าอยู่ในคุกนี่ ผมรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็รีบออกจากคุกนี่อย่างระวังตัวที่สุด ผมต้องแน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นผมออกมาในสภาพนี้ โชคยังเข้าข้างผมนิดหน่อย เพราะโรงเรียนเข้าแล้ว จึงไม่มีนักเรียนคนไหนออกมาเดินเพล่นพล่านนอกโรงเรียน ยกเว้น ผม 5555555 รู้สึกดีจัง
"ปิ๊นน ๆๆๆๆๆๆๆ!" เสียงหมาที่ไหนเห่าวะ (เอิ่ม คุณคิมจงฮยอนแยกไม่ออกระหว่างเสียงบีบแตรของรถกับเสียงหมาเห่า ช่างน่าสงสาร)
ผมหันไปกะจะเตะมันซักหน่อย แต่ไม่เห็นมีหมาซักตัว มีแค่รถสปอร์ตสีแดงฉูดฉาดจอดอยู่ตรงหน้าผม แล้วไอ้คนขับมันบ้ารึเปล่า มาจอดรถกลางถนนทำไม
"อยากตายหรอไงวะ มายืนกลางถนน ไม่กลัวรถทับหัวแบร๊ะหรอออ!"
โอ้โหท่าทางจะไม่รู้จักผมซะแล้วว่าผมอะลูกใคร กล้ามาด่าคุณคิมจงฮยอน งั้นหรอออ แต่นี่มัน รถของบ้านคิมคีย์บอมหนิ อย่าบอกนะ ....
ขากางเกงสีดำก้าวออกมาจากรถสปอร์ตสีแดงคันนั้น ชุดนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายที่เหมือนผม แตกต่างก็แค่เพียงผมหล่อกว่า (วะฮ่าฮ่าาาา) ใช่จริงๆด้วย คิมคีย์บอม ไอ้หนุ่มหน้าสวยแห่งออนโช ท่าทางวันนี้ผมจะซวยสุดๆจริงๆด้วย
"สวัสดี คิมจงฮยอน อยู่ในคุกสบายมั้ยจ๊ะ 55555 ท่าทางพ่อจะตัดหางปล่อยวัดแล้วหรอ ถึงต้องเดินไปโรงเรียน แทนที่จะนั่งรถสปอร์ตคันเก่าหนะ" ฉึกๆ เข้าที่เส้นเลือดดำผม ตอนนี้มันถือไพ่เหนือผมอยู่ ผมควรทำไงดี คิดสิ คิดสิ จงฮยอน
"พอดี พ่อของชั้นหนะท่านอยากจะช่วยประหยัดพลังงาน ถ้าอยู่ใกล้ก็ควรจะเดินไป ท่านช่างเป็นคนที่ รักธรรมชาติ รักโลกมากๆเลย ไม่เหมือนใครบางคน บ้านก็อยู่ใกล๊ใกล้ แต่นั่งรถสปอร์ตโชว์ความรวยของตัวเองไปโรงเรียน โถ่เอ๊ย จริงๆก็กระจอก"
"ไอ้ปากสุนัขจงฮยอน" คิมคีย์ วิ่งเข้ามา คิดว่าผมจะกลัวหรออออ ตัวก็บอบบางขนาดนั้น หมัดคงไม่ได้เรื่องหรอก
ผัวะ ผัวะ อึ๊สส อ้าา โอ้ว เย
.
.
.
.
"อย่าคิดว่าปากสุนัขๆอย่างนาย จะมาขวางทางชั้น ไปเถอะฮันนี่" คิมคีย์เดินกลับไปที่รถและบอกสารถีออกรถ ปล่อยให้ผมนอนอยู่บนฟุตบาท โอ๊ย อะไรวะ คาดการณ์ผิด คิมคีย์นอกจากจะชก เตะ ต่อยผม มันยังเอาแส้มาฟาดผมอีก คนอะไรวะโหดชิบหาไม่เจอ ตอนนี้เก้าโมงแล้ว คาบต่อไป คุณครูเจ๊หนวดนี่หว่า โอยยย เจ็บ ผมค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปโรงเรียน วันนี้ผมต้องเจออะไรอีกมั้ยเนี่ย TT^TT
จบตอนที่ ๒ แล้ว เย็นนี้อาจจะมาต่อตอนที่ ๓ นะผู้อ่าน
เจอกันเย็นนี้ ค่าาา อ้อ ชื่อยี่ห้อมาแค่บางอันที่จริงนะคะ
นอกนั้นมั่วหมดเลยค่า ส่วนเพลงชาติ เอินไม่อยากแต่งใหม่
เพราะเกรงว่าอาจจะเป็นการลบหลู่นะคะ รัก Reader
ความคิดเห็น